donderdag 11 oktober 2012

2012-10-11


JULIA HOYT

Jaren geleden kreeg ik naar aanleiding van een kookprogramma op de BBC van Elsbeth het kookboek van Kate Hill ‘A culinary journey in Gascony’, als voorschot op onze toekomstige reizen. Op een meer dan 100 jaar oude in Nederland gekochte tjalk voer Kate Hill heen en weer op het Canal lateral de la Garonne, tussen Castets en Camont, een gehucht vlakbij Agen. Daar kon haar boot bij haar huis langs het kanaal afmeren. Zij is een professionele (TV)kok, die kooklessen gaf, al varende in de negentiger jaren. Dat laatste geeft zij nog steeds alleen niet meer op haar boot, maar in haar huis in Camont.
De boot, de Julia Hoyt genaamd, ligt nog steeds in het kanaal bij haar huis. Maar heeft wel duidelijk betere tijden gekend! Haar recepten zijn prima en zij beschrijft de omgeving precies zoals wij dat na 15 jaar nog steeds ervaren.



DIESEL RAAKT OP

Mogelijkheden tot tanken langs een kanaal zijn schaars, zeker in het zuiden. Alsof het afgesproken is bestaat er langs het hele 400 km lange Canal des deux Mers een ‘eenheidsprijs’ van 1,70 euro per liter, een woekerprijs. En president Hollande heeft sinds kort de dieselprijs nog verlaagd! Van de totale 900 liter zijn er nog slechts 100 over in mijn tanks. Te weinig om Toulouse te halen. Aan Engelse boten heb ik gevraagd hoe zij dit oplossen. Heel simpel! Bijna alle Engelse boten hebben een auto aan de wal. Zij varen 30 km verder en met de auto van andere Engelsen wordt hun eigen auto opgehaald. En Engelsen genoeg hier op het water! Zij gebruiken de auto om naar Frankrijk te komen en boodschappen te doen bij de Lidl, hun favoriete supermarkt. Maar ook om diesel te halen bij een hypermarché. Er lagen nog 2 Engelse boten en met al hun jerrycans zijn wij naar een Intermarché gereden om voor 1,33/liter 7 x20 liter te tanken. Aan boord was de inhoud met een elektrische hevel in een half uur in de tanks van de Gairloch. Zo hebben we veel geleerd en waren dankbaar voor de tip en de hulp. Maar het blijft vreemd als passagier in een Engelse auto te zitten met het stuur rechts.




BODY AND SOUL

In Meilhan langs het kanaal is de haven een compleet Engelse enclave. Ook de havenmeester is een Engelsman. Dat staat wel altijd garant voor prima WIFI, zo hebben wij gemerkt op onze reis. Er liggen veel narrowboats. Vroegere vrachtboten, lang en smal, die zonder stootwillen precies qua breedte in een sluis pasten. Het idee was dat er dan ook weinig waterverlies was bij het schutten. In Meilhan kan je zelfs narrowboats huren (Minervois-cruises). Alleen in Engeland wordt daarvoor reclame gemaakt. Één narrowboat was bijzonder, de Body and Soul. Wij lagen er vlakbij en aan het eind van de middag kwamen er heerlijke kook- en bakluchten uit de boot. We kregen er honger van! Op deze fraai beschilderde boot bestaat de mogelijkheid voor een candellight dinner cruise op het kanaal. Of een diner/lunch op de steiger. Ook hun hondje Spudd had tafelmanieren. En dat zie niet vaak bij een Jack Russel! Later ontdekten wij hun website: http://tillersandtastebuds.typepad.com/tillers_and_tastebuds/



DA VINCI

Nog een boot van een Engelsman in Moissac, anders dan anderen. Een oude houten boot luxueus verbouwd met grote keuken, salon en slaapkamer met badkamer. De boot kan je van 2 tot 7 dagen huren als een Bed and Breakfast. Je mag er alleen niet mee varen, maar kan wel voor je naar de Tarn gevaren worden! Zie www.romanticgiteboat.com

2012-10-11


LAGRUÈRE

Een gehucht langs het kanaal. Met aan beide zijden een dubbele rij platanen. Je ligt voor het terras van een restaurant in de schaduw van deze bomen. Voor 12 euro kan je daar een 3-gangenmenu eten. Elke middag en ook s’-avonds zit het bomvol en hoor je tevreden geluiden van af het terras tot diep in de nacht. Het enige nadeel is dat in deze tijd onze boot van oranje stippen voorzien wordt. Afkomstig van de platanen en helaas moeilijk te verwijderen. Maar dit nemen we graag voor lief. We lagen bij 35 graden in de schaduw nog te puffen maar we hebben in het restaurant ook 2x heerlijk kunnen eten. Vers en met plezier gemaakt.



MAS D’AGENAIS

Vanuit Lagruère fietsten wij elke dag naar dit dorp voor een baguette en een krant. Het bleek dat wij een gedeelte van de Rembrandtroute fietsten! Bij Café Rembrandt namen wij onze café, vlakbij de Résidence Rembrandt. Hoe is de schilder met dezelfde geboortedag als ik in Mas d’Agenais zo bekend hier? In de 19e eeuw schonk de familie Duffour een schilderij van Rembrandt, dat zij op een veiling in Duinkerken gekocht hadden, aan hun geboortedorp. ‘Christus aan het kruis` was één van de zeven schilderijen, die in opdracht van de toenmalige Prins Hendrik van Nassau door Rembrandt gemaakt zijn. Hoe het schilderij op een veiling terecht kwam is niet duidelijk. De andere zes zijn te zien in de Pinacotheek in München. Het is al een keer geprobeerd zonder succes om te stelen. De waarde is heden ten dage geschat op een 45 miljoen euro! Het vrij donkere schilderij is naar men zegt nu goed beveiligd en te zien in de vrij toegankelijke kerk in Mas d’Agenais. We ontmoeten daar enkele Nederlanders, die per fiets vanaf Bordeaux naar Sète aan de Middellandse zee of vice-versa fietsten langs het Canal des Deux Mers en net als wij benieuwd waren naar het schilderij van onze landgenoot Rembrandt in zuidwest Frankrijk.



DE MARKT

Hoewel het aan het weer niet te merken is, zie je aan de kleuren in de natuur dat de herfst in aantocht is. Zo ook op de markten, waar de plaatselijke boeren hun producten verkopen. In mei de aardbeien, in juli de meloenen. In september liggen op de Marché Fermiers de Chasselas druiven (met zelfs een Appelation d’Origine Controlée vermelding) uit Moissac, de pruneaux d’Agen (gedroogde pruimen ook met AOC-vermelding). En natuurlijk de verse noten, vijgen en vele soorten champignons. De boeren staan op de markt met zelf in het bos geplukte wilde cèpes, Boletus edilis en de trompettes de la mort, oftewel de truffels voor de arme man. Van deze mix van wilde paddenstoelen kun je in een heerlijke omelet verwerken.

2012-10-11


DAMAZAN

Ik begrijp dat wij in Nederland op niet veel bijval kunnen rekenen met dit verhaal, met alle regen daar deze zomer. Maar sinds de maand juli heeft het hier in de Lot-et-Garonne amper geregend. Augustus is de op één na warmste maand sinds 2003.De waterstand in dit gebied is zo laag dat er sinds half augustus door de boeren geen water meer uit het kanaal en ook de Garonne gepompt mocht worden om hun akkers te besproeien. En om de 50 meter ligt er in het kanaal wel een pijp in het water voor dit doel. Er was geen verbod voor de pleziervaart afgekondigd, die mochten rustig door varen en sluizen. Dat viel niet in goede aarde bij de boeren hier. Midden in de nacht is een eeuwenoude plataan omgezaagd en ‘spontaan over het kanaal omgevallen’ om de scheepsvaart te belemmeren. Niemand heeft iets gezien of gehoord natuurlijk! De Gendarmerie is nog steeds op zoek naar Monseigneur X die dit op zijn geweten heeft. En de VNF, totaal verrast, heeft 3 dagen nodig gehad om deze boom uit het kanaal te verwijderen. We hebben er gelukkig geen last van gehad: we waren nog in Aubeterre!



LA FALOTTE

Langs een Canal zijn er soms aanlegmogelijkheden die nergens vermeld staan in een gids. Zo mag je bij La Falotte vrijblijvend aanmeren. Boven op een heuvel is een museum. De eigenaren van dit museum stellen het natuurlijk zeer op prijs als je dan ook hun museum met een bezoek vereerd. Voor 6 euro pp krijg je een anderhalf uur college over mineralogie en fossielen, die zij hun hele leven lang verzameld hebben op hun vele reizen met de Camper. Onze rondleiding eindigde bij de door zijn vrouw gemaakte sieraden. Je ontkwam er niet aan en wij kochten uit beleefdheid een Oeuil du Tigre. Dit tijgeroog blijkt je tegen veel ellende in de wereld te kunnen beschermen, van KNO-klachten tot en met problemen van de geslachtsorganen. Zelfs bij examens geeft het moed, kracht en vertrouwen. Nu we eenmaal weten hoeveel misère we mis kunnen lopen draagt Elsbeth het sieraad dag en nacht!


LA  RENTRÉE

In Frankrijk bestaat geen gespreide zomervakantie. De zomervakantie begint 1 juli en eindigt 1 september. Dan beginnen in het hele land de scholen weer, La Rentrée heet dat hier Kranten en tijdschriften staan vol met adviezen voor ouders waar de beste schoolartikelen gekocht kunnen worden. Brugpiepers wordt geadviseerd een schooltas op wieltjes te kopen i.p.v. de te zware rugzakken. Onder het gewicht van de tas, zelf al 3 kilo, met 5 kilo boeken en ook nog sportkleding zien de leerlingen er meer uit als parachutisten. Vorig jaar was de zwarte tas van Longchamps erg in. Psychologische en kledingsadviezen worden uitgebreid behandeld in de media. Een bijlage van de Figaro wordt iedere jaar aan dit onderwerp gewijd Door de ‘Rentrée´ verandert er veel in Frankrijk. De zomer is in één keer afgelopen. Het dorpsleven ligt plat. Zwembaden worden gesloten. Er is geen land in Europa waar zo veel inwoners een 2e huis hebben als in Frankrijk, meestal in de regio, waar de families oorspronkelijk vandaan komt. De meeste luiken van die huizen gaan per 1 september dicht. Op huurboten in het kanaal zijn geen jonge mensen en kinderen meer te zien. Uitsluitend vrolijke opa´s en oma´s, uit de hele wereld, dat zijn de enigen die je nu nog tegenkomt.

dinsdag 18 september 2012

2012-09-18


AUBETERRE 1

We hadden er veel over gehoord. Het behoort tot de 100 mooiste dorpen van Frankrijk. Daar wonen vrienden, die wij nog uit onze studietijd in Amsterdam kennen. Peter en Liesbeth wonen op het hoogste punt van het dorp, op een rots, met uitzicht over het dorp. Mike en Corinna wonen op een heuvel, niet ver daarvandaan met een prachtig vergezicht over een dal. In Nederland hadden we veel foto’s gezien van de huizen, tuinen, aanbouwkeukens, zwembaden en de moestuin van Cor, ‘helaas voorgeproefd door een familie konijn’. Het dorp is zelfs op de TV in een progamma van Herman den Blijker al eens voorbijgekomen, over Hotel de France. Het dorp heet Aubeterre-sur-Dronne. Het ligt op de grens van de Dordogne en de Charente,  45 km onder Angoulème. De Dronne is een klein riviertje, alleen geschikt voor kano´s. Daar kan ik met mijn boot niet komen. Ook Bordeaux, ons verste doel dit jaar, haalden wij niet, het was te warm en we zijn blijven steken in Boé bij Agen. Daar werden wij opgehaald door Corinna en Mike per auto (met airco!) voor een weekje Aubeterre. Hierboven het huis boven het dorp van Peter en Liesbeth, compleet met hond, kat, kippen en de ‘eenden van Peter’ natuurlijk, maar daarover later.

AUBETERRE 2

Het dorpsleven speelt zich af rond een klein pleintje. Vandaar uit lopen naar alle kanten een doolhof van kleine straatjes en steegjes met huizen met houten balkonnen. Er is een bakker, een slager èn het beroemde hotel de France. Het eten is daar minder Frans dan de naam doet vermoeden, met een vleugje Van der Valk. Op vrijdagavond is er een Happy Hour, waar Tout Aubeterre en omstreken samen komt. In juli en augustus gevolgd door een muziekavond met live-music. De vaste bewoners banen zich handen schuddend  en kussend ’s-ochtends een weg door het dorp om met baguette en een krant bij hotel de France de eerste café van de dag te drinken. Dan scheurt ook onze vriend Peter (monsieur Pitèr op zijn Frans) in zijn Mehari over het plein op weg naar zijn werkplaats. Hij is een ‘eend-addict’ , repareert en verhuurt 2 CV’s zie www.tourdecanard.fr. Er is in Aubeterre een hartelijke groep vaste bewoners, die wij in de loop van de week in het dorp en op allerlei markten en gelegenheden tegen zijn gekomen. De belangrijkste markt is die in Ribérac op vrijdag. In het Café des Colonnes aldaar wordt de ‘café’ gedronken en maakt Mike de golfafspraken voor de komende dagen. Wij ontmoeten daar ook de lokaal bekende kunstenaar Didier Grare, wiens vrolijk gekleurde werk wij in Nederland al bij onze vrienden thuis aan de muur hadden kunnen bewonderen. En er zijn natuurlijk ook nog in het weekend de vide-greniers en de brocante-markten. Liesbeth koopt daar haar handel in, die ze op Koninginnedag in Vught gaat verkopen. Corinna vond daar voor een habbekrats een set vrijwel nieuwe Creuset pannen. De week vloog om en wij werden na door alle vier zeer gastvrij te zijn ontvangen in hun huizen teruggebracht door Corinna en Liesbeth. Boé was moeilijk te vinden ( sorry Cor! ik ken alleen wegen die vlakbij een kanaal lopen !). Het was weer wennen aan boord, na zoveel indrukken “Aubeterre”.




KERKEN IN AUBETERRE

Aubeterre heeft slechts 400 inwoners maar heeft een bijzonder monument. Dat is een in de rotsen uitgehouwen kerk, de Église Saint-Jean-Baptiste, uit één steen dus en op zijn Grieks een monolith genaamd. Er werd in 8e eeuw mee begonnen als kerk voor christenen met een baptisterium, een doopzwembad. In de 12e eeuw waren het de benedictijnen die de kerk uitgebouwd hebben, 27 meter lang, 16 meter breed en ruim 20 meter hoog. Vroeger kon je over een gaanderij, 15 meter hoog uitgehouwen, via een geheime gang naar het kasteel komen. Er is zelfs een crypte, nog niet zolang geleden ontdekt. Op de wanden zijn de groene sporen te zien van de salpeterfabriek die er na de revolutie in 1789 gevestigd was. Er werd toen kruid voor kanonnen gefabriceerd. Begin 19e eeuw diende het als begraafplaats met sarcophagen. In 1850 is men daarmee om hygiënische reden mee gestopt. Nu is het één van de grootste monolithische kerken van Europa en een bezienswaardigheid van ‘formaat’. Een andere kerk is de Église Saint Jacques met een beroemd tympaan. En Aubeterre ligt op één van de wegen naar Santiago de Compostella Je kan daar een stempel krijgen op je kaart van die lange reis.

donderdag 13 september 2012

2012-09-13

DE BAÏSE

Het werd warmer en warmer. De temperatuur liep op naar boven de 35 graden toen onze vriendin Josja arriveerde. Met het vliegtuig naar Toulouse en daarna met de trein (zonder airco, die was en panne!) bereikte zij in de namiddag puffend Agen en kon alleen nog maar uitbrengen ‘WATER’! De hele week zou het 35-40 graden blijven, tijd om een riviertje op te zoeken om te kunnen zwemmen. Dat werd de schilderachtige Baïse met middeleeuwse stadjes als Vianne en Nérac. Er is veel gezwommen door Josja en Elsbeth om zich daarna met douche op het zwemplateau af te spoelen. Goed idee deed goed volgen. Vanuit alle huurboten sprong men in het water. De havenmeester had het er maar moeilijk mee: het is n.l. streng verboden om in de Baïse te zwemmen. Op mijn vraag waarom zei hij: “niet om de kwaliteit van het zwemwater maar dat een lijk in een stromende rivier soms na dagen pas worden gevonden…“ Als lijk kun je dus maar beter niet gaan zwemmen in een rivier in Frankrijk, tenzij je niet gevonden wilt worden! Het was te warm voor de dames om niet te zwemmen en zij hadden een oplossing. Zij liepen 500 meter langs het kanaal naar het Pavillon des Bains du Roi, waar Henri IV met zijn vrolijke hofdames vroeger wel mocht zwemmen. Die hadden het tenslotte ook allemaal overleeft!




NÉRAC

Er zijn namen die wereldberoemd zijn in Frankrijk. Als Jeanne d’Arc of Napoleon in een stadje een dag vertoefd hadden, dan is er altijd een plaquette of standbeeld van hen ter herinnering te vinden. Minder bekend maar in Frankrijk zeer geliefd was koning Henri IV (16e eeuw). Als hertog van Navarra resideerde hij in zijn in Nérac in een groot kasteel, waarvan na de revolutie in 1789 nog slechts één vleugel over is gebleven. Protestants opgevoed trouwde hij met de (katholieke) zuster van de koning François I van Frankrijk. Alle broers van de koning bleven zonder kinderen en zo kwam na de dynastie Valois de familie van de Bourbons via Henry IV aan de macht. Hij verhuisde naar Parijs en werd katholiek, maar in de Bartholomeusnacht, waar in Parijs alleen al 3000 Hugenoten werden vermoord werd hij om zijn verleden gevangen genomen. Na enkele jaren ontsnapte hij, sloot zich weer aan bij de protestanten en vocht tegen de katholieken. Nog steeds koning van Frankrijk heeft hij Parijs weten in te nemen door weer katholiek te worden ‘Parijs is me wel een mis waard’. Hij heeft daarna een compromis weten te bewerkstelligen tussen katholieken en protestanten, het Edict van Nantes, waarbij de protestanten vrijheid van godsdienst kregen (behalve in Parijs!). Daarna heeft hij Frankrijk financieel na alle religieuze oorlogen weer gezond gemaakt. In het dorp Nérac, waar het allemaal begon, was een feestavond, een Nuit Gourmande. Aan lange tafels kon men eten bij restaurants met rockmuziek uit de 80e jaren. En met zijn drieën nog lekker gegeten ook!




SLUIS ALS ZWEMBAD

Vlak voor Agen zijn 4 automatisch geregelde sluizen, dicht bij elkaar. Via een computerprogramma goed op elkaar afgestemd. Maar…. de schoolvakantie is nog niet afgelopen en met de temperatuur boven de 35 graden verandert één van die sluizen ’s-middags in een zwembad voor de plaatselijke jeugd. Springend vanaf een brug in een volle sluis met 4 meter water erin is natuurlijk helemaal het einde. Bootverkeer, komt dan niet goed uit. Drukkend op een knop ontregelen zij het hele sluissysteem maar zorgen zij wel ervoor dat die één sluis steeds vol water blijft en de passage van boten volledig stil ligt. Politie kan er niets tegen doen. Beneden de 15 jaar? Dat is zaak voor de ouders, daar bemoeien zij zich niet mee. De VNF heeft zelf toch besloten de sluizen te automatiseren? Dan is het dus hun probleem! Elke middag is iemand van de VNF bezig om de sluizen weer op gang te krijgen. En zo kregen wij een privé-sluiswachter mee langs de 4 sluizen.

zondag 9 september 2012

2012-09-09


BOÉ

Vlak voor Agen ligt Boé met een heuse Halte Nautique, beheerd door de plaatselijke VVV, die er ook een kantoortje heeft voor info aan de talrijke fietsers langs het kanaal. Voor 5.80 euro per nacht lig je daar met stroom en water bij een zeer groen grasveldje, door een prachtige haag van veldbloemen gescheiden van het fietspad. ’s-Nachts om half vier werden wij wakker en hoorden water stromen in het kanaal, net of het regende, maar de boot werd niet nat? Bij nadere inspectie leken vlak bij de boot 5 sproeiers uit het niets een half uur lang het gras en de bloemen te besproeien. Vandaar natuurlijk het mooie groene gras en de frisse bloemen. De volgend nacht om dezelfde tijd gebeurde hetzelfde, dachten wij. Maar het hield niet op en nu regende het echt en moesten wij halsoverkop het luik boven ons bed dichtdoen. Een week later waren wij weer in Boé. Het was 34 graden en naast ons lag een huurboot met echtpaar en hun schattige kleine dochter. Onze rode waston fungeerde voor haar als eigen ‘mini private swimmingpool’ met de grote muts van haar vader op het hoofd.




WILLIAM AND KATE

Maurice, de zoon van vrienden van ons belde op. Hij kampeerde in de buurt en wilde graag met zijn vriendin Renske met een heerlijk taartje langskomen. Er verscheen op het parkeerterrein een Jaguar cabriolet met open dak en Maurice en Renske stapten uit. Tja wij kampeerden vroeger in een smoezelige eend vol kampeerspullen en niet in een Jaguar cabriolet van pa. De wereld is omgedraaid, want zijn vader rijdt nu in een eend ! Bij het oprijden van het kampeerterrein met hun ‘Jag’ en het opzetten van de tent vertelden zij dat ze veel bekijks hadden. Maurice was benieuwd wat de overige kampeerders er wel niet van dachten. Wij weten het antwoord. William and Kate op incognito vakantie in Frankrijk!



VALENCE D’AGEN DEEL 2

Met Tineke en Robbert aan boord zijn wij van Agen weer teruggevaren naar Valence d’Agen. Dichter bij de tribunes lagen wij nog beter dan de vorige keer om het Son et Lumière te bekijken Om 22.00 uur begon wederom het spectacle. Het was een warme avond, dresscode badpak en konden onze gasten zich buiten op de zwemtrap douchen als het te warm werd en ook de panamahoed mocht op het hoofd blijven in de loge op ons achterdek.

woensdag 22 augustus 2012

2012-08-22


JUWELEN AAN BOORD

Do we need jewels on board? No!!! We liggen in Pommevic samen met een Engelsman en zijn vrouw en zuster in een motorsailor. Je mag er 48 uur liggen met je boot met gratis stroom en water bij een dorp waar alle winkels definitief gesloten zijn. Schaduw krijgen wij van de platanen, die helaas aan het vervellen zijn. Stukken bast knappen van de stam en vallen met veel lawaai op de kant of de boot. Tussen de middag komt nog een Fransman tussen ons in liggen, nadat wij onze boten verlegd hebben. Bij de Engelsman is er ogenblikkelijk een enorme consternatie. De dames zoeken op de kant naarstig op de grond naar … een groene smaragd afgezet met diamantjes, die één van de dames is verloren! Die doet ze alleen aan als ze aan vaste wal liggen zegt ze nog verontschuldigend. Het juweel, als het er al ligt is onder al het bast van de platanen niet te vinden. De volgende dag vertrekt de Fransman en wij verleggen onze boten weer terug. Ik help de Engelsman en zorg voor de elektriciteitskabel. Ik stel voor om die draad door te knippen, hij is nu immers veel te lang. De vrouw zegt direct: niet doen hoor wij hebben ook een kortere aan boord! De Engelsman mompelt iets over Dutch humor tegen zijn vrouw en verontschuldigt zich later: Women and humor, they don’t go together…. Een paar uur later komt er opgewonden gekir uit hun boot. Het juweel is terecht. Het was onder de planken van de middenkajuit gevallen. Misschien wel de beste plaats om het daar te laten. Als verbergplaats na 48 uur zoeken!



Zie hier het mooie affiche van het 'Son et Lumière'in Valance-d'Agen
 

 VALENCE D’ AGEN


Onderweg hadden wij van verschillende kanten de tip gekregen om begin augustus in dit stadje aan te leggen. Dan vindt er een Son et Lumière plaats in de haven. Vlak naast de boten aan de waterkant worden tribunes gebouwd en aan de andere kant van het kanaal begint om 22.00 uur de voorstelling. Vanaf je boot kan je alles goed zien en zit je dan 1e rang. Tenminste als er niet een Engelsman met een 25 meter lange en 4.50 meter brede omgebouwde tjalk met stuurhut ruim 60 ton zwaar zonder enige gêne aanlegt aan een 6 meter lang fragiel vingerponton, dwars op de wal in het kanaal. Een ‘decent scipper’ doet zoiets niet, maar in Frankrijk let men daar toch niet op, zo dacht hij. Daarmee verpestte hij niet alleen het uitzicht vanaf de tribunes maar ook dat vanaf de boten voor de hele haven. Zeggenschap over aanleggen in het kanaal heeft de gemeente niet, dat valt onder de VNF, het Franse Verkeer en Waterstaat. De kapitein wilde niet verkassen, toen hem dat verzocht werd door de organisatie en de gemeente. Op de dag van de première is het toch gelukt om zijn boot weg te krijgen tegen 15 vrijkaarten voor de voorstelling! En dat hij alleen aan boord was met zijn vrouw. De kaarten zijn onder alle Engelsen in de haven verdeeld.




TE MOOI WEER

Af en toe krijgen wij berichten door dat het in Nederland niet echt wil zomeren. Welnu, daar hebben wij helemaal geen last van! Één dag van 37 graden gaat nog wel, maar als de temperatuur een week lang tussen de 32 en 37 graden blijft, dan is het aan boord niet meer koel te krijgen. Gaan slapen bij 34 graden in onze slaapkamer en het is in de ochtend nog steeds 28 graden is behoorlijk afzien! In een plaatselijke supermarkt hebben wij de laatste 2 tafelventilatoren gekocht. Inmiddels is het redelijk te harden en is het beter slapen aan boord.

donderdag 9 augustus 2012

2012-08-09


MONTECH VOOR DE 2E KEER
Met Lydia en Dorien voeren wij weer terug door het zijkanaal van Montauban naar Montech. Zij gingen op onze fietsen terug om hun auto in Montauban weer op te halen. Het was wederom maandag en net zo als vorige week met Gérard en Mieke waren alle restaurants dicht. De pizzabus hielden we voor gezien. Het werd dineren op het achterdak met uitzicht op een kerkhof aan de overkant van het kanaal. Rond 10 uur liepen er aan de overkant honderden mensen één kant op, wel de begraafplaats voorbij. Daarachter was een meertje en een camping. Als afsluiting van de feestweek was er vuurwerk. De Fransen hebben wel hun best gedaan voor mijn 65e verjaardag op 15 juli. Met zowel de 14e als de 16e juli vuurwerk. Ditmaal zaten wij op het voordek, wederom eerste klas.
 

CASTELSARASSIN

Het was al dagen onrustig in Castelsarassin. Vrijdag de 20e juli zou het gaan gebeuren. Er werden folders verspreid dat die dag het dorp gedurende enkele uren in tweeën gedeeld zou worden. De renners van de Tour de France zullen die dag zullen om 12.29 uur dwars door het dorp rijden in één van de laatste etappes, van Blagnac naar Brives-la-Gaillarde, dus verboden oversteken! Twee uur tevoren zat iedereen klaar langs de kant en hielden gendarmes bij zijstraten het verkeer tegen. Voetgangers die per ongeluk een voet op straat zetten werden direct door hen terugfloten. Eerst kwam de reclamekaravaan langs. Fraai verbouwde auto’s, vooral het rijdende bed van het Ibis hotel viel op. En natuurlijk de wagens die met grote vaart langs het parcours reden en van waaruit van alles gegooid werd, petjes, waardebonnen, tassen, zakjes snoep. Het was maar goed dat ik mijn zonnebril op had, anders had ik nu een blauw Haribo-oog! Één minuut later dan in de planning, om 12.30 uur, kwam de kleurrijke stoet renners in grote vaart voorbij. Dat duurde nog geen 20 seconden. Na de lege bezemwagen mocht iedereen weer oversteken van de gendarmes en was de kermis van de Tour de France in Castelsarassin voorbij.


BRUG  IN  MOISSAC

Het is een zeldzaamheid op de kanalen in Frankrijk, maar ze zijn er wel, beweegbare bruggen. In het stadje Moissac ligt een draaibrug, die vanaf 9 uur ’s-ochtends bediend wordt. Om 9.10 uur gebeurt er nog niets. Een oudere Fransman loopt langs en zegt dat de bruggenwachtster wel in de kroeg zal zitten. 10 minuten later komt hij terug met een stokbrood en krantje onder zijn arm. Inderdaad zat zij in het café en hij heeft verteld dat wij voor de brug lagen. Om 9.30 uur werd de brug door een charmante bruggenwachtster zonder één woord maar wel met een vrolijke groet voor ons gedraaid.

maandag 30 juli 2012

2012-07-28

MONTAUBAN

Dit stadje ligt op een heuvel aan de voet van de Tarn. Met nauwe straatjes is er boven weinig parkeermogelijkheid. Je kan beneden de auto parkeren en via 2 liften kom je in het centrum terecht. Vlakbij het oude bisschoppelijke paleis, thans museum van de twee grote kunstenaars die er geboren zijn, de schilder Ingres en de beeldhouwer Bourdelle. Ook wij liften mee omhoog met onze fietsen.

ZWEMMEN IN DE TARN

Officieel mag je niet zwemmen in de rivier de Tarn. We liggen als enige boot aan een 50 meter lang pas aangelegd ponton. Zonder trap natuurlijk, anders breng je de plaatselijke jeugd maar op een idee! Val je per ongeluk in het water en kan je er niet uit? Tja eigen schuld. Je was gewaarschuwd immers! De jeugd uit Corbarieu trekt er zich weinig van aan. Er komen 3 giechelende meiden het ponton op met één doel zwemmen! Bij gebrek aan jongens die de meiden uit het water trekken vragen zij of ze van onze zwemtrap mogen gebruik maken. En dat mogen ze. Alleen springen zij steeds met zijn drieën tegelijk in het water. Het lukte mij niet om ´geen bommetje!´ in het Frans te vertalen.



PLACE NATIONALE
We verlegden de boot naar de Tarn aan zo’n mooi ponton onder de stad. Lydia en haar vriendin Dorien kwamen langs en zouden een stukje meevaren. Het was inmiddels 15 juli. De avond ervoor had men weer groots uitgepakt met een vuurwerk op de Tarn, zoals elk jaar de dag voor mijn verjaardag. Omdat onze boot de enige boot was op de rivier zaten wij eerste klas, gezeten met een biertje in de hand op ons eigen achterdek. Toen de dames de volgende dag gearriveerd waren was het tijd om voor de tweede keer mijn verjaardag te gaan vieren. We deden dit met een zondags déjeuner op het Place Nationale in Montauban. Een vierkant plein omgeven met een dubbele zuilengang met kruisbogen. De huizen erboven zijn gebouwd met de in deze streek bekende lange vleeskleurige bakstenen, die het plein roze kleuren. Een mooiere plek valt niet te vinden!

2012-07-28



MONTECH

Mieke en Gérard, op terugreis uit Bilbao, bellen op vanuit Lourdes om te vragen waar wij op dit moment zijn. Zij hebben het daar na één dag wel gezien. Wij zijn in de buurt, onderweg naar Montech. Voor ons allebei makkelijk te bereiken. Gérard en ik zijn allebei lekkerbekken en hadden in de rode Michelingids gelezen dat daar een prima restaurant is met een Bib Gourmand (prijs/kwaliteit dus prima in orde). De teleurstelling was groot dat dit fraai verbouwde sluishuis aan de haven dicht was en al een half jaar op een nieuwe eigenaar wacht! Helaas kom je dit in Frankrijk steeds meer tegen. De volgende dag was een maandag de reguliere sluitingsdag voor de andere restaurants maar dan is er (gelukkig!) nog altijd een pizzabus met echt houtvuur, die je altijd op een strategisch punt in een dorp kan vinden. Pizza dus, maar op een eerste klas locatie, op je eigen achterdek.


MONTAUBAN

Een zijkanaal met 9 sluizen leid je naar Montauban. Onderweg waren wij gewaarschuwd voor het 4x hogere liggeld in de haven dan in 2011. De gemeente had per 1 juni de prijzen verhoogd in de 3 jaar tevoren vernieuwde haven met gerepareerde sluizen naar de rivier de Tarn. Deze rivier is vandaar 9 km bevaarbaar met onderweg 3 nieuwe pontons. En dit voor 1.3 miljoen euro. De gemeente wilde wat meer geld terug zien van hun investering. De prijzen liggen nu ook meer in verhouding met andere plaatsen in de omgeving. Ongeveer 1 euro per meter boot, met elektriciteit en water inbegrepen. Deze plotselinge prijsverhoging is vooral de Engels sprekend varenden in het slechte keelgat geschoten. Geen bargain en ‘fair prices’ meer! De stad is oa bekend om zijn jazzfestival. We vielen met onze neus in de boter. Een maffe Italiaan, Matthew Lee, verzorgde aan de piano in de Jardin des Plantes een weergaloze uitvoering met oude rocknummers, ballads en klassieke muziek in rockstyle. Hij heeft een conservatoriumopleiding en komt uit een dorp in Italië, waar ook Rossini geboren is. Achterste voren liggend op de vleugel, speelde hij foutloos, en deed het publiek mee wippen op de soepele gele stoeltjes in het park.

FIETSTUNNEL

De bereikbaarheid van de haven in Montauban met het centrum wordt belemmerd door het spoor. Een tunnel onder de rails is aangelegd, nou tunnel! Beginnend met 2 meter hoog eindigt die aan het eind met slechts 1,60m. Bukken dus, steeds lager eindig je met je neus op het stuur! Overdag de eerste keer al een hachelijke zaak omdat je dit in de gaten hebt en na het concert middernacht is dit onverlicht tunneltje dubbel gevaarlijk. Het kostte ons een half uur omrijden om bij de boot te komen.

2012-07-27

EK-VOETBAL IN TOULOUSE
Terug in Toulouse hoefde ik me geen zorgen meer te maken over het Nederlands elftal. Die hadden zichzelf glorieus laten uitschakelen. Maar je bent in Frankrijk en het is toch leuk het voetbal te volgen. Ik heb destijds een TV-tuner gekocht waarmee je de vrije zenders van een land (digitaal) kan ontvangen. Bij ons zijn dat Ned 1,2 en 3 en de regionale zenders, in Frankrijk zijn dat er zelfs 15! De eerste 2 kwartfinales heb ik kunnen zien aan boord op TF1. Maar toen ook Frankrijk was uitgeschakeld werd de laatste wedstrijd van Engeland niet meer uitgezonden! Waren ze in vroegere tijden blij als de Engelsen verslagen werden, nu is dat geen hot item meer voor ze. En zo heb ik de wedstrijd, via internet/luister radio/radio 1 moeten volgen. En later de goals kunnen zien op de nieuwszender BFM.
 

WEER IN TOULOUSE

De overgang van een koud Nederland viel niet mee. Geen regen in Toulouse en de temperatuur liep geleidelijk op naar de dertig graden. Door de ligging van Toulouse in een dal, behoort die stad tot de warmste van Frankrijk. Één dag zullen wij niet gauw vergeten. Voor we het wisten werd het 37,5 graden in de schaduw volgens een plaatselijke apotheek. Dat werd een dag van kerken bezoeken en veel winkels met airco. Gelukkig was de uitverkoop begonnen. Elsbeth had weinig last van het warme weer…


VERTREK UIT TOULOUSE

Een goed bericht van Sylviane van de Capitainerie St. Saveur in Toulouse. Ze heeft een plek weten te vinden voor de ‘hivernage’ van onze boot komende winter in de haven. Ze wilde ons dat persoonlijk mededelen. Na enkele zeer warme dagen nemen wij voorlopig afscheid van de haven. En ook van Jill and Peter uit Zuid Afrika. Zij houden alleen van de zomer. Nu zijn zij in Toulouse en om het gemis van hun tuin te compenseren verzorgen zij de vele planten en bloemen in de haven. In de winter staan ze in de verwarmde capitainerie. Want dan zijn zijn Jill en Peter weer terug voor de zomer in Zuid Afrika, om hun tuin daar te verzorgen, vol met fuchsia’s. Dit zomerse ritme hebben zij al vele jaren. Zij houden niet van de winter!

donderdag 19 juli 2012

2012-07-19


AALSMEER

De eerste drie weken van juni was onze thuisbasis weer Aalsmeer. Anderhalf uur vliegen vanuit Toulouse en je bent weer thuis. Voor een aantal zaken moesten wij daar zijn en er waren toevallig leuke feesten en partijen. We hebben zelfs gevaren en wel op het Apeldoorns kanaal! Elsbeth was gevraagd een affiche te maken voor de tentoonstelling in het Oude Raadhuis in Aalsmeer, ’Amazing  Amateurs’. De tekening werd gemaakt in Castelnaudery en gescanned door de zoon van een plaatselijke fotograaf aldaar en opgestuurd naar Daan Schiff van de KCA (Kunst Culuur Aalsmeer), die de affiches verzorgt. Als je snel bent kan je de tentoonstelling nog bekijken, tot 29 juli.


NIEUWE MEER

In Aalsmeer zijn wij lid van de watersportvereniging Nieuwe Meer. Wij zijn er zelden, maar wij maken van alle leden dan ook de meeste vaaruren per jaar! In juni bestond de club 100 jaar. Dat werd royaal gevierd met een tentoonstelling, recepties en feesten. Er is een prachtig boek uitgebracht over deze honderd jaar, ‘’t BOEIERVOLK’, mede geredigeerd door Daan Schiff, die al jaren zorgt draagt voor de eindredactie en de vormgeving van het clubblad. Er bestaan inderdaad mensen, die zowel kunnen schrijven als tekenen... Op de receptie en de presentatie van het boek werd hij tot groot genoegen van alle aanwezigen geridderd door de burgemeester voor zijn grote betekenis niet alleen voor de Nieuwe Meer, maar ook voor zijn vele werk voor die KCA in Aalsmeer.




IJSCUYPJE

Robbie, de vriend van onze dochter Noortje, is een ijssalon begonnen op de Middenweg 79 in de Watergraafsmeer, Amsterdam, recht t.o. restaurant de Kas. Hij heeft het weer niet mee deze zomer helaas. Om zijn zaak op te fleuren hebben Elsbeth en haar vriendin Saskia twee levensgrote ijsjes gemaakt, die binnenlort tegen de gevel zullen prijken. Het echte ijs is verrukkelijk, want dat maakt Robbie helemaal zelf.




ORIENT

Voor mijn 65e verjaardag werd ik totaal verrast met een diner op onze oude boot de Orient. Georganiseerd door mijn twee dochters Fransje en Noortje werd ik meegenomen naar Den Haag. Het was een echt feest om op mijn ‘oude‘ boot terug te zijn. We hebben al varend op de Vliet genoten van een heerlijk aan boord bereid diner. Sybolt Harkema voer en Patrick Dullaart was de kok. En we hebben veel herinneringen opgehaald aan al onze eigen vakanties aan boord van deze boot en het was goed om te zien en te horen dat er duizenden mensen nu kunnen genieten van onze dierbare Orient, die als rondvaartboot vaart tussen Delft, Voorburg en Den Haag.

dinsdag 17 juli 2012

2012-7-17

 
TOULOUSE

Een roze stad aan groen water. Zowel van de de Garonne als van het Canal du  Midi, dat hier eindigt. De haven, Port St Saveur ,op loopafstand van het centrum, ligt vlakbij de gouden driehoek, een kerk, een klooster en het indrukwekkende Place du Capitole. Er is plaats voor een veertigtal boten en is niet groot, maar wordt professioneel geleid door de vrouwelijke havenmeester Sylviane, die zelf op een boot in de haven woont. Er heerst daar een prettige stemming onder de vaste bewoners. En tegenover ons ligt zelfs een Broom, een Continental 37 net zoals wij hebben. Het is nu eind mei, wij zijn op doorreizen willen van de winter hier onze boot te stallen. Sylviane houdt de spanning er in en gaat bekijken of dat zal lukken!



TOULOUSE 112

De eerste nacht viel niet mee. Veel stadslawaai, zelfs meer dan wij in Parijs gewend waren. Het was een erg warme avond en aan de overkant was een aantal jongeren ‘luidkeels’ aan het zuipen. Je kon er op wachten en ja hoor, er viel er één stomdronken tegen middernacht in het water. Trappen om eruit te komen waren hoog en bijna niet te zien in het donker. Ik scheen met mijn schijnwerper op de kant om hem een trap te doen vinden en belde voor alle zekerheid 112. Je laat niemand voor je neus verdrinken. De overkant was te ver en te ondiep om snel naar toe te varen. De drenkeling geraakte uiteindelijk via de trap bijna op de wal om vervolgens voor de tweede keer achterover in het water te vallen. Zijn tweede poging lukte wel. Inmiddels verschenen de door mij opgeroepen hulpdiensten met loeiende sirenes. De ‘drenkeling’ probeerde zich tussen auto’s te verbergen, maar met mijn schijnwerper wist ik de Sapeurs-Pompiers naar het slachtoffer te leiden. Alles bleek oké en binnen 15 minuten was iedereen verdwenen en konden wij met een gerust hart gaan slapen.



HOLLANDE

In Parijs hadden wij al vele manifestaties meegemaakt op de Place de la Bastille vóór her Front Gauche van Mélenchon en de Parti Socialiste van Hollande, al was het maar tegen Sarkozy. Het was al snel duidelijk dat zijn tijd erop zat en hij niet herkozen zou worden. Op markten werd je belaagd door aanhangers van de linkse partijen met pamfletten. Als men ons vroeg onze stem aan Hollande te geven, zeiden wij dat dat niet zou gaan: wij zijn ‘de Hollande’en hebben geen stemrecht hebben omdat wij uit Holland komen! Daar moest dan even over nagedacht worden. We hadden de grap op de tekening al bij na zelf verzonnen. Er werden in alle kranten veel cartoons gemaakt over de verkiezingen en de presidentskandidaten. De cartoonist Philippe Geluck maakte er echter een potje van…. Dat moest Elsbeth toch even recht zetten.

zaterdag 7 juli 2012

2012-07-07


 NARBONNE
Via een zijkanaal, het Canal de la Robine, kan je naar Narbonne varen. Langs het kanaal staan geen platanen maar hoge Pins Parasol. De sluizen zijn automatisch, maar er moet wel een bemanningslid aan wal om op een knop te drukken om het sluismechanisme in werking te zetten. Dan zijn huurboten, waar altijd een 4 tot 10 mensen aanwezig zijn, erg handig! Wij laten ze altijd voor onder het motto dat zij met vakantie zijn en als eerste de sluis in mogen. Wij hebben alle tijd en voor ons een stuk veiliger en Elsbeth hoeft niet meer de wal op ! Zo komen wij in Narbonne aan, een levendig stadje met een aartsbisschoppelijk paleis. Op oude Romeinse ruines gebouwd en er is ook één van de laatste met huizen bebouwde bruggen over een kanaal. Voor ons the place to be ondanks het mooie weer was de overdekte markthal. In het al 100 jaar oude gebouw, in stijl van de inmiddels verdwenen markthallen in Parijs, gelukkig zorgvuldig in stand gehouden. De hele omgeving komt hier de meest verse vis en vleeswaren halen. Er zijn vele kleine restaurantjes en wijnbars. Je koopt ergens een bord tapas ( je zit dicht bij Spanje!) en nuttigt dat ergens anders met een glas Picpoul de Pinet! Het is daar iedere dag feest tussen de middag. Wij kwamen er elke keer vrolijk vandaan!
 
DE VROUWEN VAN DE SLUSMEESTERS
Ik schreef al dat de sluismeesters van het Canal du Midi weinig behulpzaam zijn. Ze lopen rond met een kastje in hun hand en het enige wat ze doen is op knoppen drukken. Alle sluizen zijn radiografisch bestuurd! Hun vrouwen daarentegen laten wel hun handen wapperen. Om wat bij te verdienen staan er stalletjes bij het sluishuis, waar zij behalve streekproducten als wijn, honing en zelf gemaakte jam en taarten ook T-shirt met opdruk, kaarten, strohoeden, kapiteinspetten etc. proberen te verkopen. Aan de vele huurboten hebben zij goede kopers. Elsbeth zou hetzelfde doen als ze met een sluismeester getrouwd was!

 

CARCASSONNE

Het mooiste zicht op de grootste middeleeuwse vestingstad van Europa heb je van uit de verte, varend op het Canal du Midi. Binnen de muren lopen horden toeristen langs eettenten en souvenirwinkels. De Cité Mèdievale is na de Eiffeltoren de best bezochte attractie in Frankrijk. Jaarlijks trekt het 4 miljoen toeristen aan. In Juli en augustus is het er een compleet gekkenhuis. De arme 60 mensen, die er nog wonen. Het kanaal loopt door de benedenstad van Carcassonne. Van toeristen heb je daar minder last!




2012-07-07


THE NEW YORK TIMES IN HET CANAL DU MIDI

In het voorjaar mailde Polly-Anne ons dat zij van plan was met haar man naar Nederland te reizen. Zij is het nichtje van Elsbeth en woont al jaren op één van de Key’s in Florida. Zij wilden ons bezoeken en graag nog één keer terug naar Zuid Frankrijk. Zij huurden een auto en kwamen langs. Met zijn vieren voerden wij vanuit Castelnaudery terug naar Carcassonne. Roland had een New York Times gekocht en was onderweg uren zoet met de beroemde puzzel. Totdat een windvlaag de puzzelpagina in het water deed belanden. Eindelijk kon Elsbeth haar visnetje gebruiken viste de krant op. Na het drogen waren de letters nog goed leesbaar en kon de puzzel worden afgemaakt. We hebben heerlijke dagen, gelukkig mooi weer en hun verre bezoek zeer op prijs gesteld.


EEN HELE LANGE WANDELING

Tussen C en C, oftewel Carcassonne en Castelnaudery is halverwege op het kanaal een aanlegplaats met een schitterend uitzicht, richting een uitloper van het Centraal Massif. De bemanning maakte een wandeling naar Villepinte, een gehucht 2 km verderop. Er was een picknicktafel, bezet door een aantal jongeren, die op vrolijke en luide toon aan het kaarten waren. Ik bleef aan boord. Na 15 minuten verdwenen de jongeren en daarna kwam er weer een gezelschap, maar wel 50 jaar ouder! Toen de bemanning terug was ontlokte dat mij de opmerking dat ze wel erg lang weg waren geweest. Kijk maar naar de picknick tafel!



CASTELNAUDERY

In dit stadje hebben wij alle soorten weersomstandigheden meegemaakt. Veel zon, daarna onweer, heel veel wind bij en de temperatuur zakte van 27 naar 16 graden! Als de wind vanaf de Middellandse zee waait is dat lastig (een soort mistral) maar blijft het mooi weer. Komt die van uit de richting van de Atlantische oceaan dan betekent dat daarna veel regen. Iedereen denkt in Zuid-Frankrijk altijd aan mooi weer, dat valt soms vies tegen!

zondag 27 mei 2012

2012-5-22


DE PLATANEN LANGS HET CANAL DU MIDI
De 42000 platanen, sommigen al meer dan 200 jaar oud, langs het Canal du Midi zorgen ervoor in de zomer dat het water in het kanaal  minder snel verdampt en voor schaduw voor de bemanning van de boten. De wortels die in het kanaal groeien fungeren als bolders om aan te leggen en het is prachtig om onder deze groene tunnel door te varen. Dit zal helaas niet lang meer bestaan. Het kanaal wel gelukkig, maar de 10% van de bomen is aangetast door een voor hen dodelijke ziekte, veroorzaakt door een schimmel, Cerastocystis platani. Al in 1929 ontdekt in New Yersey in de VS zijn sporen van deze schimmel via munitiekisten van de GI die in 1945 Europa bevrijd hebben hier terecht gekomen. Binnen een jaar hadden de bomen in havensteden als Napels en Marseille er al onder te lijden.
Deze kanker onder de bomen, in Frankrijk Chancre Coloré genoemd, is helaas niet te genezen en leidt binnen 3-5 jaar tot het afsterven van de boom. Een zieke boom moet worden omgehakt, evenals anderen binnen een straal van 50 meter. Dat is het enige wat helpt. In heel Zuid Frankrijk zijn er bomen besmet. Maar de grootste besmettingskans is via sporen die zich razendsnel via het water verspreiden. Vandaar dat men met de bomen langs het kanaal minder afwachtend is en alle 42000 bomen moeten eraan geloven, ziek of nog gezond. Dit om verdere verspreiding in een nog groter gebied te voorkomen. Jarenlang lang heeft men nog van alles geprobeerd om de platanen te redden, helaas zonder resultaat. Alle 42000 bomen worden in de komende jaren gekapt.
De kosten van dit alles is 200 miljoen euro met het herplanten van tegen deze schimmel resistente varianten inbegrepen. De regering heeft 30% toegezegd.  Dus of er echt nieuwe bomen worden komen is nog de vraag ! Wie zal de rest betalen?En als die nieuwe bomen weer een groene tunnel zullen vormen, dat zullen wij niet meer mee maken!
Alle zieken bomen zijn gemerkt. Één oranje stip, dan is de boom verdacht, twee oranje stippen dan is de boom ziek, drie oranje stippen dan wordt de boom binnenkort gekapt. Toen de oranje verf op was is men met groene verf verder gegaan. Het is wel Frankrijk! Rondom wordt de boom 5 cm ingezaagd en worden de voedingskanalen met een dodelijk gif behandeld. Na 1 jaar wordt de boom gekapt, de stronk kapot gemaakt en evenals de grond gedesinfecteerd. Pas na een jaar kan een nieuwe resistente plataan worden geplant.


FONSERANNES

Vlak na Béziers is de sluizentrap van Fonserannes. Vroeger 8 sluizen achterelkaar, die 21 meter overbrugden. Nu zijn het er 6 die ons 13,60m omhoog  brengen. Samen met 2 huurboten moet je zelf maar uitzoeken hoe je vastmaakt. Geen sluismeester die helpt. Normaal duurt het 45 minuten, maar met huurboten erbij 2x zolang. Vrouwen en kinderen staan aan wal aan de lijnen te trekken, die ze in de kolkende massa water die plots de sluis instroomt niet kunnen houden. Nog steeds geen sluismeester die bij springt. Jullie willen varen? Zoek het dan maar zelf uit! Dit alles onder toeziend oog van duizenden mensen die met bussen vol hier naar toe gebracht worden en langs de kant staan toe te kijken. Want we zijn onderdeel van een toeristische attractie. Er rijdt zelfs een toeristentreintje langs de kade! Na ander half uur duwen en trekken hebben wij het even gehad  met sluizen voor vandaag. Maar we weten nu wel hoe met deze ovale sluizen en hun sluismeesters moeten omgaan. Later hoorden wij dat er het te gevaarlijk werd voor de sluismeesters. Als ze een lijntje aanpakten sloeg de ‘huurkapitein’ plots volle kracht achteruit. Te veel ongelukken en nu mogen zij zelf beslissen of ze een boot willen helpen met aanleggen. Te begrijpen valt het wel, maar het komt niet echt vriendelijk en menselijk over in die ovale, vaak 3 tot 4 meter hoge sluizen.




CAPESTANG

We wisten het van te voren. Als je onder de brug van Capestang door kan komen, kan je heel Frankrijk door. Er zijn vele boogbruggetjes, maar deze is het laagst en het smalst. Met de tent naar achteren en omgeklapte ramen, er recht doorheen varen en vooral goed bukken is het gelukt!