AFSCHEID VAN DE 

      CORONAZOMER 2020

We begonnen de zomer door Corona gedwongen in Aalsmeer met het coronadagboek over Aalsmeer. Vanaf de 15^e juni waren wij weer welkom in Frankrijk en konden weer naar de Gairloch, die wij midden in Bourgondië vorig jaar daar gedwongen moesten achterlaten op het Canal du Nivernais door gebrek aan water en kapotte sluizen. In de vorige blogs kan je lezen hoe het ons is vergaan deze zomer. De Saar mondt uit in de Moezel , vlak onder Trier en dan moeten wij nog 206 km varen en 10 sluizen door tot Koblenz. Er varen steeds meer boten tussen de bergen  met wijnranken door met tot wel 65 % steile hellingen.  Vanaf het water lijken de ca 125 wijndorpen op elkaar. Met op de wijnhellingen in Hollywoodletters de wijn van de streek en altijd een zonnewijzer. Veel Anton Pieck-achtige huizen met vakwerk in nauwe steegjes met drommen toeristen en er steekt altijd een wit kerkje uit boven het dorpje. De 5000 wijnboeren hebben naast hun  Weingut vrijwel altijd een Gästehaus. Het barst er van de Ferienwohnungen, Zimmer frei of belegt. Je vaart soms langs honderden meters camping en camperplaatsen, rijen dik. Je ziet toeristentreintjes, huifkarren waarmee je achter een tractor door de wijnvelden rijdt. Uiteraard zijn er in de grotere plaatsjes rondvaartboten ook  en we komen steeds meer Hotelschepen tegen, hier ‘Kabinnenschiffart” genoemd. Tussen de dorpjes is een prima fietspad, de ‘Moselradweg”. Vol met ouderen, sorry leeftijdsgenoten, op hun op de camper meegebrachte  E-bikes. Nederlanders zijn zo te herkennen, zonder helm en mondkapjes maar wel  met Hema-fietstassen. In de plaatsen, waar wij wel konden aanleggen, zoals Trittenheim, Zell ( van de Schwartze Katze) en Cochem hebben wij dit toeristenspektakel vanaf de boot en toch van dichtbij kunnen meemaken. Het lijkt wel of iedere Duitser in zijn leven één  keer hier geweest moet zijn. Die gewoonte hebben Nederlanders lijkt ons ook overgenomen. Cochem was het hoogtepunt. Boven op een berg ligt een te bezichtigen oude Burgt. Dat hebben wij ’s-ochtends  vroeg gedaan. Onder de berg ligt een atoomvrije bunker van de Duitse Bundesbank, als bewaarplaats voor geld en  goud tijdens de koude oorlog, wordt nu niet meer als zodanig gebruikt en is te bezichtigen. Boven vanaf de Burgt zie je  beneden 5 grote rondvaartboten liggen en er is plaats voor 3  hotelboten. De Romeinen hadden langs de Moezel veel nederzettingen vanwege het milde klimaat. Zij verbouwden toen al wijn.  De meeste Moezelwijnen vinden wij te zoet. Ze maken steeds meer ‘Trocken’ wijnen, maar die zijn weer te zuur. Maar dat deze streek zoveel toeristen zou trekken hadden de Romeinen niet kunnen vermoeden. Wij waren blij dat wij dit alles coronaveilig  vanaf onze boot met eigen voorzieningen konden meemaken. De omgeving  waar je doorheen vaart is fantastisch. In onze beleving aan wal te toeristisch, zeker in Coronatijd.  Na Koblenz gaan wij de Rijn op en na een paar dagen zijn wij in Nederland en snel in Aalsmeer. Dan hoeven we bij elk bezoek aan een winkel geen verfomfaaide mondkapjes meer uit onze zak te halen! Het hele jaar was onvoorspelbaar ook de reis terug naar Aalsmeer. Maar we hebben het gehaald, omdat de laatste mogelijkheid gelukkig open bleef, via de Rijn. Een enerverende tocht vol verrassingen onderweg. Met dit verhaal willen  wij het logboek van de Gairloch voor dit jaar afsluiten. Over ons reisdoel  volgend jaar doe ik geen voorspellingen. Misschien Duitsland richting Berlijn ? Wat er ook gebeurt, gelukkig is de boot nu vlakbij ons huis. We kunnen volgend jaar ons eigen plan trekken, wat corona voor ons  volgend jaar ook in petto heeft.

 

           TRITTENHEIM

De rustige Saar verandert in een drukkere Moezel. De vaarweg is breder en de stroming was groter en daardoor veel overstromingen.  Reden om voor de pleziervaart  weinig aanlegplaatsen te maken op de rivier zelf. Onze eerste stop was Trier. Wij moesten in een  gedateerde jachthaven aanleggen in een inham. Het centrum met de beroemde Porta Nigra was 12 km verder. Elsbeth had er veel over gelezen en  wilde de grootte van deze Romeinse poort in levende lijve wel eens zien. En het was indrukwekkend.  De volgende haven werd Trittenheim. Daar lag een groot ponton met één boot en een bord met ‘Willkommen in Trittenheim’. Wij legden daar aan.  Op de boot stond DS. Uiteraard geen Citroen, maar tot onze verrassing een Linssen uit Maasbracht. Een type DS 45, zeewaardig maar destijds geen verkoopsucces. De eigenaar, hij woont in Trittenheim, vertelde later dat toen hij deze boot kocht  alle havens in de omgeving maar niks vond. Hij mocht deze steiger in de Moezel maken  en heeft nu een eigen ligplaats met ruimte voor een tweede boot. Er is stroom en water en een potje waar je geld voor het liggeld in kon doen. De eigenaar ging met zijn boot een weekendje weg en toen hadden wij  een  privésteiger met alle comfort en met een hek afgesloten van de wal. Tegenover de hellingen van de ‘Trittenheimer Apotheke’, de wijn uit de streek. Met rechts van de brug een grote drukke camping en links verderop een parkeerplek voor de vele campers. Veel toeristen liepen langs, op gepaste afstand. De zondag, toch een rustdag nietwaar,  zijn we er gebleven en hebben van een uitgebreid  Duits Frühstück genoten in het hotel tegenover onze boot en na een ochtendwandeling gingen wij weer tevreden aan boord. Een tophaven!

                    DIE  GROSSE  

      SAARSCHLEIFE

Nadat de autobahn eindelijk een eigen weg gekozen heeft vaar je door een steeds fraaier landschap. Met als hoogtepunt de ‘ Grosse Saarschleife’.  De rivier heeft een kilometers lang slingerende weg gezocht door de bergen heen, die bij de Saarschleife een haarspeldbocht maakt tussen steile hellingen. Tegenover de bocht staat op de berg  een uitzichttoren.  Hoe schitterend het is om hier door te varen is niet goed weer te geven, wel de grootsheid ervan. Vandaar hierbij ook een foto vanuit het uitzichtgebouw.  Wij legden aan bij de sluis in Mettlach, het stadje van Villeroy en Boch,  al eeuwenlang bekend m.n. van het porselein.  Langzaam worden de bergen wat vlakker en verschijnen er wijnranken op de nog steeds zeer steile bergheuvels. En dan kom je in Saarburg, vlakbij waar de Saar in de Moezel uitmondt.  Boven het stadje ligt een oude ruïne van een destijds belangrijke burcht. Saarburg is een wijnstad en daar beweert men dat de beste moezelwijnen toch echt uit het Saardal komen!

 

             SAARBRÜCKEN

Ongemerkt vaar je vanuit Frankrijk Duitsland binnen. Dat merk je aan de eerste Duitse sluis die je invaart. Op afstand bediend  en met een lichtbord, waarop staat wat er gebeurt, wanneer de deuren dichtgaan  en zelfs hoe lang het sluizen nog gaat duren.  Vlakbij de Franse grens ligt Saarbrúcken, de hoofdstad van de deelstaat Saarland. In de Saar aan een park legden wij aan vlak bij het centrum.  Tegenover het gebouw van het parlement van deze deelstaat. Maar  langs de oever van de Saar is een heuse autobahn aangelegd voor het verkeer van Frankrijk naar Duitsland. Dwars door de stad heen. Dag en nacht een enorme herrie.  Van de  vaarkaart verderop op de Saar  werden wij niet vrolijk. Gedurende de volgende 45 kilometer zou deze autobahn de Saar naadloos volgen!  Het werden enkele onrustige nachten slapen, ook verderop.

 

SPOOKSTAD  MET  WIFI

 

Vanaf het Marne-Rhin kanaal slaan wij rechtsaf het Canal de la Sarre op.  Je vaart tussen veel grote meren door m.n.  langs het Étang du Stock, bijna 800 hectare groot, waaruit door de VNF het water wordt opgepompt  voor deze kanalen. Langs de oevers van het meer  zijn veel  vakantiehuisjes , van kleine oude bescheiden tuinhuisjes tot grote ultra moderne  villa’s, kris kras door elkaar heen. Vol met tuinmeubelen en  barbecue’s in de tuinen .Het is eind augustus , de scholen gaan weer beginnen, het is er vrijwel uitgestorven. Er is weinig regen geweest in deze streek en mede door het ( volgens de VNF verplicht) oppompen van water is het waterpeil in het meer  5 meter gezakt. Er valt niet meer te varen en er is blauwalg. Alle belanghebbenden, zoals de bewoners, de toerismesector, omliggende gemeenten hebben één associatie opgericht om met de VNF te communiceren. Apart krijgen ze daar geen gehoor en men wil niet nog zo’n droog meer volgend jaar. Overal zijn lege steigers, zwemtrappen tot op het zand.   In het Frans of  Duits, we naderen Duitsland nu  : exclusive, privé, entrée interdit of  zutrit verboten, zelfs  met foto’s van enge honden ! Wij lopen overal doorheen en groeten de enkeling die we tegenkomen.  We plukken bramen, maken er jam van en de Free Wifi voor ons internet  was zo goed dat wij er twee dagen zijn gebleven in  deze uiterst  rustige omgeving. En niemand thuis, dus ook geen barbecuelucht !

 

 DE  OUDE  SLUIZENTRAP

       VAN ARZVILLER

 

De vervanging van de oude sluizentrap is  een indrukwekkend staaltje techniek van Franse ingenieurs. Je vaart met een drietal boten een bak water in van 38 meter lang . De bak wordt gesloten en je glijdt 45 meter schuin de berg op of af. De bak opent zich vóór en iedereen vaart er weer uit. Het verving een sluizentrap van 17 sluizen, die zo dicht op elkaar stonden dat passeren  voor de beroepsvaart bijna onmogelijk was.  In 1964 was het kunstwerk klaar en ben je in 20 minuten beneden waar je vroeger bijna een dag over deed  via de 17 sluizen over  3,8 km.  Het oude jaagpad langs de 17 sluisjes is een geliefd wandel- en fietspad. De gele  huisjes zijn genummerd en allemaal hetzelfde. Ze worden opgeknapt en hebben eindelijk elektriciteit en water. Één is omgetoverd tot een gite voor 8 personen. Nu een sprookjesachtige omgeving met opgedroogde sluizen, waar de natuur zijn gang kon gaan. Daar waar vroeger hard gewerkt werd en er altijd  een opstopping van boten was.       

  

  

 WEER  EEN  OPSTOPPING

Bij Straatsburg gaan we van af de Rijn weer Frankrijk binnen en het Marne-Rhin kanaal op.  Dat gedeelte is  één van de mooiste stukken kanaal in Frankrijk om door te varen. Daar varen dan ook heel  veel huurboten.  Alle sluizen zijn geautomatiseerd, maar als er één stuk gaat… Opstopping aan beide kanten en vloekende mécaniciens van de VNF die het moeten repareren.  Het achterstallig onderhoud is al jaren door hen aangekaart, maar  als het eindelijk een keer echt mis  gaat mogen zij het probleem  dan pas en heel snel oplossen ! En dit  het kost de huurboten een halve dag van hun vakantie. Het was vlak vóór het hellend vlak van Arzviller. Wij zijn twee sluizen terug gevaren en hebben aan de kant afgewacht tot de rust was weer gekeerd.

 

            STRAATSBURG

Ook in de haven van deze stad waren wij 4 jaar geleden en hebben toen het mooie centrum uitgebreid gezien. Nu was de haven bijna ‘çomplet ‘. Vol met boten, wel allemaal verlaten,  waarschijnlijk al een jaar lang door het Coronagebeuren. Een soort kerkhof met boten. Zo lagen wij naast een in onze ogen lege Van Der Valk kruiser. En uitgerekend daar werd het druk! Rond half acht ’s-avonds kwam op die boot een horde dames binnendruppelen op hoge hakken met cadeaus. De eigenaresse was jarig en vierde dat aan boord, op het ‘terras’ naast ons. Na een aantal flessen champagne  zat de sfeer er goed in en dat was op enkele meters afstand te horen. We werden gered door een flinke regenbui en alle gasten gingen naar binnen en werd het weer rustig in de haven.

 

    BREISACH  REVISITED

 

Als ik in de buurt ben meer ik af in SHV Breisach.  Twee kilometer buiten het stadje, maar een haven met een verleden van de Gairloch.  Één van de vorige eigenaren was de  stichter van deze jachthaven.  Als wij binnen varen klinkt het ‘ach, der alte Gairloch !’ Het clublokaal is naar hem vernoemd :  Der ‘Rolf Stolz’ Stube. Wij worden altijd met alle egards ontvangen. Vlakbij is een biergarten met  restaurant. Daar gingen wij op het terras uit eten. Je bestelt één Wiener Schnitzel en je krijgt er twee. Verborgen onder een enorme stapel frites. En met een apart bordje Salat er bij. Onze tweede schnitzels hebben we verpakt in een servet als ‘doggybag’ voor de volgende dag !

 

            MULHOUSE

Bijna aan het eind van het Rhone-Rijn kanaal  ligt Mulhouse.  De haven ligt in een vierkante kom, vlakbij het station middenin het centrum.  Direct buiten de haven was  een mondkapje verplicht.  Wij kwamen aan op zaterdagmiddag en hadden 4 jaar geleden ook al het leuke en toen erg drukke centrum bezocht.  Wij bleven in deze Coronatijd aan boord. De volgende morgen zochten wij een bakker, die was of op zondag gesloten of met vakantie.  Wij spraken een echtpaar met een baguette onder hun arm aan.  Tja ,hun bakker was 20 minuten lopen, wel de beste in de stad. Ze raadden ons aan de auto te nemen !  Zij woonden in het 20 etages hoog flatgebouw  waaronder  de boot lag afgemeerd  . Hoogtevrees hadden ze niet, zij woonden op de 12^e etage met aan drie kanten een fantastisch uitzicht over de stad en haven.  Als wij weg gingen, moesten wij toeteren. Dan zouden zij ons vanaf hun balkon toezwaaien!

 

    FOUTJE  VAN  DE VNF

Vanuit Besancon vaar je grotendeels over de Doubs letterlijk tussen de bergen door, spectaculair.  Bij de afgesloten aftakking naar Belfort bleven wij overnachten. De volgende dag kwamen wij vroeg aan bij sluis 27. Daar was zo waar een sluismeester.  Een honderd kilometer terug in Saint Symphorien ( vlakbij Saint Jean de Losne) krijg je bij de eerste sluis een koffer met afstandsbediening en oplader mee voor de sluizen. Dat werkte prima tot sluis 27 dus. Dan is de Doubs niet meer bevaarbaar en worden de verdere sluizen door een kanaal  met de hand bediend. Je moet je 24 uur van te voren melden dan wordt dat geregeld. Alleen het papier met instructies hiervoor zat niet in mijn koffer ! Ik mocht wel de sluis in maar moest twee uur wachten, dan zou er achter mij een boot komen, die zich wel gemeld had en kon ik verder meesluizen. De sluismeester uitte zich in veel verontschuldigingen door de fout van de VNF en vroeg  hoe hij het goed kon maken. Via de kraan in het keukentje in zijn kantoortje heb ik mijn watertanks gevuld met de slang over zijn auto heen !

 

    HET  BLIJFT  WARM !

Het houdt niet  op met de warme dagen, maar we zitten nu op het kanaal naast de Doubs, die niet meer bevaarbaar is. We vinden een steiger met een grote boom die na vijf uur in de middag voor schaduw zorgt aan boord.  In de verte mensen  zien we mensen de bosjes in duiken, die na een uurtje fris en fruitig weer terug komen!  Een Engelse familie in een huurboot legde aan en in hun gids stond vermeld dat er een goede zwemplek was. Toen ze terug kwamen zijn we op hun aanraden een kijkje gaan nemen. Via een olifantenpaadje kwam je bij  een kleine barrage uit van de Doubs, waar Elsbeth direct met kleren en al  in dook. Ze had geen puf meer om haar badpak te gaan halen van boord.  Opgefrist net als  haar kleren die gelijk  gewassen waren.

 

    OPSTOPPING  IN  DOLE

Amper 20 km op het Canal du Rhône au Rhin was er een tijdelijke vaarstop in Dole. Een grote plataan had een onweersbui niet overleeft en lag overdwars in het kanaal. En dat vlak vóór het weekend.  Het werd druk in de haven. Er kwam zo waar een Nederlands vrachtschip, voor wie ook dit kanaal de enige mogelijkheid was om terug naar Nederland te komen. En het ene motorjacht na het andere met Duitse vlag kwam erbij, komend uit het Mittelmeer op weg naar die Heimat. Twee grote strijkijzers, type Sunseekers legden aan. Naast ons kwam een  Princess 460 met flying bridge met veel kinderzwembadjes en een jacuzzi  gevuld met water en  zestig 5 litervaatjes water aan boord. Anders kon hij niet onder de bruggen door. Het lastige kleinzoontje aan boord begreep niet  waarom hij niet in een zwembadje mocht spelen, net als wij. Aan de andere kant legde een type raceboot aan op weg naar Bonn, komend van Ibiza. Met aan boord een voormalig piloot van de Lufthansa, die over acht dagen beslist in Bonn terug moest zijn, omdat de school van zijn zoon over  acht dagen weer begon. Deze stralende  puber dacht daar trouwens heel anders over, een onmogelijke missie! Na drie dagen was de boom verwijderd en kon iedereen vertrekken. De Princess 460 heeft zelfs de zeer lage TGV-spoorbrug in Mulhouse gepasseerd. We hebben hem nergens langs de kant verlaten zien liggen.

 

               BESANÇON

Deze vroegere hoofdstad van het Departement Franche-Comté ligt aan het Rhone-Rhinkanaal. Nu is dankzij oud-president Hollande  dit departement samengevoegd met Bougogne en heeft Nevers de strijd gewonnen als nieuwe hoofdstad. Er zijn gekanaliseerde stukken, afwisselend met de rivier de Doubs, waar je over vaart. Deze rivier is erg gevoelig voor plotselinge enorme regenbuien. Dan wordt de waterstand zo hoog dat de doorvaart is verboden. In 2016 voer ik daar in een ‘crue’. Achter mij werden toen de deuren van wachtsluizen gesloten en om overstromingen verderop te voorkomen. Er zijn veel ondiepten, aangegeven met groene en rode tonnen, die nauwelijks zichtbaar waren door de hoge waterstand .Dit jaar was het  juist het gebrek aan water dat er voor zorgde dat de tonnen heel goed zichtbaar waren. De Doubs stroomt om de oude binnenstad van Besançon heen als de Griekse letter Omega  ( Ω ).  Je kan ‘de letter volgen’ en erom heen varen of via de horizontale pootjes door een tunnel varen naar de andere kant. De stad zelf was erg druk, ook met vakantiegangers.  We trekken ons dan snel terug aan boord in Coronatijd.  Als je om half tien in de ochtend naar het centrum fietst is het tot 11.00 uur erg rustig. Dat hebben wij een paar keer gedaan. Het centrum en  ook de beroemde Citadel is zeer de moeite waard.

 

             LAPJESDAGEN

 

Het gaat erg warm worden. De dertig + dagen breken aan met temperaturen tot 38 graden.  Het water in de kanalen is bepaald niet schoon dus zwemmen is uit de boze. Je mag in principe overal aanleggen.  Ik kijk op de kaart naar groene gebieden met het woord ‘forêt’ en vaar dan met mijn kompas in zicht om een plek te zoeken met schaduw in de middag.  De zon komt dan rond een uur of negen boven de bomen uit aan de overkant en  verdwijnt rond 2 à 3 uur in de middag achter het groen van veel hoge  bomen. Dat is me dit jaar aardig gelukt. Onze boot wordt volgehangen met lappen tegen de zon. De zonnepanelen zijn blij met 5 uur volle zon. De waterslang wordt op dek gelegd in de zon om af en toe een lauwe douche te nemen. En omdat je in het groen ligt en niet tussen veel steen koelt het in de nacht af tot aangename temperaturen.  Soms blijven we vier dagen liggen op zo’n plek tot de temperatuur gezakt is tot 30-.

 

           SI  PAR  HASARD

 In de buurt van St Jean de Losne (X)  komen met de Saône de waterwegen  2,3,4 en 5  tezamen. Zie vorig verhaal. Vrijwel iedereen die door Frankrijk vaart komt er wel een keer langs.  Je ligt prachtig in de Saône langs de Quai National. Er zijn een aantal restaurantjes met een terras aan de overkant van de weg. Toen wij er voor het eerst kwamen was er de Bar National met een terras in de schaduw dankzij wijnranken. De gemoedelijke sfeer verdween toen er een nieuwe eigenaar kwam en er verrezen twee terrassen aan de overkant van de weg.  Dat gingen andere restaurantjes ook doen. Behalve ‘Si par Hasard’ van Jeanne. Toen wij er 10 jaar geleden voor het eerst waren was er een  alternatief huis/tuinkamerrestaurant, dat zij  vanuit haar huis runde. Slank en met een enorm rastakapsel liep zij toen hoogzwanger daar rond.  Nu is haar dochter 10 jaar en ondanks al het resataurantgeweld om haar heen bestaat  Si par Hasard nog steeds. Het zit elke avond vol. Je kan er koude vlees, vis of vegetarische schotels krijgen. Alles natuurlijk 100% Bio ! Zelfs het bier. Ideaal om op een warme dag daar te eten op het terras op straat vóór haar deur.

 

DE  THUISREIS PLANNEN

 

Door de coronamaatregelen in Frankrijk konden wij pas 3 maanden later naar de boot. Om niet nog zo’n ‘bootloos’ voorjaar mee te maken hebben wij besloten de Gairloch terug naar Nederland te brengen vanuit Chitry ( S ). Naar boven via de Yonne, Seine en Parijs terug naar huis, dat hadden wij al meerdere malen  gedaan.  Op het Canal de la Meuse  (1) waren wij nog nooit geweest. Om daarna verder via de Maas Nederland binnen varen.  Dat werd het plan voor dit jaar. Inmiddels is het eind juli en beginnen in Frankrijk de waterreservoirs van de kanalen leeg te raken. Als eerste ging het Canal de la Meuse ( zie nr 1) dicht…….  Een flinke onverwachte tegenvaller, maar via de Moezel en/of de Saar en na Koblenz via de Rijn naar huis is ook een optie. Snel daarna gingen ook het Canal des Vosges (3) én het Canal entre Champagne et Bourgogne (2) dicht !  N.B. het kanaal dat altijd als eerste gesloten wordt vanwege watergebrek, het Canal du Centre is nog steeds bevaarbaar! Als laatste was er op het Canal de Bourgogne  een vaarstop(4).  Zo bleef er nog maar één vaarweg open, het Canal du Rhône au Rhin (5) naar Mulhouse, dan de Rijn op naar Straatsburg,  Frankrijk weer in en via het canal Marne au Rhin naar het  Saarkanaal en de Saar.  Je kan natuurlijk ook de Rijn verder volgen langs de Lorelei, maar dan ben je zo thuis. En dat is nou ook weer niet de bedoeling !

  UIT  ETEN  IN  CORONATIJD

Dat doe je niet meer zo gauw als vroeger. Ook in Frankrijk. Op het platteland zijn weinig Covid-19 besmettingen, maar moeten de restaurants zich wel aan landelijke voorschriften houden.  Ze doen hun best, maar als twee families die elkaar kennen in hetzelfde restaurants komen, dan wordt iedereen afgezoend en worden de tafels bij elkaar geschoven. Net zoals vroeger  en het wordt gedoogd… In dit soort tenten gaan wij niet eten, de tafels moeten op ruime afstand staan en blijven, dan willen wij het wel proberen.  Zo ook in St Leger sur Dheune aan het Canal du Centre. Ik mocht van de sluismeester op de plaats liggen voor hotelboten, die deze zomer  allemaal in hun thuishaven zijn gebleven. En vlakbij een restaurant dat aan onze eisen voldeed. Een lange trein van tafeltjes langs het water. Helaas, het terras  was die avond ‘complet’. Wijzend naar onze boot, die er vlakbij lag werd aangeboden om de maaltijd aan boord te brengen.  We hebben direct besteld en om 8 uur  werd onze maaltijd  gebracht. In een houten doos van een leverancier.  Op de kaart stonden typisch Franse gerechten in kleine hoeveelheden , in  Spaans tapasformaat.  We zijn heerlijk op ons achterdek, zo coronavrij als maar mogelijk die avond uit eten geweest ! 

 

             WATERGEBREK

Het water in de kanalen komt erin op het hoogste punt, in het scheidingspand, “bief de partage’. Daar in de buurt zijn reservoirs aangelegd, waarin het water van kleine riviertjes, beekjes wordt verzameld. Dreigen die op te raken dan worden maatregelen genomen. De eerste is altijd  ‘regroupement’ van de boten in de sluis.  Echt bedacht door iemand achter een bureau, want 20 minuten wachten op een andere boot die nooit komt, zoveel scheepvaart is er niet. Als volgende stap wordt het waterniveau verlaagt, eerst van 2,00 meter naar 1,80, dan naar 1,60, en als laatste  een vaarstop.  Op  het Canal lateral  à la Loire is de vaardiepte nu 1,60 meter.  De Gairloch steekt ca 1 meter diep, maar mijn beide schroeven zijn wel het diepste punt.  Dat gaat wel tot je iets in schroef krijgt.  De linker motor ging erg schudden.  Het kon ook iets zijn met de schroefas. In Gannay was een  ‘chantier navale’, van een Engelsman. Daar kon de boot even uit water voor inspectie. D.w.z. 400 euro voor uit het water en nogmaals 400 euro voor er weer in + het arbeidsloon.  En ik mocht nog van geluk spreken, vorig jaar rekende hij 500 euro!  Ik heb een afspraak gemaakt in St Jean de Losne bij Blanquart. Even in de takels, schoonmaken en er weer in  voor 300 euro. Op één motor ben ik verder gevaren naar de Saône. Eindelijk op ruim water was het bijgeluid  van de linker motor minder geworden en na een paar keer flink achteruitslaan kwam het laatste deel witte plastic  boven water ! En was het probleem over!

 

         JUF  FIEP  GEEFT  LES

Terug aan boord hebben wij een grote rode ton  gevuld met water neergezet voor Fiep. Het liep anders dan wij gedacht hadden. Er klonk opeens  : “Ik ben de Juf en jullie moeten raden of iets gaat drijven of zinken “. We konden nog net onze telefoons redden, maar verder is alles in de waterton terecht gekomen. En je krijgt een kijkje hoe het op de crèche er aan toe gaat en dat Fiep graag Juf  speelt!

 

                          NEVERS  PLAGE

Wij zijn van Chitry naar Nevers gevaren. Een vaste bewoner van die haven was zo aardig om mij naar Chitry te rijden om mijn auto op te halen. Nadat de boot opnieuw gefoerageerd was  hebben wij de auto terug naar Aalsmeer gebracht. Een paar dagen later reden  Noortje, Robbert en natuurlijk Fiep ons terug in hun auto naar Nevers. Varen en sluizen met een driejarige aan boord leek ons geen goed idee. In een dode arm van de Loire was het zand omgetoverd tot Never Plage, je kon het water in en er waren zelfs twee  strandwachten.  Met een schepje, emmertje en een bootje was Fiep erg  tevreden en iets verder op hebben wij haar geleerd platte steentjes te keilen over het water.  Het bootje moest en zou zinken. En kijk eens op de brug ! Lopen daar niet Rafa met hun baasjes Cees en Marry ? Eindelijk ontsnapt aan de Spaanse lockdown op weg naar Nederland kwamen zij bij ons langs in Nevers.

LES VOÛTES DE LA COLLANCELLES

Na het Canal du Midi is het Canal Nivernais het drukst bevaren kanaal van Frankrijk.  Denk daarbij niet direct aan de Vecht bij ons op een zonnige zondagmiddag. Vooral in juli/augustus varen er huurboten, dat is meer lastig dan druk  Het pand van het hoogste punt bij het meer van Baie door de Voûtes (gewelven)  de la Collancelle  is één van de mooiste stukken kanaal van Frankrijk. Het verbind het bekken van de Seine en de Loire met elkaar.  Dwars door 4 km lang hardsteengebergte van Collancelle zijn 3 tunnels gegraven van 758 meter, 268 meter en 212 meter, verbonden met   ‘openluchtspleten’. Als of er met een slijpsteen een V-vormige groeve is geslepen. Begroeid met mos en planten en boven op de randen grote bomen. Eind 18^e eeuw hebben 1200 man hier met handwerk dit kunstwerk volbracht.  De bouw heeft weliswaar 100 mensenlevens gekost, maar het resultaat is adembenemend mooi.  De doorvaart wordt tegenwoordig geregeld met verkeerslichten want het is éénrichtingsverkeer, zo smal is het. De tunnels zijn niet verlicht en dat heb ik geweten. Zoals altijd controleer ik mijn schijnwerper, die deed het  en daarna het rood/groen licht. Aan dat laatste heb je natuurlijk niet zo veel, maar het wordt wel vereist.  Had ik dat maar niet gedaan, in fel zonlicht is moeilijk te zien of ze het doen. En uit fel zonlicht vaar je een donkere tunnel in  met een schijnwerper…..die het niet doet !  In de verte zie je een wit stipje.  Stoppen en binnen snel een zaklantaarn zoeken.  De boot heeft helaas door deze manoeuvre krassen aan één zijkant. Met een sterke zaklantaarn ging het verder goed, Achteraf bleek in het rode licht kortsluiting te zijn.. Een klusje voor van de winter dan maar. Men begrijpt dat er in de tunnel een pittige woordenwisseling plaats vond met Elsbeth om nou eindelijk het juiste knopje in te drukken ! De tekening bij dit verhaal heb ik uit nood zelf moeten maken ! 

ELSBETH  HEEFT  NOG  EEN WENSJE

 

Onze auto hadden wij nog ter beschikking. En ondanks dat wij de Basiliek Saint-Marie-Madeleine vroeger al een paar keer bezocht hebben, was het een wens van Elsbeth om dat nog een keer te doen. Vézelay ligt 30 km van Chitry vandaan. Vorig jaar kwamen wij er langs. De parkeerterreinen waren  vol en overal stonden touringcars geparkeerd. Doorrijden dus.  Wij waren dit jaar half juni net in Frankrijk en  toeristen waren er amper, dé kans om Elsbeths wens in vervulling te doen gaan.  Rond 850 ontstond daar een Benedictijnenklooster, onder toezicht van Cluny. Een paar honderd jaar later beweerden de monniken dat de beenderen van Maria Magdalena naar Vézelay gebracht zijn vanuit Sainte Marie de la Mer in de Camargue. In die tijd bestond  door overlevering het verhaal dat  in Palestina destijds een bootje de zee op is gestuurd met 3 Maria’s, de ‘echte’ , Maria Magdalena en een Maria met donkere huidskleur. Deze laatste wordt in de Camargue  door Roma-zigeuners  daar nog altijd vereerd. Maar dat de relikwieën van Maria Magdalena of hoe je dat ook wil noemen naar Vézelay gebracht  zouden zijn maakte van dit stadje een groot bedevaartsoord. Het werd ook een  beginpunt van de bedevaart naar Compostella. Het kerkje van  de Benedictijnen kon deze toeloop niet aan, er moest een grotere kerk komen, het begin van de  beroemde Basiliek, die  helemaal los kwam te staan van de invloed van Cluny. Waar nepnieuws in vroegere tijden al toe kon leiden….  In 1120 brandde de kerk uit,  meer dan duizend pelgrims kwamen om. De kerk werd herbouwd, de pelgrims bleven komen.  Later heeft Violet-le Duc de kerk gerestaureerd in zijn huidige staat. Een parel van Romaanse architectuur.  Daar stonden wij dan, alleen, midden in deze prachtige kerk met  stoeltjes op corona-afstand van elkaar en  met nog 4 andere bezoekers… een belevenis die wij niet snel zullen vergeten.

                 MILIEUVRIENDELIJK                      

          AFVALBELEID

De staat Frankrijk bestaat uit een aantal regio’s. Elke regio telt een aantal departementen. Elk departement telt een aantal arrondissementen. Elk arrondissement bestaat uit een aantal gemeenten.  Genoeg  overheidsinstanties dus om uitgebreid  met elkaar over van alles te vergaderen Niet alleen bij ons, maar ook in Frankrijk wordt er serieus over nagedacht hoe het afval zo milieuvriendelijk te scheiden.  Zo heeft het arrondissement, waar Chitry onder valt, erg zijn best gedaan. Zij geven een boekje uit van 15 pagina’s  hoe je afval te scheiden en de inwoners kunnen bij het gemeentehuis rose en gele doorzichtige zakken krijgen/kopen. Vorig jaar stond in de haven een grote container voor de pleziervaart, altijd vol ook met ratten en  met veel zakken ernaast.  Elke vrijdagochtend rond 4 uur werd je wakker van het gepiep van een achteruit rijdende vuilniswagen en werd de container met ratten en al geleegd. Rond 8 uur was het een gaan en komen van auto’s naar achterin  de haven op het jaagpad ( waar eigenlijk alleen de VNF mag rijden ! ) en om  9 uur  kon de deksel van de container al niet meer dicht.  De mensen waren het rose en gele zakkengedoe beu. Want als er in die doorzichtige zakken iets zat wat er eigenlijk niet in mocht…. Dan bleef de zak op straat staan met een sticker erop !  De volgend keer  werd die opengemaakt en bij het vinden van een adres volgde een forse boete. De rose zak is bestemd voor plastic, maar als dat plastic gemaakt was van polystyreen, dan had het toch in de gele gemoeten etc. Kortom een foutje is snel gemaakt.  Bij terugkomst dit jaar was de container verdwenen, vervangen door een container voor glas en één voor papier, karton mocht daar dan weer niet in , zelfs geen verpakking van paracetamol. Die moest je brengen naar de milieustraat… Wij als boottoeristen in Chitry konden in de supermarkt alleen de gewone grijze zakken  kopen en stopten die uit armoe maar in afvalemmers naast bankjes in parkjes.  Onze matrassen konden we ook niet kwijt, de milieustraat is er alleen voor inwoners. We hebben ze met een kartelmes in stukken gesneden, in grijze zakken gedaan en zijn die in een milieu-sympathieker  arrondissement verderop kwijtgeraakt.

       BEESJES, BÉÉEESJES !

  

Bij het ‘uitpakken’ en schoonmaken  van de boot kwamen we heel wat ongedierte tegen. Onze langere afwezigheid en het warme weer had hen goed gedaan. We hadden al veel wespen rond de boot gezien en bij het weghalen van het dekzeil van het achterdek kwamen we twee wespennesten in wording tegen, die voorzichtig met de pikhaak in het water verdwenen. In de keuken, vlakbij onze slaapkamer liepen veel mieren en andere soorten dieren rond. Dat riep om drastische maatregelen. Alle kleren, beddengoed  werd in een wasmachine bij 60 gr gewassen. Matrassen weg, maar dat plan hadden we toch al eerder. Enkele mierenlokdozen geplaatst en de keuken, slaapkamer goed schoongemaakt met een bij de Bricomarché gekochte stoommachine. Slapen deden wij achter. We zijn enkele grote beddenzaken in de buurt afgegaan voor nieuwe matrassen, die hadden alleen showmodellen. Alles gaat daar op bestelling. Ze worden in België en Duitsland gemaakt. Dankzij Corona was de levertijd opgelopen tot minimaal september… Dan is er maar één oplossing : IKEA  !  Dijon of Orléans was ons te ver, rijtijd ruim 2.30 uur heen en dan weer terug. Het werd Clermont Ferrand, op 2 uur rij-afstand. Je krijgt de matras zonder lucht mee, die past dan prima in de auto.  En nadat we de hoeken hadden afgesneden ook prima in de boot.

              DE  GUINGUETTE 
                BIJ  DE  HAVEN

Een guinguette is een soort kroeg waar men eet, drinkt en danst vaak in de open lucht tot diep in de nacht. Populair werden ze een eeuw geleden rondom  Parijs.  Langs de Seine en m.n. langs de Marne waren er vele.  Zeker toen de arbeiders in Parijs een vrije zondag kregen en de eerste metrolijn van het centrum  geopend werd naar Vincennes.  Nogent sur Marne was hun favoriete plek. Daar waren ook Italianen naar toe getrokken die met hun accordeons voor de muziek zorgden.  De zo Franse musettemuziek heeft dus Italiaanse roots. Hoe het er toen aan toe ging, zie de  schilderijen van Renoir, zoals  “Déjeuner sur l’Herbe”.  Daar tekent de guingette in de haven schril tegen af. Een klein stenen gebouwtje, waar gekookt werd en een grote tent met terras ervoor. Gedanst had er kunnen worden. De tafels stonden daarvoor coronaproof  wijd genoeg uit elkaar. Alleen de  klanten maakten er bij het zien van bekenden een eigen opstelling van.

        CHITRY-LES-MINES

In een blog van vorig jaar over dit dorp schreef ik aan het eind “ Benieuwd wat ons volgend jaar te wachten staat “.  Ik kon toen niet voorzien, dat wij b.v. bijna 3 maanden later  dan de bedoeling was weer aan boord  konden komen.  En dat alle boten er precies zo bij lagen als toen wij vertrokken. Maar allemaal zonder hun bemanning.   Inwoners van andere continenten zijn in Europa niet welkom  en ook inwoners van het binnenkort voor Europa overzeese gebiedsdeel Groot Brittannië  mogen wel komen, maar moeten eerst 14 dagen in quarantaine. Wij waren behalve enkele vaste bewoners de enige aanwezigen in de haven. Aan de overkant van het kanaal  ligt een oude prachtige  boerderij. Alleen de haan hoorden we nog triest kraaien. Zijn 40 kippen die in oktober vorig jaar nog vrolijk rond fladderden  waren er niet meer. Waarschijnlijk niet dankzij het virus. Maar gewoon in een pan op tafel beland. Er vaart niemand en als het niet waait zie je de boerderij gespiegeld.

  TERUG  NAAR  DE  BOOT               IN  FRANKRIJK.

Officieus  was het al twee weken eerder bekend gemaakt maar officieel pas de 13^e juni. Wij, Nederlanders waren weer welkom in Frankrijk vanaf 15 juni 0.00 uur.  Alles stond bij ons in Aalsmeer al klaar en 5 uur later waren wij op weg naar de boot.  Nergens files, ook niet bij Parijs en  wij kwamen om 3 uur in de middag aan in Chitry-les-Mines. Onderweg  bij wegrestaurants en winkels wel veel mondkapjes gezien, bengelend aan één of twee oren.  Wij hadden ook een pak meegenomen. Je weet maar nooit in Frankrijk  komende tijd!

DE  TUIN  IN  DE  WATERGRAAFSMEER

Als je zaadjes plant  en die komen al na enkele dagen als groene spruiten  uit de aarde, wordt ons balkon al gauw te klein. Noortje en Robbert zijn verhuisd naar een nieuw huis in de Watergraafsmeer met een zitkuil en een nieuw in te richten tuin. Op een gezamenlijke opa-omadag  zijn daar alle restanten uit de tuinen van de grootouders geplant. Keken wij  eerst omhoog of omlaag  vanaf ons balkon naar  de bloemen, nu zijn ze  op ooghoogte te zien  rondom de zitkuil. We  laten nu de zorg over aan Fiep met haar gietertje.

DE  TUINEN  VAN ELSBETH  

Naast onze voordeur heeft Elsbeth haar eigen Keukenhof gecreëerd. Van Corona heeft ze groene vingers gekregen. Op ons balkon worden Oost-Indische kers, Pompoenen en Zonnebloemen gekweekt. Vanaf twee  spijlen van het balkon zijn touwen gespannen naar beneden toe om de Clematis te begeleiden op hun groei naar boven.  En via die draden loopt van bovenaf ook het water naar beneden. Zo kon vanaf het balkon Elsbeth haar tuin sproeien beneden naast de voordeur. Ook de hufterproef stekelige  struikjes verderop , in de  door de gemeente geplaatste bloemenbak waarvan 40 % dood was mede dankzij alle katten uit de buurt die  liever daar hun behoefte deden dan in hun eigen huis . Als wij op onze weg naar het Praamplein  langs de Historische tuin liepen scoorden wij allerlei plantjes, die wij in de kattenbak plantten. De katten hebben inmiddels  een andere plek gevonden voor hun behoeften. In een smalle strook zand tussen de stenen  naast ons flatgebouwtje. Want de dure kattebakkorrels  bij hun baasjes thuis worden  nog steeds als inferieur beschouwd.

                   HET  KLOOSTERHOF

In Aalsmeer zijn twee zorgcentra. Met zeer beperkende maatregels door het coronavirus.  Er mag geen bezoek meer langs komen bij de ouderen, die daar wonen. Om hen een hart onder de riem te steken wordt er van alles georganiseerd. De bewoners en het verplegend personeel krijgen  van alles, zoals kroketten, pannenkoeken,  ijs, chocola, oranjegebak en in Aalsmeer natuurlijk ook veel bloemen. Op 5 mei kreeg iedereen een bevrijdingsboeket. En dan zijn er ook de vele muzikale traktaties. Wij wonen vlakbij het Kloosterhof en luisteren mee met de  DJ's die met hun apparatuur buiten oude schlagers en meezingers ten gehore brengen. Ook kwam  zangeres Tonia langs, die een liveoptreden verzorgde.  Op de balkons en in de tuin werd meegezongen en meegehost.  Op moederdag voeren in een bootje de bekendste dorpsgenoot van Aalsmeer, Gerard Joling en Karin Bloemen in de Brandewijnsloot langs het zorgcentrum Aalsmeer en Rozenholm om een concert vanaf het water te geven. Een draaiorgel ging langs alle zorgcentra en laatst kwamen  de fysiotherapeuten van PACA langs om op muziek een soort Nederland Beweegt voor senioren te geven.  In de plaatselijke krant wordt over deze voorstellingen bericht als 'een welkome afleiding voor de ouderen die geen bezoek mogen ontvangen' en dat ' zij hebben genoten van het feestje op het water', 'het was een geweldige muziekmiddag' en dat 'de verrassing duidelijk gewaardeerd werd door de bewoners en het personeel'. Een schande is het wel dat deze laatste groep, het is nu 19 mei, nog steeds niet voldoende beschermende kleding en mondkapjes ter beschikking heeft gekregen. Want de bejaarden zelf zijn met alle extra verwennerijen nog niet zo slecht af in Aalsmeer.

               FIEP  EN  THUISWERKEN

Noortje werkt thuis en dat is lastig met een driejarige loslopende kleuter die niet naar de kinderopvang mag. Je merkt dat zij dat subtiel probeert op te lossen. Toen oma laatst oppaste ging Fiep achter een oude laptop van Noortje zitten en 'ging typen'.  Oma praatte tegen opa in de keuken en kreeg te horen : 'Oma, je moet nu echt even stil zijn, ik ben aan het werk !'

                      VIDEOVERGADEREN

Bijeenkomsten en vergaderingen mogen voorlopig niet meer. Het kan wel  maar alleen vanuit huis achter de computer. Met de laptop op boeken, zodat de camera op kruinhoogte is en voor het beste geluid met een koptelefoon op, zo vinden nu vergaderingen plaats. Alleen als het koffiemeisje liever niet in beeld wil komen, dat is best lastig !

                PV  DE  TELEGRAAF

Op één van onze wandelingen door Aalsmeer  liepen wij over de pas vernieuwde parkeerplaats bij het zwembad. Voor jongeren is daar een skatebaan aangelegd en voor de nog jongeren een speelplaats vol met klimrekken. Een fantastisch initiatief. Aan de overkant hiervan valt ineens een oud gebouwtje op in het bosje, dat de parkeerplaats scheidt van de Dreef.  Met een groot bord PV De Telegraaf. Dat is niet de plek, waar vroeg in de ochtend de kranten worden uitgedeeld aan de bezorgers, maar PV staat voor postduivenvereniging. Nooit geweten dat daar een gebouwtje stond laat staan dat er duivenmelkers waren in Aalsmeer. Ik kan mij van vroeger herinneren dat bij Vroege Vogels op de  zondagochtend het programma werd onderbroken voor duivenberichten. Hoe laat de duiven waren gelost ergens in Noord-Frankrijk of zelfs in het veel zuidelijker Orleans. Het woord duivenmelker heb ik nooit zo begrepen. Koeien hou je, je fokt er mee en ze geven melk, vandaar het woord 'melken'.  Melken is volgens van Dale 'het houden en fokken van dieren om daar winst mee te maken'. Duivenmelkers doen het toch voor de sport ? Zo bestaan er ook konijnenmelkers. En huisjesmelkers....