HOTELBOTEN

Op het Canal du Nivernais vaart één hotelboot. Een luxe verbouwde péniche, maximaal 38 meter lang, past net in een sluis. Van april tot en met november vaart deze boot elke week heen en weer tussen Auxerre en Chevrochres, vlakbij Clamecy. Voor een week betaal je bijna 5000 euro per persoon, maximaal kunnen 8 personen mee. De gasten worden opgehaald  met een busje bij een hotel in Parijs  en zo gaan ze na een week varen ook weer terug naar dat hotel. Onderweg maken ze uitstapjes naar een wijnproeverij in de Chablis en bezoeken  kastelen en kerken. In Luzy sur Yonne waren vóór de brug een aantal bolders met een bord met een royaal afzetlint dat hier een hotelboot zou komen , 32 meter vóór en achter het bord moest worden vrijgehouden. Na de brug waren ook bolders, daar legden wij aan. Een paar uur later kwam de hotelboot en vlak daarna het busje met de gasten. Zij hadden een  cultureel middagje Vézelay achter de rug. Tijdens de borrel aan boord speelde een ingehuurd  Bossa Nova bandje. Niet echt stemvast en met een overmaat aan decibellen. Bij ons kwam een huurboot aanleggen met een Schots echtpaar. De volgende dag wilden wij allebei naar Clamecy. Een grote boot in en uit een sluis manoeuvreren neemt veel tijd in beslag. Als wij de hotelboot voorrang zouden geven , zou dat zeker 2 uur in tijd schelen. Normaal komt er iemand van de hotelboot langs om het vertrek te overleggen voor de volgende dag. Nu echter niet. En op kanalen is iedereen gelijk. Niemand, zelfs een hotelboot heeft voorrang. Wij vertrokken om half negen de volgende ochtend en legden achter elkaar aan in de sluis. Met achter ons een luid toeterende hotelboot ! Geërgerd legde hij de punt van zijn boot tussen de sluisdeuren. Tien minuten later arriveerde de sluismeester. Die vroeg beleefd of de hotelboot achteruit zijn sluis wilde uitvaren. Geen antwoord. Hij nam een foto en belde zijn chef.  Pas een half uur later was er enige beweging, ze maakten los en voeren naar achter. En konden wij sluizen. En liep de dwarse hotelboot 'met haast'  een half uur vertraging op met zijn schema. De sluismeesters verderop op onze weg naar Clamecy complimenteerden ons  met de  manoeuvre in de eerste sluis. Erg populair is deze hotelboot niet.

       ZWEMMEN  IN EEN  MUSEUM

Half september waren wij even in Nederland. Om afscheid te nemen van Fransje, die haar fel begeerde visum voor Japan had gekregen.Op haar verzoek brachten een dagje met de familie door in Wassenaar, in het museum Voorlinden. Één van de kunstwerken is een gat in de vloer als een zwembad met daarop een glazen voer met een dun laagje water erop. Via een trap kan je onder de glazen plaat komen 'in het diepe'. Zowel van boven naar beneden als van beneden naar boven een bijzonder schouwspel. Een vrolijk museum met prachtige tuinen.  Ik heb er nog een goede jeugdherinnering aan, toen het landgoed nog van de familie Loudon was.  De duinen liggen vlak achter het huis en daar hebben wij met de klas van de Kievietschool de meeuwenkolonie bezocht. Het was in het broedseizoen en de duikvlucht vlak over mijn hoofd van de broedende vogels staan me nog heel goed bij.

     EEN  WATERKIP  IN  CLAMÉCY

We varen al jaren in Frankrijk. Zo kan het gebeuren dat je boten, ontmoet uit het zuiden weer tegen komt in het noorden. Altijd een goede reden  voor een borrel. In Clamecy hadden wij een bijzondere ontmoeting met onze vroegere havenmeester Dorothée in Briare, Ook dit weerzien was een  hele goede reden voor een 'apéro' om bij te praten. Inmiddels is ze agent in Frankrijk voor de Nederlandse scheepsmakelaar Doeve . En zij is met haar boot,  La Poule d'Eau,  op weg naar Auxerre, de nieuwe plek voor haar 'Waterkip'.

  CULINAIR GENIETEN DEZE ZOMER

Éen van de leukste dingen die je kan doen in Frankrijk en zeker in Bourgondië  is lunchen. Doordeweeks is er midi in elk restaurant een speciaal menu tussen de 13 en 30 euro, vaak met drank en koffie inbegrepen. In Frankrijk is elke werkgever verplicht een lunch te verzorgen voor zijn personeel. Werkgevers, die dat logistiek niet zelf kunnen geven lunchbonnen of regelen iets met plaatselijke restaurants. Zo kan het voorkomen dat je tussen schilders, loodgieters in werkkleding zit. Hier de 5 'toprestaurants' van deze zomer in willekeurige volgorde.

In GURCY een dorp aan de Yonne heb je één restaurant 'La Rivière' ouderwets romantisch, simpel, fris en vers.  Heerlijk gegeten op het terras met Josja. In de kerk naast het terras gingen we daarna naar een concert met oude muziekinstrumenten.

In JOIGNY heeft de dochter van chefkok Lorain ( 2 sterren Michelin 'La Cote St Jacques') schuin aan de overkant van haar vader een modern hotel restaurant 'La Rive Gauche' gebouwd. Natuurlijk van haar vader afgekeken is daar ook een prima restaurant en niet duur.  In de tuin gegeten beschermd tegen de zon door groene parasols, hagen en bomen, erg lekker.

In MAILLY-LE-VILLE zijn geen winkels. Wel sinds een half jaar een restaurant 'Les Coutas Charcuterie' met jonge enthousiaste mensen. Elke dag slechts één 3-gangen menu van 15 euro al weken van te voren bekend, ook op internet. Elke avond uitverkocht ! Ook wij hadden gereserveerd, zie onze tafel, die konden wij ook niet kiezen, onze naam was al op een tafel geplakt ! Zij maken ook  zelf gemaakte charcuterie, uit te kiezen in een vitrine en kan je overdag kopen. Fantastische rillettes en roti de porc . Helemaal top.

In CLAMECY waren wij in een restaurant, die ook vermeld is in de Michelingids, '2 PiecesCuisine', inderdaad 2 kamers en een keuken. Met in de keuken een jonge Patissière, dus het dessert zat al goed. Het 3-gangenmenu kostte 26 euro. En er stond Coubiliac op het menu ! Een ingewikkeld Russisch recept met zalm, eieren rijst en spinazie in bladerdeeg. Topkok Robert Kranenborg heeft het in de DWDD bij Matthijs van Nieuwkerk  ook eens gemaakt en uitgelegd hoe moeilijk dit recept wel niet is. In Clamecy was het geen probleem, het zag het er fantastisch uit en smaakte voortreffelijk!

Tja en de 5e tekening gaat over heel iets anders. Half september waren wij even in Nederland voor dochter  Fransje, die binnenkort voor een half jaar naar Japan vertrekt. En in september valt ook onze trouwdag,. Die hebben wij bij onze andere dochter Noortje gevierd. Zij  hebben op slinkse wijze ons trouwdiner achterhaald en hebben dat nog eens voor ons klaargemaakt. Destijds een goed gekozen menu, smaakte prima en na 46 jaar ons huwelijk ook! 

                CHITRY-LES-MINES

Noodgedwongen ons eindstation dit jaar. Eeuwen geleden was er ooit eens een zilvermijn, vandaar les mines. Nu een klein dorpje aan het Canal du Nivernais. De boot ligt in een klein haventje, tegenover een zeer oude boerderij met duiventil.  Drie kilometer verderop  ligt het veel grotere Corbigny, grenzend aan het nationale park van de Morvan. We eindigen in een oase van rust. En 's-avonds is het pikkedonker, er zijn geen lantaarnpalen, wel een fantastische sterrenhemel. Benieuwd wat ons volgend jaar te wachten staat.

               APÉROSNACKJES

Steevast wordt Elsbeth rond een uur of vijf in de middag onrustig en krijgt last van een soort 'hongerklop'. Dan moeten de tucjes, chips nootjes of schijfjes 'droge saucisse' op tafel komen bij het dagelijkse glaasje wijn. Want dat is goede gewoonte in Frankrijk, zegt ze,  alle Fransen doen dat . Vooral de cylinders met chips hebben haar voorkeur. Drie halen, twee betalen en de verpakking is zo handig voor het opbergen van de penselen ! Om zich vervolgens over haar gewicht te beklagen... Wat mij niet lukte heeft Josja  in korte tijd wel voor elkaar gekregen.  Na uitleg over de  vele calorieën moest Elsbeth tijdens de apéro de snacks uit de verpakking halen, er vijf minuten naar kijken, ze terug doen in de verpakking en alles weggooien. Dat hielp en  na een paar dagen was ze 'snackvrij'. En nu dagelijks aan de homemade magere groentesoep ! Nog bedankt Josja ! Trouwens één lege cylinderverpakking voor haar penselen bleek ook genoeg te zijn.

          CANAL  DU  NIVERNAIS

Het enige nog te bevaren kanaal voor ons dit jaar was het Canal du Nivernais, wel het mooiste van Frankrijk. Je vaart ten westen van het Parc Regional du Morvan in een fraai landschap, in de echte 'Franse Campagne'. Wij nemen er ruim de tijd voor. Zo bleven wij voor een dag of vier in Mailly-le-Chateau liggen. Ook voor de zon of beter tegen de zon lagen wij gunstig, want het was weer erg warm.  Elke ochtend fietsten we naar de voet van de berg en liepen naar boven via trappen in de schaduw van bomen. Boven kwam je in een andere wereld, waar nonnen in een zwarte habijt  rondliepen . De priester droeg nog een soutane  en iedereen groette hem met een  ' bonjour  Monsieur le Padre'.  Gelukkig voor ons  was er ook een Bar-tabac voor een krant en een ouderwets klein bakkerswinkeltje, waar plaats was voor twee klanten. De rest wachtte geduldig buiten. Verder varend kwamen wij dit soort okerkleurige dorpen meermaals tegen, bij een groot kasteel of bij een veel te grote kerk en met af en toe een eindelijk niet leegstaand kruidenierswinkeltje, dan vaak gerund door buitenlanders. Veel huisjes met auto's met kentekenplaten uit ander departementen of buitenlandse, want veel huisjes  zijn er 'Residence Secundaire' , te herkennen aan  de dichte luiken. Spookdorpen dus  of  dorpjes waar  nog wel wat te beleven valt, waar de tijd heeft stil gestaan. 

         AIRCO'S  EN  HUURBOTEN

Het is een hete zomer geweest natuurlijk, maar je kan overdrijven. Zo lagen wij in een kleine haven bij Chatel-Censoir. Tegen de middag kwamen een aantal huurboten  aanleggen. Bij drie bleef de motor aan. Voor de airco.  Dat vreet zoveel stroom dat de 4 ampere walstroom  niet voldoende is. Na een paar uur word je het moe van het geluid en de rook en ga je beleefd vragen of de motor uit kan. Nee geen sprake van, wij hebben oude mensen aan boord ! Tja wij zijn ook oud en hebben geen airco. Ze keek ons aan en zei : 'Maar zij zijn nog ouder !" Om vijf uur kwam de havenmeester, één van het doortastende type.  Hij trad op en alle motoren gingen uit, één boot vertrok zelfs. Later op de avond kwam er nog een huurboot. Een ouder type, ook met een soort airco. De boot werd gekoeld met water gepompt uit het kanaal, dat vervolgens met een grote straal  als een waterval uit de boot stroomt. De 4 ampere was genoeg  voor de pomp maar het geluid ervan en de waterval was voor ons en de boot er naast meer dan genoeg. De bemanning ging uit eten en we verzochten  of de pomp uit kon. Nee natuurlijk en als ik de stekker uit de walstroom zou halen dan zou hij de politie bellen ! Huurboten met landrotten, ondanks  meegeleverde kapiteinspetten, het blijven landrotten...