FIEP

We laten de boot voor een week in Auxerre en gaan met een huurauto 'voor een korte vakantie' naar Nederland. Allereerst gaan wij naar Wetering, waar wij zijn uitgenodigd door Noortje, Robbie en Fiep, die daar een weekje vakantie houden. En ja, oma's en kleinkinderen... Oma Elsbeth had natuurlijk in haar favoriete winkel de Monoprix een leuke jurkje gekocht voor Fiep en meegenomen naar Overijssel. Sorry Fiep, het lukt opa niet om oma uit kinderklerenwinkels te houden. Fiep is twee en  twee is NEE ! Dat was oma vergeten, want elke dag wilde zij alleen haar blauwe jeansjurkje met 'majoo'(maillot) aan en haar onafscheidelijke laarsjes. Wilde absoluut niet in Oma's trots. En dat bij 30 graden ! Na een week appte Noortje ons dat de jurk van oma nu toch haar lievelingsjurk is geworden. Dank je wel Noor,  het kan verkeren.

               TWEE  JARIGE OPA 'S 

Fiep heeft geluk met twee opa's  die kort na elkaar jarig zijn. En dat moet gevierd worden. Ik was zeer vereerd over de gouden balloncijfers aan touwtjes met een 7 en een 2. Die waren kort ervoor al eerder gebruikt voor de verjaardag van de andere opa van hetzelfde bouwjaar.  Er zat nog genoeg lucht in de ballonnen. En Fiep mocht alle 144 kaarsjes uitblazen na het 'Lang zal die leven'. De volgende dag voeren we in een sloep door de Weerribben richting Giethoorn.  Rond een uur of acht '-avonds  eenmaal thuis hoorde ik van verre  fanfaremuziek. En net als de ervaring een paar weken eerder in Samois met Django Reinhardt's huis zien  en het horen van live gipsyjazz had ik die nu in de buurt van Giethoorn en met de film  Fanfare!  Tja 72 jaar worden, dan ga je misschien snel dingen associëren die er niet zijn.  Dan moet ik altijd denken aan bevriende Belgen van onze leeftijd,  die geregeld bij elkaar kwamen in een kroeg in Leuven  en zichzelf lid noemde van de DMC : Dement Maar Content.  Net als in Samois was het  geen hallucinatie. In de avondstilte voer een platte werkschuit langs met een spelend  plaatselijke fanfareorkest. Gelukkig, Content want nog niet Dement ! Van de op één na meest bezochte Nederlandse film 'Fanfare" hadden Robbie en Noortje nog nooit gehoord, laat staan dat die in Giethoorn is opgenomen. De film is nog steeds op You Tube te zien.

            TERUG  IN  AUXERRE

Na een kort en prettig verblijf in Nederland rijden wij met onze huurauto terug naar de boot, naar de port  Aquarelle in Auxerre, een haven met het mooiste uitzicht in Frankrijk, op de kathedraal St Étienne.  Het contract van de huurauto nalezend kwamen we er achter dat die schoon moest worden teruggebracht. Anders 135 euro bij betalen. En na ruim 2000 km was de voorkant van de witte Renault Clio behoorlijk zwart van de insecten.  En geen Loogman wasstraat in de buurt. Het is in elke haven verboden om met kraanwater je boot af te spuiten. Over auto's wordt niet gesproken. De insecten waren nog 'vers' en met de spuit waren ze zo verdwenen. Bij 36 graden in de stralende zon is dat geen straf en Europcar was stomverbaasd hoe schoon de auto was na zo veel kilometers.

             SLUIZEN  OP  DE  YONNE

De meeste sluizen hebben rechte sluismuren. Dan is het nooit een probleem om in te varen en aan te leggen. Het Canal du Midi heeft ook rechte sluismuren, maar de sluisvorm is ovaal  en dat geeft m.n. bij huurboten problemen. Op de Yonne  zijn de sluismuren schuin in een V-vorm. Ooit bedacht om te voorkomen dat de sluismuren zouden instorten, De beroepsvaart kan er redelijk mee omgaan, maar ik ken ook foto's van een schuin op de kademuur liggende péniche , even niet opgelet. Voor de pleziervaart hebben ze pontons tegen de schuine muur aangelegd, die  mee gaan met de stand van het water. Alleen ontbreken in de eerste 2 sluizen na de Seine pontons. Bij de eerste sluis stond een pinnige sluismeesteres te schreeuwen en wilde persé een lijn  om de boot vast te leggen. Ik herkende haar van jaren geleden, ze was nog steeds niet veranderd,  ook niet het lawaai dat er uitkwam. Uitleggen dat een boot met 2 motoren en een boegschroef makkelijk stabiel is te houden in de sluis van 90 meter lang en 10 meter breed  en veiliger was  hielp niet. Volgens haar moest je in Nederland ook altijd vastliggen in een sluis. Uitleg dat wij geen scheve sluiswanden kennen hielp niet. Ze dreigde haar 'Responsabele' erbij te halen. Als  ze daar mee gaan dreigen houdt alles op. Het heeft een kwartier geduurd om 2 landvasten aan elkaar te knopen en die  haar toe te werpen en uiteindelijk terug kwam bij ons aan boord. De lange lijn lag in het water en uiteraard alleen op de motoren werd ik gesluisd.  Bij de volgende sluis waren ook geen pontons en op de vraag aan de sluismeester of ik nu wel  alleen op de motoren kon sluizen : 'geen probleem ".  Ik vroeg waarom dat bij de vorige sluis niet kon. Hij kende de dame en zei Oh Die ? En haalde zijn schouders op. Gelukkig waren in volgende sluizen wel pontons aanwezig.

                    SENS

Een klein stadje maar wel één met de eerste gotische kathedraal van Frankrijk. En een aartsbisschoppelijk paleis, thans museum. Gelegen aan de rivier de Yonne hebben we in het verleden daar een paar maal aangelegd. Aan de kade stond toen een wankel elektriciteitskastje met binnenin een wirwar van draden met een tiental stopcontacten, waarvan er altijd een aantal het niets deden. Nu is de kade gerenoveerd en staan er 3 nieuwe elektriciteitskastjes. Prima natuurlijk.  Maar ook het grasveld was veranderd in een ( verlicht) amfitheater. De jeugd van Sens komt daar elke avond bij elkaar om te chillen, voetballen met lege plastic flesjes en er klinkt Marokkaanse rap uit talloze smartphones etc. tot 4 uur in de ochtend.  De gemeente wil iets verderop ook nog een lang ponton aanleggen voor de 'plaisanciers'. Tja maar die jongeren, je doet geen oog dicht... We maakten er ook kennis met de nieuwste vorm van vissen, met een magneet. Amper afgemeerd kwam er een jongeman naar ons toe of hij de pikhaak mocht lenen. Zijn magneet zat vast  onder  water. Hij kreeg hem weer los en vertelde van wat hij allemaal boven water had gekregen vlakbij brug.  Daar is  in beide wereldoorlogen veel gevochten is. Knopen, gespen revolvers en hij hoopte nog een keer een granaat te vinden. Een paar dagen later stond in de Yonne Republicaine, het plaatselijke sufferdje dat een magneetvisser een granaat had opgevist bij de brug  en  hem toch maar snel weer liet zakken. De mijnopruimingsdienst deed de rest. Het kan niet anders of het was dezelfde jongeman. Hij had die dag dubbel geluk. Zijn droom is uitgekomen en de granaat is niet ontploft !

               GASTEN  AAN  BOORD

In Sens komen Tineke en Robbert aan boord. Ze varen een paar dagen mee naar Auxerre. Dat zijn heel rustige gasten aan boord. Je hebt er geen kind aan. Eenmaal in Auxerre aangekomen de 14e juli trokken zij zich terug in hun slaaphut om de Wimbledonfinale te zien op hun Ipad. Op ons terras boven was door de zon te veel licht. Aan de vele NEE's ! en JA's ! en SUFFERD ! was duidelijk te merken voor de buitenstaander dat zij op de hand van Federer waren. Helaas verloor hij, na ruim 5 uur kijken...

WAAR NAAR TOE? NAAR TANCROU!

Tancrou, nooit van gehoord, maar wij werden uitgenodigd door Vincent en haar kinderen om daar de 70e verjaardag te vieren van onze vriendin Caroline, die in Frankrijk woont en die we al heel lang kennen. Voor haar een surpriseparty en Vincent en haar kinderen kunnen dat erg goed organiseren. Het vond plaats op een bijzondere afgehuurde camping. Bijzonder omdat je kon slapen in b.v. een boomhut, zeilboot in een boom, tipitent, legertent etc. Gelegen aan de oevers van de Marne  was mij beloofd dat ik aan kon leggen aan een steiger. Dat viel tegen want de rivier was ter plekke zeer ondiep en het bleek te gaan om een gammel vissteigertje. Dat kon ik de Gairloch niet aan doen. Bovendien kreeg ik per mail een 'Avis a la Battelerie' van de VNF dat ik zaterdag op de avond van het feest van 10-12 uur ter hoogte van de camping niet mocht varen of liggen vanwege vuurwerk. Verderop in Mary-sur-Marne was bij een restaurant een goed ponton. Daar heb ik uiteindelijk 4 dagen gelegen. Het werd een waanzinnig weekend met etentjes, feesten, live-music en bijpraten met oude bekenden en kennis maken met de familie en vrienden van Vincent en we konden met eigen ogen zien hoe alle kleinkinderen van 'Omalyne' waren gegroeid .'s-Middags waren er Oudhollandse spelletjes, waaraan ook de familie van haar Franse vriend Vincent met veel plezier aan deel nam. Toen het zaterdagavond donker werd was er een groot vuurwerk ter ere van Caroline. Ook de plaatselijke bevolking was daarvan op de hoogte en was in grote getale aanwezig. Precies om 12 uur 's-nachts  kwam er een grote kartonnen taart de camping binnen wandelen, waaruit het oudste kleinkind van Omalyne sprong. Zondagochtend na het ontbijt wilden al haar kleinkinderen wel eens in de taart natuurlijk ! Na de lunch ging iedereen huiswaarts. En op het ponton van de steiger bij onze boot hebben wij met de jarige, Vincent en vriendin Ellen ons te goed gedaan aan de restanten van de lunch en konden we rustig napraten over het feestelijke weekend. 

            CENTRE  NAUTIC POINCY

Een privéhaventje aan de Marne, slechts 1 uur varen van het feest in Tancrou. Dat bleek ons een prima uitgangspositie om vóór het feestweekend heen en daarna weer terug naar toe  te varen. Je hebt er stroom, water en uitstekende wifi. Van de 10 boten die er normaal liggen waren er nu nog 5 over. Één ervan wordt zomers bewoond door Régis die tevens de havenmeester is. Bij terugkomst was er weer een hittegolf en Anna was met haar Mojito  er bij komen liggen. Zie de vorige blog. Die avond aten wij met elkaar. De volgende dag ging Régis met Anna een tochtje maken en werden wij tot waarnemend havenmeester benoemd. Dat was geen zware taak, want er kwam geen boot langs.  Puffend onder de schaduw van grote treurwilgen hebben wij in oase van rust de dag doorgebracht. Met dank aan zwemmen in de Marne en de prima douche.

             SAMOIS  SUR  SEINE

Als je tegen het middaguur ergens aanlegt, vlakbij een restaurant dat langzaam vol loopt, dan kan je ons zeker 10 minuten later aan één van de laatste tafeltjes zien zitten. Zo ook in Samois. Na een voortreffelijke lunch liepen wij op weg naar het centrum langs een huis met een plakkaat : 'Hier leefde en stierf Django Reinhardt'. En even later klonk er livemuziek in de trant van de "Hot Club De France ". In de oude overdekte wasplaats speelde een viertal Duitse musici er zijn muziek. Zij oefenden ter gelegenheid van het jaarlijks Django Reinhardt Festival, dat al meer dan 40 jaar plaats vindt hier. Tot 2016 werd dit drukbezochte festival op een eiland in de Seine gehouden, maar 2 weken vóór de opening  stond het eiland onder water. Sindsdien is het verplaatst naar de paleistuin in Fontainebleau, 10 km verderop. Overal kom je jongelui met gitaren tegen en hoor je wel ergens gitaarmuziek. Er liep ook  iemand met een cello in zijn hand over straat. De camping is één en al Django en verderop heeft een boer een illegale camping op zijn terrein met voornamelijk jongelui uit n.b. Groningen. Compleet met sanitaire voorzieningen, grote tent en ijskasten Die jonge mensen komen er al jaren gedurende de week van het festival. Django Reinhardt was een Sjinti-zigeuner, kon geen noot lezen en was vanaf zijn 18e gehandicapt aan zijn handen door een brand in zijn caravan. Met veel doorzettingsvermogen heeft hij toch gitaar kunnen blijven spelen en zo werd hij de grondlegger van  de gypsyjazz. Ik hou van zigeunermuziek. Maar om de hele dag naar zijn muziek te luisteren... Na zo veel dagen  Django-muziek werd het de hoogste tijd om te verkassen uit Samois, overigens een beeldschoon plaatsje aan de Seine.

                              PARIJS

Voor het eerst varen wij Parijs binnen van uit het Westen. In Conflans-Sainte-Honorine, daar waar de Oise in de Seine uitmondt  laten wij de boot liggen voor een dagje Parijs met de trein. Je komt aan op Gare St Lazare. Vandaar met bus 29 naar Place de la Bastille. Langs de opera en langzaam rijdend, windowshoppend door de Rue Francs-Bourgeois in de Marais. We hebben de Marché Alligre bezocht en via de Rue Faubourg Saint Antoine terug naar Restaurant L'Industrie voor de lunch, waar nog steeds de (strenge !) kledingregels gelden voor de bedienende dames, de Serveuses. Per trein ben je in 30 minuten in Parijs, terwijl wij de volgende dag 70 km moesten varen door de sterk meanderende Seine. Na de Eiffeltoren werd het gebruikelijk druk op het water. Met rondvaartboten, beroepsvaart en een enkele plezierboot. Opeens kwam een boot van de brandweer met een noodvaart ons tegemoet. Met dezelfde sirene als de ambulances op de weg. Gevolgd door nog 2 collegaboten, waar op één boot een duiker zich aan het omkleden was. Daarna werd het rustiger en in gepaste stilte voeren we langs de Notre Dame. Met grote kranen was men nog steeds bezig met het stutten van de restanten. Volgend jaar wordt begonnen met de restauratie, als de toegezegde miljoenen daar voor inderdaad worden overgemaakt....

                      DUTCH   PARTY

Na Parijs lieten wij dit keer 'De Chinees' rechts van ons om de Marne op te varen. Na enkele sluizen en een tunneltje lagen wij na sluis Neuilly in een gekanaliseerd gedeelte van de rivier. Bij 2 picknick tafels. Om  half acht  kwamen twee wat oudere heren met een grote koeltas en 6 flessen Perrier. De tafels werden gedekt  met op elke tafel een fles Perrier. Wij gingen na onze lange vaartocht door Parijs uit eten, het terras was al gedekt. Terug bij de boot was er een enorm feest aan de gang.  Een 'stadsgemêleerd' gezelschap, jong en oud en uit alle werelddelen. De tafels vol met drank en eten. Wij werden uitgenodigd om een hapje mee te eten, het was tenslotte een  dutch party maar toen wij vertelden  bij 'Chez Fifi "gegeten te hebben,  begrepen zij dat wij geen pap meer konden zeggen. Moe na de lange tocht over de Seine en voldaan  na Fifi gingen wij naar bed. De volgende ochtend was er niet meer te zien van het feestje.

                             ANNA

In de loop der jaren hebben wij vele "Booters" ontmoet en sommige meerdere malen. Zo ook Anna. Met haar man voer zij door Frankrijk en sinds zijn overlijden doet zij dat alleen. Terug naar Amerika  wilde zij niet, door de vele warme contacten met andere 'Booters' bleef zij in Europa.  Elke keer als wij Anna tegenkwamen voer zij op een andere boot. Maar altijd te herkennen aan de vele weelderige bloembakken, die zij dagelijks van water voorziet  met een gieter aan een touw. Zij  verkocht haar eerste schip en kocht  een nog grotere boot, verkocht ook die en nu vaart ze in een veel kleinere maar wel handzamere boot, wel steeds type péniche.  De verkoop en aankoop van de boten omschrijft zij als een "coupe de foudre ", welke uitdrukking zij vast geleerd heeft van Charlette, die in het Arsenal nog altijd aan buitenlanders Franse conversatie les geeft.  Door de verkoop van haar vorige boot was zij wel haar vaste ligplaats in de zomer in het Arsenal in Parijs kwijt. Zij pendelt tussen Lagny, Meaux en Poincy om in oktober weer terug te keren naar het Arsenal. Haar laatste boot heet Mojito en Anna heeft  zich door die naam gespecialiseerd in  cocktails, Margherita's en Mojito's bij elke apéro.