In Parijs in de haven van het Arsenal lagen ze al toen wij 1 mei daar aankwamen. Na 1 juni, toen wij daar vertrokken, kwamen wij ze vele malen tegen. In hun boot, een motorsailer van 9 meter, voorzien van 20 stootwillen in alle maten en kleuren, met 3 grote honden aan boord hebben zij de winter in Parijs doorgebracht en zijn nu onderweg naar Nice voor de volgende overwintering. De boot heet ‘The Do Littles’ met een Canadees echtpaar aan boord. Vanaf Parijs geëscorteerd door een soort weekendbootje met ook een Canadees aan boord die in zijn ééntje vaart : Dear Darling David. Met elkaar maakten ze veel herrie, en dan hebben wij het nog niet eens over de drie honden. Toen we ze definitief uit het zicht waren, werden wij op de hoogte gehouden van hun tocht. Overal zagen wij op kademuren, bruggen en sluizen stickers tegen met ‘The Do-littles were here ‘ . Eéntje hebben wij er afgepeuterd.
Het werd weer tijd om een plaats te zoeken voor de derde wedstrijd van het Nederlands elftal. Dat werd St Thibault. De wedstrijd hebben we gezien in de Pub aan de Loire in gezelschap van landgenoten, die op de camping zaten.( wonnen weer, nu van Kameroun ). Volgende dag heeft de havenmeester ons met de auto naar Sancerre gebracht. Een levendig stadje, vooral door de toeristen en de wijnproeverijen, waar we zo waar een Mac Donald aantroffen. Alleen geen internet, zoals bij elke MacDonalds. Deze Schot heeft als Maréchal in Franse dienst zoveel bijgedragen in de buurt van Sancerre aan La Gloire de la France, dat er een Rue naar hem vernoemd is.
In de kanalen in de Bourgognestreek zijn de sluizen niet geautomatiseerd. Ze worden vaak bediend door sluismeesters maar op het kleinere Canal de Nivernais ook door studenten. Lig je eenmaal in de sluis dan wordt het zeer op prijs gesteld om mee te helpen de deuren open en dicht te draaien. Dat scheelt niet alleen veel extra lopen voor de sluismeester(es), maar ook tijd voor ons. Pas later begreep ik van Nienke, meevarend schoonzusje en fysiotherapeute, welke houding het beste is bij het open maken van de sluisdeuren. Buik inhouden en met je benen draaien. Bij de Franse sluismeesters is dit advies nooit goed doorgekomen. De meeste hebben bij moeder de vrouw meer gegeten dan ze bij het sluizen er van af hebben kunnen draaien, hoewel het toch zwaar werk is. Om 12 begint het verplichte déjeuner voor de heren en liggen wij te wachten vóór de sluis tot het één uur is in een wolk van barbecuelucht van gebraden worstjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten