vrijdag 31 juli 2009

deel 16

We liggen in de Stadtmitte met de achterkant naar de Reichstag en de punt naar het station Friedrichsstrasse. Het oudste Bahnhoff uit Berlijn, in 1882 gebouwd, een waar knooppuntvan U- en S- en regionale Bahnen. Vanaf de tweede WO tot aan de Wende was daar het grenstation tussen Oost en West voor mensen die per openbaar vervoer reisden. In het nabijgelegen gebouw vond de grenscontrole plaat en waar ook oost- en west Berlijners afscheid van elkaar konden nemen. Het had de bijnaam “Tränenpalast’, een soort Schreierstoren maar dan in een ellendige tijd in Berlijn.
Dochter F kwam ons voor de tweede keer bezoeken wegens een ernstig gebrek aan business casual kleding en schoenen nodig voor haar nieuwe baan. Zie http://www.creativecitylab.nl/ Kortom , zij had een kleine restyling nodig. In het grote Berlijn moest het toch mogelijk zijn een leuk ‘kleedje ‘te vinden ! En er is ook een enorm aanbod aan schoenenwinkels in Berlijn : stratenvol bij de Kurfurstendam. Bovendien wist Hanneke nog genoeg Designwinkels . Dan zijn er nog de grote warenhuizen : het Kaufhaus des Westens ( DKW), er is zelfs een Lafayette en Karstadt ( in bijna elke grote winkelstraat in Duitsland staat wel een filiaal). Met die laatste gaat het niet goed in deze crisitijd. Al in Dorsten ( daar waren wij eind mei) stond het personeel van Kartstadt buiten handtekeningen te verzamelen om daarmee de regering te overtuigen tot een financiële injectie. Die Frau Merkel heeft dat niet gedaan : het ging al jaren niet goed met het bedrijf door mismanagement. En dat was dus al voor de crisis begon.De winkels zijn echter nog wel open, maar hoe lang nog ? 60.000 mensen werken er in totaal , ook het Kaufhaus des Westens behoort tot hetzelfde concern, Inmiddels zijn ook alle Hertie’s ( soort HEMA) in heel Duitsland gesloten, alleen in Berlijn staan daardoor al 3000 mensen op straat. Aan F hebben ze ook weinig gehad : doodmoe kwam ze zonder schoenen weer aan boord. Alles was afgekeurd en niemand wist meer wat business casual schoenen waren.

Geen schoenen gekocht bij Karstadt ? Dan maar naar de kapper bij Karstadt, een kapsalon met tenminste een goede airco op de bovenste etage, buiten was het inmiddels zeer ’schwull’, 30 graden. F wou nicht die selbe Haaren wie ihre Mutti, maar die Mutti wou wel dieselbe Haaren wie F ! Na afloop zaten alle haren prima. Alleen die Mutti vond dat ze er wat kaal vanaf gekomen was : precies HAAR Mutti ! Elsbeth’s moeder hield ook veel van varen, maar voor haar was iedere dag een ‘bad hairday’en ze deed na de eerste dag varen steevast een sjaal om haar hoofd. Kwamen ze onder de mensen , dan had ze nog een geheim wapen : ze had een pruik mee aan boord , bewaard op een piepschuim kop! Maar na een week was ook daar weinig van over. Dat kwam ook omdat Hanneke als lang sprietig kind met pruik op, staande op de voorplecht, in de wind vrolijk iedereen toewuifde met groot succes . Natuurlijk zonder dat haar moeder het in de gaten had. Na 1 week varen hadden het haar van Elsbeth’s moeder alsmede haar pruik steevast een bezoek aan een plaatselijke kapper nodig
Posted by Picasa

maandag 27 juli 2009

deel 15

In Moabit , waar Hanneke woont, was een open galerieroute op een zwoele zomeravond, waar zij en Cornelius één van de deelnemers waren. Wij zijn daar vanuit Charlottenburg naartoe gefietst. Iedereen stond op straat bij een galerie te drinken, binnen was het al snel te warm.. Het type mensen had ook op straat kunnen staan in Amsterdam. Kunst is universeel alleen sprak iedereen hier veel en opvallend goed Duits…
Hanneke gidst een groep mensen dwars door Berlijn en dat per fiets als bijbaan. Zij was erg blij dat wij in Berlijn waren, want zij had net een knalrode nieuwe fiets gekocht en die wilde zij wel uitproberen met ons voor een kruistocht door Kreuzberg. Wij volgden haar man- en vrouwmoedig op onze vouwfietsjes . Het was een fantastische dag, zeer veel gezien. We eindigden in ‘the place to be’ in Berlijn. In een zijarm van de Spree was een café met terras van drijvende vlonders alles gebouwd van sloophout temidden van lege fabrieken en pakhuizen. In een ligstoel, na een biertje , en na zoveel indrukken en kilometers zijn we alle drie even in slaap gevallen



We hadden nog nooit de koepel van de Reichstag van binnen gezien : altijd uren moeten wachten in een rij voor je naar binnen mag ligt ons niet zo... Soms staat de rij wachtenden zelfs rondom het gebouw : zie de pijl. Met de boot zijn we voor de zoveelste keer verhuisd, nu naar de ligplaats in de Stadtmitte , vlakbij de Reichstag (en het Hauptbahnhoff waar Fransje de volgende dag per trein zou arriveren). Zo rond 8-9 uur kan je vanuit je bed dan zo de Reichstag binnen lopen En na gefouilleerd te zijn , zag je vanuit de koepel in nog geen 10 minuten tijd na vertrek van de boot de Gairloch van boven aan de Schiffbauerdam in de Spree liggen. Het is niet alleen leuk om je eigen boot beneden te zien liggen, het is zeker de moeite waard dit gebouw te bezoeken met de audioguide rondleiding lopend door de koepel en net als boven in het gemeentehuis in Kreuzberg geheel Berlijn te zien .
Posted by Picasa

vrijdag 24 juli 2009

deel 14

Nog even over de jurk en het kleedje : Nee Liesbeth! Het is geen Paroe-ding. Ook al heb jij er een heleboel van. Ze worden ook niet voor tuintafeltjes gebruikt. En de hoofdprijs is natuurlijk een geheel verzorgde cruise op de Gairloch ! Nee Lydia ! Het is geen moeder die een kleed koopt , waarvan de dochter een jurk maakt, omdat ze op de Rietveldtacademie de modeopleiding volgt. Zoals haar dochter Caroline , zie tekening, die bij de laatste 30 zit van de 320 deelnemers van de Heineken-ont werpwedstrijd. Helaas heeft ze deze wedstrijd niet gewonnen, maar de winnaar had wat meer Heinekengroen verwerkt.

We zijn uitgenodigd door Cornelius voor een bezoek in zijn watertoren in Kreuzberg om zijn zeefdrukkerij te zien , waar ook Fransje’s afstudeerboek gedrukt is. Ik had geen idee hoe een zeefdruk gemaakt wordt. Cornelius heeft het hele proces gedemonstreerd. .1 : je hebt een raam nodig, waarin een gaas is gespannen. Hoe fijner het gaas , hoe preciezer de afbeelding.2 : Dan breng je een chemische filmlaag op het gaas. dan de tekening op ware grootte op transparant papier. 3: Het raam wordt gedurende een paar minuten belicht met een sterke UV-lamp. Doel is dat alles wat getekend is ‘gaas ‘blijft en de rest van het gaas ondoordringbaar wordt. Voor mij nog steeds een onbegrijpelijk proces !.4 en 5: door krachtig met water af te spoelen verschijnt tot mijn verbazing de tekening op het gaas. 6 : papier onder het gaas vastzetten en het boven het gaas verf aan brengen met een rakel ( een stuk rubber in hout geklemd). 7 : het papier laten drogen. Voor andere kleuren moet je het gehele proces herhalen. De kunst is dan het papier zo vast te zetten dat de kleuren van vorige druk elkaar net raken en goed aansluiten. Vooral dat laatste is precisiewerk !
Na het bezoek aan zijn Werkstätte neemt Cornelius ons mee naar een verrassende plek om te lunchen. Op de hoogste etage van het gemeentehuis in Kreuzberg hebben wij ‘doodgewoon’ tussen de ambtenaren in hun kantine gegeten, met een fantastisch uitzicht over Berlijn. Bij iedere gang verhuisden wij naar een ander raam en Cornelius legde als trotse Berliner alles uit over de stad . Er valt nog een hoop te zien voor ons !
Posted by Picasa

maandag 20 juli 2009

deel 13

Op een warme zondag ca 30 graden varen wij vanuit Kopenich Berlijn binnen. Na een rustige tocht kom je na de Mùhlendamsluis in een heksenketel van mensen en boten terecht. Heel Berlijn ligt op zo´n warme dag in onderbroek op alles wat gras is of op ´namaakstranden´ zoals Blijburg in Amsterdam langs de oevers. Zeer veel rondvaartboten, goed op snelheid, melden zich bij bepaalde bruggen : dan is er eenrichtingsverkeer. Toegestane snelheid is 9 km/uur, maar soms vaar je in het konvooi door de bruggen 16 km ! Voor mij voer een type Amsterdamse rondvaartboot, een ´tweedehands´ Prins Bernard ( er vaart ook nog een Oranje Nassau en een Juliana rond ), die ik op 30 meter afstand volgde. Over de marifoon moet men zich officieel melden bij elke brug, maar als je een 'Gastfahrtschiff ' op 30 meter nauwgezet volgt krijg je de volgende conversatie : Hier die Prins Bernard zum Berg fuer die Friedrichsbrucke und hinter mir ein Sportboot , aber ein grosse Sportboot. Antwoord luidde, muss mal sehen wie gross er isst ! Dat betekent extra gas, volgen op 15 meter en na passeren van de andere boot duim omhoog ! Varen op de Spree is niet zo moeilijk , eigenlijk alleen eenrichtingsverkeer in Berlijn. Amsterdam met zijn grachten en vele kruisingen is veel lastiger. Maar een ligplaats zoeken in Berlijn. Dat is moeizaam want er zijn geen jachthavens in Berlijn zelf. Wel zijn er 5 plaatsen, waar je maximaal 24 uur mag liggen. Veel mensen durven daar niet te liggen, want die zijn onbewaakt. Zij liggen liever in Spandau of Postdam in een jachthaven en zijn dan per openbaar vervoer in 20 minuten ook in het centrum.
De reden van onze reis dit jaar is familiebezoek. Het zusje van Elsbeth ´hat sich verliebt in ein Berliner´, Cornelius. Wij zijn nog nooit bij ze thuis geweest. Na de kunstacademie, 25 jaar geleden, heeft zij een paar jaar in Berlijn gewoond in Kreuzberg met een aantal klasgenoten , nog voor de Wende. Zij heeft toen veel tekeningen gemaakt en is nu nu bezig met tekeningen van na de Wende, wat binnenkort als boek uitkomt. Zij woont nu in Moabit met Cornelius in een enorm apartementencomplex met binnenplaatsen. Heel Berlijn was destijds volgebouwd met ´woonkazernes´, met binnenplaatsen van ca 15x15 meter, de standaardmaat voor een brandweerwagen met een span paarden om zich te kunnen keren. Deze regel bestaat nu nog ! Dure huizen staan aan de straatkant, maar er zijn vaak 6 van die ´ hofjes ´ achter elkaar, soms met fabriekjes ertussen. Een goed bewaard voorbeeld hiervan zijn de Haeckische Hofe in het centrum van Berlijn. In de 2e WO is veel platgebombardeerd. Sommige complexen zijn niet herbouwd, maar zijn nu parken en tuinen geworden.. Zo woont Hanneke 1 hoog voor de ingang en Cornelius in het eerste hof op de begane grond. En ze wonen in een zeer groene omgeving. Ook is er een logeerflat op de begane grond , die bewoners kunnen huren voor familie als ze op bezoek zijn met eigen prive tuin. En daar logeerden Mary, het andere zusje van Elsbeth, met haar zoon Gijs. Cornelius heeft voor ons een Bayerische( waar hij vandaan komt) Mahlzeit gekookt, we hebben tot laat in de avond in die tuin kunnen genieten van een heel rustig Berlijn.


Om de familie een cruisje van een dag aan te bieden zijn we na vele dagen op alle vrijplaatsen in Berlijn minstens twee dagen gelegen te hebben en vrolijk zwaaiend naar de 2x daags controlerende Wasserschutspolizei, naar Potsdam gevaren, voor het elektriek en water te bunkeren en zo de familie terug naar Berlijn te brengen. We voelden ons ook al een beetje Berliner ! We kennen alle plekken en ook de boten die samen met ons steeds verhuisden om wederom 24 uur gastvrijheid te genieten. Vier boten kwamen wij overal tegen in Berlijn. Zwijgend groeten wij deze onbekende bekenden. Geen moment hebben wij ons onveilig gevoeld. Er was echter een plek, waar wij niet gelegen hebben. Die werd bewaakt door een junk met een Aldi-karretje met persoonlijke bezittingen en ons steeds toeriep als 'havenmeester' : kom maar !
Wie weet de volgende keer !
Posted by Picasa

zaterdag 18 juli 2009

deel 12


Komend van de grote ( onder een brug door) naar de kleine Wannsee, kom je in een van de duurste stukjes van Berlijn om te wonen : oude landhuizen, Mies van der Rohe-villa's , zomerpaleisjes, enorme clubhuizen van zeil- en roeiverenigingen en onder architectuur( kan niet anders) gebouwde boomhutten voor kinderen. Derde 'huis' links is bovenstaand gebouw. Clubhuis van de oudste roeivereniging van Berlijn, destijds in 1909 gebouwd voor omgerekend 439.000 euro ( kregen wel 200.000 euro terug voor hun oude standplaats aan de Spree aan de andere kant van Berlijn) opgebracht door slechts 300 leden . 4 etage's hoog , ca 15000 kuub inhoud en met een geschiedenis verder te lezen op http://www.berliner-ruder-club.de/ . Vooral de interieurfoto's zijn de moeite waard. Dat kennen ze niet bij Nereus, Laga of de Koninklijke club de Hoop ! Rustig wonen ( en varen ) is het daar niet. Per tuin waren vele tuinlieden bezig met grasmaaiers het gras kort te houden met veel herrie. In een haven vernemen we later dat zowel Linda de Mol als Brad Pitt daar tijdelijk een onderkomen hebben .



De reden van de verhuizing van de roeiclub van het ene gedeelte van Berlijn in het oosten naar het westen aan de Wannsee was de aanleg van het Teltowkanaal, gebouwd voor de kolenvoorziening van de energiecentrales in het oosten van Berlijn. Nu vaart er nog amper beroepsvaart. Ook wij hebben dit kanaal bevaren. Smal met vrijwel alleen maar groen met hoge oevers, terwijl je weet dat erachter veel 'Betrieb' moet zijn. Dat blijkt ook wel uit de vele bruggen waar je onder doorvaart. De oude bruggen laten ze vaak staan, zodat je soms onder 4 bruggen tegelijk vaart !




Wij hebben gekozen voor het Mittellandkanaal om naar Berlijn te varen Dan kom je in een vloot van boten terecht met het zelfde reisdoel : Berlijn. Zo raak je met veel mensen in contact. Dit is de Van Speyck met Colin en Sue uit Engeland. Ze varen alleen in het voor- en najaar omdat ze '-zomers thuis zijn voor hun Bed and Breakfast op het eiland Wight. En die na vele jaren Frankrijk nu voor het eerst Duitsland aandoen. Met veel plezier kwamen wij ze overal tegen. En.. de eerste bekende boot die wij in Berlijn zagen was wederom de Van Speyck ! En toch namen wij iedere keer afscheid met een 'We will meet again' vrij naar Vera Lynn.

Posted by Picasa

dinsdag 14 juli 2009

deel 11


Wie kent hem niet ? Der Hauptmann von Kopenick, die na 27 jaar gevangeniservaring begrepen had dat iedereen met een officierspet alles voor elkaar kan krijgen. Hij kocht een tweedehands officiersuniform, waarop een ster miste, een hoed met de fout insigne en een broek van een "zandhaas". Wie lette daar nou op ? Het was een tijd dat "Duitslands Ehre ist das Militaere " In 5 jaar tijd waren er immers 7x zoveel officieren in het leger bijgekomen. Zo uitgedost rekruteerde hij 10 man van de miltaire wachtposten bij zijn vroegere gevangenis. In de krant las hij dat de Stadtkasse in Kopenick goed gevuld was : op naar Kopenick. Na eerst zich moed te hebben ingedronken in de Kneipe t.o. het Stadhuis ging hij naar binnen, vorderde de inhoud van de kas ( ca 4000 mark), arresteerde de burgemeester, zijn vrouw en de kassier, stuurde ze per koets naar Berlijn ontbond zijn 'troepen " en ging er vandoor. Tien dagen later werd hij zelf gearresteerd, moest weer 4 jaar de gevangenis in, maar werd na 20 maanden kwam hij al weer vrij na gratie van de keizer omdat hij door deze stunt razend populair was geworden. Hij schreef er een boek over en vertelde graag zijn verhaal in kroegen en circussen, tot in Amerika toe. Zijn verhaal werd verfilmd en tot aan de dag van vandaag is hij nog steeds de beroemdste crimineel van Duitsland. Op feestdagen verkleden hele bejaardetehuizen zich als der Hauptmann en hebben daar veel succes mee : iedereen wil voor een biertje met een Hauptmann op de foto!. Zelfs op rondvaartboten in Berlijn zijn gidsen verkleed als der Hauptmann.
Wij bezochten Kopenick tijdens de stadsfeesten en zijn veel Hauptmannen tegengekomen !



In een vorige 'aflevering' heb ik geschreven over onze fietstocht naar de Wannsee vanuit Potsdam en wat zich daar afspeelde. Vanaf het water ziet alles er altijd anders uit. Veel van die tijd is nu in het groen verscholen. Rond Berlijn wordt veel gezeild en op de achtergrond, zelfs met optimistjes. Links het huis van Liebermann. In het midden de villa , waar de Wannseeconferentie in 1942 plaats vond en rechts boven de jachthaven met restaurant "De Seehaass" met de leeuw van Flensburg. In 1850 veroverden de Denen Schleswig Holstein van de Duitsers en ter ere daarvan werd dit beeld gemaakt. Bismarck vond het later wel leuk om de leeuw mee naar Duitsland te nemen. Tot 1945 stond hij in Berlijn. Na de oorlog verhuisde hij weer naar Kopenhagen .Deze leeuw op de tekening ( helaas nauwelijks te zien ) is in het echt indrukwekkende kopie van de leeuw in Denemarken

Posted by Picasa

woensdag 8 juli 2009

deel 10


EEN FEESTELIJK WEEKEND.
tekst geschreven door Ellen Bergacker

Dat Caroline dit jaar 60 werd, wisten we al sinds januari, toen wij een uitnodiging ontvingen van haar kinderen, om ons voor te bereiden op een verrassingsfeest in juni. Aldus arriveerden wij in ’t geniep op 19 juni in Salernes en voegden ons bij de rest van het gezelschap, dat ook incognito op de camping Les Arnaud verbleef. Als dieven in de nacht slopen we nog laat naar een restaurantje in de hoop Caroline niet tegen het lijf te lopen, zo ook geen bekenden die Caroline eventueel op de hoogte konden brengen van onze aanwezigheid. Het moest tenslotte een verrassing blijven.


HET DOMEIN VAN EMILE
En het was ook een verrassing.......toen Caroline nietsvermoedend de volgende dag na een verplicht bezoek aan schoonheidssalon en kapper, het domein van Emile opgereden werd door Elske kon ze haar ogen niet geloven. Op het feestelijk versierde terrein stond een prachtig uitgedost gezelschap, inclusief feesthoerd en toeter Caroline op te wachten met champagne in de aanslag. De jarige viel van de ene verbazing in de andere; dat er uit alle windstreken familie en vrienden waren toegestroomd drong niet meteen tot haar door, eerst dacht ze nog dat er wat localen waren opgetrommeld voor een aperitiefje, maar al gauw ontdekte ze lieden van ver buiten de landsgrenzen. Een lam werd al geroosterd aan het spit bij een groot vuur, style méchoui dans un décor champêtre .
Boven op het terras stonden de tafels al uitnodigend gedekt en was versierd met slingers en ballonnen, die ons blaasvermogen eerder op de ochtend al op de proef gesteld hadden. Het geheel zag er als een plaatje uit, door de hier en daar (te) laaghangende blauwe regen werd het overschaduwd en voortdurend vergeten dat je daar je hoofd aan kon stoten. Ondanks waarschuwingen van “pas op”, “kijk uit”, schatte bijna iedereen de afstand tussen kop en tak te hoog in, maar zo bleven we keurig noodgedwongen op ons plaats.
De talrijke salades bereid door Nathalie lieten ons goed smaken, daarna het inmiddels voortreffelijk geroosterde lam en de geschonken koele dranken, zo zaten we gezellig en vrolijk Carolines 60ste te vieren.

Tussen de gangen door vernamen we in dichtvorm, voorgedragen door Arthur (niet oud, maar groot en/of klein) en Hanneke, hoe Caroline haar eerste 20 jaren doorworstelde. Ze zat er stralend naar te luisteren en eigenlijk is ze nog niets veranderd. Een speech volgde met ankedotes over de vreindschap van Caroline en Ellen. Cadeaux moesten worden uitgepakt, taart , champagne en koffie geserveerd en Caroline blies met behulp van Darian haar 60ste levensjaar tegemoet. Alsof er nog niet genoeg gedronken was, verraste Arthur ons op een degustatie van rosé wijnen uit de streek, brood werd aangedragen om nog beter te kunnen proeven. We drinken het als water, maar we weten er maar bitter weinig vanaf.

Als afsluiter mochten we getuige zijn van gewichtloosheid, deze reactie wordt opgewekt door 4 personen die met hun handen boven je hoofd een kracht ontwikkelen, zodat je je gewichtloos voelt.Om deze truc met gewicht en massa te ondergaan moest je welwillend zijn, anders luke het niet. Elsbeth vond het zeer geloofwaardig genoeg, slechts haar zolen kwamen nog tussen de blauwe regen uit piepen, Jan vond het maar zo zo, alleen zijn linkerhelft ging omhoog en René keek alsof hij Mr. Newton zelf was, mij krijgen ze niet omhoog. Diegene die nog met beide voeten op de grond bleven en nog niet de hoogte hadden, begonnen aanstalten te maken met opruimen, de blauwe regen was weer wat lager gaan hangen, wie zich nog niet gestoten had, deed dit alsnog. Nog een slaapmutsje op La Bastide Rose, zo waren we verzekerd van een goede nachtrust.
Ellen kocht een kleedje op de markt

De markt van Salernes is natuurlijk een wederkerend genoegen, alsof het elders niet te vinden is, stortten we ons op de kraampjes, om later op het terras van de Négociant de buit te laten bewonderen. Hoe blij zijn we niet met een prachtig horloge, met een uniek uit kralen geregen bandje, een kleedje met tal van kanten en mogelijkheden, een stofje, een tasje, kruiden enz. Informatie wordt uitgewisseld waar en aan welk kraam de waar gekocht kan worden, stel dat het de laatste stukken zouden zijn en er naast zouden grijpen. Jammer dat de francs er niet meer zijn, toen moest alles nog omgerekend worden en het uit de zakken gepraat moest worden van manlief, nee met de euro zijn we prijsbewust geworden en hebben de euro’s in eigen beheer. Maar leuk blijft het op de markt van Salernes, la place to be.

LA BASTIDE ROSE

Caroline zou Caroline niet zijn om de hele bende uit te nodigen op La Bastide Rose voor een zwempartij en lunch onder de kersenboom met kinderen en kleinkinderen, waar we het feest nog eens grondig door konden nemen en nu ze toch de regie weer in handen mocht en kon nemen werden we op sleeptouw genomen voor een tentoonstelling ten huize van Herman en Helena Krikhaar, waar we gastvrij werden ontvangen en konden genieten van kunst, architectuur en een wijds uitzicht over de Provence.

Gelukkig voor ons kwam er nog lang geen eind aan de dag, het was nl. 21 juni en Fète de la Musique, een jaarlijks wederkerend evenement in Frankrijk en wederom op het plein van Salernes bezetten we het hele terras en luidden samen met de band Carolines enige en echte verjaardag om 12 uur 's-nachts

Om het nog eens dunnetjes over te doen, op maandagmorgen koffie met taart onder de kersenboom en tevens was dit het afscheid van een uitgebreide verjaardag. Iedereen ging weer alle windrichtingen uit, Pyreneëen, Bourgogne, Berlijn, België, Nederland, deze 3 dagen leken wel 3 weken en na 30 jaar wordt er nog over DE verjaardag van Caroline gesproken.

Oplossingen van het raadsel opsturen naar rahegorter@gmail.com
Posted by Picasa

vrijdag 3 juli 2009

deel 9

Wij zijn nog steeds in Potsdam en... nog steeds aan het fietsen. Na de route hierbovenvermeld op postkaartformaat, hier gedeeltelijk te koop, kwamen wij terecht in Cecilieenhof, waar de 4 grote naties na de oorlog Duitsland verdeeld hebben : de beroemde Postdamconferentie. Hierna besloten wij ook maar naar de villa te fietsen waar terug in de tijd de Wannseeconferentie plaats vond . In een schilderachtige omgeving werd daar in 1942 de definitieve beslissing genomen over de finale Entlosung der Judenfrage . We waren niet eens van plan naar binnen te gaan. Maar werden door een Duitser bij het hek aangesproken dat binnen een permanente tentoonstelling was hierover met alle namen van de toen aanwezigen en hoe het met ze is afgelopen na de oorlog ( niet goed...). Boven bevindt zich een ruimte , waar regelmatig seminars plaatsvinden. Toekomstige officieren van het huidige Duitse leger moeten daar verplicht naar toe voor hun eedsaflegging. Hier vlakbij is het Liebermannhuis, thans museum met gerestaureerde tuin ( veel door hem geschilderd zoals Monet deed in Giverny). De Duitsers zijn erg trots op hem, hij is zelfs ereburger van Berlijn. Niet vanwege zijn schilderijen, Monet deed het veel beter, maar vanwege zijn houding tijdens de opkomst van het nationaal-socialisme.
.
Vlak boven slot Cecilieenhof ontdekten wij een vrije ligplaats en als goede Hollanders zijn wij altijd in voor gratis en voor niets !
Wel zonder enige voorziening, zoals water en elektriciteit bij een doodlopende weg in een rustige omgeving. We liggen op de Jungfernsee
met een beeldschoon uitzicht, dagelijks komt de Wasserschutzpolizei even langs om te zwaaien en even verderop ligt een heuse Brauerei, waar ze prima bier maken. Van een afstand ziet die Brauerei er overigens uit als het zoveelste kasteel !


We lagen daar samen met een beroepsvaartschip. We raakten in gesprek waarom hij daar lag. Volgens hem ligt het hele scheepsvervoer in Duitsland en in Nederland stil door de crisis. Hij wachtte op een telefoontje voor een opdracht, gaf vreselijk af op de Poolse collega's, die wij hier af en aan zien varen. Die varen in oude (in Nederland en Duitsland afgekeurde maar in Polen goedgekeurde schepen, ( ach ze zitten pas bij de EEG en mlieu-eisen komen later wel!) . Zo varen hier de Hoop op Zegen en de Geertje, 'typische Poolse namen' voor een Pools schip. Ze varen onder de gemiddelde europese vrachtprijs. De diesel krijgen ze in Duitsland ook al met subsidie : is hier veel goedkoper dan in Polen. Zonder vracht komen ze hier tanken om leeg maar vol diesel in hun thuisland goede zaken te doen . Hij staat boven zijn generator uit te schreeuwen en bovendien begint het te regenen, dwz erg hard regenen en dus voor ons een internetdag. Hij bood mij geen Bier maar Saft aan. Geen Fruchtensaft maar Saft is hier stroom, hij had toch zijn generator aan en we konden een lijntje meepikken ! Met internet hadden wij dit ook nodig en 2 dagen hebben wij van zijn gastvrijheid gebruik gemaakt, toen kwam zijn 'verlossende' telefoontje voor een vracht. Voor ons werd het ook te koud en wij maakten ons op voor een vliegreis naar Frankrijk



.


Posted by Picasa