woensdag 7 oktober 2009

deel 34


Idensen was een volgende overnachtingsplaats. Een boerendorp met grote vakwerkboerderijen van rood baksteen in herfstkleuren, verder niets, behalve een schattig klein vroeg-Romaans kerkje : de Sigwaldskirche. Het verrassende was dat er boven op het dak een ooievaarsnest gemaakt was. Veel van die jonge ooievaars komen belazerd aan hun end .Tegen een gebouwtje ernaast stonden bordjes, waarop vermeld stond waar de jonge ooievaars gevonden zijn. Alle jongen worden geringd, hoe dat gedaan wordt is mij een raadsel. Maar één is er gevonden in Perpignan, een ander in Carcassonne , tegen een hoogspanningsmast aangevlogen. Weer een ander is teruggevonden in de Oekraine, maar een 3 -jarige ooievaar had echt niet uitgekeken. Die is omgekomen bij een botsing met een autobus op de Viktoria-Falls- Road in Rhodesie !



Om Münster konden we echt niet heen. Je ligt in de oude haven bij allerlei restaurants en café’s. We bezochten achteraf het absolute culinaire dieptepunt van onze reis, maar wel met uitzicht op de boot : het werd Mühl fressen ! ( vuilnisbakken-eten ). Naast ons zaten 5 vrolijke Dirndels . Het was mij al opgevallen dat deze outfit bij veel winkels in de aanbieding was. Ik heb zelfs Elsbeth zo’n jurk aangeboden, maar ze was not amused. We kregen contact omdat de dames graag een ‘Kodakmomentje’ wilden en met een foto wilde ik ze graag helpen. Ik dacht dat het een groepje studentes was ( Münster is een grote studentenstad) en dat zij in het kader van ontgroening hier in Nord-Rhein-Westfalen voor paal op zijn Beiers moesten rondlopen. Niks bleek minder waar. Het waren medewerksters van de Lidl, op weg naar de Oktoberfesten verderop in een grote fabriekshal. Oktoberfesten , zelfs in Münster? Nu wordt het echt herfst en tijd om naar huis te gaan.


Vanuit Dorsten was onze volgende haven Doesburg. Misschien wat te optimistisch ingeschat. Na 30 km Wesel-Dattlenkanal en 60 km Rijn stroomafwaarts en 25 km de IJssel af leek mij geen probleem. Alles ging goed tot we na Arnhem de IJssel op voeren . Dat er problemen waren met de waterstand werd toen duidelijk. Op die laatste 25 km moesten wij op een zeer smal ‘parcours’ achter beroepsvaart varen en kwamen wij een 40-tal (!) schepen tegen tot aan Doesburg. Via kanaal 10 werd voortdurend met flarden tekst gemeld ( marifoon is niet alles !): “afvaart bij de Steeg, geladen opvaart bij de tonnetjes van Velp of ik ben halverwege de Koppelaar (?)”. Ik ben dichtbij mijn voorganger gebleven. Bakboord,/bakboord passeren of stuurboord/stuurboord was zo geen probleem. Plotseling hoorde ik : “dat plezierjachie zal je wel ruimte geven (!?)”. En van rechts kwam opeens een duwvaart zandschepen de IJssel op. Dat betekende vol in ‘de remmen ‘. Vlak voor Doesburg lag een binnenvaartschip vast. Mijn voorganger wilde hem helpen los te komen door langszij vast te maken en beiden met volle kracht vooruit. Dit betekende wel dat ik de Gairloch 180 graden moest draaien en in de stroom stil moest leggen. Het schip bleef vastliggen en uiteindelijk bereikten wij Doesburg, waar in de haven net genoeg water stond om aan te leggen . Wij hebben daar de broer en verdere familie van Elsbeth wonend aan de IJsselkade bezocht. De terugreis naar Arnhem stroomopwaarts op de IJssel was net zo erg. Na de Ijsselkop bij Arnhem gerond te hebben was deze ellende over en zijn wij via overnachtigingen in Wageningen, Culemborg, Schoonhoven en Gouda eindelijk thuis in Aalsmeer beland.
Posted by Picasa

maandag 5 oktober 2009

deel 33


Op terugweg in Wolfsburg besloten wij naar aanleiding van verhalen die wij op onze reis hoorden toch een bezoek te maken aan de Autostadt van Volkswagen. De jachthaven ligt op 100 meter van de Volkswagen-Arena, het voetbalstadion van Vfl Wolfsburg, dit jaar kampioen van Duitsland en wij konden getuige zijn van de eerste Championleaguewedstrijd , tegen Moskou . Veel politie en stewards op de been. We zaten op de bank in de boot met dit uitzicht en konden aan het gejuich horen dat er gewonnen werd.
Acht jaar geleden was de wereldtentoonstelling in Hannover En in Wolfsburg (=Volkswagen) vond men dat zij op 60 km afstand daar ook iets konden doen. Maar dan van blijvende waarde. Zij hebben een soort evenementenpark uit de grond gestampt, eigenlijk zoals Wolfsburg zelf is ontstaan in de jaren dertig. Er moest toen een fabriek komen voor auto’s voor het volk. Hitler was gek op mobiliteit en was verrukt van het ontwerp van een wagen voor het volk, een ontwerp van n.b. een joods ingenieur Josef Ganz, die zelfs de naam Kever bedacht heeft ( dit verhaal wordt in de Autostadt niet verteld) . Het in beslag genomen idee is verder ontwikkeld door m.n. Ferdinand Porsche in de eind dertiger jaren. De fabriek begon ergens in een weiland, waar later een stad omheen werd gebouwd. Uiteindelijk een stad met 120.000 mensen : Wolfsburg. Met een energiecentrale van de fabriek die de gehele stad (nog steeds) van elektriciteit voorziet. De helft van de inwoners werkt in de fabriek( was een tijd zelfs 80%) en onlangs werd gevierd dat de stad al 70 jaar bestond. De Autostadt is inderdaad een bezoek waard. Niet alleen een tentoonstelling van alle auto´s door de jaren heen, maar ook het proces van ontwerpen : tien jaar vooruit denken tot de eerste auto van de band rolt. Er wordt veel uitleg over energie, milieu en auto’s´ weergegeven in interactieve animaties. Je kan in een bus/treintje een rondtoer maken door de fabriekhallen ( als je om 9 uur komt , kan je direct mee, anders uren wachten ). Verder staan er paviljoens van alle merken in bezit van Volkswagen zoals Audi, Seat, Skoda en zelfs Lamborghini. Er staan twee torens waarin elke dag weer 400 nieuwe Volkswagens staan te wachten op de nieuwe kopers van die dag. Als je in Nederland een Volkswagen koopt, kan je de nieuwe auto zelf afhalen in Wolfsburg, i.p.v. bij de dealer. Voor dezelfde afleveringskosten mag je dan in het 5-sterrenhotel Ritz Carlton op het terrein logeren, de Autostadt bezoeken en je rijdt de volgende dag in je nieuwe auto naar huis. Per dag zijn dat dus 800 nieuwe auto´s, zeggen ze. Er zijn rondleidingen in vele talen , ook in het Nederlands. Omdat wij de enige Nederlanders waren die dag , werden wij privé rondgeleid door een vrolijke Vlaming. Op onze vraag hoe hij als Belg in Wolfsburg terecht is gekomen was zijn antwoord : de liefde !


Op de terugreis zijn wij van plan die plaatsen aan te doen, waar wij op onze heenreis niet aangelegd hebben. Het stadje Burg b.v. Wij waren daar op de zondag tijdens de jaarlijkse feestweek . Het stadje is o.a. bekend van de vele torens, nu allemaal te bezichtigen. Op een berg stond een oude watertoren, waar op elke etage een tentoonstelling was ingericht over alle industrie van vroeger. Het begon destijds met leerlooierijen, later met handschoenenfabricage en de eerste schoenenfabriek van Europa stond hier. Na de Wende opgekocht door Salamander uit concurrentieoverwegingen, daarna ontbonden : tevergeefs want Salamander schijnt zelf ook niet meer te bestaan. Naaiateliers, waar voor de DDR alle legeruniformen werden gemaakt en 600 mensen werkten. Na de Wende geen werk meer dus opgedoekt, kwam niet in aanmerking voor Sanierungssubsidie. Met veel knip en plakwerk zijn deze tentoonstellingen in elkaar gezet in de trant : In de oude DDR-tijd was alles beter !? Veel medailles over werkprestaties van toen. B.v. voor dezelfde produktie, maar al op 10 december gehaald! Allemaal erg benepen weergegeven, komt hier het woord ‘Burgerlijk ‘ vandaan ? Maar… de omgeving rond Burg is belangrijk geweest voor de geschiedenis van heel Europa. De meeste namen uit die tijd kende ik wel, maar wist niet dat ze allemaal uit deze buurt kwamen . Catharina ( de Grote) komt hier vandaan : zij was de dochter van de graaf van Sachsen-Anhalt ( deelstaat, waar Burg onder valt), die trouwde met haar neef, de tsaar van Rusland. Uit deze streek komt ook Hans Herman von Katte. Hij was een jeugdvriend/minnaar van kroonprins Friedrich ( de latere der Grosse ). Toen hun genegenheid dreigde uit te komen wilden zij naar Engeland vluchten. Zij werden opgepakt en beiden ter dood veroordeeld . Von Katte werd terechtgesteld ( laatste woorden van hem : “De dood voor zo’n lieve prins is zoet !”) en Friedrich moest hierbij toezien van zijn vader ( Pruisische opvoeding !). De straf van zoonlief werd teruggedraaid. Hij heeft zich in een gedwongen en ongecosumeerd huwelijk geschikt. In zijn zomerpaleis Sans Souci in Postdamwaren geen vrouwen welkom.

In Burg zelf is Carl von Clausewitz geboren, die op 12e jarige leeftijd in het Pruisische leger terecht kwam. Later werd hij wereldberoemd door zijn militair strategisch leerboek : Vom Kriege. Na zijn dood is dit boek postuum uitgegeven door zijn vrouw. Dit boek is nu nog steeds op militaire academies verplichte kost. Hij leefde in de tijd van Napoleon, die na zijn terugtrekking uit Rusland achter de Elbe hier in de buurt bij Möckern zijn eerste kleine nederlaag in Europa leed tegen een Pruisisch-Russisch leger ( met Von Clausewitz) , korte tijd later gevolgd door Napoleon’s grotere definitieve nederlaag bij Leipzig ( de Volkerenslag).
Bismarck begon zijn politieke carrière in deze streek als dijkgraaf aan de Elbe voordat hij Staatskanzler van Duitsland werd. Eind van de 19e eeuw werd ten zuiden van Burg een groot militair oefenterrein aangelegd. Vele dorpen zijn daarvoor ontruimd op de Ginserheide, zo ging dat vroeger. Aan het einde van de tweede WO qua grootte verdubbeld om 80 mm kanonnen uit te proberen ( voor afstanden over 40 km) . In Magdeburg werden die gemaakt , hier niet ver vandaan, een stad met veel militaire staalindustrie, Krupp zat daar o.a. Vier maal ging zo’n knal goed , daarna ontplofte het kanon steevast ! Tegen het einde van de tweede WO zou de eerste straaljager van Duitse makelij (de Junkerfabriek stond in Dessau) hier gaan proefvliegen, er werd zelfs een landingsbaan op dit oefenterrein gemaakt. Toen de Engelsen hier lucht van kregen bombardeerden zij die baan. Overigens : volgens mijn zegsman, de havenmeester van de jachthaven in Burg, was er geen Duitse vlieger te vinden , die in zo’n snel en wendbaar vliegtuig durfde te vliegen. Het militair oefenterrein is er nog steeds. Nederlandse militairen houden hier nu jaarlijks 'lange-afstandsoefeningen ".
I In Sachsen- Anhalt, rondom het leuke plaatsje Burg, gebeurde dit allemaal in de 19e en 20e eeuw.



Aan de kanalen vanaf Berlijn richting Rijn zijn een aantal havens, waar het goed overnachten is. Dat hoor je van andere mensen onderweg. Zoals Genthin, Haldesleben, Wolfsburg, Hannover, Bad Essen en in een zijkanaal van het Mittelankanaal in Heidanger. Een rustige parkachtige jachthaven, waar ik letterlijk achter de geraniums zat. Op elke meerpaal was een bak van die bloemen gemonteerd ! Een grote stad op 7 km afstand is Braunschweig . Volgens de havenmeester goed te fietsen in een half uur. Maar hij had er niet bij verteld dat een groot gedeelte bergop was ! Braunschweig is en middeleeuwse Hanzestad, waar wij net te laat aankwamen om Angela Merkels toespraak op de markt te missen. Op elke boom hingen plakkaten van de CDU met foto’s van haar . Op één daarvan stond ze samen met ene Vera Lengsfeld, ookCDU-politica. Beiden ooit eens gefotografeerd met een diep decolleté , nu samen op een plakkaat met de tekst : Wir haben mehr zu bieten ! Op de terugreis haalden wij dat half uur wel, maar erg snel fietsen was er ook niet bij . Er waren al veel afgevallen bladeren op het fietspad.. Na al die maanden varen kregen wij zo door dat de herfst begonnen was.
Posted by Picasa

zondag 4 oktober 2009

deel 32


Na Wildau voeren wij naar Köpenick. De eerste keer dat wij daar waren konden wij geen ligplaats vinden. Nu vonden we er één aan het eind van een lange steiger ( eigenlijk bedoeld voor rondvaartboten, maar zo slecht onderhouden : daar is in jaren nooit meer aangelegd ! Wij mochten daar 3 dagen liggen. Het behoorde bij een restaurant “ Zur Fischer Hütte ‘. Uit beleefdheid zijn wij daar gaan eten, want ze serveerden daar verse Zander ( snoekbaars) voor een schappelijke prijs en van beiden houden we. We troffen het wel want we kwamen op de wekelijkse dansavond met disco. De snoekbaars , die ik op mijn bord kreeg, hoorde daar niet thuis. Die verdiende een plaats in het Guinness Book off Records, een meer dan 3 cm dik snoekbaarsfilet(?), zo zwaar ‘op de huid’ gebakken, dat ook van het vel geen structuur meer was te ontdekken en hij smaakte naar diepvrieskabeljauw…. Op advies van Elsbeth heb ik mijn mond gehouden, om de dansavond niet te verpesten. En die was leuk ! ABBA en de Beatles met af en toe een Duitse Schlager er tussen door. Ze zijn hier nog bezig met een inhaalslag in de DDR, het leek voor ons een schoolfeestje van vroeger. Wij wilden de volgende ochtend graag water tanken en ook dat zou geen probleem zijn . Er werd 250 meter slang ’s-avonds aan elkaar gekoppeld zodat wij de volgende ochtend water konden bunkeren. De pachter verzekerde ons dat hij altijd vroeg in de ochtend aanwezig was. De volgende ochtend om tien uur was hij er nog niet. Ik heb de slang gevolgd die via de bloembakken van het terras en verder achter het restaurant doorliep en verdween achter de keuken. De slang verdween achter de keuken via een deur richting een volkstuincomplex , en nog steeds nergens een kraan! Op die deur stond een bord van een gemene hond : ik waak hier !. Geen geblaf te horen en omdat de deur met een soort alarmdraad was ‘beveiligd ‘heb ik hem gewoon geopend . Geen hond, maar veel lawaai en binnen 1 minuut kwam er een man luid schreeuwend aanlopen, die de eigenaar van het geheel bleek te zijn. Ik heb hem de situatie uitgelegd. Dat de pachter er nog niet was . Dat kwam wel meer voor, zei hij … Hij zou zijn vrouw vragen de kraan open te zetten. En als ik water genoeg had, moest ik maar een knoop in de slang leggen ! Zo gezegd zo gedaan .


Daarvoor hadden wij al gedonder gehad met het hek. Wij hadden bij Hanneke en Cornelius gegeten in Berlijn na de hele dag in het Deutsches Historisch Museum te hebben rondgelopen. Wij gingen via de U-Bahn met de fietsen terug naar de boot. Tot aan het hek. Dat zat op slot. Een extra sleutel had niemand kunnen vinden bij ons aanmelden. Dus werd er besloten dat ’s-nachts het hek wél dicht , maar niet op slot zou zijn. Helaas was de kok niet op de hoogte. En daar stonden wij in het donker voor een gesloten en hoog hek. We zijn er overheen geklommen vonden twee barkrukken op het terras en zo hebben wij zelfs de fietsen eroverheen kunnen tillen. Voor ons is geen hek te hoog.


In al deze maanden hebben wij ruim 14 dagen 'gelegen' in de gastvrije ’jachthaven’ Berlijn op de gratis aanlegplaatsen (zonder faciliteiten) zonder enig probleem. Onderweg spraken wij mensen die vanuit havens in Potsdam , Spandau of zelfs in Brandenburg Berlijn bezocht hebben. Die zagen er tegen op om onbeveiligd zomaar in de stad te liggen. Favoriete plaats voor ons was de Stadtmitte, gelegen tussen de Reichstag en het station Friedrichsstrasse. Als het donker wordt een fantastisch uitzicht op het station. Tussen gebouwen door verschijnt om de 2 minuten wel een trein, al die lichtjes, een mooi gezicht. Overdag zijn er veel passagiersboten op het water. Officieel mag je er maar 24 uur liggen. Zelfs de Wasserschutzpolizei, die dagelijks langs kwam , maakte geen bezwaar als je er 2 dagen bleef, omdat er weinig gebruik van deze plaatsen gemaakt werd. Het was een groot genot deze stad te bezoeken en zeker vanaf de boot ‘van uit je eigen bed’! De avond van ons afscheid van Berlijn hebben wij doorgebracht in Charlottenburg, de rustigste plek. De volgende ochtend hebben wij nog een bezoek aan het museum van Henri Berggruen gebracht. Dit ligt tegenover het Schloss Charlottenburg. Hij was destijds vriend en galeriehouder van Picasso in Parijs . Een charmant museum met veel , ook onbekend, werk van Picasso.
Posted by Picasa

zondag 27 september 2009

deel 31


Ligt Bad Saarow aan de noordkant van de Scharmützelsee, Wendisch Rietz ligt aan de zuidoever van dit grootste meer van Brandenburg. Het dorp met haven is helaas verbouwd tot één grote ‘welnesshaven ‘genaamd SATAMA met veel Finse saunacultuur. De jachthaven, die er lag, moest weg en ligt nu op een veel betere plek ( Marina 2 op de kaart). Zeer schoon water : je kan de schroeven onder je eigen boot zien. We hebben met veel plezier 2 dagen daar bij de Seglerverein gelegen en genoten van ons riante ( 12 km ver) uitzicht over de lengte van het meer. Er hing aan het eind van de dag steeds een onheilspellende wolk boven het meer. Volgens ingewijden hoefden wij ons geen zorgen te maken : hij kwam uit het oosten. Uit het westen komend : zorg dat je weer snel in de haven bent.



Terug naar Berlijn kwamen wij langs Wildau. Bij een jachthaven met veel vrije plaatsen en een oud ‘clubgebouw’ werden we weg gestuurd. Bij de buren waren we wel van harte welkom. Dat eerste clubgebouw bleek te behoren bij de Schwarzkopff-nederzetting. Eind 19e eeuw is door Schwarzkopff in Wildau een locomotievenfabriek gestart. De eerste locomotief heette overigens ‘Weisshaupt’! Zijn opvolger heette Witthöft. Deze namen hebben wij niet zelf verzonnen ! Deze laatste directeur heeft in Wildau een nederzetting gebouwd voor de 3000 arbeiders met scholen , winkels, gemeenschapshuizen, zelfs een heus casino (!), fabriekshallen, alles in dezelfde bouwstijl. Een wonderbaarlijk dorp om te zien. Honderden identieke gebouwen met 12 appartementen elk en slechts één douche onder de trap. Ze worden nog steeds bewoond en worden opgeknapt naar huidige maatstaven. Ook de watersportvereniging ( waar wij in 1e instantie geweigerd waren). behoorde tot dit complex. Er rust een claim op en mag niet als jachthaven worden gebruikt. Het hele complex is nog intact, alleen de directeursvilla i s afgebrand in 1945. Toen hebben ook de Russen de fabriek ontmanteld en alle apparatuur naar Rusland meegenomen. De werknemers hebben daarna met succes uit de schroothopen nieuwe kleinere bedrijfjes opgestart. Met de kennis die voorhanden was is er een Technische Hogeschool gestart, die inmiddels een zeer goede naam heeft opgebouwd.



Degenen die Elsbeth beter kennen zullen zich vast kunnen voorstellen hoe haar fietsstijl is. Ze is erg opgetogen dat je in Duitsland op elke stoep mag fietsen. Dat is natuurlijk makkelijk om de etalages te bekijken.. Ze bekijkt tegelijk naar de stijl van de huizen aan de overkant, moet ook nog letten op voetgangers en in de gaten houden waar René fietst. Het is eigenlijk al die maanden wonderbaarlijk goed gegaan, want we hebben in Duitsland heel wat kilometers afgefietst. Het ging goed tot in Erkner. Ik hoorde een klap, draaide mij om en zag Elsbeth op de grond zitten met de bestuurster van een rode Citroën erbij : Ich habe nicht gut gekuckt.! Elsbeth had zelf nog niet eens gezien dat er een zijstraat was ! Met de schrik vrijgekomen, schaafwonden en spierpijn en de fiets nog geheel intact is haar rijstijl aanzienlijk verbeterd . Zij was nog het meest verbaasd over de soepele ( Citroën) vering van de motorkap, waar ze op geland was.
Posted by Picasa

vrijdag 25 september 2009

deel 30


Op weg naar het merengebied ten zuidoosten van Berlijn kwamen wij langs een vrolijke haven in Zeuthen vol feestelijke glinsterende slingers boven de boten. Bij navraag bleken ze hier geen feestje maar veel last te hebben van meeuwen en kraaien. Die bleven ook weg. Alleen werd je om 4 uur in de ochtend gewekt door eindeloos veel boerenzwaluwtjes die de “feestelijke ‘ boten juist aantrekkelijk vonden om op de reling tegen elkaar aan te kwetteren. Nog nooit last gehad van deze behendige vogeltjes en nu rijen dik aan boord ! Ik zie ze liever hoog vliegen : betekent immers de volgende dag mooi weer!


Na maanden tussen Duitse boten te hebben gevaren, hadden wij nooit gedacht dat een Duitser zijn vlag op zijn kop zou hangen… Toen we zagen dat de bootVoyager heette en uit Antwerpen kwam, wisten we hoe de vlag er voorstond ! We werden goede buren na een stroef begin. De bemanning van de Voyager was de afgelopen jaren steeds in Frankrijk. Zij bleken slechte ervaringen te hebben met Nederlandse boten, speciaal als er een kroontje in hun vlag was verwerkt. In Verdun was het volgens hem nog steeds oorlog. Kapiteins, gekleed in blauwe blazers, in konvooi varend, houden op onwelvoeglijke wijze kade’s vrij voor ‘soortgenoten’. Dit gedrag had hem zeer onaangenaam getroffen. Wij hadden zo' n situatie helaas zelf ook al eens meegemaakt in Woudrichem. De rest van de Nederland hield volgens hem in Frankrijk plaatsen bezet, waar maar gratis voorzieningen zijn , soms maandenlang. Wij hebben in varend Europa helaas geen goede naam opgebouwd.


Wij lagen in Bad Saarow aan de Scharmützelsee. Een villadorp ten zuidoosten van Berlijn. Vanwege het gunstige klimaat met geneeskrachtige bronnen begin 1900 ontwikkeld volgens plan van een Frans landschapsarchitect. Vele rijke Berlijners, kunstenaars ( Maxim Gorski) en filmsterren uit de stomme- filmindustrie hebben er gewoond. Sinds 1928 werd Saarow ook erkend officieel als thermaal station. Hier werden de gouden 20e jaren gevierd ( denk aan de film Cabaret), tot de nationaal- socialisten aan de macht kwamen. De architectonische schatten, levensstijl en ambiance van toen z ijn nu nog steeds de charme van Bad Saarow met een zeer klein , maar prachtig stationnetje. Na de tweede WO zijn de Russen in de verlaten villa’s getrokken en hebben heel Bad Saarow tot verboden gebied verklaard voor Oostduitsers. Na de Wende is van een totaal uitgewoond en vervallen dorp een modern kuuroord gemaakt en veel villa’s werden in oude glorie hersteld. Niet allemaal. Onze bevriende Belg was in zijn werkzaam leven bouwondernemer van villa’s in de omgeving van Antwerpen en was er achter gekomen dat op de niet opgeknapte villa’s een claim van meestal Joodse nazaten rust. Deze verjaren in Duitsland immers nooit. Maar zijn wel een smet in dit kleine maar mooie dorp, Er kan tot die claims erkend worden niets mee worden gedaan en dat kan jaren duren En zo zijn de spookachtige ruïnes in overwoekerde tuinen hier wederom een herinnering aan het verleden.
Posted by Picasa

zondag 20 september 2009

deel 29


Onze dochters hadden wel weer eens zin om langs te komen : “Zorgen jullie voor een goede opstapplaats vanaf de Autobahn, het weer moet uitstekend zijn en graag goed zwemwater”. Er was zelfs een geschikt badpak voor aangeschaft. Wij kozen Brandenburg uit met een goede parking en hebben voor prima zwemwater gezorgd. En ook het weer zat mee : 2 dagen 26-32 graden. Het is een weekend geworden ‘met stip’, waar wij nog graag aan terug denken. Een Vage Gast ( zo vaag is hij trouwens ook niet meer : hij blijkt zelfs een eigen kledinglijn te hebben !) heeft onze dochters veilig naar Brandenburg en naar de boot gebracht. Noortje kwam geheel rood gestippeld aangezet en Fransje zwart-wit met een witte (Apple) laptop. ‘s-Avonds is het bij ons op de boot gebruikelijk Rummie te spelen, een luidruchtig spel met kaarten, kopen voor een ander dat doet, bluffen en geluk hebben. Hoewel Robbie nog zo zei : Noortje is er altijd als de ‘stippen’ bij, heeft Fransje dit keer ruimschoots gewonnen.


Het was een prachtige heldere nacht, zonder wind met een sterrenhemel,zoals bij ons in Aalsmeer helaas nooit meer zal voorkomen. Robbie, Noortje en ik hebben onze kennis over de sterren kunnen uitwisselen,zoals de melkweg, het steelpannetje en de noorderster. Weet je nog Noortje,in Beauchamps,toen wij in de nacht van de vallende sterren met zijn allen buiten hebben geslapen, beschermd door Corgi’s ? Hoe lang zou dat geleden zijn ?


De kinderen zijn zondagsnamiddags weer naar Amsterdam vertrokken. De volgende dag gingen ook wij weg uit Brandenburg en hebben aangelegd rond 3 uur in Werder. Een prachtige plek, waar we van de één wel en van anderen later weer niet aan de buitensteiger mochten liggen. We hadden aangelegd n.b. bij de Seglerverein EINHEIT ! Ze kregen onderling ruzie over de reglementen ! Rond 5 uur zat er plotseling een geringde duif op ons voordek uitgeput en verdwaald. We hebben toen een eerste hulppost voor postduiven ingericht met brood en water en de heren van de EINHEIT duidelijk gemaakt dat wij nu niet konden verhuizen. Toen iedereen vertrokken was ’s-avonds heb ik de ‘vredes’-duif, die inmiddels het hele dek had volgepoept, kunnen vangen. Daarna heb ik hem op een veilige plaats op het land neergezet om verder te recupereren. Hij vloog direct weg! Deze Seglerverein EINHEIT was ook voor hem teveel !
Posted by Picasa

zaterdag 19 september 2009

deel 28


Vanaf Dömitz de Elbe ‘hoch’ gefahren, tot aan Havelberg met een tussenstop in Wittenberge. Beide stadjes lijken op de kaart heel wat. Voor de Wende een ca 9000 inwoners, thans nog slechts een 5500 ! Zo ziet alles er ook uit : veel leegstand, weinig mensen op straat en weinig winkels. Bij Havelberg gingen wij de Untere Havel op richting Brandenburg. Je komt dan langs Rathenow, ook geen gezellig stadje. Al voor de oorlog werden daar straten onteigend en de bewoners weggestuurd om kazernes te bouwen voor 4 leger-regimenten ( door een Duitser mij verteld die als 10-jarige dit meemaakte en daar nog kwaad over is ). De Russen en de Oost-Duitsers hebben ook niet veel bijgedragen aan stedelijk schoon. Wat er nog over was aan de Altstad zijn een paar vakwerkhuisjes rond de kerk en een monument van natuurlijk weer Frederik de Grote. Daaromheen zijn enorme DDR woonkazernes gebouwd



Het is nu gewoon voor ons geworden, want je komt ze over tegen : Biergartens met grof houten tuinmeubilair, makkelijk in elkaar te zetten . Als je een houten boot hebt gebouwd is dit een eitje.. Onderaan de tekening nog een project van boomstammen. Wij kwamen een Fransman afkomstig uit het Loiregebied tegen, die bomen heeft geveild en uit dat hout een traditionele vissersboot uit die streek heeft gebouwd. De oversteek van de Rijn is hem slecht bevallen : de boot schepte soms water , maar hij heeft Berlijn gehaald. Een originele Fransman, mopperend over zijn slechte internetontvangst met zijn vodafone-stick op zijn Apple-tje. Geen zin in zagen of timmeren ? Je kan een kant en klaar vlot huren voor een avontuurlijke vakantie. Veel van die vlotten gezien hier. Zie : http://www.rentafloss.de/



Eén kilometer voor een sluis in de Untere Havel werden wij gewaarschuwd door een Duitse boot dat wij voorzichtig moesten varen want er was verderop een boot in problemen. Later vernam ik dat deze man zelf die boot uit de sluis gesleept had, verderop los had gegooid en de bemanning ‘noch eine gute Reise’ had toegewenst ! Midden op het water troffen wij 2 nerveuze types aan die de motor van hun boot steeds starten, gas gaven, maar niet vooruitkwamen. Wij hebben deze heren naar de kant gesleept en zo kwamen wij samen in Bahnitz terecht. Neen, niet Bah niks, maar Bahnitz. Het bleek zo’n charmant, meer Frans dan Duits dorp, dat wij besloten daar te overnachten. Voor stroom moest je de sleutel halen in de Dorfstrasse , de enige straat. Ik kreeg 2 sleutels mee, de ene was om het kastje te openen voor de stekker, de andere voor de geldkist….. Goedgevuld ,want voor stroom moet je 1 euro per uur betalen. Ik voelde me net een Amsterdamse parkeerwachter ! Het is een dorp van 170 inwoners, waarvan een dozijn kunstenaars, die direct na de Wende hier naar toe verhuisd zijn en de leegstand meer dan smaakvol gerestaureerd hebben. Er is één rechte straat met grote boerderij(hoven) aan beide zijden. Een voetpad ,dan een grasveld van 20 meter met grote en vooral oude bomen en een weg in het midden. In sommige huizen wonen al sinds 1681 nazaten van de zelfde familie. Aan het eind van de straat staat het vermoedelijk kleinste kerkje van Duitsland. Inmiddels was de bemanning van de gestrande boot erachter gekomen dat , je raadt het al, de schroef in de sluis onvrijwillig was achtergebleven ! De beide sleutels heb ik teruggegeven met uitleg. De beste vrouw , die ze in ontvangst nam, begreep al niet waar de tweede sleutel voor diende …
Posted by Picasa

donderdag 17 september 2009

deel 27


Op de Elbe stroomopwaarts over 80 km maar 3 vrachtschepen en 15 plezierjachten ( en de Wasserpolizei natuurlijk !) tegengekomen, bij 2,00 meter water in de vaargeul. Er wordt vreselijk moeilijk gedaan vooral door Nederlanders, die we ontmoeten over de waterstand. Maar het komt echt zelden voor dat er maar ca 1 meter diepte is en er een vaarverbod is. De vaargeul wordt aangegeven door gele kruizen voor de ene kant of een kwart gedraaid voor de andere kant , als dat de aangeraden vaargeul is. Je wordt geholpen door de bekende rode en groene boeien. Op afstand lijken die tegen de zon in net mensen die half in het water staan en niet verder durven ; dichtbij gekomen zijn het toch rode of groene boeien die door de stroom ( 5 km ) heen en weer swaffelen ! Die overgangen van de ene kant van de Elbe naar de andere kant moet je een beetje ‘swingend ‘ nemen en niet te direct zoals Elsbeth getekend heeft, anders schrik je van 40-50 cm diepte en de alarmen die dan afgaan. Immers, op een stromende rivier vastzitten is geen pretje. Een Duitser vertelde mij dat hij een half uur vastzat op de Elbe, ondanks vruchteloze pogingen om los te komen. Een ( ook door hem verfoeide) Bayliner kwam met grote snelheid langs en maakte zulke grote hekgolven dat zijn boot werd opgelicht en hij toch los kwam !



De Elbe was destijds deels grens tussen Oost- en West-Duitsland en daardoor 45 jaar verwaarloosd . In die tijd is door de West-Duitsers het Elbe-Seitenkanal gegraven om vaarverbinding te hebben tussen het Ruhrgebied en Hamburg. Men is na de Wende nog steeds bezig met achterstallig onderhoud van de Elbe. De VOPO- uitkijkposten over de Elbe zijn nog een restant uit die DDR-tijd.




Ziehier een voorbeeld van ons dagelijks uitzicht in een haven, nu in Wittenberge aan de Elbe. Al 4 maanden vrijwel dagelijks een fantastisch uitzicht vanaf ons achterdek. Een grote boot heeft het voordeel dat je bijna altijd een plaats aan de buitensteiger krijgt. Je legt de boot zo gunstig mogelijk aan t.o.v. de wind en de zon. Met een wijntje voor Elsbeth en een biertje voor mij zittend op het achterdek is het elke dag feest !

Posted by Picasa

deel 26

deel 26

We hebben een probleem . Elsbeth zegt : als ik hier stamp, komt dáár water uit. De grond op het achterdek ‘ sopt en klotst’ De vorige eigenaar heeft een laminaatvloer , type teakdek gelegd. D.w.z. op het bovendek geplakt en afgekit met sikaflex. Waarschijnlijk is zo langzamerhand de kitlaag gaan lekken en is er water onder gekomen. Om te kijken hoe erg het was heb ik wat ‘ontluchtingsgaatjes’ geboord. En toen zijn wij gaan stampen: het water spoot eruit. De bedriegertjes van Kasteel Rosendaal bij Arnhem zijn er niets bij. We hebben aan verbaasde boten uitgelegd, dat dit onze dagelijkse oefeningen zijn van ‘Nederland Beweegt’ , de gymlessen elke werkdag om 9 uur ’s-ochtends op NED 1. Gelukkig hebben we geen TV aan boord en bleven deze oefeningen beperkt tot één dag !

De volgende halteplaats was Neustadt-Glewe. Direct na de sluis is rechts een haven aan de voet van een heuvel , waarop een oude” Burg” staat. Beide zijn met Europese gelden gerestaureerd. Van beiden hebben we gebruik gemaakt. In de Burg is een fris restaurant met jonge mensen en met terras op het gras buiten de muren met prachtig uitzicht van boven af op park en boot. Voor 9 euro hier een prima paella gegeten !


Waar we ook varen, overal komen we in het vroegere Oost-Duitsland , langs de meren en kanalen in de bossen verscholen kleine zomerhuis(jes) tegen, al dan niet met volkstuintjes in Klein-Gärtnerparken. Vanwege de Russische overheersing Datsjas genoemd. Ieder Berliner droomt nu nog van een huisje in Klein-Venedig rondom Rahnsdorf een vissersdorp ten zuid-oosten van Berlijn bij de Müggelspree. De huisjes met grond op de beste plekken zijn direct na de Wende door West-Duitsers opgekocht en vervangen door te grote villa’s op een te klein stukje grond. Een rijtje van oude huisjes, verscholen in een donker bos heeft Elsbeth getekend. Elk met een satelietschotel want in het weekend : Füssbal müss sein !
Posted by Picasa

vrijdag 11 september 2009

deel 25


Af en toe passeer je een dorp, zoals Lübz. Daar staat een grote brouwerij , de plaatselijke Heineken, overigens prima bier ! We kwamen in een vrijwel lege haven aan en konden met moeite een ligplaats krijgen. Want tegen de avond kwamen er vele huurboten aan van Nichols. Het was vrijdag : wisseldag voor de huurboten. De volgende ochtend werd door een team van Nichols de boten efficiënt schoongemaakt en de losgeraakte rubberranden weer met grote hamers in het polyester ‘terug geslagen ‘ ! ‘s-Middags kwamen de nieuwe kapiteins en hun matrozen. Koffers werden aan boord gebracht en leeg weer in de auto’s terug gezet en daarna gingen de vrouwelijke matrozen de boten opnieuw schoonmaken ! … De kapiteins kregen instructie waar alle knoppen voor dienden en mochten uiteindelijk de box uitvaren ( Es isst kein Formule Eins ! Und man hat kein Bremse !) de boot naar rechts, daarna naar links draaien en weer de box in met de bemanning aan dek om te leren aanleggen : Nein noch nicht fastlegen vorn ! En vervolgens Kapitän : sehr wichtig , mann muss beim Anlegen gut kommunizieren ! Ja en daarna mogen ze de haven zelf uitvaren . Dit alles met een koud Lübzer bier op het achterdek echt zelf gezien en gehoord !


Ongeveer halverwege de Muritz-Elde- Wasserstrasse kan je via het Storkanal naar Schwerin tussen enorme karpervijvers door varend. In het nationaal park van de Muritz hebben wij vanuit Waren 30 km gefietst, maar geen van de vele Seedadlers gezien, die daar broeden.. Bij ons heten ze visarenden, bijna 2,50 meter vleugelwijdte, ‘vliegende deuren ‘ als bijnaam . Seeadlers heten tegenwoordig geen Raubvogel meer. Deze vogel is het symbool van Duitsland en om minder ‘aggressief ‘ over te komen spreekt men nu liever van Greiffvogel ! Wij zagen er één opgezet in een museum in Waren en… in het echt langs het Storkanaal ! Zeer imposant om ze te zien vliegen. Daarvoor hadden wij al links 2 reeën langs het kanaal in een weiland zien wegrennen en kraanvogels links aan de andere kant : onze dag kon niet meer stuk. Behalve toen een ( volgens Elsbeth dertienjarig ) rotjoch , die als en duveltje uit het doosje voor Tarzan oefende en tussen de bomen aan een touw vlak boven de boot zweefde.


Na een 25 km Storkanal kom je op de Schweriner See ( na de Muritz het 2e grootste meer ), waar direct links het sprookjesachtig Schloss opvalt met zijn 318 torens, sommigen zelfs verguld. Na de Wende is dit Schloss gerestaureerd. Alleen het herstel van de fundering koste al meer dan 100 miljoen euro ! Er waren 2 subsidiepotjes : Het parlement van de deelstaat Meckelenburg-Vorpommern ging er zitting houden na de Wende en er was een potje voor restauratie van alle Pruisische ‘Schlösser’ ( via de EEG). Maar dan heb je ook wat. Walt Disney had dit niet beter kunnen bedenken. Veel marmer is geschilderd en de plafonds zijn van papier-maché. In de paleistuinen werd dit jaar de ‘BUGA ‘ gehouden : de Bundesgartenshow, een soort Floriade, met ruim 8 jaar voorbereidingstijd, een happening , waar bijna heel Duitsland naar toe is geweest , hebben we het idee. Wij lagen gelukkig rustig om de hoek bij het Schwanenhalbinsel bij de Segelverein van 1894 , met een prachtig gerestaureerde clubhuis en voor ons elke avond een fantastisch uitzicht over het meer. Overdag kan je ook hiervandaan vanaf de steiger bij de Segelverein met een watervliegtuig rondvluchten maken. Voor ons heeft het kasteel een vaderlands tintje. Alhoewel er weinig van te merken valt en geen schilderij in het kasteel van hem hangt is hier Heinrich geboren als 13e kind van Friedrich Frans de tweede. Heinrich ? Bij ons beter bekend als Hendrik, na zijn huwelijk met Wilhelmina als Prins Hendrik, Groothertog van Meckelenburg, niet hoog genoeg in de ‘rangorde’ om Prins van Oranje , maar slechts Prins der Nederlanden te worden , ondanks het grote kasteel van zijn vader !
Posted by Picasa

zaterdag 5 september 2009

deel 24


In Robel was ik aan het internetten : benieuwd naar de weersvoorspellingen in Waren, het grootste stadje aan Die Muritz. Via het weerbericht kon je via een webcam ook een kijkje nemen in de Stadthafen en wist precies waar ik moest aanleggen om goed in beeld te komen ! Aangelegd en ingelogd zagen wij onze boot direct liggen ! Wij zijn inmiddels computerjunks geworden. Met een Duitse Vodafonestick koop je tijd in voor ongelimiteerd dataverbruik. In mei en juni was dat nog 5 euro/24 uur, nu is dat 10 euro voor een hele week. En dat 2x zo snel als met mijn T-mobilestick in Nederland. We bellen via skype voor 1 eurocent/minuut naar Nederland, mailen, kijken naar het journaal via uitzending gemist. En voor het weer van de komende 14 dagen naar buienradar of wetteronline.de. Mits je in een gebied zit met goede ontvangst. Dat kan soms beter. In Waren hebben we veel mensen gemaild , slechts weinigen hebben de boot herkend. Hij lag er toch echt aan de meest linkse steiger aan de kopse kant Het beste te zien op de webcam van 20.00 uur, toen de zon minder fel was !


Onderweg stopten we in Malchow in wederom de Stadthafen. Havens zijn hier echt uit de grond gestampt. Een betonnen hoofdsteiger met piepende scharnierende aangehaakte zijsteigers, drijvend gehouden door plastic vaatjes ‘lucht’. Je kunt er alleen een lijn aan vast maken en om op en van boord te gaan. Maar in geen geval je volledige schoonfamilie tegelijk aan boord te laten komen via zo’n steiger. De familie van onze buren, uitgenodigd om een dagje mee te varen, bleek goed gevuld en goed gehumeurd te zijn Ze kwamen met zijn allen deze steiger oplopen. Gelukkig was het zwemwater warm en kregen ze zelf de slappe lach toen ze tot aan hun knieën in het water stonden. En zo mochten wij ook hartelijk meelachen !


Na Plau kom je op een kanaal, de Muritz-Elde-Wasserstrasse , 120 km lang tot aan de Elbe, soms net iets breder dan de Westeinderdijksloot en met slechts 50 cm water onder de kiel bij het passeren van tegemoetkomende boten Je vaart uren door bossen en weilanden . Je ziet kilometers ver geen huizen en je komt zelden een boot tegen ( het “alleen op de wereld “-gevoel ! ). Je dieptemeter kan je beter uitzetten, want die geeft constant alarm af door de waterplanten waar je door of langs vaart. Af en toe passeer je een dorp. Alsof je door de oude albums van Verkade , deel In Sloot en Plas, vaart. De boot, die ons de tegen de kant wist te krijgen, was een grote Nederlandse fietsboot uit Zutphen, die plotseling om de bocht kwam en niet uit de vaargeul kon. Met een handbreedte tussen ons in en “een bedankt buurman” bij het passeren was dit een penibel moment.
Posted by Picasa

dinsdag 1 september 2009

deel 23


Vanaf Berlijn ga je via sluizen ca 50 meter omhoog naar Die Muritz, het grootste meer in dit gebied 117 km2 groot ( ter vergelijking het IJsselmeer 1100 km2 ), om daarna richting Elbe weer die 50 meter omlaag te gaan. Voor de 2e WO was het grootste gebied van Meckelenburg-Vorpommern in bezit van een 20-tal families, die het vnl. gebruikten als jachtgebied en nauwelijks bebouwing toelieten. In de Oost-Duitse tijd was het niet erg interessant om dit gebied (industrieel dan wel als landbouwgrond) te ontwikkelen. En zo is het nog steeds een dunbevolkt gebied met weinig huizen/boerderijen, ongerept. Na de Wende is het een Nationaal park geworden. ( het ‘Land der Duizend Meren’ met 600 km fietspad ). Een lust om te varen, een waar watersportparadijs. In deze streek hebben ze groot ontzag voor Die Muritz en ons gewezen op gevaarlijke grondzeeën als je bij veel wind te veel bij de ( ondiepe) kanten komt.. Toen wij daar aankwamen brak er net een hevig onweer los met veel regen Omdat je het gebied niet kent hebben we een ligplaats gezocht in Rechlin. Overigens een dorp van 10x niks, alleen een bootverhuurstation en veel muggen. Dat merkte Elsbeth toen ze op de jaarlijkse kermis ( ook 10x niks) met een suikerspin in de hand naar de boot liep. Ze moest snel dooreten want die roze suikerspin bleek een goede "vliegenvanger" te zijn !


Röbel, halverwege die Muritz was de volgende stop. Dit was wel een leuk dorp. Om acht uur kwam er een grote huurboot aanmeren met een 10-tal mannen, ruim getatoeerd. Zij werden verwelkomd met een speciaal begroetingsritueel door vrienden op de kade , die hun motoren net hadden geparkeerd… Iedereen ging daarna van boord en kwam terug om 11.30 uur. Er werden flessen bier geopend en de volumeknop ( met discodreun) op maximum gezet. Op omringende boten werd voorzichtig met gordijntjes geschoven. Na 10 minuten, ik zat nog te internetten, heb ik Telefon /Polizei/Robel gegoogled en ja hoo , er verscheen een nummer. Via Skype gebeld maar aan de dienstdoende agent hoefde ik niets meer uit te leggen. Vanachter vele gordijntjes was kennelijk al gebeld en de agent was al op de hoogte : hij verzekerde mij dat binnen 10 minuten der Polizei da war.. Twee agenten liepen de steiger op en juist aangekomen bij de huurboot begon op dat moment een minutenlang vuurwerk, afgeschoten vanaf het voordek en iemand werd luid toegezongen. Tot mijn verbazing bleven de agenten rustig staan en na afloop vroegen zij wie der Kapitän was. Na wat gemorrel kwam die tevoorschijn. Er volgde een rustig gesprek van 1 minuut, de agenten liepen terug naar de auto, reden weg en tot onze verbazing is het de hele nacht rustig gebleven ! ’s-Ochtends vroeg om half zeven zijn ze stilletjes weggevaren, nog steeds met bierflessen in hun hand.


Vanouds her is in dit gebied veel watersport. Een dunbevolkt gebied, dus kwam men van verre . Zo zijn veel watersportverenigingen opgericht rond 1900 ( zoals Nieuwe Meer of Westend) en zelfs voor iedere boot apart een botenhuis, op palen gebouwd, met verblijf erboven , zoals in deze regio. Een mooi voorbeeld is in Röbel, waar een oude zeilvereniging deze botenhuizen beheert en tegenwoordig worden ze zelfs als Feriënhauser verhuurt . Je komt ze overal tegen. Deze bijzondere reeks huizen van bruin geteerd hout met rieten dak, ons uitzicht vanuit de boot in Röbel, was Elsbeth een tekening waard.
Posted by Picasa

zaterdag 29 augustus 2009

deel 22


Aan onze ankerdagen in de Birkowsee kwam abrupt een einde , toen er onheilspellende wolken verschenen en de wind toenam. Snel het anker gelicht en naar de dichtstbijzijnde haven gevaren : Kleinzerlang. Er lag zelfs een Nederlandse fietsboot uit Zutphen. Een haven in opbouw met restaurant, maar vooral met een enthousiaste eigenaar die iedere langsvarende boot weet binnen te loodsen en in een te kleine box weet te wringen . Je kunt alle soorten boten en huisjes huren en zelfs het parkeerterrein wordt omgetoverd tot kampeerterrein. We zijn er 2x geweest. De eerste keer ontmoeten we daar het Zwitserse echtpaar Ernst en Heidi met hun boot SINA uit Zurich, die jaren in Frankrijk hebben gevaren, echte Kanalzigeuners. Ze hebben ons bijgepraat over het kanaalleven in Frankrijk .….. Vielen Gruessen Heidi und Ernst ! De 2e keer dat wij er waren was het een drukte van belang. Het krioelde daar van loslopende pubers. Het was een Israëlitisch-Duits scholierenuitwisselingsprogramma. Nadat de Duitsers scholieren in het voorjaar in Israël waren geweest , was het nu aan hen om de Israëli te ontvangen. Met zijn allen bleken ze op de parking te kamperen voor één dag en mochten van alle faciliteiten gebruik maken. De leiding was niet erg handig en de kinderen erg ‘slim ‘ met alle gevolgen van dien. … Er zijn vele ramen uit de sponningen gevaren bij het botsbootjevaren. . .Zonder de boten vast te maken aan land stappen. De hele huurvloot dreef rond en iedereen was bezig de achtergelaten bootjes te verzamelen. De kinderen uit Israël , die het hier bij 23 graden maar ijskoud hadden, liepen rond in een T-shirt waarop stond : Israel isn´t what you think….. Bij navraag zelf bedacht in Tell Aviv. De gedachte erachter kon niemand mij uitleggen. Voor veler uitleg vatbaar….


In Mirow lagen we in de Stadthafen, een klein slootje rondom een Halbinsel waar uiteraard een Schloss op stond. Het was drukkend warm en er was geen weeralarm afgegeven ( alleen gebruikelijk in Nederland ?). Rond 5 uur ’s-middags werd de lucht pikdonker , de wind trok aan, daarna onweer en regen . Half zes begon tegenover ons een keiharde sirene te loeien, 5 minuten lang. Het was niet de eerste maandag van de maand en geen 12 uur! Van alle kanten kwamen te voet, per fiets, en per auto mensen aangesneld. In mum van tijd kwamen zij omgekleed als brandweer weer tevoorschijn en verdwenen snel met veel lawaai in drie brandweerauto’s . Deze minutenlange sirene was de Duitse manier om de vrijwillige brandweer in het dorp te waarschuwen ! Het halve dorp was ook gewaarschuwd en kwam ook per fiets en zelfs per auto aansnellen om achter de wagens aan te rijden. En dat allemaal voor een ondergelopen kelder ! Een uur later was iedereen weer terug . Gelukkig bleef het ’s-nachts rustig !



Deze wasdag was een baaldag ! In Neustrelitz lig je in Saint Tropez opstelling, dwz met de achterkant tegen de kade aan , waar iedereen langs flaneert. Ook hier veel huurboten, die met veel geduld door 2 havenmeesters de boxen worden ingepraat. Een fantastisch nieuw havengebouw met alle faciliteiten, dus ook een wasmachine. Iedereen kon daar naar binnen, het was publiek terrein. Toen één was klaar was bleek de wasmand van Elsbeth , die tot mijn verbazing voor een enorm bedrag aangeschaft was bij Kitsch Kitchen op de Rozengracht, verdwenen. Hoe leg je dat je aan je man en een havenmeester in Neustrelitz uit ! Er werd nog een vergeten wasmand door de havenmeester aangeboden…, maar geen wasmand kon tippen aan die uit Amsterdam. Elsbeth heeft de hele dag verder met een kwaaie kop op het achterdek gezeten. Iedere passant was een mogelijke verdachte . Naar aanleiding van haar uitgebreide beschrijving kwam de havenmeester de volgende dag met de wasmand aan boord : opgevist uit de haven met een pikhaak. Al met al was dit één van de best georganiseerde havens , waar wij vertoefd hebben, voor 6 euro per nacht ook nog één van de goedkoopste. Als dank heeft Elsbeth bijna mijn hele Heinekenvoorraad wegegeven aan de havenmeesters ! Ook de stad is de moeite waard om gezien te hebben.
Posted by Picasa