PARIJS

Voor het eerst varen wij Parijs binnen van uit het Westen. In Conflans-Sainte-Honorine, daar waar de Oise in de Seine uitmondt  laten wij de boot liggen voor een dagje Parijs met de trein. Je komt aan op Gare St Lazare. Vandaar met bus 29 naar Place de la Bastille. Langs de opera en langzaam rijdend, windowshoppend door de Rue Francs-Bourgeois in de Marais. We hebben de Marché Alligre bezocht en via de Rue Faubourg Saint Antoine terug naar Restaurant L'Industrie voor de lunch, waar nog steeds de (strenge !) kledingregels gelden voor de bedienende dames, de Serveuses. Per trein ben je in 30 minuten in Parijs, terwijl wij de volgende dag 70 km moesten varen door de sterk meanderende Seine. Na de Eiffeltoren werd het gebruikelijk druk op het water. Met rondvaartboten, beroepsvaart en een enkele plezierboot. Opeens kwam een boot van de brandweer met een noodvaart ons tegemoet. Met dezelfde sirene als de ambulances op de weg. Gevolgd door nog 2 collegaboten, waar op één boot een duiker zich aan het omkleden was. Daarna werd het rustiger en in gepaste stilte voeren we langs de Notre Dame. Met grote kranen was men nog steeds bezig met het stutten van de restanten. Volgend jaar wordt begonnen met de restauratie, als de toegezegde miljoenen daar voor inderdaad worden overgemaakt....

                      DUTCH   PARTY

Na Parijs lieten wij dit keer 'De Chinees' rechts van ons om de Marne op te varen. Na enkele sluizen en een tunneltje lagen wij na sluis Neuilly in een gekanaliseerd gedeelte van de rivier. Bij 2 picknick tafels. Om  half acht  kwamen twee wat oudere heren met een grote koeltas en 6 flessen Perrier. De tafels werden gedekt  met op elke tafel een fles Perrier. Wij gingen na onze lange vaartocht door Parijs uit eten, het terras was al gedekt. Terug bij de boot was er een enorm feest aan de gang.  Een 'stadsgemêleerd' gezelschap, jong en oud en uit alle werelddelen. De tafels vol met drank en eten. Wij werden uitgenodigd om een hapje mee te eten, het was tenslotte een  dutch party maar toen wij vertelden  bij 'Chez Fifi "gegeten te hebben,  begrepen zij dat wij geen pap meer konden zeggen. Moe na de lange tocht over de Seine en voldaan  na Fifi gingen wij naar bed. De volgende ochtend was er niet meer te zien van het feestje.

                             ANNA

In de loop der jaren hebben wij vele "Booters" ontmoet en sommige meerdere malen. Zo ook Anna. Met haar man voer zij door Frankrijk en sinds zijn overlijden doet zij dat alleen. Terug naar Amerika  wilde zij niet, door de vele warme contacten met andere 'Booters' bleef zij in Europa.  Elke keer als wij Anna tegenkwamen voer zij op een andere boot. Maar altijd te herkennen aan de vele weelderige bloembakken, die zij dagelijks van water voorziet  met een gieter aan een touw. Zij  verkocht haar eerste schip en kocht  een nog grotere boot, verkocht ook die en nu vaart ze in een veel kleinere maar wel handzamere boot, wel steeds type péniche.  De verkoop en aankoop van de boten omschrijft zij als een "coupe de foudre ", welke uitdrukking zij vast geleerd heeft van Charlette, die in het Arsenal nog altijd aan buitenlanders Franse conversatie les geeft.  Door de verkoop van haar vorige boot was zij wel haar vaste ligplaats in de zomer in het Arsenal in Parijs kwijt. Zij pendelt tussen Lagny, Meaux en Poincy om in oktober weer terug te keren naar het Arsenal. Haar laatste boot heet Mojito en Anna heeft  zich door die naam gespecialiseerd in  cocktails, Margherita's en Mojito's bij elke apéro.