LE GERLOSCHSCHE ARRIVE!
Nadat alle gasten vertrokken zijn en ook onze auto onder dak is werd het voor ons weer tijd om verder te varen op het Canal latéral de La Loire. Na twee jaar in het zuiden te hebben gevaren met automatische sluizen is het weer wennen in Bourgondië. Alles gebeurd hier nog met de hand en het wordt zeer op prijs gesteld als je mee helpt met het open en dicht draaien van sluisdeuren. Vroeger mochten ze vrijwillig een reddingsvest dragen. Sinds 1 januari dit jaar is het verplicht. Daar is niet iedereen even blij mee met deze van achter een bureau opgelegde maatregel. De jongeren kan het niet zoveel schelen, die dragen het vest wel. De ouderen niet. Ik sprak een oudere sluismeester. Met een reddingsvest aan liep hij voor gek! Hij was al 25 jaar sluismeester en had nog nooit gehoord dat iemand in het water was gevallen. Tja behalve als ze teveel gedronken hadden tijdens de lunch... En wat zijn chef ervan zei? Hij haalde zijn schouders op. Die komt toch nooit langs. Hij vroeg, of wij verder wilden varen. En op het bevestigende antwoord belde hij naar de volgende sluis: "Le Gerloschsche arrive!"
NACHTEGALEN
Wie kent niet de rondborstige operadiva's, die vergeleken worden met nachtegalen? Zoals de Hollandse nachtegaal, Christina Deutekom, de Italiaanse nachtegalen Renate Tebaldi en Maria Callas. Om nog maar te zwijgen van de beroemdste Milanese nachtegaal Bianca Castafiori! Wij hebben er één aan boord gehad op de reling. Maar dan een echte. Een schuw klein bruin vogeltje. Zien doe je ze bijna nooit. De mannetjes zitten in dicht struikgewas verscholen en zingen dag en nacht door. Een lust voor het oor als wij in onze 'kooi' liggen. Deze vogeltjes doen dat in de hoop een vrouwtje te verleiden met hun gezang. Sommige mannetjes zingen zo mooi dat ze zelfs meerdere vrouwtjes en dus nestjes hebben. Hoor je de nachtegalen diep in de zomer nog, dan zijn dat de arme mannetjes die helaas zonder liefdesleven in het najaar weer terug moeten vliegen naar tropisch Afrika. Onderweg op de oevers van de kanalen in Frankrijk zitten er velen. Met name langs het Canal du Midi vaar je van de één nachtegaal naar de andere. En 's-nachts klinken ze zo dichtbij dat je echt gelooft dat ze op de reling van je boot zitten. Toen in Rome destijds de grond te heet werd onder de voeten van de pausen weken zij uit naar Avignon. Daar stond in de pauselijke slaapkamer een kooitje. Met daarin destijds een nachtegaal om hem in slaap te zingen. Operadiva's bestonden toen nog niet.
RESTAURANT BAR-HOTEL LE FLOROINE
Als rond het middaguur een restaurant vol loopt is dat een goed teken. Je luncht er vaak met werklui, ambtenaren en het déjeuner is de belangrijkste maaltijd van de dag in Frankrijk.
Het begint meestal met een uitgebreid koud buffet dat je zelf kan opscheppen. Daarna het Plat du jour, kaas, dessert en koffie toe. Op tafel staat een fles wijn. Of je één glas neemt of de fles opdrinkt maakt niet uit. Voor een 12 à 14 euro ben je klaar. 's-Avonds betaal je een paar euro meer en heb je wat meer keus. In Ménétreol sous Sancerre is zo'n typisch Frans restaurant, Le Floroine. Het enthousiaste echtpaar doet alles zelf. Dominique staat in de keuken, die zich midden in het restaurant bevindt en zijn vrouw doet de bediening. Ook als alle ruim 50 couverts bezet zijn. Alles gaat vlekkeloos. Als je ze daarvoor een compliment geeft antwoordt Véronique: oui, mais il est un grand garçon! Aan de muren hangen honderden petten en hoeden. De chef had ooit eens zijn pet aan de kapstok laten hangen. Alle klanten deden vervolgens hetzelfde! Inmiddels hebben ze er genoeg en delen ze zelf petten uit. Oranje met opschrift le.Floroine.com. Met die pet op mag je een gekke foto opsturen vanuit de hele wereld voor hun website. Wij hebben daar o.a. Noortje's verjaardag gevierd met veel witte Sancerre. Bij het dessert kwam Véronique 'Bonne anniversaire' zingend binnen met op het taartje van Noor een brandend kaarsje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten