woensdag 27 mei 2015

2015-5-26

 

 


BOOTTOCHT MET KOEIEN

Hoewel we in april hele mooie dagen gekend hebben, heeft het ook veel geregend. Op de kanalen heb je er behalve een nat pak weinig last van. De waterstand blijft hetzelfde. Zo niet op de rivieren. Als je in buurt van een rivier vaart zie je delen van weilanden blank staan met de koeien op een nog droog stuk land. Soms kunnen ze geen kant meer op en dan zijn er gelukkig nog de Sapeurs- Pompiers, de brandweer dus. Zij brengen met speciale bootjes de verzopen beesten naar drogere oorden.


UITZICHT IN BEFFES

Na regen komt zonneschijn. Dat gebeurde ook in April. Het werd opeens 25 á 30 graden in amper één week tijd en alles om ons heen werd groen. En geel! Het is kennelijk het jaar van het koolzaad. Overal zag je enorme gele zeeën met gele bloemetjes. Net als bij ons de tulpenvelden, maar dan alleen stralend zonnegeel en ook nog eens tegen hellingen op.



BRADERIE

Wij hebben geen wasmachine aan boord en zijn altijd aangewezen op een wasmachine in de haven of een wassalon onderweg. Wassen doen we daar, drogen aan boord. Dat kan de wind uitstekend. Een was van veertien dagen verandert onze boot voor een paar uur in een uitdragerij. Elsbeth is een meester in het spannen van touwtjes om alle natte was op te hangen. Er liep onlangs een ouder Frans echtpaar langs, waarvan de man kennelijk hardhorend en dus luid zei: Que ce que c'est ça? Une Braderie? En hoewel onze Nederlandse vlag ook wapperde in de wind zei zijn vrouw direct: ssssssst! De vuile was hangt men niet graag buiten. Maar de schone was hangen we met ere uit.

vrijdag 15 mei 2015

2015-05-15


LE GERLOSCHSCHE ARRIVE!

Nadat alle gasten vertrokken zijn en ook onze auto onder dak is werd het voor ons weer tijd om verder te varen op het Canal latéral de La Loire. Na twee jaar in het zuiden te hebben gevaren met automatische sluizen is het weer wennen in Bourgondië. Alles gebeurd hier nog met de hand en het wordt zeer op prijs gesteld als je mee helpt met het open en dicht draaien van sluisdeuren. Vroeger mochten ze vrijwillig een reddingsvest dragen. Sinds 1 januari dit jaar is het verplicht. Daar is niet iedereen even blij mee met deze van achter een bureau opgelegde maatregel. De jongeren kan het niet zoveel schelen, die dragen het vest wel. De ouderen niet. Ik sprak een oudere sluismeester. Met een reddingsvest aan liep hij voor gek! Hij was al 25 jaar sluismeester en had nog nooit gehoord dat iemand in het water was gevallen. Tja behalve als ze teveel gedronken hadden tijdens de lunch... En wat zijn chef ervan zei? Hij haalde zijn schouders op. Die komt toch nooit langs. Hij vroeg, of wij verder wilden varen. En op het bevestigende antwoord belde hij naar de volgende sluis: "Le Gerloschsche arrive!"



NACHTEGALEN

Wie kent niet de rondborstige operadiva's, die vergeleken worden met nachtegalen? Zoals de Hollandse nachtegaal, Christina Deutekom, de Italiaanse nachtegalen Renate Tebaldi en Maria Callas. Om nog maar te zwijgen van de beroemdste Milanese nachtegaal Bianca Castafiori! Wij hebben er één aan boord gehad op de reling. Maar dan een echte. Een schuw klein bruin vogeltje. Zien doe je ze bijna nooit. De mannetjes zitten in dicht struikgewas verscholen en zingen dag en nacht door. Een lust voor het oor als wij in onze 'kooi' liggen. Deze vogeltjes doen dat in de hoop een vrouwtje te verleiden met hun gezang. Sommige mannetjes zingen zo mooi dat ze zelfs meerdere vrouwtjes en dus nestjes hebben. Hoor je de nachtegalen diep in de zomer nog, dan zijn dat de arme mannetjes die helaas zonder liefdesleven in het najaar weer terug moeten vliegen naar tropisch Afrika. Onderweg op de oevers van de kanalen in Frankrijk zitten er velen. Met name langs het Canal du Midi vaar je van de één nachtegaal naar de andere. En 's-nachts klinken ze zo dichtbij dat je echt gelooft dat ze op de reling van je boot zitten. Toen in Rome destijds de grond te heet werd onder de voeten van de pausen weken zij uit naar Avignon. Daar stond in de pauselijke slaapkamer een kooitje. Met daarin destijds een nachtegaal om hem in slaap te zingen. Operadiva's bestonden toen nog niet.




RESTAURANT BAR-HOTEL LE FLOROINE

Als rond het middaguur een restaurant vol loopt is dat een goed teken. Je luncht er vaak met werklui, ambtenaren en het déjeuner is de belangrijkste maaltijd van de dag in Frankrijk.
Het begint meestal met een uitgebreid koud buffet dat je zelf kan opscheppen. Daarna het Plat du jour, kaas, dessert en koffie toe. Op tafel staat een fles wijn. Of je één glas neemt of de fles opdrinkt maakt niet uit. Voor een 12 à 14 euro ben je klaar. 's-Avonds betaal je een paar euro meer en heb je wat meer keus. In Ménétreol sous Sancerre is zo'n typisch Frans restaurant, Le Floroine. Het enthousiaste echtpaar doet alles zelf. Dominique staat in de keuken, die zich midden in het restaurant bevindt en zijn vrouw doet de bediening. Ook als alle ruim 50 couverts bezet zijn. Alles gaat vlekkeloos. Als je ze daarvoor een compliment geeft antwoordt Véronique: oui, mais il est un grand garçon! Aan de muren hangen honderden petten en hoeden. De chef had ooit eens zijn pet aan de kapstok laten hangen. Alle klanten deden vervolgens hetzelfde! Inmiddels hebben ze er genoeg en delen ze zelf petten uit. Oranje met opschrift le.Floroine.com. Met die pet op mag je een gekke foto opsturen vanuit de hele wereld voor hun website. Wij hebben daar o.a. Noortje's verjaardag gevierd met veel witte Sancerre. Bij het dessert kwam Véronique 'Bonne anniversaire' zingend binnen met op het taartje van Noor een brandend kaarsje! 

vrijdag 8 mei 2015

2015-5-8

 
 
FEEST VAN NOOR
 
Tijdens het feest van Door, begon de verjaardag van onze Noor. Zij kwam speciaal naar Briare met Robbert om dat met ons te vieren. Het Pont Canal hadden wij de dag tevoren al gepasseerd met de boot. Op de dag van het feest was dat niet mogelijk. Wij hebben vanuit de Cholaterie, gevestigd in het sluishuis bij de toegang tot het aquaduct in Briare, de hele optocht gade geslagen. Noor kon genieten van de Café gourmande met macarons in een stralend zonnetje. En zo opende Door en Noor ons vaarseizoen met de Gairloch dit jaar.
 

 
HELMA'S KAST
 
Dit is het eerste jaar dat wij, de boot én de auto in hetzelfde land vertoeven. Alleen varen en rijden tegelijk gaat moeilijk. We mogen de auto bij Helma in Beauchamps stallen, drie kwartier rijden van Briare. Wij hebben de auto gebracht en daar een nacht gelogeerd. Vroeger hebben wij met onze kinderen menig zomer op deze mooie plek doorgebracht en hebben er goede herinneringen aan. De volgende ochtend ruimde Elsbeth de logeerkamer op en deed tot verbijstering van Helma en mij de kast dicht, dwz zeggen echt dicht. Op het moment dat Helma zei: "doe de kast niet dicht, dan kan hij niet meer open" draaide Elsbeth de sleutel nog eens extra om. Niet meer open te krijgen. En daar zat al het beddengoed in. Met behulp van een lepel, duwende en trekkende dames en wat wrikken lukte het mij na een half uur de deur toch weer te open te krijgen. Het slot heb ik er gelijk uitgehaald, het paste niet goed heb het in de la gelegd. Een touw door het sleutelgat met een knoop erachter lijkt mij een een beter idee.
 
 
BURENVISITE
 
Onze buren in Aalsmeer zijn al maanden met hun Camper onderweg naar warmere streken in Spanje en Portugal. Zij waren op de terugweg en kwamen langs in Ménétreol-sous-Sancerre. Samen hebben wij gedineerd in ons favoriete restaurant van dit moment, Hotel-Restaurant Floroine. Nel en Piet overnachtten in hun Camper naast onze boot, gescheiden door een heg. Wij hadden weer hetzelfde uitzicht als altijd, mèt hetzelfde vakantiegevoel als wij de camper vanuit onze keuken thuis zien!