deel 32

Na Wildau voeren wij naar Köpenick. De eerste keer dat wij daar waren konden wij geen ligplaats vinden. Nu vonden we er één aan het eind van een lange steiger ( eigenlijk bedoeld voor rondvaartboten, maar zo slecht onderhouden : daar is in jaren nooit meer aangelegd ! Wij mochten daar 3 dagen liggen. Het behoorde bij een restaurant “ Zur Fischer Hütte ‘. Uit beleefdheid zijn wij daar gaan eten, want ze serveerden daar verse Zander ( snoekbaars) voor een schappelijke prijs en van beiden houden we. We troffen het wel want we kwamen op de wekelijkse dansavond met disco. De snoekbaars , die ik op mijn bord kreeg, hoorde daar niet thuis. Die verdiende een plaats in het Guinness Book off Records, een meer dan 3 cm dik snoekbaarsfilet(?), zo zwaar ‘op de huid’ gebakken, dat ook van het vel geen structuur meer was te ontdekken en hij smaakte naar diepvrieskabeljauw…. Op advies van Elsbeth heb ik mijn mond gehouden, om de dansavond niet te verpesten. En die was leuk ! ABBA en de Beatles met af en toe een Duitse Schlager er tussen door. Ze zijn hier nog bezig met een inhaalslag in de DDR, het leek voor ons een schoolfeestje van vroeger. Wij wilden de volgende ochtend graag water tanken en ook dat zou geen probleem zijn . Er werd 250 meter slang ’s-avonds aan elkaar gekoppeld zodat wij de volgende ochtend water konden bunkeren. De pachter verzekerde ons dat hij altijd vroeg in de ochtend aanwezig was. De volgende ochtend om tien uur was hij er nog niet. Ik heb de slang gevolgd die via de bloembakken van het terras en verder achter het restaurant doorliep en verdween achter de keuken. De slang verdween achter de keuken via een deur richting een volkstuincomplex , en nog steeds nergens een kraan! Op die deur stond een bord van een gemene hond : ik waak hier !. Geen geblaf te horen en omdat de deur met een soort alarmdraad was ‘beveiligd ‘heb ik hem gewoon geopend . Geen hond, maar veel lawaai en binnen 1 minuut kwam er een man luid schreeuwend aanlopen, die de eigenaar van het geheel bleek te zijn. Ik heb hem de situatie uitgelegd. Dat de pachter er nog niet was . Dat kwam wel meer voor, zei hij … Hij zou zijn vrouw vragen de kraan open te zetten. En als ik water genoeg had, moest ik maar een knoop in de slang leggen ! Zo gezegd zo gedaan .

Daarvoor hadden wij al gedonder gehad met het hek. Wij hadden bij Hanneke en Cornelius gegeten in Berlijn na de hele dag in het Deutsches Historisch Museum te hebben rondgelopen. Wij gingen via de U-Bahn met de fietsen terug naar de boot. Tot aan het hek. Dat zat op slot. Een extra sleutel had niemand kunnen vinden bij ons aanmelden. Dus werd er besloten dat ’s-nachts het hek wél dicht , maar niet op slot zou zijn. Helaas was de kok niet op de hoogte. En daar stonden wij in het donker voor een gesloten en hoog hek. We zijn er overheen geklommen vonden twee barkrukken op het terras en zo hebben wij zelfs de fietsen eroverheen kunnen tillen. Voor ons is geen hek te hoog.

In al deze maanden hebben wij ruim 14 dagen 'gelegen' in de gastvrije ’jachthaven’ Berlijn op de gratis aanlegplaatsen (zonder faciliteiten) zonder enig probleem. Onderweg spraken wij mensen die vanuit havens in Potsdam , Spandau of zelfs in Brandenburg Berlijn bezocht hebben. Die zagen er tegen op om onbeveiligd zomaar in de stad te liggen. Favoriete plaats voor ons was de Stadtmitte, gelegen tussen de Reichstag en het station Friedrichsstrasse. Als het donker wordt een fantastisch uitzicht op het station. Tussen gebouwen door verschijnt om de 2 minuten wel een trein, al die lichtjes, een mooi gezicht. Overdag zijn er veel passagiersboten op het water. Officieel mag je er maar 24 uur liggen. Zelfs de Wasserschutzpolizei, die dagelijks langs kwam , maakte geen bezwaar als je er 2 dagen bleef, omdat er weinig gebruik van deze plaatsen gemaakt werd. Het was een groot genot deze stad te bezoeken en zeker vanaf de boot ‘van uit je eigen bed’! De avond van ons afscheid van Berlijn hebben wij doorgebracht in Charlottenburg, de rustigste plek. De volgende ochtend hebben wij nog een bezoek aan het museum van Henri Berggruen gebracht. Dit ligt tegenover het Schloss Charlottenburg. Hij was destijds vriend en galeriehouder van Picasso in Parijs . Een charmant museum met veel , ook onbekend, werk van Picasso.