maandag 20 oktober 2014

2014-10-20

 

BEFFES

Ten noorden van dit dorp is een kalksteengroeve. De z.g. hydraulische kalk, daar gefabriceerd en vervoerd over het kanaal werd o.a. gebruikt voor de fundering van de Eiffeltoren en de Pont d'Alexandre in Parijs. De groeve zelf is nu volgelopen met water (25 meter diep en kristalhelder) en fungeert sinds de tachtiger jaren als duikcentrum. De hallen, waar de kalk geblust werd zijn nu grote expositie ruimten. En de haven is natuurlijk nu de jachthaven. In 1934 werd er meer met cement dan met kalk gebouwd. Laat nu ten zuiden van Beffes een berg zijn met precies de goede samenstelling voor de productie van cement! Op de dag van het 'Patrimoine' kon je beide steengroeven bezoeken.

 
BELLEVILLE

Het is een dorp van 1000 inwoners zonder centrum met moderne huizen. Waar de naam "Mooie stad" vandaan komt is niet duidelijk. Toch niet van de grootste werkgever, de nabijgelegen kerncentrale neem ik aan!
 

BRIARE

Zo langzamerhand naderen wij Briare, waar de Gairloch zal overwinteren. We worden ontvangen door de vrouwelijke havenmeester Dorothé, die behalve volgend Frans ook fantastisch Nederlands spreekt! Een klein rustig stadje, beroemd om de Pont de Briare, een 663 meter lange ijzeren bak over de Loire. Gustave Eiffel was één van de ontwerpers ervan. We liggen aan een kade met statige huizen met dag en nacht gesloten luiken. Binnen kijken is er helaas voor Elsbeth niet bij. Waar we volgend jaar heen gaan weten we nog niet, maar we gaan in ieder geval door met varen en bloggen!

donderdag 16 oktober 2014

2014-10-16

 

FEESTEN IN NEDERLAND
Begin september vielen een aantal leuke festiviteiten samen. Reden voor ons om in Nevers een auto te huren en naar Nederland te gaan. Wij waren uitgenodigd op de bruiloft van Maurice en Renske. Een paar jaar geleden kwamen zij langs op doortocht in een blauwe wagen. Dit keer kwamen zij aanrijden in wederom een blauwe auto, alleen een ander model. En met een bekende chauffeur, want op zijn bruiloft destijds waren wij ook aanwezig ! De trouwerij, receptie en feest vonden plaats op dezelfde lokatie in Zeist. Het was een geweldige bruiloft, waar wij met erg veel plezier aan terug denken.



AMSTERDAM CITY SWIM
De volgende dag togen wij naar Amsterdam. Fransje zwom voor de tweede keer mee met de Amsterdam City Swim. Natuurlijk wilden wij dat met eigen ogen zien. Zij was makkelijk bij te houden. Wij konden haar van brug tot brug volgen want wij liepen sneller dan Fransje kon zwemmen. De zwempartij met 2000 deelnemers is één groot feest. De hele stad liep vol met mensen in witte badjassen met een medaille om. Eenmaal uit het water konden we Fransje met moeite terugvinden. De reden voor deze happening is natuurlijk minder. Amyotrofische Lateraal Sclerose (ALS) is nog steeds een 100% dodelijke ziekte. En verder onderzoek naar oorzaak en natuurlijk therapie is zeer gewenst.

 
BZN

Nee, het gaat niet over een band uit vroeger tijden maar over de boot van Robbert een Noortje. De boot heeft nog niet officieel een naam, een Boot Zonder Naam dus. Een paar dagen na Fransje's zwemmen kwam Noor terug van drie weken wereldreis, deels werk, deels vakantie. De volgende dag hebben zij ons in hun sloep meegenomen voor een tocht door de Amsterdamse grachten. Wij hebben dat met onze vroegere boot de Oriënt vaak gedaan. Varen, een groter plezier kunnen we niet bedenken ! De volgende dag reden wij met onze huurauto terug naar de boot in Nevers. Na een ontzettend leuke week in Nederland. 

maandag 6 oktober 2014

2014-10-06


LYON

Sinds enkele jaren heeft Lyon een jachthaven. Vlakbij waar de Saône en de Rhône samenkomen in het oude havengebied van de stad. Oude pakhuizen zijn opgeknapt of vervangen door kleurrijke nieuwe. Architecten hebben er lustig op los ontworpen. Op de punt waar de twee rivieren samenstromen staat een enorm gebouw in een nieuw nog te openen museum. Tussen al die gebouwen bevindt zich de jachthaven met aan de ene kant futuristische flatgebouwen en aan de andere kant het Centre Commercial 'Confluence' met o.a. een Applestore en een Japanse Muji-winkel. Overwinteren kan je vanaf dit jaar in de haven. Helaas worden in de wintermaanden stroom en water afgesloten. Anders was dit voor ons een optie geweest voor een uitgebreid bezoek aan de tweede stad van Frankrijk. Een kleine tekening voor een grote stad!



CANAL DU CENTRE

De watertoevoer op het hoogste punt van dit kanaal is slecht. In droge tijden wordt het kanaal snel gesloten voor de scheepvaart. Afgelopen jaren meestal eind augustus, in 2012 zelfs al in mei. Dit jaar ging het acht september dicht. Het lukte ons niet om de boot in Parijs te laten liggen deze winter, wel in Briare. De kortste route is via het Canal du Centre. Anders vaar je honderden kilometers om. En honderden sluizen. Maar het is ons gelukt om op tijd het kanaal te passeren. Al ging het niet van harte. Alle sluizen zijn geautomatiseerd, maar dat automatische gebeurt pas als een sluismeester die heeft geactiveerd. Dan zouden alle volgende sluizen voor je open staan. Is er een tegenligger dan laat het systeem het afweten. Je vaart op een zondag om vier uur in de middag een openstaande sluis in en er gebeurt niets. De kant op en op een knop drukken voor telefonisch contact met de centrale. Geen verbinding. Het telefoonnummer met je eigen telefoon bellen. Geen verbinding want geen dekking in het gebied waar je bent. Tenslotte op alle alarmknoppen gedrukt. Na een uur verscheen een auto van de VNF. Er stapte een sluismeester uit die druk gesticulerend zijn verhaal deed. Door de dranklucht om hem heen werd mij duidelijk dat het niet aan mijn Frans lag dat ik niet begreep waar hij het over had. Hij wees op zijn horloge en had het over zijn déjeuner. Om vijf 's-middags? Sluismeesters hebben van twaalf tot één vrij om te lunchen. Het was duidelijk dat zijn déjeuner was uitgelopen. De knoppen op de sluis wist hij nog wel te bedienen. In het dorpje verderop zijn wij die dag gestopt. Daar zagen wij een affiche dat er die middag een "Mechoui" was geweest. Een dorpsfeest met een lam aan het spit. Wij hadden hem duidelijk gestoord op ook zijn feestje.


I AM YOUR BAD LUCK!

Ons volgende kanaal is het Canal latéral à la Loire. Begin september gingen wij voor weekje naar Nederland met een huurauto die in Nevers voor ons klaar stond. Meer gehaast dan normaal voeren wij over dit kanaal. Om vijf uur meerden wij af in Fleury sur Loire. Twee uur later verscheen een grote péniche van 22 meter met ouder Engels echtpaar aan boord. Ook zij bleven daar voor de nacht. De volgende dag lag ik om negen uur in de sluis. Daar verscheen in de verte de péniche. Volgens de sluismeester moest die in de sluis erbij. De schipper voer in zijn eentje tergend langzaam de sluis in, zijn vrouw lag binnen kennelijk nog in bed. Wij hebben zelf meegeholpen bij het sluizen. Het ging nauwelijks goed, de péniche kwam akelig dicht bij mijn zwemtrap en ik bij de sluisdeur. De Engelsman vroeg mij "Are you in a hurry? Than I am your bad luck!" Of de sluismeester deze conversatie verstond of niet, hij vond bij nader inzien zijn beslissing niet goed. Hij zei mij in het Frans een tandje bij te zetten en hij zou de volgende sluis bellen om ons apart te sluizen. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. De kap naar beneden en iedere brug en bocht hebben we strak genomen.

zaterdag 27 september 2014

2014-9-27


VALENCE

De 45 km naar Valence met 2 sluizen en op één motor verliep voorspoedig. De volgende dag zou de boot uit het water gaan in aanwezigheid van een monteur. Hopende op een goede afloop dronken wij 's-avonds op het achterdek nog iets met uitzicht op de groen verlichte brug over de Rhône.



DE GAIRLOCH UIT HET WATER

Toen de boot uit het water kwam was snel duidelijk wat eraan de hand was. De schroefas loopt door twee schroefashouders, die vast zitten aan de boot. Omdat de schroef draait loopt die door een lager. Welnu, het door de duiker gevonden touwtje van 1 cm dikte heeft zich tussen de schroefas en de achterste houder gewurmd en het lager eruit gedrukt. Het weer terugplaatsen van het lager was niet zoveel werk, maar daar was diezelfde dag geen tijd voor. De volgende dag werd er niet gewerkt. Maar op woensdag wel en de monteurs waren in 2 uur klaar. Tevens zijn de 2 reserveschroeven, die ik aan boord heb geplaatst. De oude zagen er na duizenden km Franse kanalen gebutst en gerafeld uit. Die nemen we de komende winter mee naar Nederland voor reparatie. De dinsdag hebben wij besteed om het boven water gedeelte van de boot met professionele shampoo van alle (vaak gele) aanslag te ontdoen. Daarna met Starbrite Cleaner en Wax met PTEF (?) in te wrijven en met een schone doek weer uit te  wrijven. Daarna nog 2x met Starbrite Polish ook met PTEF in- en uitgewreven. De beschrijving beloofde een vuil- en aanslagvrije tijd voor onze boot. Zo blinkend wit heeft die er nog nooit uitgezien. Het PTEF heeft ook gezorgd voor een nieuwe huid op onze handen. Die begonnen de dagen erna spontaan te vervellen. De kleine lettertjes van de gebruiksaanwijzing hebben we met een vergrootglas er nog eens op nagezien. Het werd zeer aanbevolen om handschoenen te dragen tijdens het poetsen.



DE KIOSQUE VAN PEYNET

Woensdagmiddag kon de boot weer het water in. Door alle commotie en het poetsen waren we aan een paar rustige dagen toe. We hadden ook nog niet veel van Valence gezien. In een park staat de beroemde kiosque, genoemd naar de tekenaar Raymond Peynet. Hij heeft van deze gietijzeren muziektent een tekening gemaakt waarin een verliefd stelletje zit, dat elkaar de liefde verklaart. Vroeger was Peynet Elsbeth's held. Zij vond zijn verliefde poppetjes prachtig en was blij verrast Peynet hier tegen te komen.



ANNE SOPHIE PIC

In Valence is een restaurant met drie Michelin sterren. En dat al drie generaties lang geleid door de familie Pic. Inmiddels door de (klein)dochter Anne Sophie Pic. Een menu in hun restaurant is daar 200-300 euro. Ernaast is hun bistro, Le 7 genaamd, waar je voor 30 euro terecht kan. Verderop in de straat is hun kookschool/keukenwinkel en aan de overkant nog de traiteur Pic. In het centrum van de stad is er een soort cafetaria, in het Frans heet dat een cantine gourmande. Je kan daar voor een redelijke prijs de meest exquise hapjes ter plekke nuttigen. Met uitzicht op het park, waar de kiosque van Peynet staat. Al haar ondernemingen zagen er buitengewoon smaakvol uit. En dan bedoel ik niet alleen het eten. Ze timmert erg aan de weg in Valence, deze mevrouw A.S.PIC!

donderdag 25 september 2014

2014-09-25


 

DE RHÔNE OP

Op weg naar het noorden ontkom je er niet aan. Het kan immers niet anders dan via de Rhône. Dat betekent stroomopwaarts en als het tegenzit ook nog de Mistral met 8 á 10 Beaufort tegen. Wij zijn in het zuiden veel boten tegengekomen met een maximumsnelheid van 10-12 km en die daarom daar maar blijven onder de smoes het weer is nu eenmaal beter! Met een stroomsnelheid iets boven gemiddeld, dat betekent een vijf km 'tegen', begonnen we aan de 310 km lange reis. Van de Mistral hadden wij geen last, integendeel we hadden de wind zelfs mee. De twaalf sluizen invaren met een verval van 12 tot 24 meter was bijzonder. Je vaart letterlijk een donker gat in. Gelukkig aan beide zijden een achttal drijvende bolders. Omhoog sluizen is een makkie, wel met het geluid van schurend metaal. De 16 drijvende bolders resoneren als ze in beweging komen in de sluis als een atonaal muziekstuk, zoals dat klinkt in griezelfilms.



AVIGNON

Vlak na de beroemde brug kan je langs een kade aanleggen. Er zijn niet veel aanlegplaatsen langs de Rhône en in Avignon aanleggen is natuurlijk erg populair. Wij hadden de laatste aanlegplaats. Later verscheen een grote veertien meter lange BROOM, die wanhopig een plek zocht voor de nacht. Ik vaar in een BROOM CONTINENTAL en bood de schipper aan om bij mij langszij vast te maken. In Nederland normaal, maar Fransen weigeren dat vaak botweg. De Engelse schipper was dan ook verbaasd over mijn aanbod. Van de ene verbazing viel hij in een andere, toen ik hem vertelde dat zijn Broom collegiaal naast een andere Broom lag. Are you kidding? Is thàt a Broom? Tja de mijne is veertig jaar oud en die van hem gloednieuw! Het is ook een wereld van verschil.



EEN IKEAZAK IN DE SCHROEF

Halverwege onze tocht over de Rhône verlieten wij in de ochtend Cruas. Bij de eerste sluis die dag maakte de rechter motor plotseling een enorm lawaai als de schroef in werking kwam. Wij zijn teruggevaren naar Cruas op de linker motor. Dat is toch het voordeel van twee motoren! Terug in de haven heeft havenmeester de pompiers gebeld. Hun duikers hadden mij in het verleden al een paar keer geholpen. Maar niet nu. Als ik op de Rhône voer en in nood was wilden zij mij wel helpen. In een haven moest ik het zelf maar uitzoeken. Gelukkig lag daar de boot van een zwemleraar, die ook duikles gaf in het zwembad. Hij ging het water in en haalde flarden Ikeatas uit de LINKER schroef. Een slechte reclamestunt van Ikea overigens. Om de rechterschroef zat buiten het gebruikelijke visdraad een stuk touw van één centimeter dik. Verder niets. En hij vond dat de schroefas erg veel speling had. Er was maar één mogelijkheid om te weten wat er aan de hand was: de boot moet de kant op. De dichtstbijzijnde mogelijkheid was Valence. Daar is een grote jachthaven, met een werf waar de boot uit het water getild kan worden.




STEUNZEIL ERBIJ

Op één motor vertrokken wij wederom uit Cruas. Met duizend toeren haalden we nog een snelheid van ruim acht km. De wind kwam nog steeds van achteren. Elsbeth verzon met behulp van de zonnewering een steunzeil. De snelheid liep op tot tien km!

maandag 15 september 2014

2014-9-15



LATTES

Vanaf het vliegveld van Montpellier zou Josja terugvliegen naar Nederland. Lattes ligt vlakbij deze stad en heeft een haven, via het riviertje de Lez te bereiken. Rondom de jachthaven zijn luxueuze appartementsgebouwen volgens Elsbeth in roomsoezenstijl gebouwd. De haven heeft als functie om de gebouwen wat extra cachet te geven. Na het woeste landschap van de Camarque waren we in een totaal andere wereld terecht gekomen. Dat was even wennen, al die keurige, kleurige flats. Met onder elk gebouw restaurants met enorme terrassen, angstig leeg elke avond. Het voordeel van Lattes is dat je met een tram binnen 20 minuten in het centrum van Montpellier bent, een fantastisch mooie stad. En als iemand je wilt brengen met een auto ben je in 10 minuten op het vliegveld. Anders duurt het ruim anderhalf uur met het openbaar vervoer. Door ruzie tussen de gemeentes mag de shuttle bus van het vliegveld tot de grens van de ene gemeente en de reizigers moeten dan nog 2x overstappen om bij het station in Montpellier te komen, vanwaar de tram naar de haven vertrekt. Gelukkig troffen we in de haven een bekende aan, die wij nog van het Aalsmeerse water kenden en hij was zo aardig om haar naar het vliegveld te brengen met zijn auto. In 10 minuten dus.



PALVAS-LES-FLOTTES

Waar het riviertje de Lez in de Middellandse zee uitmondt ligt het plaatsje Palavas. Van origine een vissersdorp en in vroegere tijden de badplaats voor de inwoners van Montpellier waar ze al in 1872 met een stoomtrein naar toe konden gaan. Nu is het een groot toeristisch dorp. Er staat een moderne vuurtoren met ronddraaiend restaurant bovenin, er is een grote jachthaven, een kabelbaan over de Lez en een casino. Maar langs de Lez kan je bij de vissers vanaf negen uur de vis kopen die s'ochtend gevangen is. Je kunt ze bijna nog levend uitzoeken. Alleen van schubben ontdaan, de rest moet je zelf doen. Behalve de kreeften. Die krijg je natuurlijk levend mee. We hebben het bij een dorade gehouden. Prima vis!


ARLES

We zijn inmiddels op de Rhône beland met als eerste stad Arles. Je kan daar niet aanleggen. Een aantal jaren geleden was daar nog een jachthaven met pontons. En net als in Avignon is in datzelfde jaar alles met hoog water weggespoeld richting Middellandse zee en nooit meer herbouwd. Want stromen en spoken kan het in de Rhône. In Arles heeft van Gogh gewoond en het leek ons leuk om door het Canal van Arles naar Fos te varen en onder de beroemde brug door. Hij heeft die brug 5x geschilderd, o.a één keer in Japanse stijl. De brug net buiten Arles en is via een industrieterrein te bereiken. Vlak er na kan je prima met de boot aanleggen om de stad te zien. Langs het pad naar de brug kom je heel veel Japanners tegen, die wanhopig vragen 'wo Va Go?' Gewoon kanaal volgen rechtdoor! Sinds Parijs hebben we niet zoveel Japanners gezien in Frankrijk. Elsbeth heeft met behulp van haar Ipad onze boot onder de brug door laten varen.



CŒUR DE BOUEF VOOR STENEN

Het Canal van Arles naar Fos blijkt na de beroemde brug niet meer te zijn dan een boerensloot met veel dotterbloemen aan de kanten, ongewoon voor Frankrijk. 15 kilometer verder op zou een mogelijkheid zijn om aan te leggen volgens de kaart. Niet dus. Met enige improvisatie hebben wij vlak voor een brug aangelegd om de dotterbloemen niet te beschadigen. Je kon via een ladder naar de wal. Een prachtig kanaal, een leuk dorp. Maar de plaatselijke jeugd kon het niet laten om stenen naar de boot te gooien. Een jongen en een meisje met lang blond haar. Ik zag ze snel wegfietsen. Direct ben ik de ladder opgeklommen, maar ze waren verdwenen. Bij het dichtstbijzijnde huis werd snel de parasol omlaag gedaan, de deur gesloten en de gordijnen gingen dicht. Daarnaast was een garage. Ik vroeg of de garagist het signalement van de kinderen herkende. Ja zeker, dat waren zijn buren. Het meisje met de lange haren bleek een jongen te zijn! Hij belde de buren meteen op. De vader zei, hij zou maatregelen nemen... De garagist vond het erg vervelend en ik kreeg een aantal Coeur de Boeuf tomaten mee uit zijn moestuin. Van de jongetjes hebben we geen last meer gehad. Ook geen excuses trouwens. Maar de tomaten waren ons niet onbekend. Het zijn de lekkerste die er zijn.

dinsdag 2 september 2014

2014-9-2


AGDE

Een kilometer van de ronde sluis vandaan ligt het stadje Agde aan de Hérault. Vijf kilometer verder richting zee ligt Grau d'Agde, het vissersdorp. En verderop aan zee ligt Cap d'Agde. Dat is een uit de grond gestampt nieuw toeristische badplaats met schiereilanden met enorme campings. Het zand ervoor werd naast en uit het Canal du Midi  gehaald. Daar is nu de (diepe) haven van CANALOUS, vlakbij de ronde sluis. Op één van de schiereilanden bevindt zich de grootste naturistencamping en strand van Frankrijk. De gemeente laat de naaktlopers 12 euro per dag toegang/toeristenbelasting betalen. Dat levert ze miljoenen op per jaar! Als attractie in de zomer zijn er in de Hérault wedstrijden met twee roeiboten. Elsbeth heeft er slechts één getekend. De boten varen langs elkaar heen en de bedoeling is dat de Jouteurs, twee mannen met schilden en een lange stok achterop op de boten, elkaar proberen in het water te duwen. Het duurt allemaal erg lang en de spelregels zijn onduidelijk, maar het is toch altijd leuk om iemand in het water te zien vallen.



MARKTEN KROEGEN EN KAPSELS

Tijdens de Tweede Wereldoorlog wilden de Duitsers niet te veel pottekijkers in steden vlakbij de kust. De inwoners moesten hun huizen verlaten. Toen de Duitsers weg waren kwamen de zigeuners uit Spanje in hun lege huizen. Met toestemming of niet, daar is onduidelijkheid over. Maar ze zijn er na 70 jaar nog steeds. Overal langs de kust is dit gebeurd, in Béziers, Frontignac en ook in Agde. Met al hun speciale gewoontes en hebbelijkheden. Er ontstond een mixt met de wel teruggekeerde inwoners, wiens huis niet door hen was ingenomen. De versterkte kerk met meters dikke muren, de kade langs het water en de oude binnenstad zijn gebouwd met basaltblokken, gehakt uit het vulkanisch gesteente van de nabij gelegen berg de Mont St Loup. De stad zelf is niet zo groot. Maar de wekelijkse markt wel. We hebben van een afstand een maand lang dat alles rustig kunnen bekijken. Vanuit onze vaste stamkroeg langs de markt. Vele bijzondere kapsels, vaak gitzwart, kwamen langs tussen de rood verbrande hoofden van de toeristen door. We keken onze ogen uit. Elsbeth heeft schetsen gemaakt van de meest opvallende haardrachten! Hun oranje/geel fluoricerende kleding zullen we iedereen besparen, maar van Agde en zijn inwoners zijn we echt een beetje gaan houden.

BOUZIGUES

Na een maand zat het achterraampje er eindelijk in en konden wij weer logés ontvangen. Onze vriendin Josja kwam voor een week aan boord in Agde. Na een dagje in de rivier de Hérault, prima zwemwater overigens, zijn wij het Étang du Thau overgestoken. Dat is een binnenzee, 18 km lang en 6 km breed. Erg zout water, waarin de beroemde oesters en wilde mosselen van Bouzigues worden gekweekt. Josja houdt van zwemmen en ook van oesters. Dat kwam deze week goed uit. Oesterbedden van 50 bij 12 meter bestaan uit oude spoorrail rechtop in het water en met elkaar verbonden. Daarover roestvrij stalen stangen met touwen in het water. Op een oesterbed zijn aan de touwen een 800 tot 1500 oesters met cement vastgemaakt. Na een jaar verstikken ze elkaar en worden ze op het land losgebikt en opnieuw aan touwen vastgemetseld en in het water terug gezet. Na nog een jaar zijn ze klaar voor consumptie. In de haven zijn wij een extra dag blijven liggen. Je kon er prima zwemmen met uitzicht op de Mont St Clair bij Sète en natuurlijk deze oesters eten, waar Josja ons op trakteerde.


MAGUELONE

Na het Étang du Thau kom je op het Canal van Sète richting de Rhône, 60 km lang en zonder sluizen en in het gebied van de Camarque. Je komt langs Maguelone. Daar legden wij aan en de volgende dag moest en zou ik mee naar het strand. De dag begon goed. Je hoefde niet te lopen maar kon in een toeristentreintje stappen om naar de zee te gaan. Halverwege is de Cathédrale van Maguelone. Al in de 6e eeuw gesticht als zowel kerk als vesting op een eiland in de binnenmeren bij de Middellandse zee. Volgens de toenmalige pausen was deze kathedraal de tweede kerk na Rome. Waarom uitgerekend op een onbewoond eiland op deze plaats deze kerk gebouwd is blijft onduidelijk. In de 11e eeuw is de vesting uitgebreid. Na de  15e eeuw volgde het verval. Rond 1700 zijn de ruïnes van de  vesting op last van de koning door Richelieu afgebroken om strategische redenen, behalve de kathedraal zelf natuurlijk. Om de paus en zijn voorgangers niet tegen hun schenen te schoppen... De stenen zijn gebruikt als fundament voor het Canal van Rhône naar Sète, dwars door de binnenmeren heen. De kathedraal zelf is in 1850 door een familie uit Agde opgekocht en gerestaureerd en teruggegeven aan de kerk. In de zomermaanden zijn er concerten en theatervoorstellingen. Het treintje vervolgde zijn weg naar het strand. Daar was mij die onvergetelijke zondag aan zee voorgesteld. Met een prettig ligbed met parasol, heerlijke hapjes en koele drankjes. Want er was oh zo'n leuk strandtentje op dit kleine familiestrand. En heerlijk zwemwater. Elsbeth en Josja hadden de dag tevoren de situatie verkend en mij overgehaald mee te gaan. Helaas, op zondag van twaalf uur tot half vier bleek alles 'complet' te zijn voor de lunch. Er was geen tafel of ligbed vrij. Ik ben levend verbrand, ondanks een keer zwemmen. Een dagje strand is niet echt mijn ding.

dinsdag 26 augustus 2014

2014-8-26


HÔTEL RIQUET

Voor de ronde sluis bij Agde staat een groot gebouw in verwaarloosde toestand, Vroeger was dit het directiegebouw van het kanaal. Met op de benedenetage de directiekamer, een keuken, twee eetkamers en een een heuse gevangenis. Boven waren slaapzalen voor de mensen, die het kanaal onderhielden. De VNF wil er een hotel van maken, Hôtel Riquet. Alleen het dak is vernieuwd, dat kostte 800.000 euro. En toen was het budget op. Beneden is alles nog kommer en kwel. In de gevangenis huist nu een klein kantoortje van de VNF, waar je van zee komend een tolvignet kan kopen om op de kanalen te mogen varen. Voor dit gebouw brak voor ons een plezante Vlaamse periode aan. Walter en Bi voeren langs met hun boot de AQUAMANT uit Toulouse. Zij volgen nauwgezet onze blog en dachten dat wij daar nog steeds lagen met onze boot!


DE VLAAMSE LEEUWEN

Zij namen ons mee om de hoek op de rivier de Hérault, waar Geert met zijn boot de Botkil lag. Ook zijn boot lag afgelopen winter in Toulouse. Wij lagen daar met zijn drieën op de Hérault te wachten... Walter en Bi op accu's, Geert op zijn Paula, die nog in Leuven was en wij op ons raampje. Inmiddels was het wereldkampioenschap voetbal begonnen. Geert kon via zijn schotel de Vlaamse TV ontvangen. Tussen de wedstrijden en de apéro's door hebben wij veel geleerd over de taalstrijd en de impact, die het nog steeds heeft op de 6 miljoen Vlamingen en de 4 miljoen Walen. In de politiek, op hun werk en zelfs binnen families. We kennen de problemen bij onze zuiderburen eigenlijk slecht. Het liefst voeren Vlamingen de vlag met de Vlaamse Leeuw, met een gele achtergrond, een zwarte leeuw met rode klauwen en tong. In België varend met deze vlag kan je dan een bekeuring te krijgen!


DE ZAAG

Wij kwamen nog een Vlaming tegen, maakten een praatje en hij gaf af op alles wat Frans was en bleef voornamelijk doorzagen over alles wat niet goed was. Hij wilde zo snel mogelijk terug naar Antwerpen. In Frankrijk deugde niets, vooral het Canal du Midi was één grote smeerboel. Behalve dan het hout wat hij overal uit het water viste en in keurige blokken zaagde voor de winter en ze op zijn dek te drogen had gelegd. Onze Vlaamse vrienden wisten direct over wie we spraken: "Die kennen we, je bedoelt toch niet DÉ ZAAG?"


BESSAN

Tussen de wedstrijden van Nederland door hadden wij om de drie dagen stroom van wal nodig. Zo lagen wij afwisselend aan het infuus bij de CANALOUS verhuurbotenfirma en Bessan, dat 6 km verderop ligt op de Hérault. Het zat altijd een gevaar in dat enerzijds ons mooie plekje worden ingenomen en het ponton bij Bessan bij de Quinquette kon  vol boten liggen en wij er niet terecht konden. In heel Bessan was geen café te vinden, dat geïnteresseerd was in Nederlands voetbal. Onze Belgen wel gelukkig. Snel weer terug naar onze "wereldplek op de Hérault".

zondag 17 augustus 2014

2014-8-17

 

 
 
 
TERUG NAAR CHANTIER ALLEMAND
 
Gelukkig waren wij vlakbij de werf Allemand op de Hérault. Vorig jaar is daar de Gairloch de kant op geweest voor nieuwe antifouling en anodes. Over de werf waren wij zeer te spreken. Alleen aanlegplaatsen zijn daar nauwelijks. Er zijn 2 insteekhaventjes, vanwaar een boot de kant opgetild kan worden. Daartussen liggen drie soms vier rijen dik de boten te wachten op hun beurt. Het werd voor ons dus veel verleggen van de boot omdat we alleen een monteur nodig hadden.       



 
 GRAU D'AGDE
                                                                          
Het werd al snel duidelijk dat het wachten op een monteur langer zou duren. Daarom zijn we een eind verderop aan het ponton langs de restaurants gaan liggen met een prachtig uitzicht op de Middellandse zee én de bezoekers van de restaurants. De menu's waren voor ons niet appetijtelijk genoeg en wij aten aan boord en zo konden wij die avond op elkaars bord kijken. Wij hadden een goede beslissing genomen.
 
 


CANALOUS
 
Drie weken op een ruitje duurt lang! Gelukkig werd de tijd onderbroken voor een verjaarsbezoek aan een vriendin wonend in de Var. Wij hebben een auto gehuurd en de boot met een afgeplakt raampje bij de botenverhuurfirma Canalous in het Canal du Midi veilig achter gelaten.


CAROLINE'S VERJAARDAG

Het zou een eenvoudige verjaardag worden, samen met Ellen en wij erbij. Vincent, Caroline's vriend had de organisatie. Die zondag reden wij om half tien's morgens met zijn vijven weg uit Salernes en kwamen na een uur rijden aan bij een golfterrein. Daar zou de auto de hele dag blijven, verzekerde Vincent ons. Alle vijf zijn wij geen fanatieke golfers en een hele dag op de golfbaan staan met 30 graden, ook Caroline had zich haar verjaardag anders voorgesteld. Maar we reden door en kwamen aan bij een grote hangar en daarvoor stond de echte verrassing: een helikopter! De piloot stond klaar voor een rondvlucht boven Caroline's huis en de Gorges du Verdon. Daarna vlogen we naar het Île de Porquerolles in de Middellandse zee voor de lunch in het sterrenrestaurant Le Mas du Langoustier. Een apéro met champagne met onze voeten in een riviertje en met een omweg naar huis voor het diner. We duizelden ervan, het was voor ons allemaal een onvergetelijke dag.

zondag 10 augustus 2014

2014-08-10


FRANSJE'S VERTREK UIT BÉZIERS

Na een week hard werken voor onze Fransje met sluizen en andere obstakels is het gelukt om op tijd in Béziers te komen voor haar terugreis. Maar er bleek een treinstaking te zijn. In Nederland hebben wij de NS voor het vervoer en ProRail voor het onderhoud van het spoor. In Frankrijk bestaat een zelfde constructie. Ook geen succes. B.v. in 2009 zijn nieuwe treinstellen besteld om de oude treinen uit 1960-1970 te vervangen. De eerste zijn nu geleverd, maar die zijn te breed voor de meeste perrons. Van de 8700 perrons moeten er 1300 verkleind worden, kosten 200 miljoen euro. Bij metrostations moesten de roltrappen vernieuwd worden. De roltrappen waren 90 cm breed, besteld werden die van 1 meter. In de Franse Tweede Kamer zou beslist gaan worden om de twee organisaties weer onder één bestuur te krijgen. Dat gaat zeker banen kosten en daarom hebben twee extreem linkse vakbonden besloten tot staken. Slechts 14 procent van het personeel deed er aan mee. Het duurde 2 weken lang. Met als resultaat dat slechts één op de drie treinen reed. Net in de tijd dat alle middelbare schoolexamens in heel Frankrijk begonnen. De regering moest maar zorgen voor ander vervoer voor de leerlingen, vonden de vakbonden. Om hun onvrede nog duidelijker te maken werden op belangrijke kruispunten, zoals ook in  Béziers, autobanden in brand gestoken. Dat gaf veel rook en stonk erg. Fransje is met de enige overvolle trein met een gereserveerde plaats die ochtend terug naar Toulouse gereisd en was net op tijd op het vliegveld. Wel enigszins Franser. En het voorstel tot één bestuur voor de Franse spoorwegen werd de week erna aangenomen.




VRIJDAG 13 JUNI 2014

Het is van levensbelang voor je eigen boot om in het Canal du Midi te helpen als m.n. huurboten achter jou willen aanleggen. Dit keer geen huurboot maar de kleinste Seawardboot uit Schotland. De eigenaar was met dit kleine bootje de zee overgevaren, maar aanmeren ondanks hulp van de kant bleek niet zijn sterkste punt. Hij torpedeerde met zijn anker, voor op de punt van zijn bootje, mijn linker achterraam. De schipper was erg gegeneerd. Zeker toen hij de naam van mijn boot zag. Gairloch ligt in het uiterste noorden van Schotland aan de westkust en hij woont daar n.b. 100 km vandaan. Toen het verzekeringsformulier werd ingevuld, bleek het ook nog vrijdag de dertiende te zijn....



HET KAPOTTE ACHTERRAAM

Het glas was in duizenden stukjes. Jaren geleden heb ik zelf alle ramen er uit gehaald en het rubber vervangen. Het lekte toen niet meer, nu door dat kapotte achterraam wel natuurlijk en zo de Rhône opvaren was geen goed idee. Het raampje uithalen en er weer inzetten was niet het probleem. Het speciale veiligheidsglas moest op maat gemaakt worden in een speciale fabriek en dat zou zeker 3 weken duren.

maandag 4 augustus 2014

2014-08-04

 
FRANSJES AMSTERDAM CITY SWIM 2014
 
Voor de tweede keer gaat Fransje door de grachten zwemmen in Amsterdam. Dat gaat gebeuren op 7 september. We kunnen allemaal een donatie storten voor het goede doel, waarvoor zij dit doet. Hieronder haar verhaal.
 
Lieve Allemaal,
 
Vorig jaar heb ik met veel plezier en angst met 2000 deelnemers de Amsterdam City Swim uitgezwommen. Over mijn angst voor vissen en andere waterbeesten ben ik nog niet echt heen gekomen. Zelfs in de open aquariums op Bonaire vloog ik het water uit bij elke vis die ik tegen kwam, en ook al durfde ik daar niet tussen de schildpadden te zwemmen, blijkbaar gaat me dat hier in de grachten wel gebeuren. De route is het zelfde als vorig jaar en de start is bij het scheepvaartmuseum. Via de Nieuwe Herengracht zwem ik onder 'mijn bruggen' door, een rondje om de Magere brug, en finish ik op de Keizersgracht ter hoogte van de Reguliersgracht.
Natuurlijk ga ik niet zomaar het het water in, ik zwem voor het goede doel voor de spierziekte ALS. Dit is een verschrikkelijke ongeneselijke zenuw- en spierziekte, waarbij de spieren één voor één uitvallen. Gemiddeld leeft iemand nog maar drie jaar nadat de diagnose gesteld is. Voor meer onderzoek naar deze ziekte is dus geld nodig. Mochten jullie, net als ik dit een goed doel vinden om voor te zwemmen, dan kunnen jullie een donatie doen op onderstaande link! Ik wil jullie voor alle donaties en alle support, vooral namens stichting ALS, heel erg bedanken!
 
Liefs Fransje
 
 
 

 
TOUW TE KORT

Onze Fransje kwam een week aan boord. Zij vloog naar Toulouse en nam de trein naar Carcassonne. Om 9 uur in de ochtend vertrokken vanaf Schiphol was zij om 12.30 uur bij ons aan boord. Wij hadden het mooiste en meest afwisselend stuk Canal du Midi voor haar uitgekozen, tussen Carcassonne en Béziers. Een 30 tal sluizen, twee soms drie achter elkaar, met ook nog een scheidingspand van 54 km met de laagste en kleinste ronde brug bij Capestang en als klapstuk de 6 sluizen van Foncérannes bij Béziers. Bij één van de meertrapssluizen riep Fransje 'Pap het touw is te kort!'. Niet zeuren Frans! Niets aan de hand, want ik zag al dat de sluisdeuren al bijna opengingen!




TRAPGAT TE DIEP

Een ongeluk zit in een klein hoekje. We voeren een sluis in, waar het water tot aan de rand stond. De sluismeester riep iets, Elsbeth liep naar hem toe en vergat het gat waar de trap in verborgen zat. Haar been verdween, Fransje riep: "mamma valt tussen wal en het schip!". Dat bleek gelukkig niet zo, ik had de boegschroef al aan richting van de kant af. Resultaat was dat haar been onder de blauwe plekken en schaafwonden zat. Het genas gelukkig heel snel, maar het was wel schrikken.



KANAAL TE SMAL

Er zijn ruim 1200 huurboten op het Canal du Midi. Waaronder nagemaakte Narrowboats uit Engeland van bijna 15 meter lang. Één daarvan had achter vastgemaakt aan een paal en vóór waarschijnlijk met een pin in de grond. De huurders waren een fietstocht aan het maken. Een collega huurboot voer met volle kracht langs zoals ze altijd doen, de pin werd uit de grond getrokken en de boot lag overdwars in het kanaal, nog vast aan het enige paaltje. Gelukkig hadden wij Fransje aan boord. Zij ging aan boord van de dwarse boot, maakten een lijn vast met onze boot en ik trok de boot met de motor terug naar de kant. De boot opnieuw vastleggen was moeilijk, de pin lag ergens in het kanaal. Ze meerden de boot vast om een grote struik en voor de zekerheid gooiden ze ook nog een anker, dat daar aan boord lag uit. Met twee matrozen en grote voortvarendheid zijn we ruim op tijd in Béziers voor de trein!

zaterdag 26 juli 2014

2014-07-26

 


STEIGER OF FIETSPAD?

Je kan vanaf Sète naar Bordeaux fietsen langs het kanaal. Er bestaat een boekje (ook verkrijgbaar bij de ANWB) met alle informatie over deze vlakke tocht van ruim 400km langs het kanaal. Daar wordt veel gebruik van gemaakt. Bij het aanleggen van je boot in Carcassonne langs de houten steiger krijg je het direct aan de stok met fietsers. U mag niet fietsen op een steiger. Jawel hoor want het is een fietspad, nee steiger, nee fietspad! Later bleek dat de gemeente Carcassonne bij het aanleggen van de haven de steiger voor de boten gewoon over het fietspad heeft aangelegd. Het fietspad verleggen was teveel moeite. Voor ons lag een klein bootje waarvan de eigenaar een tafel met 2 stoelen op de steiger neerzette om te lunchen. Dit leidde tot files. Bij het van boord gaan altijd goed naar links en naar rechts kijken. Levensgevaarlijk om aan land te gaan!



MET EEN KOETSJE DOOR CARCASSONNE

Uit het vorige stukje blijkt dat Carcassonne weinig op heeft met een haven in het Canal du Midi. Het komende jaar is het zelfs niet meer mogelijk om je boot te laten overwinteren. Dat leverde te weinig op. Zeer tot teleurstelling van de vele Engelse boten. Ryan Air vliegt geregeld van Carcassonne naar Engeland. Er rijden twee elektrische auto's rond in de benedenstad met een uiterst vreemd design. Wij dachten eerst aan een taxi, speciaal zieken- of bejaardenvervoer. De bestuurder zag ons kijken, stapte uit en nodigde ons uit voor een ritje. Graag een ritje naar het museum. Dat bevond zich immers aan de andere kant van de stad. Onderweg vertelde de chauffeur dat deze dienst alleen in de zomermaanden rondreed gedurende de hele dag en dat er niet veel gebruik van werd gemaakt. Begrijpelijk, want zo groot is de stad nu ook weer niet. Iedereen wil alleen maar naar de middeleeuwse vesting. Na de Eifeltoren in Parijs de meest bezochte toeristische attractie in Frankrijk. En daar mogen de koetsjes niet komen!



DINER D'ÉTAT À ÉLYSÉE POUR D-DAY

D-day vond plaats op 6 juni 1944, 70 jaar geleden. Reden om dit jaar deze dag groots te herdenken in Parijs. Alle belangrijke staatshoofden werden uitgenodigd. Als slot natuurlijk een staatsbanket in het paleis van president Hollande, het Elysée. Met alle wensen van de genodigden is rekening gehouden. De Engelse koningin houdt te veel van paarden, dus geen paardenvlees. Ook geen kikkerbillen maar ze is weer gek op foie gras! De meest exquise grand cru wijnen werden uit de goed gevulde kelder gehaald. Behalve voor prins Phillip: die drinkt alleen (Engels) bier. En als slot komen de kazen op tafel, fromage klinkt meer gourmand! Er is gekozen voor een camembert, dit keer uit Isigny, een van de eerste bevrijde steden in Normandië. Voor een wat drogere Roquefort. Voor een Comté uit de Jura, de koning der bergkazen met een speciaal aroma al naar gelang de grasweiden, waar de Montbéliard koeien gegraasd hebben. Voor een Reblochon, een gewassen korstkaas uit de Haute Savoie, ten zuiden van Genève. De Alpenboeren moesten een deel van hun melk destijds afstaan aan de grondbezitters. Daarom werden de koeien "half" gemolken. Daarna nog een keer, blocher is melken, reblocher voor de tweede keer. Daar maakten zij stiekem kaas van, de Reblochon. En de laatste kaas was een Valencay. Een afgestompte pyramidevormige geitenkaas, in as gewikkeld om bacteriegroei tegen te gaan. Het verhaal gaat dat Napoleon na zijn mislukte veldtocht in Egypte op bezoek in Château Valençay bij het zien van deze kaas in pyramidevorm zei 'niet nog een pyramide' en hakte met zijn sabel de top eraf. En zo ontstond de huidige vorm van het kaasje.
Al deze kaasjes zijn tesamen een klassieke keuze. Wij hebben in Carcassonne bij de kaasboer in de overdekte markthal bij de kaasboer deze combinatie uitgeprobeerd en werden door hem gefeliciteerd met de keuze! Misschien wel klassiek, maar ook erg lekker!

zondag 20 juli 2014

2014-07-20


BRAM

Naar Bram toe lopend vanaf het kanaal zie je de besneeuwde bergtoppen van de Pyreneeën. Bram is een klein stadje met een typische stedenbouw uit de Languedoc. Het is gebouwd in 'circulades'. De huizen zijn in concentrische cirkels rond de kerk gebouwd. In 1210 is Bram het strijdtoneel geweest van één van de bloedigste episode van de kruistocht tegen de Catharen. Heden ten dage vecht de islam tegen de islam die zich minder islam gedraagt, toen rond 1200 vond de paus het nodig gewelddadig op te treden tegen christenen, die zich minder christen gedroegen, de Catharen of Albigenzers genaamd die in deze streek woonden. Toen wij er waren bezochten wij de tentoonstelling van de oorlogsfotograaf Kopa. Met foto's uit de Spaanse burgeroorlog is hij beroemd geworden. Na die oorlog zijn veel Spanjaarden gevlucht naar Frankrijk. In allerijl werden er kampen gebouwd. Zo ook bij Bram. Het leven daar heeft hij gefotografeerd. Daar ging deze tentoonstelling over. Het kamp, 2 km buiten Bram, mochten de gevluchte Spanjaarden alleen onder begeleiding verlaten naar het Canal du Midi, 3 km verderop om de was te doen. Deze kampen waren gelukkig na een paar jaar niet meer nodig. Er is nu niets meer van terug te vinden, behalve het kleine kerkhof, nu gelegen midden in de tarwevelden. En veel Spaanse nazaten. Als andere herinnering de foto's van Kopa.



IL FUME DEEL. 2

In Bram lagen wij in de verhuurhaven van Nicols met een klein restaurantje met terras. In de namiddag stopte er een auto, een Franse familie stapte uit, maar de motor bleef aan. Wel een paar uur lang. De reden?  De ijskast in hun gehuurde boot was nog niet koud genoeg. Tja en dan maak je maar gebruik van de airco in je auto om je bier en wijn koel te houden. C'est normale, n'est pas?



LA MONTAGNE NOIRE

Het dankt zijn naam aan de donkere bossen aan de noordkant. Atlantische en mediterrane luchtstromen ontmoeten elkaar daar en zorgen voor veel bewolking en een donkere schaduw boven dit gebied. Aan de noordkant regent het 7(!) maal zoveel, aan de zuidkant net zoveel als gemiddeld in Nederland. Dit 'Zwarte Gebergte' is een uitloper van het Centraal Massief. Slechts 20 km ten zuiden hiervan beginnen de noordelijke uitlopers van de Pyreneeën. Deze smalle corridor is aanleiding tot het ontstaan van veel wind. Meestal vanuit het westen met een kracht van altijd minstens 6 Beaufort of meer. Dat hebben wij vele malen meegemaakt. De bouwer van het Canal du Midi, Jean Paul Riquet kwam op het idee het water in de vele riviertjes te kanaliseren naar spaarbekkens 60 km verderop om zo het kanaal van water te voorzien. Vanuit Villesequelande, vlak voor Carcassonne heb je een prachtig gezicht op het Montagne Noir en de donkere wolken erboven.

zondag 13 juli 2014

2014-07-13

 
 GARDOUCH

Voor de vierde keer in drie seizoenen passeerden wij Gardouch. Een kade met huizen en nog steeds dezelfde boten ervoor. De te koop staande huizen staan nog steeds te koop, net als in Aalsmeer. In één van de garages bij de huizen gaat bij mooi weer de deur open en zit binnen een oud echtpaar op stoelen in de schaduw en koelte. Aan de overkant is een huisje met toilet en wasgelegenheid voor de vele fietsers langs het kanaal. Daarnaast een aantal picknicktafels, waar steevast rond een uur of drie bij mooi weer de hangouderen van Gardouch zich verzamelen. Dat levert verbazend veel lawaai op. En dan is er nog de witte gans die duidelijk blij is met de oudjes. Want zij verzorgen hem en geven hem te eten. Een klein dorp, waar al die tijd niets is veranderd.


FÊTE DES PLAISANCIERS IN CASTELNAUDERY

In Toulouse hoorden wij al van de festiviteit in Castelnaudery. Het begon met een wijnproeverij. Georganiseerd door Odile, de baas van de capitainerie in Castelnaudery. Zij is erg geliefd onder de kanaalzigeuners in het Canal du Midi en had La FÊTE georganiseerd en gezorgd voor een tent, lange tafels met banken en de muziek. Om 20.00 uur begon de Dutch party :iedereen bracht zijn eigen eten en drinken mee. Alles werd doorgegeven. Het was een geweldige avond met bekende muziek en een internationaal gezelschap aan tafel, erg geanimeerd. Scheepspraat was moeilijk, daar was de muziek te luid voor, maar meezingen ging des te beter! Van Edith Piaf tot ABBA.


GERTRUDE

Heeft Gardouch een gans, in Castelnaudery zwemt een zwaan rond. Een venijnig beest, die zich ophoudt bij de kleine ronde brug en die het vooral voorzien heeft op de fenders van de boten. Een extra moeilijkheidsfactor zeker voor de vele huurboten die toch al hotseklotsend onder de brug door proberen te varen. Op zondagochtend moeten de roeiers die onder de brug doorvaren het beest met hun roeispanen van zich afhouden. Een week na ons vertrek uit Castelnaudery lazen wij in de krant, dat de zwaan door de Sapeurspompiers was gevangen en dat Gertrude zoals de zwaan heet met succes door de dierenarts was geholpen aan een probleem met zijn oog. En nu maar hopen dat de huurboten en roeiers rustiger tijden tegemoet gaan.

dinsdag 8 juli 2014

2014-7-8


EXTRA VRIJE DAG

De maand mei is een dure maand voor Frankrijk. Deze maand kent maar liefst 3 vrije dagen. Natuurlijk de 1ste mei. Vroeger heette het nog de dag van de arbeid, maar is nu uitgegroeid tot fête du travail. Echt alles staat stil die dag, zelfs de krant verschijnt niet. Dan de 8stee mei, de dag van de capitulatie van Duitsland. Inmiddels ook uitgegroeid tot nationale feestdag. En tenslotte is er eind mei Hemelvaartsdag. Deze drie vrije dagen kost de economie in Frankrijk 500 miljoen euro. Of dit nog niet genoeg is, is er een extra vrije dag ingelast. Na het debacle bij de gemeenteraadsverkiezingen van de Parti Socialiste is premier Ayrault vervangen door premier Valls. En die kwam snel met opnieuw een fors bezuinigingsplan van 50 miljard euro extra. Één van de plannen behelsde het bevriezen van de lonen van ambtenaren voor de komende tijd. Dat was een jaar geleden al met Franse versie van de AOW gebeurd. Ouderen werken niet meer en er was weinig protest via de vakbonden, waar overigens maar 8% van de werkende Fransen lid van is. Ditmaal echter waren de vakbonden nog nooit zo eensgezind. Er moest worden gemanifesteerd en een dag gestaakt om de regering duidelijk te maken, dat geheel Frankrijk het met deze plannen oneens is. Zo was er op 15 mei een extra vrije dag. Ook de sluismeesters staakten mee. Het zou ook mogelijk kunnen zijn dat er in 2015 geen werk meer is voor 140 sluismeesters. Voor ons een dagje niet sluizen en verplicht meestaken.


L'OBÉLISQUE DE. RIQUET

Op onze vrije ochtend hebben wij vanuit Le Ségala een fietstocht gemaakt naar de Col de Naurouze. Daar is het scheidingspand van het Canal du Midi. Midden in een aangelegd arboretum. Op een heuvel staat een obelisk ter nagedachtenis aan Pierre Paul Riquet, de bedenker en uitvoerder van het Canal du Midi. In slechts 14 jaar gebouwd door 14000 arbeiders. Opengesteld in 1681 met 63 sluizen, 125 bruggen, 54 aquaducten en de eerste tunnel ter wereld waar je met een boot doorheen kon varen. Een waar wereldwonder in die tijd. De obelisk kwam er in 1825 dankzij de nazaten van Riquet.


LE SÉGALA

De lunch nuttigden wij in Le Ségala. Een gehucht van niks, wel met een zeer grote fabriek die dakpannen maakt. Op een kaal plein is een restaurant, Le Relais de Riquet, waarvan je als je er om 11 uur in de ochtend langs loopt, denkt dat het voorgoed gesloten is. Om 11.30 uur gaan de luiken open, worden de tafels gedekt en om 12.15 uur staat het plein ervoor vol met auto's en zijn alle tafels bezet. Vorig jaar hebben wij daar met vrienden die langskwamen voortreffelijk geluncht. Ook dit jaar was het eten weer uitmuntend. En dat voor 13 euro, wijn en koffie inbegrepen. Wij hebben onze 'vrije' dag goed besteed.