woensdag 7 oktober 2015

2015-10-7


ANTON’S SELFIE
Anton en Betty kwamen voor een paar dagen op bezoek. Zij voeren met ons mee van Tonnerre naar Tanlay en fietsten terug om hun auto op te halen. In Tanlay bezochten wij het kasteel en het leek Anton leuk om een ouderwetse selfie te maken van ons allen met het kasteel op de achtergrond. Fotograferen is zijn hobby en hij wilde zijn nieuwe camera, net gekregen van Betty voor zijn verjaardag uitproberen. Na een paar minuten knopjes drukken en op het getal 8 snelde Anton naar ons toe. In 8 seconden dacht hij ruim de tijd te hebben om zich bij ons te voegen. Onderweg hoorden wij 8x klik, snel achter elkaar. Na 3x is het hem eindelijk gelukt om niet 8 foto's in één seconde, maar na 8 seconden één foto te maken. Wij hebben het uiteindelijke resultaat gezien, we staan er mooi op en het is Anton niet aan te zien dat hij 5 maal een sprintje heeft moeten trekken tussen ons en zijn toestel! We hadden gezellige dagen met elkaar, veel gezien en gedineerd in de enige gelegenheid daar, het restaurant du Port.

 

DE BLAUWE KATHEDRAAL IN SENS
Varend over de Yonne kom je vanzelf in Sens. Een klein stadje met de eerste gotische kathedraal van Frankrijk. In 1135 werd met de bouw begonnen en die is pas in de Renaissance voltooid. Met een gevel met maar één toren en nog gebrandschilderde ramen uit de 12e eeuw. Wij waren daar in een weekend en dan vindt er om half elf 's-avonds een lichtshow plaats geprojecteerd op de gevel van de kathedraal. In Gouda hadden wij jaren geleden zoiets al meegemaakt op de markt op het oude stadhuis tijdens de kerstdagen, toen ook gemaakt door Fransen, befaamde lichtkunstenaars. Op het plein voor de kathedraal gingen alle lichten uit en een dertig minuten lang schouwspel volgde. Met uit grote luidsprekers veel klassieke muziek en verhalen over de bouw van de kerk en de geschiedenis van Sens, geïllustreerd door de lichtshow. De kathedraal kreeg alle kleuren en vele personages werden geprojecteerd. Een indrukwekkend show. De blauwe versie van de kerk sprak Elsbeth het meeste aan.
 


WATERPLANTEN IN HET KANAAL
De algengroei in het water is voor vele booteigenaren een crime. En het Canal de Bourgogne is er berucht om. Op het hele kanaal is er slechts 1 boot met snijmachine met lopende band om ze te verwijderen. Dat zet geen zoden aan de dijk. Sommige boten moeten om de paar honderd meter stoppen om hun wierpot schoon te maken. Die vermijden daarom dit kanaal. Ik heb er aan boord gelukkig weinig last van. D.w.z. je moet wel de dieptemeter uit zetten, die staat constant te piepen dat het te ondiep is. En met beide motoren stationair haal ik de maximale snelheid van 6 km. Alleen niet op een kanaal met veel algengroei. Je ziet de snelheid zakken naar 3 à 4 km. Dan is het tijd om hard achteruit te slaan. Onze motoren roken normaal al veel, maar na zo'n manoeuvre zie je even niets meer om je heen. Groene algenbossen komen boven drijven. Ik doe dit meestal 2x achter elkaar. Laatst ging er bij de rookontwikkeling nog een alarm af. De dieptemeter stond uit, maar het bleek het rookalarm te zijn vóór in de boot in onze kombuis! Dat hadden wij nog nooit meegemaakt.
 

maandag 5 oktober 2015

2015-10-5

 

BUFFON
In Montbard en verderop bij de Grande Forge kom je zijn naam tegen. In de 18e eeuw was zijn vader advocaat, lid van het parlement van Bourgondië en tevens de belastinginner van zout. Een ondankbare baan, maar het bracht wel veel geld in het laatje. Een eeuw tevoren had Riquet met dezelfde baan zoveel geld verdiend, dat hij de bouw van het Canal du Midi ervan kon bekostigen! Zoonlief studeerde van alles en werd op jonge leeftijd dankzij zijn wetenschappelijke artikelen over bomencultuur directeur van de koninklijke tuinen in Parijs. Hij zette het er het beroemde museum van Natuurlijke Historie op. Als je in Parijs bent nu nog zeer de moeite waard voor een bezoek op de Rive Gauche. Hij schreef 36 boeken over Natuurlijke Historie. Omgeven door wetenschappers die alles voor hem uitzochten en tekenaars met in totaal 2100 tekeningen/gravures hebben zijn werk juist zo bijzonder gemaakt. Maar vooral de thema's over puberteit, eunuchen en maagdelijkheid zorgden ervoor dat zijn boeken beter verkochten dan de beste werken van Voltaire en Rousseau. Zijn visie over 'The Origen of Species' is later achterhaald door Darwin, maar hij heeft wel de aanzet gegeven hier over na te denken. Lodewijk de Vijftiende verleende hem de titel van Graaf van Buffon; dat klinkt ook beter dan Leclerc, zijn geboortenaam. Van de roem in Parijs moest hij niet veel hebben en hij trok zich terug in Montbard om zijn boeken te schrijven. En op zestigjarige leeftijd begon hij met de bouw van een ijzergieterij/smederij, de Grande Forge van Buffon. Zijn vader had destijds de grond gekocht bij de rivier de Armancon. Met behulp van waterkracht werden grote blaasbalgen bediend om de vereiste temperatuur van 1200 graden te krijgen voor het smelten van de ijzererts met behulp van houtskool. En het diende ook voor de bediening van de hamers om heet ijzer plat te slaan. De smederij was 24 uur per dag in bedrijf, zeer modern voor die tijd en er werkten 70 man vast personeel en 300 los/vast. De 70 vaste arbeiders woonden met hun gezinnen op het bedrijf. Hun vrouwen zorgden voor de moestuin en bakten het brood. Een dichtbij gelegen boerderij zorgde voor het vlees, meel etc. Op zeventigjarige leeftijd gaf hij de leiding over aan de meestersmid Alexandre Chesneau de Lauberdière. Die mooie naam gaf geen garantie voor succes want na een jaar verdween hij met de kas van 100.000 francs naar een overzees eiland! In 1788 overlijdt Buffon. Zijn zoon wordt in 1794 geguillotineerd. Sindsdien zijn er vele opvolgers geweest en andere bestemmingen tot een paardenhospitaal in de tweede wereldoorlog toe! In 1978 kocht mevrouw Taylor-Whitehead het geheel en ging er wonen. Het inmiddels Monument Historique heeft zij in oude staat hersteld en open gesteld voor publiek. Zeer de moeite waard om te bezichtigen. Zo vaar je op het Canal de Bourgogne langs een plaats met deze geschiedenis.


DE HAVEN IN TONNERRE
Niet in elke haven is het uitzicht adembenemend zoals b.v. in Tonnerre waar wij tegenover een verlaten silo lagen. In stromende regen kwamen wij daar aan. Rondom ons veel bliksemschichten en luid gedonder. Daar bleef het voor ons gelukkig bij. Wij lazen de volgende dag in de krant hoeveel geluk we hebben gehad. Op een camping, slechts 10 km verderop zijn alle tenten vernield door hagelstenen zo groot als eieren en was er veel schade aan auto's. Iets verder heeft deze hagel in de Chablisstreek veel schade berokkent aan de wijnranken. Minder wijn dit jaar, maar door de warme zomer toch kwalitatief goed, zo stond te lezen in de krant. Dat worden vast dure Chabliswijnen met jaartal 2015.

EEN SLUISPAND (BIJNA) ZONDER WATER
Ik schreef al over het tekort aan water, waardoor een deel van het kanaal tot nader order gesloten was. Verderop na de snelle en vermoeiende sluizentrap om niet opgesloten te geraken, vonden wij een plek tussen twee sluizen met een fantastisch uitzicht om uit te rusten. De volgende dag met de fiets naar Montbard, vijf kilometer verderop voor de markt. Bij terugkomst zagen wij al van verre dat de boot scheef lag! De boot lag muurvast. Ik ben doorgefietst naar het sluishuis, dat dient als centraalpost voor de sluiswachters. Daar werd mij verteld, dat hun Responsable, hun chef dus, had verordonneerd om 'ons' pand met 40 cm te verlagen in het kader van het watertekort. En ja, als daar dan een boot ligt afgemeerd... Orders van de chef! Je boos maken heeft geen zin. Wel vragen om een oplossing! Dan denken ze opeens mee. Het pand, waar ik lag, werd weer gevuld. Ik kwam los en via de sluis naar het volgende pand, waar volgens de Responsable het pand niet verlaagd hoefde te worden. Het uitzicht was minder, maar we hadden zoals onze Duitse buren dat noemen 'noch immer ein handbreit Wasser unter unserem Kiel'! Het water in het ene pand met 40 cm verlagen? En in het volgende pand niet? Een staaltje Franse logica.

dinsdag 29 september 2015

2015-9-29


 
LOGÉE MET EIGEN SLAAPKAMER

Tijdens onze gedwongen snelle sluizentrap op het kanaal kwam Heleen langs. Ze kondigde aan dat ze de makkelijkste logé wilde wezen. Ze sliep in haar Westfaliacamper naast de boot, haar eigen slaapkamer dus. Ze zette de camper ergens neer langs het kanaal, waar zij vond dat het voor haar camper en onze boot prima uitkwam om te overnachten. Ze fietste ons tegemoet, voer mee, hielp met het opendraaien van de sluisdeuren. Vroeg wakker zat ze in haar camper foto's te sorteren op haar computer. Ze vindt het heerlijk om door Frankrijk te rijden. En dat was een enorme bof voor ons. Zo konden wij vele bezienswaardigheden in de omgeving bekijken, die met onze vouwfietsjes onbereikbaar zijn.



CONCERT EN 2000 KAARSJES IN FONTENAY

Nog moe van het sluizen lagen wij bij te komen in Venarey. Heleen kwam aan het eind van de middag met haar camper terug. Zij had overal de VVV's bezocht en bracht een stapels folders mee. Zij vertelde van een concert die avond in de Abdij van Fontenay. Niet ver van ons vandaan, maar door het stijgingspercentage voor onze vouwfietsjes onbereikbaar. Deze gebouwen zijn zo mooi opgeknapt, dat de abdij op de Unesco-erfgoedlijst is geplaatst. Wij zijn er 's-avonds naar toe gereden en er waren nog plaatsen vrij. Het Paris Mozart Orchestre uit Parijs speelde die avond werken van Ravel, Strawinsky en Tjaikowsky in de kerk. Na afloop kon men rondlopen in de met 2000 kaarsen verlichte tuinen. De werkelijkheid is mooier dan de tekening van Elsbeth doet vermoeden. We kwamen Aalsmeerders tegen die dat vast kunnen beamen!



VIDE GRENIER

Varend op een boot door Frankrijk moet je veel geluk hebben om op de juiste datum in een dorp te zijn, waar die dag een 'zolderopruiming', een vide grenier, plaats vindt. Heleen had haar huiswerk goed gedaan. Een 10 km verderop, in Brain, was het die zondag zo' n opruimdag en wij hoefden alleen maar in haar auto te stappen. In een rustig dorp met een lange weg bergop stonden aan beide kanten kramen met mensen die graag van hun spullen af wilden. En Heleen en Elsbeth vonden juist die ene kraam, die de moeite waard was. Zij deden goede zaken en de opbrengst bleek ten bate van de restauratie van de kerk in La Bussière, in de Vallée d'Ouche te zijn .Wij lagen een week tevoren tegenover het huis van de verkopende partij aan de gloednieuwe kade met vreemd geplaatste elektriciteitspalen, die 'En Panne' waren. Volgens haar was het werk daar nog niet af, volgens ons leek het van wel....we gaan het zien. Volgend jaar komen we terug, gaan we lunchen in de abdij, bezoeken de gerestaureerde kerk en hopen dat de stroom inmiddels wel is aangesloten. Van al dat geslenter krijg je na een paar uur honger. Dan is er gelukkig de Buvette! Voor een euro een tot de rand gevuld plastic bekertje met rode wijn of voor twee euro een biertje. En een stokbrood met saucisse of merquez met portie frites. De worstjes komen vanachter een groot karton vandaan, de cuisine, waar ze met zorg op de barbecue gegrild worden. Dat smaakt na uren slenteren weer als een sterrenmaaltijd!
 

zaterdag 26 september 2015

2015-9-26


 
VANDENESSE
 
Boven op een berg ligt de kasteelburcht Chateauneuf. Na Pouilly-en-Auxois op weg naar het zuiden rijd of vaar je op de autoroute du soleil of het kanaal van Bourgondie hier kilometers lang omheen. Het kanaal en de autoroute komen hier heel dichtbij elkaar. Aan de voet van de berg ligt Vandenesse. Vier jaar geleden maakte Elsbeth een tekening van het uitzicht op Chateauneuf. Nu keek ze de andere kant op. Rondom de hoge kerk is een wirwar van veelkleurige daken, dat inspireerde haar tot het maken van dit schilderijtje. Het dorp zelf heeft geen winkels, maar wel een Bar-restaurant en een Auberge. In beide kun je voor rond de 13 euro prima lunchen. Misschien een idee voor "Even weg van de snelweg"? Op weg naar het zuiden met de auto?


STERRENMAALTIJD
Mark en Lydia kwamen langs op terugreis naar Nederland en belden onderweg op, "waar zitten jullie? Als het uitkomt komen we graag langs en trakteren jullie op een etentje". Wij lagen in La Bussière-sur-Ouche, een klein dorp met 150 inwoners met maar één restaurant.
Maar wél één met een Michelinster, Abbaye de la Bussière en vlakbij de boot gelegen. Dat was geen bezwaar zei Lydia. Hadden wij even geluk! Alleen was er een groot hoog hek voor de ingang dat steeds gesloten was als wij langskwamen. Zag er allemaal niet erg gastvrij uit. Ik vroeg, of ze een krop sla konden scoren, dan kon ik in uiterste geval zelf een sterrendiner maken. Gelukkig was er geen sla te krijgen, maar was de beroemde confisier Zurcher op zondag in Montreux wel open. Zij brachten overheerlijke hartige canapé's mee en zo maakten we onze eigen sterrenmaaltijd. De volgende dag liepen we langs de muren van de abdij voor een bezoek aan de kerk. Elsbeth en Lydia zagen een deurtje uitsluitend voor leveranciers open staan en waren niet te beroerd om een kijkje in de tuin en het restaurant te nemen. Het bleek een park te zijn van 7 hectare met rondom apart staande gebouwen. Een Relais&Chateau met in de bijgebouwen 18 kamers en suites, alle met uitzicht op het park met vijver. En in het hoofdgebouw het sterrenrestaurant dat inderdaad op zondagavond toch open was. Wij vertelden dat wij van plan waren er de vorige avond te eten, maar steeds voor een gesloten hek stonden. Tja ,dan hadden wij maar met onze auto voor het hek moeten komen dan werd het automatisch geopend. Op wandelaars en bootjesmensen wordt niet gerekend!


DE SANDWICH
Met de Engelsman maakten wij ons op voor een stevige sluizentocht. Op een verlaten boot met Belgische vlag verscheen de volgende ochtend de Franse eigenaar (boot wel met een Belgische vlag, dan hoef je geen belasting te betalen). Ik vertrek om 9 uur, deelde hij mee, zonder iets daarvoor afgesproken te hebben. Ik vertelde dat er al twee boten die tijd die kant opgingen. Hij belde een kwartier lang met de VNF en de sluismeester en kreeg het voor elkaar om met zijn drieën te sluizen. Met boten van ruim 11 meter lang en 2x ruim 12 meter lang in een sluis met de gebruikelijke drempel achterin en max 38 meter lang is het passen en meten. En in elke sluis in Frankrijk liggen de bolders op een andere plaats als extra moeilijkheidsfactor. Ik sprak met de Engelsman af dat als hij eerst de sluis in ging ik er voor zou zorgen dat ik de laatste was en de Fransman in de 'sandwich' zat. Tot de middagpauze deden wij met zijn drieën 13 sluizen in 3 uur. De Fransman, een onhandige kapitein en met een nerveuze matroos aan boord, haakte in de middagpauze af, het was hem en haar véél te vermoeiend. De Engelsman zo bleek later was een oud rugbyer uit Wales,die zelf in zijn garage zijn boot gebouwd had en over zee naar Europa gevaren. Met hem ging het sluizen snel en samen deden wij die middag in 3 uur 21 sluizen. Toen hadden wij er ook genoeg van. Voor de volgende dag bleven er nog een tiental sluizen over. Vóór de lunch kwamen wij aan in Venarey, de sluiting ontkomen. In een veel rustiger tempo konden wij onze tocht op het kanaal van Bourgondië afmaken.

woensdag 23 september 2015

2015-9-23

 
ONS KANTOOR IN DIJON

Internet is in Frankrijk nog steeds een moeizaam gebeuren. En in al die jaren geen verbetering. Het Minitel uit de tachtiger jaren is pas sinds enkele jaren definitief afgeschaft. Dat was een kastje bij de telefoon, waar zeer beperkt in bibliotheekachtige informatie kon worden gekeken. Men vond dit systeem zo geweldig dat computers en internet pas jaren later dan in de rest van Europa ingang vond in Frankrijk. Deze achterstand bestaat nog steeds. Men schermt met een dekkingsgraad van telefonie met mobiel internet van 95 %. Maar de masten kunnen de vraag niet aan, zeker in het zomerseizoen met de vele toeristen. Soms werkt het en opeens is het voor uren verdwenen. Er is echter één bedrijf, waar het internet altijd goed werkt: MacDonalds. In Dijon gingen wij 's-ochtends op de fiets naar de Mècdo zoals dat hier heet. Bij een uitstekende koffie en ontbijt is het verlaten zaaltje boven ons privé kantoor. Dat moet je niet rond lunchtijd doen, dan is het een grote hangplek voor jongeren en families met veel kinderen! Dan kan je niet rustig "werken"!


GEDONDER OP HET KANAAL

Onderweg naar Dijon hoorden wij geruchten dat een deel van het Canal de Bourgogne zou worden afgesloten. De VNF in Dijon vertelde mij dat er niets van bekend was. En als er een beslissing de komende weken toch zou komen er rekening gehouden werd met de scheepvaart, d.w.z dat er altijd 2-3 weken tijd zou zijn om het kanaal te verlaten. Wij verlieten Dijon zonder haast door de prachtige Vallée d ´Ouche, Er passeerde ons die dag slechts één boot, een Engelsman mét haast. Een paar dagen later kwam via via het bericht door, dat op 7 augustus besloten was om in overweging te nemen (envisager heet dat in het Frans) om de ochtend van 18 augustus het gedeelte van Pouilly-en-Auxois tot Venarey-les-Laumes eventueel te sluiten. Dan weet je nog niks. Toen wij op het hoogste punt van het kanaal aankwamen voor de tunnel naar Pouilly vernamen wij 13 augustus uit de plaatselijke krant dat in goed overleg met alle betrokken partijen, de hotelboten en botenverhuurfirma's, besloten was om dat gedeelte van kanaal 18 augustus te sluiten. In een interview met de kapitein van de rondvaartboot in Pouilly stond dat de discussie over het sluiten van het kanaal is bijna net zo lang is als het kanaal zelf. In november 2014 was er al een eerste vergadering. Men wist toen al dat één van de belangrijkste stuwmeren om het kanaal van water te voorzien, in Pont-en-Massène van maart tot oktober 2015 leeg zou zijn voor werkzaamheden. Een ander kanaal, Canal  du Centre, is wat water betreft het slechtst bevoorraad kanaal van Frankrijk. Minstens een maand tevoren wordt daar bekendgemaakt, wanneer dat dicht gaat. Op 'ons' kanaal had men de sluiting al lang van tevoren kunnen zien aankomen. En zo hadden wij nog net drie dagen om het te sluiten gedeelte van het kanaal van Bourgondie van 40 km maar met wel 55 sluizen te doen. Die middag snel door de tunnel van ruim 3300 meter en de volgende 13 sluizen verder kwamen wij aan in Port Royal. Daar lag de Engelsman, die ons al eerder gepasseerd was op ons te wachten. Hij moest wachten op een andere boot waar hij de volgende dag mee moest sluizen en dat waren wij!


SLUIS MOULIN BANET 

In de Vallée d'Ouche passeer je sluis 34 met deze naam. Het sluishuis wordt gehuurd door de Zwitsers, Urs en Doris. Zij voerden met hun 'Baron d'Ecluse' met gasten door Frankrijk. Deze boot lag in de winter bij dit sluishuis. De VNF heeft er zelfs een kade voor aangelegd. De grote boot hebben zij niet meer. Er ligt nu een Valkvlet, waar ze af en toe kleine tochtjes mee maken met gasten en soms met diner. Zij hebben zich geheel toegelegd op de vele fietsers langs het kanaal, die er kunnen lunchen of wat drinken in een lounchvolle omgeving. Er is ook een kleine gîte bijgebouwd, bijna altijd bezet. Langs de kade mag je met de boot aanleggen en krijg je tegen betaling elektriciteit. In de winter gaan ze terug naar Basel. Drink je koffie dan serveren zij de specialiteit uit hun stad, Basler Leckerli, erbij.
 

maandag 14 september 2015

2015-9-14






DIJON HAVEN

Dijon is absoluut een omweg waard, in de groene Michelingids met drie sterren vermeld. Josja hebben wij met de auto vanuit Saint Jean de Losne naar de stad gebracht voor de trein richting Nederland. Op de terugweg zijn wij langs de haven gereden. Die lag helemaal vol! Bij navraag bleek dat je er gratis kan liggen mét elektriciteit en water. In 2011 waren wij hier ook. Het liggeld, toen 10 euro, werd geregeld door de eigenaar van de camping, die dagelijks langskwam. Die hield er mee op en vanaf die tijd liggen de VNF, die over het liggeld gaat en de gemeente, die de stroom en het water levert in de clinch wie de gelden gaat innen en wie welk deel daarvan krijgt. Dat duurt al een paar jaar, stroom en water wordt nog steeds geleverd en niet verrekend. Logisch dat de haven bijna vol ligt met boten met zwervers die er niet uit zien, bateau poubelle heet dat hier! Er zijn nog 2 vrije ligplaatsen, natuurlijk altijd bezet door gelukkige passanten. Tot onze stomme verbazing hadden ook wij dat geluk toen wij 2 weken later tegen de middag ditmaal met Mary aan boord van de Gairloch in Dijon aankwamen. Er was zowaar één plek vrij!


BLIJF VAN MIJN FIETS AF!

De haven van Dijon ligt aan een parkje met een door een hek afgesloten kinderspeelplaats. Om zes uur in de ochtend komt de schoonmaakploeg van de gemeente. Opgevolgd door oppas-oma's en opa's met kleinkinderen. Tussen de middag zijn de picknicktafels vol met lunchende mensen. Na schooltijd komen de moeders met hun kinderen samen met de zuiplappen voor de apéro. Daarna een serie barbecuers. Het park is slecht verlicht, dus als het donker wordt laat het echte gespuis zich zien, m.n. de dealers te volgen door hun verlichte telefoontjes. De politie laat zich bij voorkeur overdag zien. Kortom zoals een inwoner van Dijon mij vertelde, het is hier erg gevaarlijk: 'het is hier net Marseille!'. Dat er fietsen gestolen werden van boten, hadden wij al begrepen. De eerste avond al werd een overigens niet afgesloten fiets van de buren gestolen. 'Hilfe' schreeuwde de Duitse eigenaar en in de verte zag je iemand hard weg fietsen. We waren dus gewaarschuwd. Behalve het kabelslot hadden wij onze fietsen, zonder zadels om een dief te ontmoedigen, met in het donker onzichtbare zwarte touwtjes aan elkaar en aan de boot vastgemaakt. Dat was achteraf een enorme vondst. Het kabelslot werd om 3 uur in de nacht doorgeknipt, niets van gehoord. Wij sliepen n.b. in de punt van de boot vlakbij de fietsen, die stonden boven ons hoofd. Maar door onze extra touwtjes lukte het de dief niet de fietsen geluidloos van boord te tillen. Door dat lawaai werden wij wakker. En in goed Nederlands schreeuwden wij: "Gvd, opsodemieteren, blijf van onze fietsen af!" Dat hielp, hij begreep direct waar wij het over hadden. De dief sprong van boord en verdween in de nacht, evenals het doorgeknipte slot, ook nooit meer terug gezien. Achter de fiets van Elsbeth hebben wij een klein belletje gehangen als extra alarm. Nu weet ik ook als wij samen een fietstochtje maken dat ze niet ver weg is. Want de fietsen hebben wij nog!  


MONOPRIX

Met al onze vrouwelijke gasten, ook met Heleen, hebben wij uiteraard de graftombes van Philips de Stoute, Jan zonder Vrees en Margaretha van Beieren bezocht in het mooie paleis van de Ducs de Bourgogne. Maar er was nog een zeer geliefd minder statig gebouw: de Monoprix! Bovendien was het de tijd van de soldes, de uitverkoop en zelfs van de dernière démarque, de laatste prijsverlaging tot 70%. De Monoprix, een type Franse HEMA met in heel Frankrijk veel vestigingen in het oude centrum van veel steden. Handig inspelend op de leegloop van kruideniers hebben ze vaak ook een grote supermarché. Maar de dames waren meer geïnteresseerd in de afdeling dames- en kleinkinderconfectie. Ze hebben allen hun slag geslagen. En tja, als ook Elsbeth zegt voor die prijs kan je dat toch niet laten hangen, trap ook ik er elke keer weer in! Heleen kwam helaas te laat voor de uitverkoop, de nieuwe winter collectie hing er al!


maandag 31 augustus 2015

2015-8-31

 
DE KOFFER
Is Josja met ons meegereden vanuit Nederland naar Saint Jean de Losne, Mary kwam per trein naar dezelfde plaats voor een weekje aan boord. Met haar zijn we een stuk Canal van de Rhône au Rhin en de Doubs opgevaren tot Dole. Bij de eerste sluis vanaf de Saône (de Rhône is 200 km zuidelijker, maar zo heet het kanaal nu eenmaal) krijg je van de sluismeester een grote koffer.
Daarin een nog grotere ouderwetse telecommande met oplader om de geautomatiseerde sluizen te bedienen. Met het advies om vooral lang op de knoppen te drukken. Maar hoe lang ik er ook op drukte, het werkte soms wel, meestal niet. Toen ik terug kwam bij de eerste sluis en dit meldde haalde de sluismeester zijn schouders op en sprak de wijze woorden :"Monsieur, ça c'est la charme de La France". En zo is het!
 


WIJNRITJE

Terug in Saint Jean de Losne konden we wederom aan de kade in de Saône aanleggen. We kwamen rond 12 uur in de middag aan, dat is de beste tijd om nog een plaatsje te vinden op deze geliefde plek. Het stadje zelf hadden we inmiddels wel gezien en buiten was het met een stralende zon ver boven de dertig graden. Mijn auto stond nog steeds bij de haven van Blanquart. Ik heb de auto opgehaald en met de kwebbelende zusjes die middag een wijnritje gemaakt door de Cote d' Or en de Vallée d Ouche in mijn auto mét airco om de ergste warmte die dag te ontlopen.



 

SLUISMUSEUM

Op het Canal de Bourgogne passeer je bij het plaatsje Ouges een vliegveld bij sluis 62, Petit Ouges genaamd. Deze sluis is om onduidelijke redenen geautomatiseerd, net zoals een aantal sluizen verderop van de overige 189. Waarom bij dit militair vliegveld een geautomatiseerde sluis en bij de meesten niet? Ze willen daar misschien geen pottenkijkers. Je moet zo snel mogelijk dit gebied verlaten! Er is daar een vaste sluismeester, die er ook woont. Je hoeft eindelijk niet van boord om mee te helpen met deuren open of dicht te draaien. Op de rest van het kanaal fietst of brommert één sluismeester met je mee en help je mee draaien. Je zou denken dat de sluismeester van sluis 62 met militaire precisie de paar boten per dag zo snel mogelijk door de sluis helpt. Met deze drukke baan had hij nog tijd over om zich te wijden aan het opzetten van een museum in een van buiten toegankelijke cave onder zijn woning. Hij bleek geen kritisch verzamelaar. Honderden sleutelhangers en ballpoints, lege wijnflessen van de duurdere Bourgognewijnen, een volledig ingerichte kerststal en een collectie in LEGO uitgevoerde landbouwwerktuigen. Opgeleukt met spannende krantenknipsels en foto,s over b.v. een gevonden lijk in het kanaal, dat uiteindelijk een moord betrof en aan het plafond een collectie modelvliegtuigen. Eenmaal aangemeerd in de sluis word je uitgenodigd om een bezoek te brengen aan zijn 'sluismuseum'. Samen met Mary zijn we uitgebreid rondgeleid. Zo ben je toch langer bij een militair terrein dan waarschijnlijk de bedoeling was.

vrijdag 21 augustus 2015

2015-8-21


DÉSOLE, MAIS COMPLET

Op de Saône tussen Tournus en Chalon-sur-Saône is de vroegere sluis en barrage bij Gigny, nu een jachthaven.Het sluishuis is verandert in een restaurant, toepasselijk genaamd 'Halte Nautique'. Je eet er prima, ook veel Bourgondische gerechten, met veel knoflook, peterselie en boter op slakken, kikkerbillen en ham. Op de heenreis naar Lyon waren wij aangenaam verrast hierdoor en over het fantastisch uitzicht over de rivier. Josja nodigde ons uit voor een déjeuner in dit restaurant. Wij zouden op zaterdag daar kunnen lunchen. Opgebeld vanaf de Seille voor een reservering, maar helaas het hele weekend complet! Josja gaf de tip altijd je telefoonnummer achter te laten voor een eventuele afzegging. Zo was het haar destijds gelukt om binnen een week bij Johnnie de Boer te kunnen dineren! Elsbeth had op de heenreis van het sluishuis-restaurant een schilderijtje gemaakt. Gefotografeerd en per mail opgestuurd naar het restaurant wel mét ons telefoonnummer erbij. Binnen een uur werden wij gebeld, er was nog plaats op zaterdagmiddag voor de lunch. De volgende ochtend vroeg opgestaan om rond 9 uur bij de sluis te zijn, die ons terug op de Saône zou brengen zodat wij op tijd in Gigny zouden arriveren. Dat is gelukt en wederom een fantastisch déjeuner! Complet? Altijd je telefoonnummer doorgeven! Bedankt Josja!


KEUZEMENU

Wij hadden aangemeerd in Verdun-sur-Doubs en maakten een wandeling door het mooie plaatsje. Bij terugkomst aan boord had een grote oude huurboot, inmiddels privéboot met Belgische vlag en met een onwaarschijnlijk aantal kleine  kinderen aan boord hun lijnen N.B. aan onze boot vastgemaakt. Josja voorzag direct problemen met zoveel kinderen aan boord naast ons en ging terug naar een apotheek voor oordoppen om de nacht rustig door te komen. Eenmaal aan boord leek het of er binnen een grote lekkage was. De waterval kwam echter via de buurman. Die had een soort airco waarbij buitenwater door de boot wordt gepompt via leidingen om vervolgens aan de zijkant boven de waterlijn als een soort brandspuit geloosd te worden. Tegen mijn boot aan. Daar werd ik niet blij van. Inmiddels was het ruim 30 graden en liepen de gemoederen hoog op. De airco van mijn buurman stond op volle kracht, vertelde grootmoeder van de kinderboot opgewekt, want er was ook een baby van 8 maanden aan boord met koorts. Ik wilde alvast voorzichtig (beroepsmatig) een kleine anamnese afnemen, maar werd snel de mond gesnoerd. Geen zorgen want er was een verpleegster aan boord. En dan weet ook ik mijn mond te houden. Ze begrepen niet waarom wij last van het watergekletter tegen de boot hadden. Zij in ieder geval niet. De grootvader kwam erbij en die gaf ons een keuzemenu. Of de hele nacht de airco aan met een waterval aan boord of de hele nacht naast een huilende baby. Wij kozen voor nog een  optie: wegwezen en 50 meter verder gaan liggen. Wij hadden een rustige nacht en zij? We hebben het de volgende dag maar niet gevraagd.


NOG VIJF MINUTEN DAMES

Als Josja aan boord is loopt de temperatuur flink op. Dat heeft niets met haar zelf te maken, maar altijd als zij meevaart is er een hittegolf. Ik neem altijd goed weer mee zegt ze dan! En wij maar puffen. Dit jaar heeft ze erg overdreven met temperaturen van 35-40 graden. Dan heeft het geen zin om op alleen vaarwater te varen, maar op meer op zwemwater. Geen kanalen dus, maar op de rivieren de Saône en de Seille. Josja en Elsbeth zijn dan net kleine kinderen. Ze willen maar één ding en dat is zwemmen. Ik moet dan ook nog koud water opzoeken door met mijn dieptemeter de diepste stukken rivier uit te kiezen. Midden op de Saône de motoren uit en zwemmen maar. Hoe snel ze het water in duiken, zo traag komen ze er weer uit. Nog vijf minuten dames!

woensdag 12 augustus 2015

2015-8-12

 
IF YOU CAN'T BEAT THEM JOIN THEM
 
Een derde en leukste mogelijkheid om aan te leggen in Saint Jean de Losne is aan de kade in de Saône. Maar die ligt vrijwel altijd vol met vooral boten van 15-25 meter lang en het is nog gratis ook. Er is een bord langs de kade waarop staat te lezen dat je er drie dagen mag liggen met een boot minder dan 15 meter lang. Vooral Engelse groot-bootbezitters maken hier uit op dat een boot groter dan 15 meter langer dan drie dagen er mag liggen. En dat doen ze dan ook. Schaamteloos of met enige gêne met de smoes dat ze op een vriend wachten, maar die komt toch een paar dagen later of ze wachten al dagen op een met de post verstuurd pakketje. Gewoon vragen of je langszij mag liggen, wat ze vaak met frisse tegenzin toestaan. Één Nederlander vertelde mij dat langszij komen niet mocht. Hij dreigde met bellen naar de politie, toen mocht het wel. Want weigeren dat mag niet. Het schip, waar wij drie dagen langszij lagen vóór wij naar Blanquart gingen lag bij onze terugkomst uit Nederland nog steeds op zijn postpakketje te wachten.  

 
SAINT JEAN DE LOSNE
 
Dit plaatsje ligt op een knooppunt van waterwegen aan de Saône. Het Kanaal van Bourgondie begint hier. Drie km ten noorden het Kanaal van de Rhone naar de Rijn. Een dertig km zuidelijker het Kanaal du Centre. Toen het afgelopen was met de commerciële vaart lagen in de haven en op de rivier veel binnenvaartschepen te verkommeren. Die zijn gelukkig allemaal opgeruimd. Op een paar na, waarvan Elsbeth een schilderijtje van heeft gemaakt. Er zijn nu twee voor Franse begrippen grote jachthavens. De één meer, Société H2O genaamd, gespecialiseerd als verkoophaven en jachtwerf. Onder de Engels sprekende gemeenschap als erg duur bekend staand. De ander, Ets Joël Blanquart, meer jachtwerf en watersportwinkel ligt beter in de markt. Daar hebben wij de Gairloch voor een week achter gelaten voor een kort bezoekje aan Aalsmeer.
Terug is vriendin Josja met ons terug gereden om een week mee te varen. 


WEL GEZIEN MAAR NIET GELEZEN
 
Vlak voor Mâcon splitst de Saône zich. De rivier stroomt door de stad, maar er is een oude brug, die voor veel schepen te laag is. Daarom is om de stad een kanaal gegraven. Bij de splitsing staat een paal om dit uit te leggen. Onderop was een geel bord vastgemaakt. Ik las iets van travaux. Als er maar iets van werkzaamheden zijn langs een vaarwater, dan staat er een dergelijk bord om iedereen opmerkzaam te te maken. Het was zondag, niet aannemelijk dat er dan echt gewerkt wordt. Voor ons eigen gemak hebben wij de borden niet eens meer gelezen. Op de kade waren veel marktkramen, muziek en mensen. Op een zondag ook niet ongebruikelijk bovendien leek het dat ze ons enthousiast toe zwaaiden. Er waren verderop uitgezette roeibanen. Die waren er een maand geleden toen wij door Mâcon richting Lyon voeren ook al. Nog steeds hadden wij niets in de gaten, tot dat er in alle roeibanen plotseling boten met vier zonder stuurman heel hard op ons af roeiden! Roeiwedstrijden! Ik voer gelukkig niet hard en van mijn golven hadden ze geen last. Maar wat te doen? Terugvaren? Ik was al bijna bij de startlijn. Daar kwam ook het omleidingskanaal weer uit in de Saône. Dat leek mij geen goed idee. De oplossing kwam in een snelvarend bootje (met hekgolven!) mij tegemoet. Twee woedende gendarmes sommeerden mij druk gesticulerend om toch om te keren en nogmaals langs de roeibaan terug te varen om via het kanaal verder te varen. Geen praktische oplossing, maar zo hadden we wel de mogelijkheid om het bord bij de splitsing goed te lezen. Wel ergens travaux, maar ook het hele weekend navigation interdit op de Saône in Mâcon. Het bord wel gezien, maar niet gelezen. stom natuurlijk. Evenals de oplossing van de politie maar die wilden mijn advies niet aanhoren!

dinsdag 21 juli 2015

2015-07-19


TRÉVOUX

Het gebied boven Lyon heet La Dombes. Begrensd in het westen door de Saône, in het oosten door de Rhône en de Ain en in het noorden het gebied vanwaar de Bressekippen vandaan komen. Tot halverwege de 18e eeuw was het een soeverein prinsdom midden in Frankrijk. Met als hoofdstad Trévoux, dat prachtig tegen een heuvel is gebouwd aan de Saône. Daar zetelde het parlement en het stadje was een belangrijk cultureel centrum in Europa. De "Dictionaire de Trévoux" en het "Journal de Trévoux" werden daar gedrukt, waarin tegen de denkbeelden van Voltaire werd geageerd. Overal waar het mooi is en de moeite waard kom je Nederlanders tegen. Ik vond een gedenksteen waarop vermeld staat, dat de beroemde "Romancières Hollandaises" Aagje Wolf en Betje Deken er van 1788 tot 1797 gewoond hebben! La Dombes heeft een voor water ondoordringbare ondergrond en heet het gebied van de 1000 meren. Daarin wordt zoetwatervis uitgezet. Na een jaar of zes laat men het meertje leeglopen en de vis is voor het oprapen. Rond de 1600 ton vis wordt zo per jaar gekweekt. Het drooggelegde meertje wordt als landbouwgrond gebruikt om het daarna weer met water uit een ander meertje te vullen en de cyclus zich herhaalt. Met al dat stilstaande water was het vroeger een ongezonde streek om te wonen. De bewoners werden niet oud door o.a. malaria. Die laatste ziekte komt gelukkig niet meer voor, maar rond een uur of negen in de avond komen ze in grote getale uit het niets te voorschijn. De muggen. In al die jaren varen in Frankrijk weinig last van gehad. Tot we in Trévoux afmeerden

  
 

WIE LEEST ONZE BLOG? 

Dit is alweer het 7e seizoen dat wij met onze blog bezig zijn. Het verveelt nog steeds niet, ons in ieder geval zeker niet. Je komt op veel leuke plaatsen en maakt van alles mee. Uit de statistieken door de jaren heen blijkt dat wij een constante stroom van lezers hebben. De laatste maanden is die opeens bijna verdubbeld. Nederland heeft natuurlijk de meeste lezers, Frankrijk staat op twee en tot onze verbazing de V.S. op drie, daarna Duitsland, België, Engeland. Bij de eerste 10 landen staan ook Rusland, de Oekraïne, Polen en China...!? Wij lagen een maand geleden in Montmerle op de Saône, toen met grote vaart een prachtig blauw schip met Nederlandse vlag langs kwam. Op volle toeren richting Mediterraneé. De schipper hield in, keerde om en kwam aan de kade liggen. Hij vroeg of wij echt uit Aalsmeer kwamen en de makers van de blog waren. Hij volgt onze blog al jaren en wilde ons wel eens ontmoeten, tenslotte wonen we beiden in Aalsmeer en hebben dezelfde monteur voor het onderhoud van de boot, Mark Koopmans! Na een Nederlands kopje koffie vertrok de CHICA in volle vaart richting Middellandse zee. Tot de volgende keer!

 

HOTELBOTEN

Je komt er op de Rhône en de Saône op een dag soms meer tegen dan plezierboten of commerciële vaart. Er varen tussen Chalon sur Saône en de Middellandse zee 27 hotelboten, rond de 110 meter lang en ruim 11 meter breed. Volgend jaar komen er nog drie bij van 130 meter lang. Zijn ze achter op hun schema dan zetten ze rücksichtslos de vaart er in en dat geeft veel hoge golven. Eenmaal aangemeerd is ook niet alles. Dan staat de hele nacht de generator achterin de boot te draaien. Met dat zware gedreun is het niet lekker slapen als je in de buurt ligt. Voor een paar duizend euro begint voor die toeristen de reis in Parijs in een hotel. De volgende dag een stadstour in een bus. De dag erna met de TGV naar Dijon. Vandaar met de bus naar Chalon sur Saône en inkwartieren aan boord. Er zijn vele stops ingelast zoals in Tournus, Trévoux, Lyon, Avignon. En excursies per bus naar wijnproeverijen, Cluny etc. Als wij zelf niet meer kunnen varen is dat misschien onze toekomst. Behalve de bemanning loopt iedereen aan boord met een wandelstok rond. Zwaait de kapitein naar je en zwaai je terug dan wuiven  alle passagiers vanaf hun privébalkonnetjes vrolijk terug met hun andere arm...

zondag 28 juni 2015

Amsterdam City Swim 2015 (2013-2014)

 

 
Lieve Allemaal,
 
Drie keer is scheepsrecht, dit jaar zwem ik voorlopig voor de laatste keer mee met de Amsterdam City Swim. Nog één keer wil ik de vreselijke ziekte van ALS een warm hart toedragen door dit jaar 2015 meter in de prachtige grachten van Amsterdam onder mijn bruggen door te zwemmen. Ik ben er inmiddels aan gewend om tussen 2000 mensen en nog meer vissen, rivierkreeftjes, ratten, schildpadden door me een weg naar de finish te zwemmen. Dank alvast voor al jullie support!
 
Groetjes, Fransje
 
 

Lieve Allemaal,

Vorig jaar heb ik met veel plezier en angst met 2000 deelnemers de Amsterdam City Swim uitgezwommen. Over mijn angst voor vissen en andere waterbeesten ben ik nog niet echt heen gekomen. Zelfs in de open aquariums op Bonaire vloog ik het water uit bij elke vis die ik tegen kwam, en ook al durfde ik daar niet tussen de schildpadden te zwemmen, blijkbaar gaat me dat hier in de grachten wel gebeuren. De route is het zelfde als vorig jaar en de start is bij het scheepvaartmuseum. Via de Nieuwe Herengracht zwem ik onder 'mijn bruggen' door, een rondje om de Magere brug, en finish ik op de Keizersgracht ter hoogte van de Reguliersgracht.
Natuurlijk ga ik niet zomaar het het water in, ik zwem voor het goede doel voor de spierziekte ALS. Dit is een verschrikkelijke ongeneselijke zenuw- en spierziekte, waarbij de spieren één voor één uitvallen. Gemiddeld leeft iemand nog maar drie jaar nadat de diagnose gesteld is. Voor meer onderzoek naar deze ziekte is dus geld nodig. Mochten jullie, net als ik dit een goed doel vinden om voor te zwemmen, dan kunnen jullie een donatie doen op onderstaande link! Ik wil jullie voor alle donaties en alle support, vooral namens stichting ALS, heel erg bedanken!

Liefs Fransje



 
Lieve Allemaal,

Maxima deed het vorig jaar en dit jaar heb ik besloten mee te zwemmen met de Amsterdam City Swim op 8 september. Hoewel ik het doodeng vind ga ik proberen mijn angst te overwinnen en 2013 meter te zwemmen tussen de vissen, zeehonden, haaien, rivierkreeftjes, muskusratten, drollen, fietsen, winkelwagens, lijken, en alles wat er nog meer te vinden is in de Amsterdamse grachten. De start is bij het scheepvaartmuseum. Via de Nieuwe Herengracht zwem ik onder 'mijn bruggen' door, een rondje om de Amstelsluis, en finish ik op de Keizersgracht ter hoogte van de Reguliersgracht.
Ik zwem niet alleen om over mijn angst voor vissen heen te komen, maar ook voor de spierziekte ALS. Dit is een verschrikkelijke ongeneselijke zenuw- en spierziekte, waarbij de spieren één voor één uitvallen. Gemiddeld leeft iemand nog maar drie jaar nadat de diagnose gesteld is. Voor meer onderzoek naar deze ziekte is dus geld nodig. Mochten jullie, net als ik dit een goed doel vinden om voor te zwemmen, dan kunnen jullie een donatie doen op onderstaande link! Ik wil jullie voor alle donaties en alle support, vooral namens stichting ALS, heel erg bedanken!

Liefs Fransje

En nee, alsjeblieft geen foto's terug sturen van vissen of dergelijke!! Pas na 8 september! Haha!

zondag 21 juni 2015

2015-06-21


DRUKKE DAGEN IN LYON

Fransje kwam met het vliegtuig naar Lyon voor een weekje Broomservice aan boord. Het werd een gezellig en druk weekje met zomerse temperaturen. Op de tekening van boven naar beneden de Basiliek van de Fourvière, met een funiculaire vanuit Vieux Lyon te bezoeken. En eenmaal beneden bevindt zich de kathedraal van St Jean, waar wij later in de week van een fantastisch concert getuige waren. Van de Confluence kan je per boot, de Vaporetto naar het centrum, de naam van de boot is gejat uit Venetië. Je komt aan bij één van de grootste pleinen van Frankrijk, het Place Bellecour, 300 bij 200 meter groot. Het was warm en Fransje en Elsbeth wilden graag zwemmen. Helaas het aan de Rhône gebouwde zwembad van Olympische afmetingen was dicht. Gedurende het weekend dat Fransje er was vond het Pardon des Mariniers plaats in de haven. Een feestelijke opening van het vaarseizoen met een religieus tintje. Er was een openluchtmis en alle boten werden gezegend door een langsvarende priester, zelfs de Gairloch! En Fransje had ons veel te vertellen. Zij was net terug van een lange reis door Japan en was er erg enthousiast over. Dat werd sushi eten en tomaten met meegebrachte Wasabi saus! Een drukke week hoort bij een drukke tekening.

REQUIEM VAN MOZART

Aan de voet van de heuvel van de Fourvière langs de Saône bevindt zich de tweede kerk, de Saint Jean. Deze Basiliek St. Jean, ook wel Primatiale genoemd, bezit een bijzonder gemengd  koor van ruim 50 leden. Zij ondersteunen niet alleen het gezang tijdens de diensten. Maar elk jaar voeren zij een groot koorwerk uit. B.v. de Johannes en de Mattheus Passion, vele Stabat Maters en Requiems. De leden van het orkest, die het koor ondersteunen, zijn op een of andere manier ook gelieerd aan de kerk. Fransje was voor een week in Lyon en met zijn drieën hebben wij een concert in deze kathedraal bezocht. Na het dubbel vioolconcert van Bach, briljant uitgevoerd door twee zusjes, Franse wonderkinderen 16 en 18 jaar oud met rode haren en rode jurken stond dit jaar het Requiem van Mozart op het programma. Niet te traag, maar in het tempo zoals ik het ken van Daniël Barenboim. Toeval of niet, twintig jaar geleden heb ik deze CD gekocht in... Lyon. En ik denk de dirigent destijds ook! Maar dit meesterwerk van Mozart horen spelen met de gebruikelijke nagalm in een kathedraal, daar kunnen de allerbeste luidsprekers thuis nooit zo laten horen!

LA CONFLUENCE

Waar de Saône in de Rhône uitkomt is een schiereiland van 500 hectare. Gescheiden van het centrum door het Gare Lyon- Perrache en de oude autoroute du Soleil. Eigenlijk geen doorkomen aan. Vroeger ging de snelweg dwars door Lyon door een tunnel onder een heuvel de Fourvière waarboven de beroemde kerk de is gebouwd. Aan het eind van de tunnel ga je direct de Saône over, weer een tunnel onder het station door en aan het einde daarvan met een bocht van ruim 90 graden naar rechts langs de Rhône. Dat ging altijd zeer langzaam, er was altijd file. Boven deze scheidslijn was het centrum van Lyon, eronder de industriële infrastructuur. Zoals het abbatoir, de gasfabriek en een havengebied met pakhuizen. Toen dit alles in de tachtiger jaren in onbruik raakte, verviel dit gebied tot misdaad en prostitutie. Er werden zelfs twee gevangenissen gebouwd! In 1995 was Raymond Barre, de toenmalige burgemeester van Lyon de man met visie die het plan opperde om het centrum uit te breiden naar het zuiden en het oude industriegebied weer attractief te maken en bij het centrum te trekken. Alle grond werd aangekocht en er werd een urbanisatieplan gemaakt voor wonen, werken en ontspanning en wel zo energiezuinig mogelijk. Een meerjarenplan van 30 jaar, in 2025 moet alles klaar zijn. Er is al veel gebeurd. De jachthaven is klaar, waar wij 14 dagen gelegen hebben. Vlak naast het winkelcentrum met op de bovenste verdieping restaurants en ernaast een bioscopencomplex. Veel gebouwen in verschillende stijlen om te wonen en werken zijn verrezen. Het was een waar laboratorium voor hedendaagse architecten. Alleen het winkelcentrum had weinig klandizie. Aan de situatie bij het station en de autoroute was niets veranderd, de bereikbaarheid van de nieuw opgezette uitbreiding van het centrum was zwaar onvoldoende. De autoroute is inmiddels omgeleid buiten Lyon om. Dat niemand eraan gedacht heeft de metrolijn vanuit het centrum door te trekken werd door de oppositie in de gemeenteraad natuurlijk de grootste blunder in de historie genoemd. Deze zal er t.z.t. wel komen. Sinds vorig jaar heeft men alvast een tramlijn doorgetrokken naar La Confluence. Het paradepaardje van het Grand Lyon is het nieuwe prestigieus museum, gebouwd op de punt, waar de twee rivieren samen stromen. De opdracht werd verleend aan een Weense groep architecten "Coop Himmelb(l)au", die o.a het UFA Cinemacenter in Dresden hadden gebouwd. Bij de fundaties ging het al mis. De grond was niet vast genoeg en bij veel stroming in beide rivieren kwam daar beweging in. De bouw werd stop gezet, de verzekeraars wilden niet meer verder. Het gebouw in glas, staal en beton is sinds een half jaar eindelijk klaar. De kosten waren opgelopen van een begrote 60 miljoen naar 250 miljoen. Ach, dat soort overschrijdingen zijn wij in Nederland ook gewend... Het heeft wat gekost, maar het resultaat mag er zijn. In het museum is een vaste collectie met een mix van natuurlijke historie en wetenschappen en interessante tijdelijke tentoonstellingen. Alles smaakvol ten toon gesteld. En met een goede airco, buiten was het 35 graden, we hebben er een hele dag met plezier doorgebracht.

woensdag 17 juni 2015

2015-6-17


SANTENAY

Op het Canal du Centre, richting de Saône, varen we tussen de beroemde Bourgognewijnen. De meest zuidelijke grote wijngemeente is Santenay. Niet alleen bekend om zijn rode wijn, maar ook om zijn water. Het dorp bezit namelijk geneeskrachtige bronnen die al in de Romeinse tijd bekend waren. Omdat de Franse wet toestaat dat in thermale badplaatsen casino's mogen staan heeft ook dit plaatsje van ca 800 inwoners ook een gokpaleis. Je vaart langs een bergrug en ziet dit plaatsje een 50 meter lager liggen. Zoals overal in Bourgogne zijn de wijnen niet goedkoop. Een fles Santenay koop je voor minimaal 12 tot 40 euro. Wij hebben een premier cru, de Clos Rousseau gedronken. Voor de prijs/kwaliteit, nee niet om over naar huis te schrijven. Dat is het probleem bij Bourgognewijnen. Wijngaarden die aan een enkele eigenaar behoren komen weinig voor. Het grondbezit is sterk versnipperd met als gevolg dat per druivenakker zeer uiteenlopende wijnen worden gemaakt. En in mijn geval allemaal Santenay 1e Cru, Clos Rousseau genoemd mogen worden. Kortom, je moet geluk hebben of er veel vanaf weten. Maar we zijn niet allemaal een Hubrecht Duijker! Bovendien is het voor ons aan boord veel handiger om wijn in vracs te hebben dozen van drie, vijf of tien liter. Die zijn veel makkelijker te stouwen en daar vinden wij altijd wel een plek voor. En.... ze rammelen ze niet tijdens het varen.

 

 EEN "TITANICJE"

Op een zaterdagnamiddag werd ons gevraagd of onze boot als achtergrond voor een bruidsreportage gebruikt mocht worden. We hadden het bruidspaar met fotograaf al van verre zien aankomen. Elsbeth nodigde ze uit om aan boord te komen om een "TITANICJE" te doen. Ik heb de film The Titanic niet gezien, maar zo noemt Elsbeth jong geluk op de voorplecht. Behoedzaam tilde de bruidegom zijn poppetje met haar hoge hakjes aan boord en leidde haar naar de boeg van de Gairloch. En daarna was het klikken met de camera en we hopen dat het met het bruidspaar en onze boot beter afloopt dan in de film.

TOURNUS

Na het Canal du Centre kom je bij Chalon op de rivier de Saône. Afgelopen weken had het veel geregend. Dat betekent hoogwater en veel stroming. De vele hotelboten zaten vast omdat ze door de hoge waterstand niet meer onder de bruggen door konden varen. Bij onze entree op eindelijk weer ruim water was de scheepvaart net weer toegestaan. Het water stroomde nog wel met 5 km richting het zuiden, wat bij aanleggen aan een steiger voor veel (huur)boten problemen gaf. In Tournus is veel historie en dus veel te zien. Elsbeth had dit keer meer oog voor de overkant met het hotel, waar we jaren geleden op weg naar het zuiden overnacht hebben.

maandag 8 juni 2015

2015-6-8

 
 
TERUG UIT COMPOSTELLA
 
De pelgrimstocht naar Santiago de Compostella bestaat al eeuwenlang. Vroeger werd deze tocht gemaakt alleen om religieuze redenen of als straf, uitgesproken door een kerkelijke rechtbank. Tegenwoordig deels om het cultuurhistorisch erfgoed te bekijken, waarlangs de tocht gaat, vanwege de fysieke inspanning en vaak om in samenhang met ontwikkelingen in hun eigen leven geruime tijd in een geheel andere omgeving te verkeren. Kortom je kunt er eens even helemaal tussen uit! Onderweg kan men voor een paar euro eten en slapen in sobere herbergen. Bij de gemeentehuizen onderweg kan je een stempel laten zetten in je speciale pelgrimspas. Op vertoon van deze pas kan je in Compostella laten zien dat je minstens 100 km gelopen hebt, een minimum vereiste voor de begeerde oorkonde. In Frankrijk begin je vanuit 3 steden met de tocht. In de buurt van de Spaanse grens komen die tezamen. Zoals bij Moissac. Langs het Canal Latéral à la Garonne kwamen wij er vorig jaar velen tegen met allemaal een lege schelp van een coquille St Jacques op hun rugzak. Deze pelgrimsroute eindigt bij het graf van Apostel Jacobus in Santiago de Compostella en wordt daarom ook wel Jacobsweg genoemd. Op een koude regenachtige ochtend kwamen wij in Bourgondie een pelgrim tegen uit Vlaanderen. Hij was 8 maanden geleden gestart in Vézelay, waar hij de volgende dag weer zou terugkomen om vandaar terug naar België te gaan. Maar hij had nog precies 7,28 euro op zak en of wij zijn pelgrimspas niet wilde zien. Vol trots haalde hij zijn leporello, een zigzag gevouwen pas tevoorschijn met een indrukwekkend aantal stempels. De Elfstedentocht is er niks bij. Hij had al die maanden onder de blote hemel geslapen en had genoten van zijn tocht. Alleen al die honderden pelgrims tezamen in Compostella, dat vond hij te veel en hij maar niks. Wij waren op de hoogte van het slechte weerbericht de komende 24 uur en hebben hem een geldelijke bijdrage gegeven om zijn laatste nacht in ieder geval droog door te brengen.

SLUISEMUIZENISSEN

Sluizen op het kanaal zien er zo uit met een al dan niet bewoond sluishuisje ernaast. Geen haven? Bij een sluis mag je altijd liggen met je boot. Het Canal du Centre is 112 km lang, heeft 61 sluizen en 3 beweegbare bruggen. De sluizen zijn geautomatiseerd met een niet altijd even begrijpelijke bediening. Wij hebben tot 3 keer vast gezeten. De eerste keer tussen twee sluizen in voor één dag. Een muis had zich te goed gedaan aan de elektrische bedrading van een sluis bij Paray Le Monial. De tweede keer bij Montceau les Mines zaten wij vast tussen de enige twee beweegbare bruggen. Een struik had met een wortel de bedrading beschadigd, waardoor één slagboom niet meer dicht ging. Met de hand wel, maar daar moest een speciaal team voor worden opgeroepen. Oponthoud slechts twee uur. En de derde keer in een sluis met een verval van vijf meter. Na een uur waren wij slechts twee meter gezakt door een kapotte olieleiding, die de klep in de sluisdeur moest bedienen. Het werd gerepareerd, maar dat betekende drie uur vast tussen de twee deuren in een sluis. Nee, dan denken we met weemoed terug terug aan het Canal Latéral de La Loire. Bij elke met de hand bediende sluis was een sluismeester aanwezig en nooit problemen. Automatisering is niet alles.


 

 
LE GUÉTIN

Een plaatsje aan het Canal latéral de La Loire, waar die kruist met de rivier de Allier. En deze rivier mondt een kilometer verder uit in de Loire. Je kruist deze rivier over een aquaduct, net als in Briare. Alleen nu van beton en niet van staal, met ruim 340 meter ook half zolang. En 10 meter boven de Allier. Deze 10 meter overbrug je met 2 typische sluizen van 5 meter elk direct achterelkaar. De kades zijn niet horizontaal maar lopen schuin omhoog en hebben geen drijvende bolders of verhaalpotten. Je schrikt ervan als je er 'montant' binnenvaart. Bij het omhoog sluizen, voorin liggend is dat geen pretje. De sluismeester haalt met een haak ons 12 meter lang lijn omhoog voor en achter en legt die om een bolder. Bij het sluizen zelf is de boot met die twee lange steile lijnen absoluut niet te houden en botst en bonkt de boot heen en weer tussen de sluismuren. Hoe voorzichtig de sluismeester deze geautomatiseerde sluis ook bedient. Bij de tweede sluis de zelfde manoeuvre. Tot genoegen van de beste stuurlui die achter een hekje op de kade graag ongewenst advies geven. Heel speciaal  deze sluizentrap in Le Guétin.