woensdag 7 oktober 2009

deel 34


Idensen was een volgende overnachtingsplaats. Een boerendorp met grote vakwerkboerderijen van rood baksteen in herfstkleuren, verder niets, behalve een schattig klein vroeg-Romaans kerkje : de Sigwaldskirche. Het verrassende was dat er boven op het dak een ooievaarsnest gemaakt was. Veel van die jonge ooievaars komen belazerd aan hun end .Tegen een gebouwtje ernaast stonden bordjes, waarop vermeld stond waar de jonge ooievaars gevonden zijn. Alle jongen worden geringd, hoe dat gedaan wordt is mij een raadsel. Maar één is er gevonden in Perpignan, een ander in Carcassonne , tegen een hoogspanningsmast aangevlogen. Weer een ander is teruggevonden in de Oekraine, maar een 3 -jarige ooievaar had echt niet uitgekeken. Die is omgekomen bij een botsing met een autobus op de Viktoria-Falls- Road in Rhodesie !



Om Münster konden we echt niet heen. Je ligt in de oude haven bij allerlei restaurants en café’s. We bezochten achteraf het absolute culinaire dieptepunt van onze reis, maar wel met uitzicht op de boot : het werd Mühl fressen ! ( vuilnisbakken-eten ). Naast ons zaten 5 vrolijke Dirndels . Het was mij al opgevallen dat deze outfit bij veel winkels in de aanbieding was. Ik heb zelfs Elsbeth zo’n jurk aangeboden, maar ze was not amused. We kregen contact omdat de dames graag een ‘Kodakmomentje’ wilden en met een foto wilde ik ze graag helpen. Ik dacht dat het een groepje studentes was ( Münster is een grote studentenstad) en dat zij in het kader van ontgroening hier in Nord-Rhein-Westfalen voor paal op zijn Beiers moesten rondlopen. Niks bleek minder waar. Het waren medewerksters van de Lidl, op weg naar de Oktoberfesten verderop in een grote fabriekshal. Oktoberfesten , zelfs in Münster? Nu wordt het echt herfst en tijd om naar huis te gaan.


Vanuit Dorsten was onze volgende haven Doesburg. Misschien wat te optimistisch ingeschat. Na 30 km Wesel-Dattlenkanal en 60 km Rijn stroomafwaarts en 25 km de IJssel af leek mij geen probleem. Alles ging goed tot we na Arnhem de IJssel op voeren . Dat er problemen waren met de waterstand werd toen duidelijk. Op die laatste 25 km moesten wij op een zeer smal ‘parcours’ achter beroepsvaart varen en kwamen wij een 40-tal (!) schepen tegen tot aan Doesburg. Via kanaal 10 werd voortdurend met flarden tekst gemeld ( marifoon is niet alles !): “afvaart bij de Steeg, geladen opvaart bij de tonnetjes van Velp of ik ben halverwege de Koppelaar (?)”. Ik ben dichtbij mijn voorganger gebleven. Bakboord,/bakboord passeren of stuurboord/stuurboord was zo geen probleem. Plotseling hoorde ik : “dat plezierjachie zal je wel ruimte geven (!?)”. En van rechts kwam opeens een duwvaart zandschepen de IJssel op. Dat betekende vol in ‘de remmen ‘. Vlak voor Doesburg lag een binnenvaartschip vast. Mijn voorganger wilde hem helpen los te komen door langszij vast te maken en beiden met volle kracht vooruit. Dit betekende wel dat ik de Gairloch 180 graden moest draaien en in de stroom stil moest leggen. Het schip bleef vastliggen en uiteindelijk bereikten wij Doesburg, waar in de haven net genoeg water stond om aan te leggen . Wij hebben daar de broer en verdere familie van Elsbeth wonend aan de IJsselkade bezocht. De terugreis naar Arnhem stroomopwaarts op de IJssel was net zo erg. Na de Ijsselkop bij Arnhem gerond te hebben was deze ellende over en zijn wij via overnachtigingen in Wageningen, Culemborg, Schoonhoven en Gouda eindelijk thuis in Aalsmeer beland.
Posted by Picasa

maandag 5 oktober 2009

deel 33


Op terugweg in Wolfsburg besloten wij naar aanleiding van verhalen die wij op onze reis hoorden toch een bezoek te maken aan de Autostadt van Volkswagen. De jachthaven ligt op 100 meter van de Volkswagen-Arena, het voetbalstadion van Vfl Wolfsburg, dit jaar kampioen van Duitsland en wij konden getuige zijn van de eerste Championleaguewedstrijd , tegen Moskou . Veel politie en stewards op de been. We zaten op de bank in de boot met dit uitzicht en konden aan het gejuich horen dat er gewonnen werd.
Acht jaar geleden was de wereldtentoonstelling in Hannover En in Wolfsburg (=Volkswagen) vond men dat zij op 60 km afstand daar ook iets konden doen. Maar dan van blijvende waarde. Zij hebben een soort evenementenpark uit de grond gestampt, eigenlijk zoals Wolfsburg zelf is ontstaan in de jaren dertig. Er moest toen een fabriek komen voor auto’s voor het volk. Hitler was gek op mobiliteit en was verrukt van het ontwerp van een wagen voor het volk, een ontwerp van n.b. een joods ingenieur Josef Ganz, die zelfs de naam Kever bedacht heeft ( dit verhaal wordt in de Autostadt niet verteld) . Het in beslag genomen idee is verder ontwikkeld door m.n. Ferdinand Porsche in de eind dertiger jaren. De fabriek begon ergens in een weiland, waar later een stad omheen werd gebouwd. Uiteindelijk een stad met 120.000 mensen : Wolfsburg. Met een energiecentrale van de fabriek die de gehele stad (nog steeds) van elektriciteit voorziet. De helft van de inwoners werkt in de fabriek( was een tijd zelfs 80%) en onlangs werd gevierd dat de stad al 70 jaar bestond. De Autostadt is inderdaad een bezoek waard. Niet alleen een tentoonstelling van alle auto´s door de jaren heen, maar ook het proces van ontwerpen : tien jaar vooruit denken tot de eerste auto van de band rolt. Er wordt veel uitleg over energie, milieu en auto’s´ weergegeven in interactieve animaties. Je kan in een bus/treintje een rondtoer maken door de fabriekhallen ( als je om 9 uur komt , kan je direct mee, anders uren wachten ). Verder staan er paviljoens van alle merken in bezit van Volkswagen zoals Audi, Seat, Skoda en zelfs Lamborghini. Er staan twee torens waarin elke dag weer 400 nieuwe Volkswagens staan te wachten op de nieuwe kopers van die dag. Als je in Nederland een Volkswagen koopt, kan je de nieuwe auto zelf afhalen in Wolfsburg, i.p.v. bij de dealer. Voor dezelfde afleveringskosten mag je dan in het 5-sterrenhotel Ritz Carlton op het terrein logeren, de Autostadt bezoeken en je rijdt de volgende dag in je nieuwe auto naar huis. Per dag zijn dat dus 800 nieuwe auto´s, zeggen ze. Er zijn rondleidingen in vele talen , ook in het Nederlands. Omdat wij de enige Nederlanders waren die dag , werden wij privé rondgeleid door een vrolijke Vlaming. Op onze vraag hoe hij als Belg in Wolfsburg terecht is gekomen was zijn antwoord : de liefde !


Op de terugreis zijn wij van plan die plaatsen aan te doen, waar wij op onze heenreis niet aangelegd hebben. Het stadje Burg b.v. Wij waren daar op de zondag tijdens de jaarlijkse feestweek . Het stadje is o.a. bekend van de vele torens, nu allemaal te bezichtigen. Op een berg stond een oude watertoren, waar op elke etage een tentoonstelling was ingericht over alle industrie van vroeger. Het begon destijds met leerlooierijen, later met handschoenenfabricage en de eerste schoenenfabriek van Europa stond hier. Na de Wende opgekocht door Salamander uit concurrentieoverwegingen, daarna ontbonden : tevergeefs want Salamander schijnt zelf ook niet meer te bestaan. Naaiateliers, waar voor de DDR alle legeruniformen werden gemaakt en 600 mensen werkten. Na de Wende geen werk meer dus opgedoekt, kwam niet in aanmerking voor Sanierungssubsidie. Met veel knip en plakwerk zijn deze tentoonstellingen in elkaar gezet in de trant : In de oude DDR-tijd was alles beter !? Veel medailles over werkprestaties van toen. B.v. voor dezelfde produktie, maar al op 10 december gehaald! Allemaal erg benepen weergegeven, komt hier het woord ‘Burgerlijk ‘ vandaan ? Maar… de omgeving rond Burg is belangrijk geweest voor de geschiedenis van heel Europa. De meeste namen uit die tijd kende ik wel, maar wist niet dat ze allemaal uit deze buurt kwamen . Catharina ( de Grote) komt hier vandaan : zij was de dochter van de graaf van Sachsen-Anhalt ( deelstaat, waar Burg onder valt), die trouwde met haar neef, de tsaar van Rusland. Uit deze streek komt ook Hans Herman von Katte. Hij was een jeugdvriend/minnaar van kroonprins Friedrich ( de latere der Grosse ). Toen hun genegenheid dreigde uit te komen wilden zij naar Engeland vluchten. Zij werden opgepakt en beiden ter dood veroordeeld . Von Katte werd terechtgesteld ( laatste woorden van hem : “De dood voor zo’n lieve prins is zoet !”) en Friedrich moest hierbij toezien van zijn vader ( Pruisische opvoeding !). De straf van zoonlief werd teruggedraaid. Hij heeft zich in een gedwongen en ongecosumeerd huwelijk geschikt. In zijn zomerpaleis Sans Souci in Postdamwaren geen vrouwen welkom.

In Burg zelf is Carl von Clausewitz geboren, die op 12e jarige leeftijd in het Pruisische leger terecht kwam. Later werd hij wereldberoemd door zijn militair strategisch leerboek : Vom Kriege. Na zijn dood is dit boek postuum uitgegeven door zijn vrouw. Dit boek is nu nog steeds op militaire academies verplichte kost. Hij leefde in de tijd van Napoleon, die na zijn terugtrekking uit Rusland achter de Elbe hier in de buurt bij Möckern zijn eerste kleine nederlaag in Europa leed tegen een Pruisisch-Russisch leger ( met Von Clausewitz) , korte tijd later gevolgd door Napoleon’s grotere definitieve nederlaag bij Leipzig ( de Volkerenslag).
Bismarck begon zijn politieke carrière in deze streek als dijkgraaf aan de Elbe voordat hij Staatskanzler van Duitsland werd. Eind van de 19e eeuw werd ten zuiden van Burg een groot militair oefenterrein aangelegd. Vele dorpen zijn daarvoor ontruimd op de Ginserheide, zo ging dat vroeger. Aan het einde van de tweede WO qua grootte verdubbeld om 80 mm kanonnen uit te proberen ( voor afstanden over 40 km) . In Magdeburg werden die gemaakt , hier niet ver vandaan, een stad met veel militaire staalindustrie, Krupp zat daar o.a. Vier maal ging zo’n knal goed , daarna ontplofte het kanon steevast ! Tegen het einde van de tweede WO zou de eerste straaljager van Duitse makelij (de Junkerfabriek stond in Dessau) hier gaan proefvliegen, er werd zelfs een landingsbaan op dit oefenterrein gemaakt. Toen de Engelsen hier lucht van kregen bombardeerden zij die baan. Overigens : volgens mijn zegsman, de havenmeester van de jachthaven in Burg, was er geen Duitse vlieger te vinden , die in zo’n snel en wendbaar vliegtuig durfde te vliegen. Het militair oefenterrein is er nog steeds. Nederlandse militairen houden hier nu jaarlijks 'lange-afstandsoefeningen ".
I In Sachsen- Anhalt, rondom het leuke plaatsje Burg, gebeurde dit allemaal in de 19e en 20e eeuw.



Aan de kanalen vanaf Berlijn richting Rijn zijn een aantal havens, waar het goed overnachten is. Dat hoor je van andere mensen onderweg. Zoals Genthin, Haldesleben, Wolfsburg, Hannover, Bad Essen en in een zijkanaal van het Mittelankanaal in Heidanger. Een rustige parkachtige jachthaven, waar ik letterlijk achter de geraniums zat. Op elke meerpaal was een bak van die bloemen gemonteerd ! Een grote stad op 7 km afstand is Braunschweig . Volgens de havenmeester goed te fietsen in een half uur. Maar hij had er niet bij verteld dat een groot gedeelte bergop was ! Braunschweig is en middeleeuwse Hanzestad, waar wij net te laat aankwamen om Angela Merkels toespraak op de markt te missen. Op elke boom hingen plakkaten van de CDU met foto’s van haar . Op één daarvan stond ze samen met ene Vera Lengsfeld, ookCDU-politica. Beiden ooit eens gefotografeerd met een diep decolleté , nu samen op een plakkaat met de tekst : Wir haben mehr zu bieten ! Op de terugreis haalden wij dat half uur wel, maar erg snel fietsen was er ook niet bij . Er waren al veel afgevallen bladeren op het fietspad.. Na al die maanden varen kregen wij zo door dat de herfst begonnen was.
Posted by Picasa

zondag 4 oktober 2009

deel 32


Na Wildau voeren wij naar Köpenick. De eerste keer dat wij daar waren konden wij geen ligplaats vinden. Nu vonden we er één aan het eind van een lange steiger ( eigenlijk bedoeld voor rondvaartboten, maar zo slecht onderhouden : daar is in jaren nooit meer aangelegd ! Wij mochten daar 3 dagen liggen. Het behoorde bij een restaurant “ Zur Fischer Hütte ‘. Uit beleefdheid zijn wij daar gaan eten, want ze serveerden daar verse Zander ( snoekbaars) voor een schappelijke prijs en van beiden houden we. We troffen het wel want we kwamen op de wekelijkse dansavond met disco. De snoekbaars , die ik op mijn bord kreeg, hoorde daar niet thuis. Die verdiende een plaats in het Guinness Book off Records, een meer dan 3 cm dik snoekbaarsfilet(?), zo zwaar ‘op de huid’ gebakken, dat ook van het vel geen structuur meer was te ontdekken en hij smaakte naar diepvrieskabeljauw…. Op advies van Elsbeth heb ik mijn mond gehouden, om de dansavond niet te verpesten. En die was leuk ! ABBA en de Beatles met af en toe een Duitse Schlager er tussen door. Ze zijn hier nog bezig met een inhaalslag in de DDR, het leek voor ons een schoolfeestje van vroeger. Wij wilden de volgende ochtend graag water tanken en ook dat zou geen probleem zijn . Er werd 250 meter slang ’s-avonds aan elkaar gekoppeld zodat wij de volgende ochtend water konden bunkeren. De pachter verzekerde ons dat hij altijd vroeg in de ochtend aanwezig was. De volgende ochtend om tien uur was hij er nog niet. Ik heb de slang gevolgd die via de bloembakken van het terras en verder achter het restaurant doorliep en verdween achter de keuken. De slang verdween achter de keuken via een deur richting een volkstuincomplex , en nog steeds nergens een kraan! Op die deur stond een bord van een gemene hond : ik waak hier !. Geen geblaf te horen en omdat de deur met een soort alarmdraad was ‘beveiligd ‘heb ik hem gewoon geopend . Geen hond, maar veel lawaai en binnen 1 minuut kwam er een man luid schreeuwend aanlopen, die de eigenaar van het geheel bleek te zijn. Ik heb hem de situatie uitgelegd. Dat de pachter er nog niet was . Dat kwam wel meer voor, zei hij … Hij zou zijn vrouw vragen de kraan open te zetten. En als ik water genoeg had, moest ik maar een knoop in de slang leggen ! Zo gezegd zo gedaan .


Daarvoor hadden wij al gedonder gehad met het hek. Wij hadden bij Hanneke en Cornelius gegeten in Berlijn na de hele dag in het Deutsches Historisch Museum te hebben rondgelopen. Wij gingen via de U-Bahn met de fietsen terug naar de boot. Tot aan het hek. Dat zat op slot. Een extra sleutel had niemand kunnen vinden bij ons aanmelden. Dus werd er besloten dat ’s-nachts het hek wél dicht , maar niet op slot zou zijn. Helaas was de kok niet op de hoogte. En daar stonden wij in het donker voor een gesloten en hoog hek. We zijn er overheen geklommen vonden twee barkrukken op het terras en zo hebben wij zelfs de fietsen eroverheen kunnen tillen. Voor ons is geen hek te hoog.


In al deze maanden hebben wij ruim 14 dagen 'gelegen' in de gastvrije ’jachthaven’ Berlijn op de gratis aanlegplaatsen (zonder faciliteiten) zonder enig probleem. Onderweg spraken wij mensen die vanuit havens in Potsdam , Spandau of zelfs in Brandenburg Berlijn bezocht hebben. Die zagen er tegen op om onbeveiligd zomaar in de stad te liggen. Favoriete plaats voor ons was de Stadtmitte, gelegen tussen de Reichstag en het station Friedrichsstrasse. Als het donker wordt een fantastisch uitzicht op het station. Tussen gebouwen door verschijnt om de 2 minuten wel een trein, al die lichtjes, een mooi gezicht. Overdag zijn er veel passagiersboten op het water. Officieel mag je er maar 24 uur liggen. Zelfs de Wasserschutzpolizei, die dagelijks langs kwam , maakte geen bezwaar als je er 2 dagen bleef, omdat er weinig gebruik van deze plaatsen gemaakt werd. Het was een groot genot deze stad te bezoeken en zeker vanaf de boot ‘van uit je eigen bed’! De avond van ons afscheid van Berlijn hebben wij doorgebracht in Charlottenburg, de rustigste plek. De volgende ochtend hebben wij nog een bezoek aan het museum van Henri Berggruen gebracht. Dit ligt tegenover het Schloss Charlottenburg. Hij was destijds vriend en galeriehouder van Picasso in Parijs . Een charmant museum met veel , ook onbekend, werk van Picasso.
Posted by Picasa