maandag 30 mei 2011

2011-6-1



Via onze blogspot op de hoogte waar wij ongeveer zouden zijn kwamen na een telefoontje in Ravières bekenden van vroeger langs met hun camper en zij bleven bij de boot een nacht slapen. Heleen en Meint hebben vroeger jarenlang in hun Trintella op de Middellandse zee gezeild. Een dagje ouder hebben zij die ingewisseld voor een Westfaliacamper. Voor zij gaan slapen moeten zij veel verbouwen voor een comfortabele nacht. Er moet ook plaats gemaakt worden voor hun allerliefste langharige Jack Russel, Job genaamd. We keken ademloos toe hoe een bed en hondenmand tot stand komt.



Het weekend brachten wij door in Ravières een dorp 10 km verderop.
Alle voorzieningen aanwezig alleen een erg verwaarloosd kasteel dit keer, meer een ruïne. Er worden hier grote stukken rots uit de bergen gehakt voor de bouw. Zie het enorme monument bij de haven. Het moet redelijk welvarend geweest zijn, gezien de huizen. Vóór het stadje kwamen wij langs het kanaal 2 verlaten steengroeve’s tegen, erna nog één werkende. Er is één restaurant ‘Tante Lisette’, waar wij op aanraden van de Jolanda, die woont in het sluishuis bij écluse nr. 82, de zondagse lunch genoten.



De vakanties beginnen en veel mensen zijn op doorreis. Vanuit Zwitserland kwamen Tineke en Robert langs en bleven een nachtje slapen. Het was een hele warme dag. Kom dacht Tineke : ik trek mijn mooie zomerjurk aan en zet mijn hoedje op. Iedereen zocht zijn Panamahoed op en zo gingen wij op pad. Tineke en Robert hadden in Equador zelfs een Panamahoedenfabriek bezocht en wisten te vertellen dat er heel veel werk uren zaten in het maken van een handgemaakte hoed. Ach zei Robbert: dat gaat nu altijd zo, eerst een fabrieksrondleiding en daarna de fuik van de fabriekswinkel in !
Tevreden “gehoed" hebben wij een promenade langs het kanaal gemaakt.
Wij ontdekten, dat Tineke een enorme kennis had van alle planten langs de waterkant. Uit een wirwar van groen haalde zij een groen blaadje tevoorschijn. Dit kan je eten hoor, dit is zuring, prima om een vissaus mee te maken! Een liefde ontstaan dankzij een enthousiaste onderwijzer op de lagere school.

zaterdag 21 mei 2011

2011-5-21



Tanlay is het eerste dorp met een kasteel, dat nog steeds in bezit is van één familie al sinds 300 jaar. De grote tuin is inmiddels veranderd in een 9-holes golfterrein. En de huidige eigenaren vertoeven meer in Parijs dan op de golfbaan. In de 16e eeuw heeft dit kasteel toebehoord aan de familie de Coligny. En met wie was onze Willem de Zwijger getrouwd geweest? Met Louise de Coligny! Haar 3 broers met hoge functies aan het Franse hof, maar ook protestant geworden hebben de religieuze switch met de dood moeten bekopen.
Tijdens de rondleiding kom je in de koninklijke erekamer, omdat Juliana en Bernard daar in 1952 gelogeerd hebben, op zoek naar hun ‘roots’. Hun foto staat nog op het nachtkastje naast een klein twijfelaartje. Terug in de haven hebben wij heerlijk geluncht in het restaurant du Portin een grote partytent. Het enige overgebleven restaurant in het dorp. Simpel, maar alles met veel liefde klaargemaakt. Een heerlijke gratin met aardappelen, worst en raclettekaas, met verse salade voor nog geen 10 euro. Bovendien met prachtig uitzicht op onze boot.



Bij sluis 72 Argenteuil staan 2 vlaggenpalen met een Franse én een Nederlandse vlag. Daar wonen Jolanda van der Vegt en Henk Alkema in een ( van de VNF) gehuurd sluismeesterhuisje. Zij verkopen zelfgemaakte prima confiture en kruidkoek. Ik herinnerde mij een passage in het boek ‘Varen in Frankrijk” van Nelly Duindam over het Canal de Bourgogne ( ik heb een editie uit 1991!) waarin een passage van gepensioneerde Nederlanders in een sluishuisje voorkwam. Maar dan moesten de eigenaren nu inmiddels de honderd jaar gepasseerd zijn!
Daar zagen Jolanda en Henk niet naar uit. De volgende dag zijn wij terug gefietst en kregen het hele verhaal te horen. De huidige eigenaren hebben het 9 jaar geleden van hun tante ( uit het boek) overgenomen, toen zij weduwe was geworden. Toen haar man overleed is de as in de sluis gestrooid. De gewoonte en waarschijnlijk ook de recepten om jam en kruidkoek te maken hebben zij overgenomen. Erg lekker, het terugfietsen zeker waard temeer daar wij ook mochten gebruik maken van hun WIFI.



In het haventje van Ancy-le-Franc lig je prima. Je kan je boot daar afmeren tussen het imposante kasteel en een enorme gîte uit 1671, alleen voor grote groepen. Je ligt er gratis met elektriciteit en water, waarvan door Nederlanders en Engelsen in het verleden veel misbruik van is gemaakt. Maandenlang lagen zij daar om hun boot te verbouwen. Dat gratis zal niet lang meer duren. In Ancy mag je alleen liggen als er geen hotelboten afmeren om hun gasten het kasteel te laten zien. Het is een imposant kasteel met een overkill aan trompe d’oeil en prachtige vloeren, een overigens prachtig onderhouden kasteel. En we zagen hier voor het eerst heuse Wc’s! Wij waren op onze tocht al 2 hotelboten tegengekomen en hadden gehoord dat die de eerste twee weken niet zouden varen wegens gebrek aan klandizie. Als God in Frankrijk konden wij dus met een gerust hart op deze prachtige plek in Ancy afmeren.

dinsdag 17 mei 2011

2011-5-17



Nog steeds in St Florentin besloten wij de volgende dag, 1 mei, gebruik te maken van de uitnodiging om de middag een concert bij te wonen in de plaatselijke kerk. Het kerkkoor, La Chorale Saint-Loup, bestaande uit een twintigtal vrouwen en 5 mannen afkomstig uit Briennon een klein dorp 10 km verderop, gaf daar een voorstelling vanwege hun 30 jarig bestaan. Voor ons ook een goede gelegenheid om de kerk te zien van binnen. De moeite waard vanwege de fraai gebrandschilderde ramen, die alle beeldenstormen door de eeuwen heen hadden doorstaan. Het gevarieerde repertoire bestond o.a. uit folklore hollandaise en zo hoorden wij O Sari Mareis in het Frans! Bij de ingang kon je het programma kopen voor een paar euro en het geld bleef gedurende het hele concert bij de ingang in een doos staan… En ja hoor, het concert was al een half uur aan de gang toen er plotseling iemand naar de ingang rende roepend ‘ voleurs!’. Er had iemand een greep in de kas gedaan en was er snel vandoor gegaan. De politie werd gebeld en na een half uur verscheen een gendarme. Het probleem werd op typisch Franse wijze opgelost. De kerkenzakjes kwamen te voorschijn en er werd een collecte gehouden. Probleem voor de kerk en het koor opgelost ! In het Yonner sufferdje, de plaatselijke krant de volgende dag stond dat men op 1 mei in de kerk in grote getale opgekomen was voor het concert en onder de indruk was van de charme van het koor. En ze kunnen het zo mooi schrijven hier in Frankrijk ‘de prestatie van het koor was gegroeid door het vele applaus’. Geen woord over de greep in de kas!



De volgende dag 2 mei wilden wij St Florentin verlaten verder het Canal du Bourgogne op. Dat ging niet door. Of het was omdat 1 mei op een zondag viel ( rondje van de zaak heet dat bij ons) en men een extra vrije dag inlaste of dat er traditiegetrouw op de dag van de arbeid veel demonstraties zijn van vakbonden en men met de neus op de feiten wordt gedrukt op al het ‘onrecht en bedreigingen’ van hun métier . In ieder geval werkten plots de sluizen in onze regio niet die dag. Reden zou zijn de bevriezing van de lonen ( hebben we toch allemaal last van!) en in de toekomst mogelijk privatisering van het beheer van de kanalen. Op dit kanaal varen vrijwel alleen huurboten, enkele hotelboten, die wij nog niet tegengekomen zijn tot nu toe. En ik natuurlijk! Wij konden die dag geen kant op. Een dagje staken inlassen plotseling is geen promotie voor de verhuurfirma’s. En geen huurboten en men kan het kanaal helemaal sluiten en dan zijn alle sluismeesters (geprivatiseerd of niet) werkeloos! Er is trouwens zo veel achterstallig onderhoud op de kanalen dat als er werkelijk geprivatiseerd gaat worden dat het einde kan betekenen van varen in Bourgondië en ook veel andere kanalen. Veel te duur, de kosten van restauratie krijg je nooit terug verdiend. Privatisering zal niet zo gauw lukken, spreiding van alle kosten over lagere overheden, departementen en dorpen langs de kanalen heeft misschien een kans. Daar is men gelukkig ook mee bezig.



Tonnerre is onze volgende pleisterplaats. Een klein stadje met veel industrie. Er is daar een Hôtel Dieu, in 1293 gesticht door Margaretha van Bourgondië, Gravin van Tonnerre, Koningin van Sicilië en van Jeruzalem (het is de tijd van de kruistochten!), nadat zij op 37e jarige leeftijd weduwe was geworden. In 2 jaar gebouwd, een zaal van 90 meter lang en 18 meter breed. En ook nog 27 meter hoog met een dak als een omgekeerd houten schip, zoals bij ons de Ridderzaal in Den Haag. Oppervlakte van het dak is bijna een halve hectare groot! Aan het eind van die grote zaal was een kapel. Idee hierachter was dat vanuit uit hun houten alkoven een 40-tal zieken zo de Mis konden bijwonen. In Beaune werd later een beroemdere, wel kleinere, versie gebouwd (Hospice de Beaune). In 1650 besloot men een nieuw ziekenhuis te bouwen. De reden was dat het gebouw was in de winter niet meer warm te krijgen was. Daarna werden in het gebouw notabelen uit de stad in de zaal begraven, zoals in die tijd in veel kerken gewoonte was. Rond 1900 wilde de gemeente er de overdekte wekelijkse markt gaan houden. Voor de reden dat het onhygiënisch is om op graven van dode mensen voedselwaren te verkopen is de gemeente gezwicht en heeft aan het bureau van Eiffel de opdracht gegeven op een andere plek in het dorp een Marché Couvert te bouwen. De leukste inwoner moet geweest zijn Charles-Genevieve-Louise-Auguste-Andrée-Thimothée Èon de Beaumont bekend onder de naam Le Chevalier of Chevalière d’ Éon. Na een briljante carrière als militair, spion en diplomaat o.a. in Moskou, waarin hij zich vaak moest hullen in vrouwenkleren keerde dat laatste succes zich tegen hem. Zij (of hij?) werd verbannen naar Londen en mocht alleen terugkeren naar Frankrijk in vrouwenkleren! Toen ‘hij’ in Engeland overleed was men toch wel zo nieuwsgierig naar het geslacht en heeft men autopsie verrichtte. ´Zij´ was toch een man ! Kijk maar eens in een woordenboek naar het woord Eonisme.

2011-5-17



Eind april varen wij bij La Roche Migennes de eerste sluis in van het kanaal van Bourgondië , 240 km lang met 189 sluizen. Na 150 jaar plannen maken en steggelen over de route stond deze rond 1720 vast. En 50 jaar later begon men met het graven. Door vertragingen zoals te weinig geld en de revolutie van 1789 heeft het lang geduurd voor in 1832 eindelijk het eerste schip van Migennes ( 84m boven NAP) naar St. Jean de Losne (182 m ) kon varen via het hoogste punt bij Pouilly en Auxois( 378m). In de eerste tien kilometers tot Briennon en na Dijon (een 200 km verderop) kom je nog wel eens een vrachtschip tegen. Na 1986 vaar je als privéboot tussen wat huurboten en een enkel hotelschip. Na Montbard kom je ook die niet meer tegen. In een sluizentrap van 36 sluizen in 12 km hebben zij niet veel zin. In het eerste deel zijn de panden recht met veel populieren langs het kanaal. Na de tunnel van Pouilly, 3300 meter lang en erg klein, tot aan Dijon is het mooiste gedeelte door de vallei van de Ouche.



Na nog een stop in Joigny, aan de Yonne gelegen, kwamen wij aan in La Roche-Migenne om op het Canal du Bourgogne te geraken. De eerste kilometers daarvan zijn niet leuk. Een recht kanaal met daarlangs een spoorbaan. De eerste overnachting was in Briennon vlakbij het boulodrome, waar volop ‘gejeudebould’werd. Door het dorp loopt een bochtige weg, waarop overdag veel vrachtverkeer en dus met veel herrie zich doorheen wurmt. Volgens ons een dorp dat door het vele doorgaande denderende verkeer voorlopig weinig toekomst heeft, zoals blijkt uit de vele niet meer bewoonde huizen en dichte winkels langs die weg in het dorp. Het is inmiddels 29 april : de dag van het huwelijk van Kate en William ! Was vorig jaar het WK-voetbal belangrijk (voor mij natuurlijk!), dit jaar wilde ik iets terug doen door het moge;lijk te maken om aan boord van het huwelijk live getuige te zijn. Vanaf 1 april is er in heel Frankrijk gedigitaliseerde TV sinds ook voor de vrij toegankelijke zenders. En het lukte mij om via onze digitale OPPO-tv en met onze uit Nederland meegenomen KPN digitale buitenantenne Elsbeth te kunnen laten meegenieten van de bruiloft aan boord.



Na de bruiloft van Kate en William zijn wij na de lunch weggevaren richting St Florentin. Koninginnedag en vooral op 1 mei, als alles in Frankrijk dicht is wilden wij in een wat groter stadje zijn. Op Koninginnedag zaten wij op ons achterdek toen er plotseling achter in de haven geschreeuw klonk en 2 vissers de richting van het geschreeuw oprenden. Ik dacht eerst nog dat er een zeer grote vis aan de haak geslagen was geslagen en dat een visser in nood zijn collega’s te hulp had gevraagd. Maar toen nog iemand met een deken onder zijn arm die richting op rende ben ik ook die kant op gerend. Op de kant lag een man, die voorover het water in was gevallen en zich in eerste instantie niets meer daarvan kon herinneren. Snel onderzoek bleek dat er met deze man niets aan de hand was. Na 20 minuten arriveerde de traumahelikopter met drie man aan boord. Na 5 minuten 2x gendarme en daarna een ambulance met nog eens 3 verplegers. Inmiddels kwam ook iemand langs uit de haven en zei tegen de ‘patiënt’ : Hé Bruno alles goed? En zij schudden handen op zijn Frans. Later liep ik met deze man terug . Hij vertelde dat deze Bruno al 3 x tijdens het vissen in het water was gevallen, 1x zelfs tijdens een viswedstrijd. Hij was hiervoor uitgebreid onderzocht in het ziekenhuis van Auxerre, maar men heeft niets kunnen vinden. Toen hij de traumahelicopter in de verte had zien aankomen, dacht hij direct, die komen vast voor Bruno! Iedereen verdween onverrichterzake. De helikopter, die later opsteeg vanaf een zanderige parkeerplaats deed wel de nodige stof opwaaien.

vrijdag 13 mei 2011

2011-5-13



Ligplaatsen zijn schaars op de Seine rond Parijs. Verlaat je het Arsenal in Parijs dan is het richting St Mammès ( vlakbij Moret-sur-Loing, beiden prima jachthavens overigens ) een 8 à 10 uur continu varen en dan moeten de sluizen meezitten. Onderweg is er een mogelijkheid bij Auberge La Tour de Nesle ( zie een vorige blogspot september 2010). Daar vlakbij is ook een oude afgebroken sluis waar je tegen een oude kademuur tussen enkele woonboten in met enige vindingrijkheid je boot goed kunt afmeren, in St Fargeau-Ponthierry. Het dorp ligt een 100 meter boven de Seine, een hele klim, maar de moeite waard. Vorig jaar hebben wij met Mary aan boord daar ook aangelegd en toen een fantastische slager gevonden. Ook dit jaar bezochten wij weer deze Boucher de l’Eglise, ja inderdaad vlakbij de kerk. De steack hachée die ik er kocht en klaarmaakte met het oog van een paard oftewel een eidooier middenin als paardeoog ( oeil d’un cheval ) smaakte fantastisch!



In Moret-sur-Loing, het dorp waarin Alfred Sisley zijn vele werken geschilderd heeft, hebben wij ook dit jaar weer met veel plezier enkele dagen gelegen. We moesten acclimatiseren en wennen aan de rust van het platteland. Daarna op naar Sens, voor ons ook al bekend van vorig jaar ( zie blogspot oktober 2010). Er was aan de kade nog niets veranderd. Van de 10 stopcontacten aan de kade werkten er nog steeds slechts drie, net als vorig jaar! Stroom genoeg dus. We lagen daar met een boot van Nederlandse origine maar met Australische bemanning. In het (aartsbisschoppelijke) Sens staat een enorme gothische kathedraal, die model stond voor die van Parijs, Chartres en Bourges en zelfs die van Canterbury. Het aartsbisschoppelijke paleis is thans een museum met een enorme schat aan Gallo-Romeinse overblijfselen, gevonden bij de verwijdering van oude vestingmuren en bij de aanleg van de autoroute, die langs de stad loopt. Daar is de schat van Villethierry gevonden. Een gesloten vaas met 867 spelden, armbanden en colliers uit die tijd. Evenals 240 bijzondere gouden munten met een kruis erop. Nog nooit heeft men een zo grote schat uit die tijd bij elkaar gevonden. Men sluit diefstal niet uit!



De Yonne bevaren was anders dan vorig jaar. Natuurlijk niet de schuine wanden in de sluis, die waren er nog. En je mocht nog steeds tijdens het sluizen ronddobberen zonder vast te maken als er geen drijvend ponton aanwezig was. Alleen de sluizen aanroepen per marifoon lukte niet. Volgens de kaart allemaal op kanaal 8, maar ik kreeg geen antwoord. Uiteindelijk zag de sluismeester ons en werden wij gesluisd. Bij de volgende hetzelfde liedje. Begin dit jaar heeft de VNF kanaal 8 verandert in 69, zonder dit ergens te hebben vermeld! Volgende sluis op kanaal 69 opgeroepen. Maar nog steeds bleef het stil op de marifoon. Na 10 minuten dobberen, aanleggen ging niet te ondiep, ging de sluis open. Dat het marifoonkanaal ook hier veranderd was in kanaal 69 klopte, maar ja hij was bezig met de ‘tondeuse’ en had niets gehoord. Ik had geluk dat hij een jerrycan benzine ging halen voor zijn grasmaaier, zijn tondeuse dus… en dat hij toen mijn boot in de gaten kreeg! Bij de laatste sluis ook geen gehoor. Nu was de vrouwelijke sluismeester naar zijn Mp3-speler aan het luisteren met oordopjes in. Soixante-neuf, zelfs voor iedere Hollander een makkelijk te onthouden getal! Zo ontmoetten wij ooit een Amsterdamse familie, waarvan het zoontje 2 jaar al Frans had op de oude school van Elsbeth. De vader zei : hij kan tot 10 tellen in het Frans en hij ken soixante-neuf!

2011-5-13



In het weekend is het altijd druk rondom het Place de la Bastille. Op zaterdag zijn er altijd wel meerdere demonstraties. Op elke zondag start daar om half drie een tocht met honderden rollerskaters, die over de door de politie verkeersvrij gemaakte boulevards langs de Seine vrij baan hebben. Hadden wij eerst de halve marathon op een zondag langs de Bastille zien gaan. Drie weken later volgde de hele marathon met 40.000 deelnemers. Zij starten bij de Arc du Triomphe over de Champs Elysées en gaan via de Fauboug St Honoré, Rivoli en de rue St Antoine bovenlangs de Place de la Bastille verder naar de Rue Faubourg StAntoine richting Bois du Vincennes. Daarna terug via de Avenue Daumesnil en passeren nu onderlangs de Bastille voor de 2e keer, richting de boulevards langs de Seine naar het Bois du Boulogne, waar de finish is. Een voor ons tot twee keer indrukwekkend schouwspel om uren lang een denderende massa dampende mensen te zien langs komen. Even snel oversteken lukt niet. Zelfs de Génie de la Revolution op de zuil van de Place de la Bastille keek verbaasd toe.



De voorjaarsschoonmaakwoede breekt aan in de haven. Alle bootjes worden van buiten gepoetst voor het nieuwe vaarseizoen. Dan blijkt dat Parijs niet veel vuiler is dan Aalsmeer met al zijn vliegtuigen. Met Elsbeth aan boord ontkom ik er zelfs niet aan om ook de binnenboel aan te pakken. Zij had een goed idee opgedaan bij de tentoonstelling over de paquetboot ‘La France’ in het Musée de la Marine. Dat betekende in de achterkajuit een nieuw zeiltje op de vloer. Gevonden bij Maclou, een Franse Carpetland, die nog een fris stukje wit vinyl op maat had staan. Tot verbazing van het personeel toch makkelijk te vervoeren op onze vouwfiets dankzij de vindingrijkheid van Elsbeth met 2 simpele touwtjes.



In april hebben wij met elke gast rondgevaren op de Seine langs Ile de la Cité en St Louis, het Louvre, de Eifeltoren en om het Vrijheidsbeeld op het eiland Bir Hakeim heen weer terug naar her Arsenal. De grotere versie is als cadeau destijds aan New York gedaan. We zijn zes maal uitgevaren en elke keer was het voor ons steeds weer een feest om door het drukste stukje vaarweg van Frankrijk te varen. Veel beroepsvaart, watertaxi’s en uiteraard Bateaux-Mouches, vol geladen met toeristen. In de winter en het voorjaar hebben wij genoten van Parijs en misschien au revoir!

2011-5-13



Met Saskia, Vincent en Kaatje aan boord maakten we een promenade en Seine. We kwamen te snel de sluis door en moesten nog even wachten voor we onder de eerste brug doormochten. Om onverklaarbare redenen mag je, komend vanuit het Arsenal , slechts tussen 5 over het half tot tien minuten voor het hele uur de eilanden passeren. Toen het licht op groen sprong was ik als eerste onder de brug door met 2 peniches achter mij Vanaf de kant was er een enorm kabaal en iedereen wees naar vlak vóór de boot. Daar lag geen gezonken boot of een drenkeling maar het was gewoon een schooltas! Wij hebben de tas opgevist en hebben met enig moeizaam gemanoeuvreer (de twee lege peniches lagen inmiddels op volle snelheid achter mij) is het ons gelukt om de tas onder gejuich van de schoolklas kinderen op het droge af te leveren en iedereen wenste ons een bon voyage toe.



Begin april werd het steeds warmer in Parijs. De temperatuur kwam boven de 20 graden en ons park werd steeds groener. Voor Parijzenaars, meestal wonend in veel te kleine appartementjes (prijs per vierkante meter van een huis ligt hier tussen de 6000 en 12000 euro) dé gelegenheid om in de avond met vrienden uitgebreid te picknicken op het gras in het park. Om 23.00 uur is het park nog steeds afgeladen vol mensen, maar dan is het uit met de pret en moet iedereen weg. De taak van de Maître-chien van de haven is om samen met zijn hond deze klus te klaren en aan de vaak honderden nog aanwezigen duidelijk maken dat zij het park moeten verlaten.’Messieurs, mesdames, s.v.p, avancez !’ En het moet toch wel gezegd worden van die Fransen, zonder gemor verlaat iedereen zelfs met een aardige slok op, na zijn vuilnis in de bakken te hebben gegooid het park. De toegangshekken gaan dicht en keert voor ons de rust terug. Hulde voor deze twee in wisseldienst werkende Frans-Afrikaanse Maître-chiens die vanaf 18.00 uur tot de volgende ochtend 8.00 uur het park en de haven in de gaten houden. Bij onraad’s-nachts kan je altijd bellen, zomer en winter.



We kregen nog een hond aan boord, een kleiner exemplaar dit keer, die zonder morren aan boord kwam, Kaatje genaamd. Hij had Saskia en Vincent meegenomen voor een paar dagen Parijs. Het arme beest kreeg 2x per dag de al in Amsterdam afgepaste en uitgetelde droge brokjes, waar die het de hele dag mee moest doen. Logisch dat Kaatje ’s-avonds met zijn neus bijna in de keuken zat. De laatste avond aan boord was te veel voor hem. Voor de foto moest het bord dat werd uitgeserveerd wat lager gehouden worden en toen kwamen zijn jarenlang geoefende springcapaciteiten van pas. Hij had met een enorme sprong het velletje van de kip op het bord te pakken. We stonden erbij en keken ernaar en moesten erg lachen om dit kunstje!

maandag 2 mei 2011

2011-05-02


De eerste drie dagen van april waren in Parijs des journées des métiers d’art, een soort open atelierdagen. Elsbeth’s zusje Hanneke die in Berlijn woont en haar vriendin Laura uit Amsterdam waren als Nederlandse delegatie uitgenodigd om mee te doen via een bevriende keramiste Christine Brückner, die in Parijs woont. Zij had aan 30 kunstenaars met verschillende achtergrond hetzelfde beest van keramiek, een tapir, gegeven om er op hun eigen gebied iets mee te doen. Al deze tapirs werden tentoongesteld in de Galerie terres d’Aligre in de rue de Praque, vlakbij onze haven. Zie http://tapirentete.blogspot.com . En zo kwam Hanneke onverwachts vanuit Berlijn aangevlogen en het kwam ons allemaal goed uit dat wij om de hoek lagen met de boot als pied à terre voor haar om de vernissage mee te kunnen maken. Een origineel idee uitgewerkt tot een leuke tentoonstelling.



Hanneke is gestopt met roken… D.w.z. zij koopt geen pakje sigaretten meer, maar als zij een onbedwingbare zin krijgt in een sigaret speurt zij een roker op en biedt 50 eurocent voor één sigaret. De Place de la Bastille is íedere middag een paradijs voor jongens (en jongere ouderen) met skateboards en circusfietsjes. Er zat een rijtje jongeren rokend uit te rusten, waarvan er één in een dummy zat te tekenen. Hanneke bood 50 cent voor een sigaret, wat zij beleefd en zeer beslist weigerden. Zij wilde haar wel één aanbieden. En zo kwam het dat Hanneke rokend een tekening in de dummy maakte, waar de gulle gever erg blij mee was.



In het begin ergerde ik mij eraan. Al die mensen op de markt met boodschappenkarretjes achter zich aan. Er is bijna geen Parijzenaar zonder. Maar je past je snel aan want wij hadden een boot te bevoorraden voor onze reis richting Canal du Bourgogne. Dan ook maar meteen een hele goede gekocht, een Rolser, vanaf nu onze ‘Rolls’ geheten. Er kan met gemak een hele tray bier in. Ik kan nu eindelijk wat terugdoen, want het is vaak onvermijdelijk om letterlijk niet over Franse tenen te rijden.
Posted by Picasa

2011-05-02


Tot onze verbazing waren wij de afgelopen maanden in de haven de enige Nederlanders. D.w.z er zijn veel boten van Nederlandse makelij en ook veel met een Nederlandse vlag. Maar wel in bezit van Fransen. Dat heeft twee redenen, waarvan er inmiddels één dit jaar is afgeschaft. In Nederland kan je met elke boot de zee opvaren als je dat wilt. Niet hier Als je met een Franse vlag het ruime sop kiest dan moet je vooraf een rapport laten zien over de zeewaardigheid van de boot, die aan ruim 100 (!) regeltjes moet voldoen. Er moet een rapport bestaan over de dikte van de huid van stalen schepen, accu’s moeten in een houten kist etc., een kostbare zaak. Vaar je onder een niet Franse vlag dan mag je zo de zee op ! Deze reden is nu afgeschaft. De 2e regel is dat over het motorvermogen jaarlijks belasting betaald moet worden, net als bij auto’s. ( fiscale tax). Om dit te omzeilen varen veel Fransen met een niet in Frankrijk ingevoerde boot, gekocht in België of Nederland en blijven onder die vlag varen. Op één uitzondering na in de haven : de Petrus III in 1953 gebouwd bij Akerboom in Oegstgeest als plezierjacht voor een makelaar. Een antiek mooi gelijnd groot schip met art deco-inrichting wel met Fransman als eigenaar, maar doordeweeks woont er een Nederlander op, Alex Metzelaar. Hij onderhoudt de boot voor de eigenaar en repareert/onderhoudt ook veel andere boten in de haven. Mocht je ooit in de buurt van Parijs met je boot in de problemen komen bel hem gerust: 0033681872614.




In het Arsenal bestaat een heuse Yachtclub. Elke 1e donderdag van de maand is er ’s-avonds een barbecue, zomer en winter. Vorig jaar hebben wij in mei het voorjaarsdiner mogen bijwonen ( zie vorige blogspot van juni 2010). Dit jaar was er begin april de jaarlijkse algemene ledenvergadering. Daar wilde ik bij zijn en ben lid geworden en mocht meestemmen over alles. Er zijn 40 leden met een ‘bureau’ van 8. Ik denk dan direct aan de FBI in Amerika, maar hier staat dat voor het bestuur van een vereniging. En zoals gebruikelijk wordt er na afloop een apéro gehouden met aansluitend een riant met wijn overgoten diner in het restaurant in het parkje bij de haven.




In de haven ligt een omgebouwd Nederlands beurtschip, genaamd de Eclaircie. We herkenden de boot direct. Al jaren volgen wij hun weblog http://www.billandnancy.com/. als voorbereiding op onze reis in Frankrijk, als ‘appetizer’. Zij hebben hun droom waar weten te maken. Bill and Nancy komen uit San Francisco en leven al een jaar of 10 op hun boot in Frankrijk. Zij wilden maar één ding en dat is het hele jaar in Parijs wonen. Hun boot is meer dan 20 meter lang en voor die lengte bestaat een enorme wachtlijst in de Port de l´Arsenal. Gedurende 6 jaar moesten zij genoegen nemen met een overwinterplaats in Roanne (een 90 km van Lyon vandaan) tot 5 jaar geleden zij dolgelukkig een vaste ligplaats konden krijgen in Parijs. Zij staat de vele Engelssprekenden in de haven met raad en daad terzijde. Als enige buitenlandse is Nancy lid van ‘le bureau’.
Posted by Picasa