vrijdag 30 juli 2010

2010-07-30


Cours-les-Barres een heel klein dorpje, waar we op advies van de sluismeesters naar toe moesten om de 4e wedstrijd van het Nederlands elftal te kunnen zien. Een ‘bon’ bar met breedbeeldtelevisie, meer hadden wij die dag niet nodig. We konden op tijd aanleggen achter een landgenoot met veel Oranjevlaggen. Op de vraag : ‘gaat U ook naar het café om de wedstrijd te zien?’ zei hij : neen wij hebben een eigen TV, maar wist ons wel het café te wijzen, waar zeker gekeken ging worden. Om 4 uur begon de wedstrijd en om die tijd zou ook de bar open zijn. Behalve die dag. De ( hele echte) kroegbazin was door de siësta heen geslapen en zo begon voor ons de wedstrijd na de 1-0 voorsprong pas na na 25 minuten verbeten (zonder consumptie) gewacht te hebben op het terras. En met buren naast onze boot is het niet meer goed gekomen.




Na de wedstrijd kregen wij oog voor onze nieuwe omgeving. Het dorpje Cours-les-Barres ligt 30 meter hoger dan het Canal. De Mairie is het eerste huis boven. Daartussen is een smaakvol aangelegde tuin met watervallen en picknickplaatsen. Er lag een oude binnenvaartschipper uit Straatsburg met een grote tjalk waar zelfs een kleine auto op stond en die als een soort havenmeester optrad. Hij bood een ieder aan om mee te rijden naar een Carréfour in Nevers om boodschappen te doen.



Er gaan 3 weken aanbreken voor ons met meevarende gasten. Als opstapplaats kozen wij voor Nevers. Makkelijk te bereiken per auto of trein en een prettige jachthaven met grote treurwilgen aan de wal, die tot 1 uur veel schaduw geven en daarna is het goed toeven eronder tot diep in de avond, te midden van een leuk internationaal gezelschap. De temperatuur was overdag inmiddels gestegen tot ver boven de dertig graden en elke kapitein zat met zijn bemanning heerlijk koel onder zijn eigen treurwilg.
Posted by Picasa

2010-07-30


In Parijs in de haven van het Arsenal lagen ze al toen wij 1 mei daar aankwamen. Na 1 juni, toen wij daar vertrokken, kwamen wij ze vele malen tegen. In hun boot, een motorsailer van 9 meter, voorzien van 20 stootwillen in alle maten en kleuren, met 3 grote honden aan boord hebben zij de winter in Parijs doorgebracht en zijn nu onderweg naar Nice voor de volgende overwintering. De boot heet ‘The Do Littles’ met een Canadees echtpaar aan boord. Vanaf Parijs geëscorteerd door een soort weekendbootje met ook een Canadees aan boord die in zijn ééntje vaart : Dear Darling David. Met elkaar maakten ze veel herrie, en dan hebben wij het nog niet eens over de drie honden. Toen we ze definitief uit het zicht waren, werden wij op de hoogte gehouden van hun tocht. Overal zagen wij op kademuren, bruggen en sluizen stickers tegen met ‘The Do-littles were here ‘ . Eéntje hebben wij er afgepeuterd.



Het werd weer tijd om een plaats te zoeken voor de derde wedstrijd van het Nederlands elftal. Dat werd St Thibault. De wedstrijd hebben we gezien in de Pub aan de Loire in gezelschap van landgenoten, die op de camping zaten.( wonnen weer, nu van Kameroun ). Volgende dag heeft de havenmeester ons met de auto naar Sancerre gebracht. Een levendig stadje, vooral door de toeristen en de wijnproeverijen, waar we zo waar een Mac Donald aantroffen. Alleen geen internet, zoals bij elke MacDonalds. Deze Schot heeft als Maréchal in Franse dienst zoveel bijgedragen in de buurt van Sancerre aan La Gloire de la France, dat er een Rue naar hem vernoemd is.



In de kanalen in de Bourgognestreek zijn de sluizen niet geautomatiseerd. Ze worden vaak bediend door sluismeesters maar op het kleinere Canal de Nivernais ook door studenten. Lig je eenmaal in de sluis dan wordt het zeer op prijs gesteld om mee te helpen de deuren open en dicht te draaien. Dat scheelt niet alleen veel extra lopen voor de sluismeester(es), maar ook tijd voor ons. Pas later begreep ik van Nienke, meevarend schoonzusje en fysiotherapeute, welke houding het beste is bij het open maken van de sluisdeuren. Buik inhouden en met je benen draaien. Bij de Franse sluismeesters is dit advies nooit goed doorgekomen. De meeste hebben bij moeder de vrouw meer gegeten dan ze bij het sluizen er van af hebben kunnen draaien, hoewel het toch zwaar werk is. Om 12 begint het verplichte déjeuner voor de heren en liggen wij te wachten vóór de sluis tot het één uur is in een wolk van barbecuelucht van gebraden worstjes.
Posted by Picasa

2010-07-30


We lagen in Sury-sous-Léré aan een pas aangelegde kade, met stroom, water en WIFI, alles gratis ! Vooral dat laatste is zeldzaam en wij konden ons geluk niet op en hebben menig uurtje skypend doorgebracht. In het dorp zelf was geen enkele winkel maar gelukkig lag Léré zelf met winkels een kilometer verderop. Iedereen voer ons de eerste dag voorbij, de tweede dag kwam een huurboot bij ons liggen met 6 Oostenrijkers aan boord. Zij hadden bij een van de sluizen (te?) veel Pouilly Fumé en Sancerre ingekocht en vroegen ons ’s-avonds beleefd om hen te helpen de flessen te ledigen. Na de zoveelste fles kregen wij te horen hoe zij zich hebben opgehangen bij het omlaag sluizen aan de rubberstootranden, waarmee huurboten altijd ruim zijn voorzien, op de rand van de kademuur ( zijn soms erg laag). De wijn hielp niet echt mee om de discussie hierover, hoe scheef ze hingen en wie daaraan schuld had, in goede banen te leiden..Wij zaten erbij, hoorden alles aan, en dronken nog een glas voortreffelijke wijn in vrolijk gezelschap.



Het was inmiddels erg warm geworden, boven de dertig graden. Gelukkig vonden we op zondag een ‘jachthaven’ met veel schaduw, dankzij een enorme silo in de buurt van La Charité-sur-Loire. Hier staat één van de grootste romaanse kerken van Frankrijk, gebouwd als ‘dochter van de abdij van Cluny’. De kerk was erg in verval maar niet meer sinds die op de Unescolijst van werelderfgoederen is geplaatst. Ook is het een halteplaats op weg naar Santiago de Compostella. In La Charité zijn veel tweedehands boekenwinkels en er wordt 2x per jaar een grote boekenmarkt gehouden, een soort ‘Deventer’ van Frankrijk dus. Zo lelijk als de jachthaven van ons, zo mooi is deze stad aan de Loire.



Sancerre met slechts 2700 inwoners ligt boven op een 312 meter hoge rotsachtige berg en kijkt over het Loiredal en aan de andere kant over de 2900 hectare wijnranken. Er is een opgeknapt château, in handen van een groot champagnehuis, gebruikt voor bruiloften en partijen, overigens niet te bezichtigen. Tussen Sancerre en de Loire ligt het canal lateral de Loire. In een dorpje aan de voet van de berg ligt Ménétreol, sous Sancerre dus. Daar kan je aanleggen en hebben wij ’s-avonds heerlijk gegeten in hotel Floroine, uiteraard met een pichet Sancerrewijn van het huis Pascal Thomas. Helaas lag dit wijnhuis te ver weg om naar toe te fietsen.
Posted by Picasa

2010-07-30


En toen was er voetbal ! Geen TV aan boord: hoe los je dat op ? In Rogny hebben wij de eerste wedstrijd van het Nederlandse elftal gezien. Om 1.30 uur ’s-middags hadden wij voor de lunch een tafel besproken in de ‘bon’ Bar La Guinquete . Voor 11 euro pp een 4-gangendiner gegeten met wijn inbegrepen, simpel maar vers en hebben wij Nederland met 2-0 zien winnen van Denemarken.



Het Canal de Briare is het oudste kanaal van Frankrijk en was in 1642 al bevaarbaar. Alleen moest in Briare de soms sterk stromende Loire overgestoken worden, zeer gevaarlijk. Pas rond 1890 is er een aquaduct gebouwd over de Loire, mede door Eiffel ontworpen. Het langste stalen aquaduct ter wereld, 662 meter lang, een belevenis om ook nu nog over de Loire heen te varen, na twee dagen onafgebroken regen in Frankrijk is die rivier een kolkende massa onder je ( denk aan de overstromingen in de Var : trouwens nu bekend : 1 miljard euro schade daar !). Ook hebben wij in Briare de 2e wedstrijd van het Nederlandse elftal gezien, wederom lunchend in een Bar/restaurant, voor 10 euro een mosselmaaltijd , en weer won Nederland ( nu van Japan).



De regendagen in Briare heeft Elsbeth er toegebracht een bezoek te brengen aan het mozaïek- en knopenmuseum, een industrie waarmee Briare sinds de 19e eeuw wereldberoemd is. Eindelijk heeft ze daar de knoopjes gevonden, die in Parijs niet te krijgen waren ! Staalkaarten vol, helaas in vitrines en niet meer te koop. Verderop lag Gien, Gelukkig moeilijk te bereiken met openbaar vervoer voor Elsbeth, echter wel per trein , maar daar kwamen we gelukkig te laat achter ! In Gien bevindt zich een fabriekswinkel met 2e keus serviesgoed, waar tevens een expositie is van alles wat ze in het verleden aan serviesgoed hebben gemaakt. Daar kan je in een supermarktkarretje je hele uitzet inladen voor een koopje. Trouwens een verplichte excursie voor de Amerikaanse gasten van de hotelboot de l’Hirondelle
Posted by Picasa

2010-07-30

Rogny-les-Sept Ecluses is eigenlijk een dorp van niks. De sluizentrap is destijds aangelegd onder Henry IV rond 1600 om de Seine met de Loire te verbinden en zo een verbinding te maken tussen de Atlantische en de Middellandse zee. Toen een technisch wonder, nu nog steeds bewonderd door bussenvol toeristen. Er hebben een 12000 (dwang?)arbeiders jarenlang aangewerkt, beschermd door een 6000 soldaten (?). Thans zijn er 6 nieuwe sluizen met bijna 4 meter verval per stuk. Je wordt begeleid door sluiswachters die met pikhaken de lijnen aannemen en om de bolders leggen



In Rogny lagen wij achter een hotelboot de l’Hirondelle ‘. Op maximaal 8 passagiers waren er 5 bemanningsleden. Er wordt vooral gemikt op de Amerikaanse markt. Bijna 5000 dollar voor een weekje Bourgondië. Wel met een begeleidend busje erbij voor excursies naar o.a. wijnboeren in de Sancerre-streek. Het personeel keurig in uniform verwelkomde de helaas toen maar 6 gasten met een glas champagne. Het Goede Franse Leven, is ook de titel van een boek van Jeffrey Green een Amerikaanse journalist, getrouwd met een microbiologe, werkzaam op het Louis Pasteur- instituut in Parijs. Samen hebben zij de pastorie aldaar hebben opgekocht, verbouwd en zijn daar zelfs getrouwd zijn. Wil je meer weten over dit dorp met zijn personages : lees dit boek.




In Rogny werden wij afgehaald door Paul en Helma, die een huis in de buurt hebben en waar wij toen de kinderen nog klein waren en wij nog niet van die fanatieke vaarders, vele zomers enkele dagen hebben doorgebracht tijdens vakanties.Voor onze dochters was dat bekend onder de naam Pen H. Het was net zo als vroeger. Er was niets veranderd aan de omgeving alleen was het huis van binnen erg gezellig en ‘de spar van Betty’ enorm gegroeid. En de twee corgi’s hebben een andere kleur gekregen We hebben een heerlijke dag gehad en Helma heeft ons ’s-avonds terug naar Rogny gebracht.
Posted by Picasa

zaterdag 3 juli 2010

2010-07-03


In Nemours lagen wij aan een steiger vermeld in de gids als jachthaven aan een chique parkje.met een grote parkeerplaats waar 2x per week markt is. Keurige straat met 19 e eeuwsw villa,s met een huisarts, die tot 8 uur ’s-avonds spreekuur hield en zijn patiënten in zijn witte jas zelf uitliet. Verder woonden daar of werkten alleen een dermatoloog, kaakchirurg en een notaris. In het park was een afgesloten speelplaats voor kleuters, in de namiddag zeer intrek bij jonge moeders.. Verder natuurlijk een Jeu de Boule-baan en ……een plek met 8 ligstoelen, vooral tegen de schemering erg populair bij de jongeren. De gemeente neemt het woord hangjongere wel erg letterlijk op!



Na de maand april via een USB-stick ( Clé heet dat hier) te hebben kunnen internetten en in Parijs de maand mei via de WIFI van de Capitainerie heb ik in Montargis in een SFR-winkel opnieuw tijd ingekocht om te kunnen internetten, ca 40 €voor 15 uur internet. Met moeite heb ik de overigens in alle winkels als personeel werkende beeldschone ‘vendeuses' zo ver gekregen om te bellen om de code voor de ingekochte tijd door te geven….alleen maar aan boord géén internet. Volgende ochtend met mijn computer naar de SFR -winkel Na een uur van alles geprobeerd te hebben door de SFR-ploeg onder leiding van Amanda en eindeloos gebel konden zij niets voor mij doen. Désolé ! Ik kreeg een nummer en moest maar via een vaste telefoon met lokaal tarief maar wel met een internetverbinding on line de servicelijn bellen om mijn nummer mise à-jour te krijgen ! Dat is me na een week gelukt, toen we te gast waren bij Paul en Helma, vrienden die in de buurt een huis hebben. Na 5x doorgeschakeld te zijn is het gelukt om het internet an de gang te krijgen. Dit had met de stick in elke laptop met internetverbinding, dus ook in Montargis in de SFR-winkel gedaan kunnen worden ! Overigens is Montargis een schattig stadje met veel water, het Vernetië van Frankrijk. Dus ook veel bruggen, behangen met smaakvol beplante bloembakken
.


Naar Rogny toe worden de kademuren in de sluis zo hoog, dat er sluismeesters nodig zijn om te kunnen afmeren en verschijnen er haken aan een touw, waar een sluismeester aan vast zit om jouw lijnen boven om een bolder te leggen, die liggen 2 meter van de kademuur verwijderd, je krijgt het touw weer terug en na 5 minuten ligt de boot 4 meter hoger. Verhaalpotten kennen ze niet in Frankrijk Eenmaal boven ga je van boord en open je de sluisdeuren, samen met de sluismeester. Dit wordt erg op prijs gesteld, ondertussen bellen zij de collega’s van de volgende sluis om te melden dat je er aan komt. Zomers zetten ze studenten in. We kwamen zelfs een studente ‘bijouterie’ tegen.
Posted by Picasa

2010-07-02


Mary kwam de laatste dag van ons verblijf in Parijs aan boord om een weekje mee te varen. Wat bracht zij mee? Zelfgebreide pannelappen ! Eéntje van de Orient en ééntje van de Gairloch. Elsbeth weet als geen ander hoeveel werk het gekost heeft om dit te bedenken, een patroon te maken en dan nog eens te breien! Ze zijn echt uniek. Ik mag er alleen maar naar kijken maar ze absoluut niet in de kombuis gebruiken !



Wij verlieten Parijs bij 16 graden maar liep binnen één week op tot 32 graden ! We eindigden in Moret-sur-Loing, een schilderachtig middeleeuws stadje met een prima haven met WIFI. Hier woonde de laatste 20 jaar van zijn leven de impressionist Alfred Sisley, die hier een 400 schilderijen gemaakt heeft. Hij is op zijn zestigste aan keelkanker.overleden. Als hij tijdens zijn leven een schilderij verkocht dan kreeg hij hooguit 100 francs. Twee maanden na zijn dood werd op een veiling al meer dan 300.000 francs geboden. Waar wij ook kwamen in het stadje, overal zagen wij zijn schilderijen in het ‘echt. Ons achteruitzicht in de haven hangt inmiddels in Barcelona, de sluis vóór ons in Praag. Veel is er niet veranderd in Moret. Wij hebben geluncht in een crêperie, ook door Sisley vereeuwigd, maar door Elsbeth wat aangepast.


We hebben zoveel gefietst in Parijs, dat de banden problemen geven. Ik heb nog nooit zoveel banden geplakt. In Nederland en ook in Duitsland vorig jaar was het nooit moeilijk om bij problemen een fietsenmaker te vinden. Maar in het land van de Tour de France…. Iedereen weet te vertellen, waar ooit een fietsenmaker was : daar konden wij het mee doen In Nemours vonden wij eindelijk een zaak, die bereid was om de achterband van Elsbeth´s fiets te vervangen door een pittig ´Michelinbandje´. Heb je eindelijk een fietesenmaker dan schrikt het cardanisch systeem van onze fietsen hen af. Later begaf ook mijn achterband het. Geplakt, opgepompt, maar steeds liep de band langzaam weer leeg. Het bleek het ventiel te zijn, het rubber rond het ventiel was stuk en is in Frankrijk niet te krijgen ! Mais non !volgens de één systeme Anglaise, volgens de ander systeme Neerlandaise , dat hebben ze hier niet. Ik ben in mijn wanhoop campings langs geweest op zoek naar Nederlanders met fietsen, die vast wel reparatiesetjes , van Samson, bij zich hebben. Ik heb ze gevonden, maar ze hadden geen slangetjes!, Ventielen gaan vrijwel nooit stuk , dus slangetjes hebben ze bij zich! Ik heb veel reserve-onderdelen aan boord zoals , impellers, dynamoriemen, etc, maar een rubber slangetje van een fietsventiel ? …..Niet aan gedacht !
Posted by Picasa