dinsdag 18 september 2012

2012-09-18


AUBETERRE 1

We hadden er veel over gehoord. Het behoort tot de 100 mooiste dorpen van Frankrijk. Daar wonen vrienden, die wij nog uit onze studietijd in Amsterdam kennen. Peter en Liesbeth wonen op het hoogste punt van het dorp, op een rots, met uitzicht over het dorp. Mike en Corinna wonen op een heuvel, niet ver daarvandaan met een prachtig vergezicht over een dal. In Nederland hadden we veel foto’s gezien van de huizen, tuinen, aanbouwkeukens, zwembaden en de moestuin van Cor, ‘helaas voorgeproefd door een familie konijn’. Het dorp is zelfs op de TV in een progamma van Herman den Blijker al eens voorbijgekomen, over Hotel de France. Het dorp heet Aubeterre-sur-Dronne. Het ligt op de grens van de Dordogne en de Charente,  45 km onder Angoulème. De Dronne is een klein riviertje, alleen geschikt voor kano´s. Daar kan ik met mijn boot niet komen. Ook Bordeaux, ons verste doel dit jaar, haalden wij niet, het was te warm en we zijn blijven steken in Boé bij Agen. Daar werden wij opgehaald door Corinna en Mike per auto (met airco!) voor een weekje Aubeterre. Hierboven het huis boven het dorp van Peter en Liesbeth, compleet met hond, kat, kippen en de ‘eenden van Peter’ natuurlijk, maar daarover later.

AUBETERRE 2

Het dorpsleven speelt zich af rond een klein pleintje. Vandaar uit lopen naar alle kanten een doolhof van kleine straatjes en steegjes met huizen met houten balkonnen. Er is een bakker, een slager èn het beroemde hotel de France. Het eten is daar minder Frans dan de naam doet vermoeden, met een vleugje Van der Valk. Op vrijdagavond is er een Happy Hour, waar Tout Aubeterre en omstreken samen komt. In juli en augustus gevolgd door een muziekavond met live-music. De vaste bewoners banen zich handen schuddend  en kussend ’s-ochtends een weg door het dorp om met baguette en een krant bij hotel de France de eerste café van de dag te drinken. Dan scheurt ook onze vriend Peter (monsieur Pitèr op zijn Frans) in zijn Mehari over het plein op weg naar zijn werkplaats. Hij is een ‘eend-addict’ , repareert en verhuurt 2 CV’s zie www.tourdecanard.fr. Er is in Aubeterre een hartelijke groep vaste bewoners, die wij in de loop van de week in het dorp en op allerlei markten en gelegenheden tegen zijn gekomen. De belangrijkste markt is die in Ribérac op vrijdag. In het Café des Colonnes aldaar wordt de ‘café’ gedronken en maakt Mike de golfafspraken voor de komende dagen. Wij ontmoeten daar ook de lokaal bekende kunstenaar Didier Grare, wiens vrolijk gekleurde werk wij in Nederland al bij onze vrienden thuis aan de muur hadden kunnen bewonderen. En er zijn natuurlijk ook nog in het weekend de vide-greniers en de brocante-markten. Liesbeth koopt daar haar handel in, die ze op Koninginnedag in Vught gaat verkopen. Corinna vond daar voor een habbekrats een set vrijwel nieuwe Creuset pannen. De week vloog om en wij werden na door alle vier zeer gastvrij te zijn ontvangen in hun huizen teruggebracht door Corinna en Liesbeth. Boé was moeilijk te vinden ( sorry Cor! ik ken alleen wegen die vlakbij een kanaal lopen !). Het was weer wennen aan boord, na zoveel indrukken “Aubeterre”.




KERKEN IN AUBETERRE

Aubeterre heeft slechts 400 inwoners maar heeft een bijzonder monument. Dat is een in de rotsen uitgehouwen kerk, de Église Saint-Jean-Baptiste, uit één steen dus en op zijn Grieks een monolith genaamd. Er werd in 8e eeuw mee begonnen als kerk voor christenen met een baptisterium, een doopzwembad. In de 12e eeuw waren het de benedictijnen die de kerk uitgebouwd hebben, 27 meter lang, 16 meter breed en ruim 20 meter hoog. Vroeger kon je over een gaanderij, 15 meter hoog uitgehouwen, via een geheime gang naar het kasteel komen. Er is zelfs een crypte, nog niet zolang geleden ontdekt. Op de wanden zijn de groene sporen te zien van de salpeterfabriek die er na de revolutie in 1789 gevestigd was. Er werd toen kruid voor kanonnen gefabriceerd. Begin 19e eeuw diende het als begraafplaats met sarcophagen. In 1850 is men daarmee om hygiënische reden mee gestopt. Nu is het één van de grootste monolithische kerken van Europa en een bezienswaardigheid van ‘formaat’. Een andere kerk is de Église Saint Jacques met een beroemd tympaan. En Aubeterre ligt op één van de wegen naar Santiago de Compostella Je kan daar een stempel krijgen op je kaart van die lange reis.

donderdag 13 september 2012

2012-09-13

DE BAÏSE

Het werd warmer en warmer. De temperatuur liep op naar boven de 35 graden toen onze vriendin Josja arriveerde. Met het vliegtuig naar Toulouse en daarna met de trein (zonder airco, die was en panne!) bereikte zij in de namiddag puffend Agen en kon alleen nog maar uitbrengen ‘WATER’! De hele week zou het 35-40 graden blijven, tijd om een riviertje op te zoeken om te kunnen zwemmen. Dat werd de schilderachtige Baïse met middeleeuwse stadjes als Vianne en Nérac. Er is veel gezwommen door Josja en Elsbeth om zich daarna met douche op het zwemplateau af te spoelen. Goed idee deed goed volgen. Vanuit alle huurboten sprong men in het water. De havenmeester had het er maar moeilijk mee: het is n.l. streng verboden om in de Baïse te zwemmen. Op mijn vraag waarom zei hij: “niet om de kwaliteit van het zwemwater maar dat een lijk in een stromende rivier soms na dagen pas worden gevonden…“ Als lijk kun je dus maar beter niet gaan zwemmen in een rivier in Frankrijk, tenzij je niet gevonden wilt worden! Het was te warm voor de dames om niet te zwemmen en zij hadden een oplossing. Zij liepen 500 meter langs het kanaal naar het Pavillon des Bains du Roi, waar Henri IV met zijn vrolijke hofdames vroeger wel mocht zwemmen. Die hadden het tenslotte ook allemaal overleeft!




NÉRAC

Er zijn namen die wereldberoemd zijn in Frankrijk. Als Jeanne d’Arc of Napoleon in een stadje een dag vertoefd hadden, dan is er altijd een plaquette of standbeeld van hen ter herinnering te vinden. Minder bekend maar in Frankrijk zeer geliefd was koning Henri IV (16e eeuw). Als hertog van Navarra resideerde hij in zijn in Nérac in een groot kasteel, waarvan na de revolutie in 1789 nog slechts één vleugel over is gebleven. Protestants opgevoed trouwde hij met de (katholieke) zuster van de koning François I van Frankrijk. Alle broers van de koning bleven zonder kinderen en zo kwam na de dynastie Valois de familie van de Bourbons via Henry IV aan de macht. Hij verhuisde naar Parijs en werd katholiek, maar in de Bartholomeusnacht, waar in Parijs alleen al 3000 Hugenoten werden vermoord werd hij om zijn verleden gevangen genomen. Na enkele jaren ontsnapte hij, sloot zich weer aan bij de protestanten en vocht tegen de katholieken. Nog steeds koning van Frankrijk heeft hij Parijs weten in te nemen door weer katholiek te worden ‘Parijs is me wel een mis waard’. Hij heeft daarna een compromis weten te bewerkstelligen tussen katholieken en protestanten, het Edict van Nantes, waarbij de protestanten vrijheid van godsdienst kregen (behalve in Parijs!). Daarna heeft hij Frankrijk financieel na alle religieuze oorlogen weer gezond gemaakt. In het dorp Nérac, waar het allemaal begon, was een feestavond, een Nuit Gourmande. Aan lange tafels kon men eten bij restaurants met rockmuziek uit de 80e jaren. En met zijn drieën nog lekker gegeten ook!




SLUIS ALS ZWEMBAD

Vlak voor Agen zijn 4 automatisch geregelde sluizen, dicht bij elkaar. Via een computerprogramma goed op elkaar afgestemd. Maar…. de schoolvakantie is nog niet afgelopen en met de temperatuur boven de 35 graden verandert één van die sluizen ’s-middags in een zwembad voor de plaatselijke jeugd. Springend vanaf een brug in een volle sluis met 4 meter water erin is natuurlijk helemaal het einde. Bootverkeer, komt dan niet goed uit. Drukkend op een knop ontregelen zij het hele sluissysteem maar zorgen zij wel ervoor dat die één sluis steeds vol water blijft en de passage van boten volledig stil ligt. Politie kan er niets tegen doen. Beneden de 15 jaar? Dat is zaak voor de ouders, daar bemoeien zij zich niet mee. De VNF heeft zelf toch besloten de sluizen te automatiseren? Dan is het dus hun probleem! Elke middag is iemand van de VNF bezig om de sluizen weer op gang te krijgen. En zo kregen wij een privé-sluiswachter mee langs de 4 sluizen.

zondag 9 september 2012

2012-09-09


BOÉ

Vlak voor Agen ligt Boé met een heuse Halte Nautique, beheerd door de plaatselijke VVV, die er ook een kantoortje heeft voor info aan de talrijke fietsers langs het kanaal. Voor 5.80 euro per nacht lig je daar met stroom en water bij een zeer groen grasveldje, door een prachtige haag van veldbloemen gescheiden van het fietspad. ’s-Nachts om half vier werden wij wakker en hoorden water stromen in het kanaal, net of het regende, maar de boot werd niet nat? Bij nadere inspectie leken vlak bij de boot 5 sproeiers uit het niets een half uur lang het gras en de bloemen te besproeien. Vandaar natuurlijk het mooie groene gras en de frisse bloemen. De volgend nacht om dezelfde tijd gebeurde hetzelfde, dachten wij. Maar het hield niet op en nu regende het echt en moesten wij halsoverkop het luik boven ons bed dichtdoen. Een week later waren wij weer in Boé. Het was 34 graden en naast ons lag een huurboot met echtpaar en hun schattige kleine dochter. Onze rode waston fungeerde voor haar als eigen ‘mini private swimmingpool’ met de grote muts van haar vader op het hoofd.




WILLIAM AND KATE

Maurice, de zoon van vrienden van ons belde op. Hij kampeerde in de buurt en wilde graag met zijn vriendin Renske met een heerlijk taartje langskomen. Er verscheen op het parkeerterrein een Jaguar cabriolet met open dak en Maurice en Renske stapten uit. Tja wij kampeerden vroeger in een smoezelige eend vol kampeerspullen en niet in een Jaguar cabriolet van pa. De wereld is omgedraaid, want zijn vader rijdt nu in een eend ! Bij het oprijden van het kampeerterrein met hun ‘Jag’ en het opzetten van de tent vertelden zij dat ze veel bekijks hadden. Maurice was benieuwd wat de overige kampeerders er wel niet van dachten. Wij weten het antwoord. William and Kate op incognito vakantie in Frankrijk!



VALENCE D’AGEN DEEL 2

Met Tineke en Robbert aan boord zijn wij van Agen weer teruggevaren naar Valence d’Agen. Dichter bij de tribunes lagen wij nog beter dan de vorige keer om het Son et Lumière te bekijken Om 22.00 uur begon wederom het spectacle. Het was een warme avond, dresscode badpak en konden onze gasten zich buiten op de zwemtrap douchen als het te warm werd en ook de panamahoed mocht op het hoofd blijven in de loge op ons achterdek.