vrijdag 29 oktober 2010

2010-10-29


Arend belde op dat hij samen met Sonja op doorreis naar Zuid-Frankrijk graag langs wilde komen. Waar liggen jullie met de boot en is er een leuk hotelletje in de buurt ? Een leuk hotelletje? We hebben een heel kasteel voor ze geregeld ! Château de Rouillon in Chartrettes, vlakbij de jachthaven was ons al eerder opgevallen. Wij zorgden voor het diner die avond en zij de volgende ochtend voor het petit-dejeuner voor ons allen in het kasteel. Arend opende de poort, die voor ons al die tijd gesloten was en Sonja verwelkomde ons vanuit het raam van haar suite en het leek of ze er al jaren woonden.



Tijdens het ontbijt op de Louis-Seize stoeltjes besloten we met zijn allen per auto naar Fontainebleau te gaan. Dat waren Elsbeth en ik al van plan maar dan per trein en fiets. Nog geen 5 minuten onderweg in het bos van Fontainebleau was het wel erg druk met auto’s : een vide-grenier was zeer waarschijnlijk… De dames zagen direct een parkeerplaats en hadden al in de gaten dat dit dorp, Bois Le Roi, een ‘Amsterdam-Zuid’ lokatie was. Even kijken kon absoluut geen kwaad, maar daar bleef het natuurlijk niet bij, het was ook kopen. Iedereen met zijn eigen ingekochte specialiteit, Elsbeth kocht zelfs een maritiem jasje voor anderhalve euro. Na het kasteel van Fontainebleau bezocht te hebben, dat zo luxueus door alle koningshuizen vanaf Frans I tot aan Napoleon bewoond is geweest vielen onze inkopen in het niets. Op de terugweg kwamen wij in Moret sur Loing wederom in een vide-grenier terecht. Tja de Tom-Tom van Arend kan je wel om files heen loodsen, maar niet om vide-greniers ! Kortom het was un ‘Bon’ weekend!



Als je lang van huis bent en er zijn veel logé s en geen wasmachine aan boord, dan ben je afhankelijk van ’Laveries’ om de was te doen, in de haven of het stadje waar je dan bent nooit een probleem. Vrijwel altijd vonden wij zo’n Franse wassalon, die ons erg deed denken aan onze studententijd op de Oude Zijds Achterburgwal. Toen brachten wij onze was om de hoek in de Oude Hooghstraat. Wij hebben daar hartelijke vriendschappen gesloten, met name met Jaap en Corrie. Elsbeth blinkt soms niet uit door veel geduld en is opgetogen over de korte wastijd van de enorme machines. Voor 3,80 voor 7 kilo of 8 euro voor 17 (!) kilo is binnen 40 minuten alles gewassen. Het drogen kost 1 euro per 10 minuten. In de Laveries is alles geautomatiseerd en men is onderling erg behulpzaam en ook hier wordt heel wat afgekletst tijdens het draaien van de machines. De was doen betekent voor Elsbeth steevast ook het kopen van de Paris Match. De wassalons hier in Frankrijk draaien beter dan het internet !
Posted by Picasa

dinsdag 19 oktober 2010

2010-10-19


Als je een half jaar onderweg bent, reis je mee met de seizoenen. Het najaar betekent dat eind september : walnoten ! In elke Fransman schuilt wel een scharrelkip Je ziet ze rondlopen met een plastic tasje voor hazelnoten, bramen, paddestoelen en walnoten. Bij de haven van Chartrettes stonden enkele walnotenbomen, waar menig Franse ‘plaisancier’ uit die haven met een pikhaak en een dekzeil op de grond de noten uit de boom schudde. Wij vonden verderop bij een huis onze ‘eigen’ boom,.. alleen op privéterrein met een hek eromheen. Daar laat Elsbeth zich niet door storen ! Achter het gaas lagen de meeste noten en met een hand door het gaas graaide Elsbeth menig noot op.. Ik riep, er komt zo een hond aan vanuit het huis die je in je hand bijt ! Maar daar liet Elsbeth zich niet door storen Er kwam inderdaad een hond , maar aan de ‘onze kant ‘van het hek aangelijnd met de eigenaresse. Zij riep : Ah madame vous aimez bien des noix ? Venez ! Ik heb Elsbeth nog nooit met zo’n rood hoofd gezien. Zij vertelde dat zij en haar man op ‘regime’( dieet) waren en mochten geen noten eten dus wij waren welkom in haar tuin.. Met een grote zak ( door haar geleverd) vol gingen wij weg. Misdaad loont dus !



Tussen St Mammès en Parijs langs de Seine staan vele grote landhuizen, ‘Affolantes’ genaamd, in stijlvolle tuinen. Fantasievol gebouwd als chalet of in de sfeer balnéaire uit Deauville, style Normande, met veel torentjes : eigenlijk met alle bouwstijlen vanaf de middeleeuwen door elkaar. Daar woonden de rijke Parijzenaars s’-zomers. Sinds 1950 ook permanent bewoond. En vanaf het water prima zichtbaar, hekken staan immers alleen aan de landkant.


We waren ze al eerder op onze reis tegengekomen, maar in Parijs zagen wij ze in elke zich respecterende patisserie liggen. De Maccaron, bestaande uit twee ronde meringue schijfjes gevuld met een laagje botercreme met amandelen , jam of wat voor vulling je maar wilt. Niet goedkoop, beperkt houdbaar, maar ze zijn ook te lekker om ze weken te bewaren. Een recept door de Italiaanse patissiers van Catharine de Medicis na haar huwelijk met Henri II in 1532 naar Frankrijk gebracht.
Posted by Picasa

zaterdag 16 oktober 2010

2010-10-16


Richting Parijs langs de Seine zijn bijna geen aanlegplaatsen Staat er op de kaart wel één, b.v. een ponton , dan willen wij daar graag aanleggen. Zoals in Héricy. Eenmaal aangelegd bleek dat het hek naar de oever was gesloten. Geen nood. Dan tillen wij onze fietsen daar over. Dat hadden wij vorig jaar in Duitsland in Köpenick bij een restaurant ook eens al gedaan, maar dat was ‘s-nachts. Vanaf de walkant stond een bord : Accès interdit ! Alleen niet vanaf de waterkant. Er waren aansluitingen voor elektriciteit, maar die werkten niet. Navraag bij de Mairie, overigens gehuisvest in een fraai oud kasteel, waarom het toegangsdeurtje op slot zat en of het elektriek kon worden aangesloten. Dat hadden wij beter niet kunnen doen. Een bitse dame deelde mede dat het een privé ponton betrof en begreep niet hoe wij het in ons hoofd haalden om daar aan te leggen. Ik vertelde dat het op de kaart als vrije aanlegplaats staat vermeld. Nou zij wilde dan wel eens weten op welke kaart dat dan staat. Dan kon ze dat aan de Monsieur Le Secretaire laten zien, die helaas om 2.30 uur die middag nog niet terug was van zijn ’dejeuner’. De gegevens over deel Le Seine Aval van de Navicarte Fluviale-gidsen , heb ik bij haar achtergelaten, dan kon ze, voor het geval Monsieur Le Secretaire nog zou opdagen die middag melden dat er een ‘erreur’ was in de berichtgeving over het vredige dorpje Héricy. Niet erg welkom gingen wij na toch wel een leuke fietstocht terug naar de boot en hebben wij onze fietsen weer over het hek getild en zijn verder gevaren.


Zo kwamen wij terecht in Charttrettes. Daar was een sympathieke verenigingsjachthaven vlak vóór de sluis, aan de kant van de barrage. In de haven hadden we een fantastisch uitzicht over de Seine, die daar ruim 100 meter breed is en de sluis en erg druk bevaren door de beroepsvaart. De komende dagen, we waren daar rond de 20e september, voorspelden de weersberichten van ‘ Le Figaro’ een temperatuur van rond de 25 graden met veel zon overdag. We hebben daar enkele dagen vertoefd, de oevers en de huizen langs de Seine per fiets gezien en aan de overkant ook een gedeelte van het Fôret de Fontainebleau.



Fransen zijn erg op hun privacy gesteld. Hebben ze een vrijstaand huis, dan is dat omgeven door muren, geblindeerde hekken en vaak een geautomatiseerd toegangshek. Dit tot groot ongenoegen van Elsbeth, die nergens ‘Hollands’ naar binnen kan kijken. Ze kan vaak het huis niet eens zien, terwijl we in een gebied zijn met hele mooie huizen. Gelukkig hebben we vanaf het water wel een beter zicht, ondanks de privacymaatregelen van de Fransen.
Posted by Picasa

vrijdag 8 oktober 2010

2010-10-08


Onze vrienden Peter en Liesbeth voerden een paar dagen mee. Toen wij allen nog in Amsterdam woonden hebben wij menig zomer mogen meevaren op een lemsteraak, de Thomasvaer van zijn vader, met Peter als kapitein. Ze kwamen in Moret-sur-Loing aan boord. De dames plukten ongegeneerd bij elke sluis een bloem, wat aan het einde van de dag een beeldschoon boeket opleverde. De eerste dag legden wij ’s-middag aan voor een sluis in niet al te diep water, een halve meter uit de kant. Met onze loopplank konden wij aan wal. De volgende dag was het water gezakt en had ik grote moeite los te komen. Gelukkig waren we met zijn vieren aan boord en heb ik iedereen naar de waterkant van de boot gestuurd en met één motor aan en met behulp van de boegschroef zijn wij in een enorme plas modder uiteindelijk losgekomen.


Peter is ontzettend handig met motoren, vooral als die van het merk Citroën zijn. Maar ook bij mij aan boord kwam zijn handigheid goed van pas. De roestvrij stalen stangen van het zonnescherm achter op de boot, die wij in de tunnel van Ham in Noord-Frankrijk waren vergeten weg te halen en ‘krom’ gevaren hadden, zie een eerdere blogspot, zijn nu weer recht, dankzij Peter en een picknick-tafel. Bij mijn linker motor ( een Perkins 6354 voor de kenners) bleef, als die boven de 1200 toeren kwam, ging de gashendel al sinds Nevers niet meer terug . Het bleek dat een schroef ergens achter bleef hangen. Nadat we er een stukje van die schroef afgezaagd hadden was ook dit probleem opgelost. Ideale gasten aan boord !


Liesbeth wilde graag opruimen. Het grote mes, dat altijd boven bij het stuur onder handbereik ligt, wilde zij bij de vuile afwas mee naar beneden nemen. Ik heb uitgelegd aan haar en Peter, die naast mij zat, dat dit boven moest blijven en alleen gebruikt wordt om als in een sluis een lijn aan een bolder komt vast te zitten en de boot wordt dreigt opgehangen te worden. Nooit eerder nodig gehad maar nog geen uur later door nonchalance was het zover!!! Elsbeth had de boot vastgemaakt en was aan wal gestapt, liet de lijn aan mij over en vroeg vervolgens om het fototoestel aan te pakken Ik hielp mee om dit aan te pakken en voor iemand het doorhad lag de boot schuin ! Paniek, het touw lag muurvast om de bolder : ik vroeg om HET MES . Peter wist gelukkig waar het lag, gaf mij dit direct en met één haal met weggedraaid hoofd was het touw doormidden en viel het schip met een klap terug in het water van de sluis. Nadat de bloeddruk van iedereen door dit voorval weer gedaald was hebben wij in Nemours bij het restaurant L’Ecluse geluncht. Ik heb als aperitief een Kir Royal aangeboden, niet alleen voor de gelukkige afloop die morgen bij de sluis, maar ook voor het fijne gezelschap van Peter en Liesbeth en niet als laatste vanwege het feit dat deze dag Elsbeth en ik precies 37 jaar getrouwd zijn. Dit laatste tot verbazing van Elsbeth zelf, die ieder jaar weer de 15e september vergeet maar toch blij verrast is met het heuglijke feit dat zij weer een jaar langer met mij getrouwd is !
Posted by Picasa

woensdag 6 oktober 2010

2010-10-06


Sluismeesters heb je in alle soorten en maten. Vaak bellen ze door dat er een bateau privé aankomt en kan je de volgende sluis zo invaren. Per dag moeten ze gemiddeld een 10 boten sluizen. Zelfs in het hoogseizoen een zeer relaxte baan. Ze wonen vaak bij de sluis, heel rustig, in charmante huisjes met tuin. Vaak hebben ze er nog een handeltje bij met de verkoop van honing, jam, groente of zelfs van wijn. Kom je om 11.55 aan bij een sluis dan mag je er nog wel in. Maar het Dejeuner is voor deze fonctionnaires heilig. Om 12.03 wordt duidelijk gemaakt dat je de schuiven en de sluisdeuren zelf verder moet bedienen, want de lunchtijd is begonnen ! Het is immers midi, desolé !



Frankrijk en zijn Gloire, je komt het overal tegen. Simpel door een gedenksteen in een stadje, dat Jeanne d´Arc daar b.v. op doortocht met haar leger op die bepaalde dag langs is geweest in de 16e eeuw. In Montereau, een stad waar de rivieren de Yonne en de Seine samenkomen is tussen twee bruggen ook een plaquette. Daar vond de laatste overwinning van Napoleon plaats begin 1815 alvorens hij niet veel later zijn definitieve Waterloo in België vond. Daar op die bruggen in Montereau was het natuurlijk een zeer heldhaftig overwinning volgens de gedenksteen. Op de splitsing van de beide rivieren staat zelfs een standbeeld van hem, minder groots trouwens als dat van Kaiser Wilhelm bij de splitsing van de Moezel en de Rijn, in Duitsland, maar wel met zijn bij die laatste overwinning geuite woorden : ‘ het ijzer voor de kogel die mij moet doden is nog niet gegoten.’


Af en toe moet je ergens aanleggen, waar elektriciteit is om de accu’s weer bij te laden. Het gezapig tempo ( 6 km) is ontoereikend om met behulp van de dynamo’s dat voor elkaar te krijgen. Vaak is het bij het ( lage) liggeld inbegrepen of gratis, ook de ligplaats trouwens In Sens was één paal met 8 aansluitingen, waarvan er slechts 3 werkten. In Frankrijk maken ze dingen, gaat dat stuk, nou ja jammer dan, repareren is er niet meer bij. Bij melding bij het Office du Tourisme hoor je dan : Je suis désolé, op zijn Nederlands : je kan de pot op ! In Sens werd voor een 10 boten alles doorgeschakeld op deze 3 prises en het moet gezegd zonder dat er zekeringen uitsprongen. Één huurboot kwam erg laat binnen. Drie dames aan boord hadden hun haar gewassen en liepen met een haardroger naar de paal, probeerden eerst de 5 niet-werkende stopcontacten en haalden daarna de eerste de beste stekker eruit en droogden hun haar zonder iets te vragen of te zeggen. Na afloop staken ze onze stekker er gelukkig wel weer in.
Posted by Picasa

maandag 4 oktober 2010

2010-10-04


We lagen in Joigny op een mooie plek, pal tegenover La Côte St. Jacques van Jean Michel Lorain, al generaties lang een 3 sterrenrestaurant, sinds 20 jaar ook met eigen wijngaard. Op de tekening is te zien dat de hele straat is opgekocht en daarboven de wijngaard. Erg druk leek het ons daar niet, dat konden wij vanaf de overkant gedurende een paar dagen goed waarnemen. Menu van 145 euro vonden wij ook iets te prijzig. Eén van zijn dochters, Catherine, heeft het beter bekeken. Aan de overkant van de Yonne t.o. het restaurant van haar vader, staat een geheel nieuw gebouwd hotel/restaurant met menu’s tot 35 euro, elke avond uitverkocht ! Met een enorme verlichte tuin, zodat gasten bij vaders aan de overkant tijdens het diner een mooi uitzicht hebben. En daar lagen wij tussen. Een andere dochter werkt samen met haar vader, zij doet dat zo goed dat zij het sterrenrestaurant t.z.t. wel gaat overnemen ( dan de 4e generatie !). Later vernamen wij dat het voetbalelftal van Real Madrid uit Spanje in de Côte St. Jacques van vader Lorain enkele dagen zou verblijven ter voorbereiding op de Championsleaque wedstrijd tegen Auxerre, trouwens ook toekomstig tegenstander van Ajax in dezelfde poule. Ajax zal wel aan de overkant gaan logeren bij zijn dochter Catherine, veel goedkoper !



In Joigny werd eind augustus het 66e jaar van de bevrijding gevierd. Op zaterdagavond (natuurlijk) vuurwerk, op geleide van muziek, een indrukwekkend vertoning. De volgende dag om 11.30 uur werd er bij het obligate monument ter herdenking aan alle gevallenen uit de eerste en tweede wereldoorlog een bijeenkomst gehouden. Dit jaar zeer bijzonder want het had president Sarkozy behaagt om alle nog in leven zijnde oud-strijders een Diplome d’Honneur te geven als blijk voor hun inspanning destijds voor Frankrijk. In Joigny waren dat er nog 17, waarvan 12 present die ochtend, de andere 5 zaten in een verpleeghuis en zouden later die week bezocht worden. Er was ook een afgevaardigde van het Ministerie van Binnenlandse Zaken, zelfs in een soort uniform gestoken met veel goud, die uitlegde, waarom het de president had behaagd om dit jaar het diploma ( een voorgedrukt A-4tje met hun naam erop) uit te reiken. In een half uur tijd werd door de burgemeester met veel zwier en plezier iedereen van de 17 mannen bij naam genoemd en verteld wat deze man destijds in het leger gedaan had. Het was ontroerend om te zien hoe deze inmiddels 80-90 jarigen als hun naam genoemd werd, staande, ondersteund door familie, in tranen het diploma in ontvangst namen.



Eindelijk was het zo ver ! Want je moet er met je boot die dag maar zijn. Dat lukte in Villeneuve-sur-Yonne. Wij legden op zondagmiddag eind augustus daar aan en konden onze eerste vide-grenier meemaken dit jaar. Tussen twee middeleeuwse toegangspoorten was ruim 1 kilometer kraampjes, zo vermelde het plaatselijk sufferdje de volgende dag. Straten vol met mensen en stalletjes vol met overbodige spullen, kortom ‘Koninginnedag’ in Frankrijk. De volgende dag bleek Villeneuve een stadje te zijn, zoals we al eerder zijn tegengekomen, niet te groot, maar met een prettige sfeer. Dat merk je als je ’s-morgens daar rondloopt. Veel mensen op straat, die elkaar groeten, een praatje maken met elkaar met een krant en een baquette onder hun arm. Wij hebben daar aan de kade drie dagen gelegen met alleen wat hangouderen overdag ( bejaardenhuis in de buurt ). Elke dag kwam er een oud baasje langs met rollator die stil hield en elke dag weer verbaasd was dat onze fietsen nog voorop de boot stonden
Posted by Picasa