Op een warme zondag ca 30 graden varen wij vanuit Kopenich Berlijn binnen. Na een rustige tocht kom je na de Mùhlendamsluis in een heksenketel van mensen en boten terecht. Heel Berlijn ligt op zo´n warme dag in onderbroek op alles wat gras is of op ´namaakstranden´ zoals Blijburg in Amsterdam langs de oevers. Zeer veel rondvaartboten, goed op snelheid, melden zich bij bepaalde bruggen : dan is er eenrichtingsverkeer. Toegestane snelheid is 9 km/uur, maar soms vaar je in het konvooi door de bruggen 16 km ! Voor mij voer een type Amsterdamse rondvaartboot, een ´tweedehands´ Prins Bernard ( er vaart ook nog een Oranje Nassau en een Juliana rond ), die ik op 30 meter afstand volgde. Over de marifoon moet men zich officieel melden bij elke brug, maar als je een 'Gastfahrtschiff ' op 30 meter nauwgezet volgt krijg je de volgende conversatie : Hier die Prins Bernard zum Berg fuer die Friedrichsbrucke und hinter mir ein Sportboot , aber ein grosse Sportboot. Antwoord luidde, muss mal sehen wie gross er isst ! Dat betekent extra gas, volgen op 15 meter en na passeren van de andere boot duim omhoog ! Varen op de Spree is niet zo moeilijk , eigenlijk alleen eenrichtingsverkeer in Berlijn. Amsterdam met zijn grachten en vele kruisingen is veel lastiger. Maar een ligplaats zoeken in Berlijn. Dat is moeizaam want er zijn geen jachthavens in Berlijn zelf. Wel zijn er 5 plaatsen, waar je maximaal 24 uur mag liggen. Veel mensen durven daar niet te liggen, want die zijn onbewaakt. Zij liggen liever in Spandau of Postdam in een jachthaven en zijn dan per openbaar vervoer in 20 minuten ook in het centrum.
De reden van onze reis dit jaar is familiebezoek. Het zusje van Elsbeth ´hat sich verliebt in ein Berliner´, Cornelius. Wij zijn nog nooit bij ze thuis geweest. Na de kunstacademie, 25 jaar geleden, heeft zij een paar jaar in Berlijn gewoond in Kreuzberg met een aantal klasgenoten , nog voor de Wende. Zij heeft toen veel tekeningen gemaakt en is nu nu bezig met tekeningen van na de Wende, wat binnenkort als boek uitkomt. Zij woont nu in Moabit met Cornelius in een enorm apartementencomplex met binnenplaatsen. Heel Berlijn was destijds volgebouwd met ´woonkazernes´, met binnenplaatsen van ca 15x15 meter, de standaardmaat voor een brandweerwagen met een span paarden om zich te kunnen keren. Deze regel bestaat nu nog ! Dure huizen staan aan de straatkant, maar er zijn vaak 6 van die ´ hofjes ´ achter elkaar, soms met fabriekjes ertussen. Een goed bewaard voorbeeld hiervan zijn de Haeckische Hofe in het centrum van Berlijn. In de 2e WO is veel platgebombardeerd. Sommige complexen zijn niet herbouwd, maar zijn nu parken en tuinen geworden.. Zo woont Hanneke 1 hoog voor de ingang en Cornelius in het eerste hof op de begane grond. En ze wonen in een zeer groene omgeving. Ook is er een logeerflat op de begane grond , die bewoners kunnen huren voor familie als ze op bezoek zijn met eigen prive tuin. En daar logeerden Mary, het andere zusje van Elsbeth, met haar zoon Gijs. Cornelius heeft voor ons een Bayerische( waar hij vandaan komt) Mahlzeit gekookt, we hebben tot laat in de avond in die tuin kunnen genieten van een heel rustig Berlijn.
Om de familie een cruisje van een dag aan te bieden zijn we na vele dagen op alle vrijplaatsen in Berlijn minstens twee dagen gelegen te hebben en vrolijk zwaaiend naar de 2x daags controlerende Wasserschutspolizei, naar Potsdam gevaren, voor het elektriek en water te bunkeren en zo de familie terug naar Berlijn te brengen. We voelden ons ook al een beetje Berliner ! We kennen alle plekken en ook de boten die samen met ons steeds verhuisden om wederom 24 uur gastvrijheid te genieten. Vier boten kwamen wij overal tegen in Berlijn. Zwijgend groeten wij deze onbekende bekenden. Geen moment hebben wij ons onveilig gevoeld. Er was echter een plek, waar wij niet gelegen hebben. Die werd bewaakt door een junk met een Aldi-karretje met persoonlijke bezittingen en ons steeds toeriep als 'havenmeester' : kom maar !
Wie weet de volgende keer !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten