dinsdag 11 oktober 2016

                                               TELECOMMANDE  OP  HET  CANAL  DE VOSGES



Vroeger had elke sluis zijn eigen sluismeester, die bij de sluis woonde. In de eerste en tweede wereldoorlog werden de mannen opgeroepen voor militaire dienst.  Het sluizen  moest doorgaan en werd door hun vrouwen gedaan.  Na de oorlog kwamen ze of niet terug, of waren invalide. De vrouwen bleven dus nog lang  sluizen.  Nu zijn het weer meer mannen die helpen sluizen. En in vakantietijd studenten. Bij alle sluizen in Bourgondië  of op het canal du Midi werkt het  nog zo. Vaak één sluismeester voor 2 à 3 sluizen. Je helpt zelf  mee sluisdeuren te sluiten en te openen. Alleen elke sluismeester wil weten of je verder vaart naar de volgende sluis en meestal weet je dat niet. Bij een leuke  plek blijf je liggen. Dat betekent elke weer vragen naar telefoonnummers om de volgende dag  weer  verder  te kunnen. Lastig. Boven de lijn Parijs-Dijon is inmiddels vrijwel alles geautomatiseerd.  Je trekt aan een stang boven het water en de sluis maakt zich gereed voor je boot. Werkt prima en is erg gemakkelijk. Bij problemen is er een rijdende sluismeester die binnen 10 minuten er is. Of je krijgt een afstandsbediening mee.  Op het Canal van de Rhône naar de Rijn krijg je een soort koelkast mee, die soms snel maar meestal na minuten drukken eindelijk werkt als je vlakbij de sluis bent. En dan heb je het Canal de Vosges.  Ook met afstandsbediening. Alleen te richten op een gemiddeld  honderd meter van de sluis geplaatst doel. Soms op de rechter, dan weer op de linker oever. En ook wel  eens er vlakbij de sluis. Een puzzeltocht ! De paaltjes zijn in jaren niet schoongemaakt en liggen vaak achter of in bossages verstopt. Je komt bij een sluis... geen paaltje gezien.  Terugvaren  en ja hoor daar staat ie  ! Stroomopwaarts wordt de sluis na 20 minuten automatisch gevuld uit veiligheidsoverwegingen. Dat betekent elke keer 10 minuten wachten tot  de sluis leeg is en je naar binnen kan varen. Daar hebben we wat op gevonden Elsbeth met de 'Telecommande"op de fiets vooruit. En als ik aankwam stond de sluis open, zij hielp met aanleggen en op de fiets verder om  de volgende sluis te activeren. En zo kon ik steeds een open sluis invaren. Met een vijftien sluizen per dag scheelde dat gauw een paar uur !



                                                                      COURS-LES-BARRES







Na het Canal de Vosges en de petite Saône, dan ben  je alweer een 300 km verder, kwamen wij terug in Saint Jean de Losne.  Over de Saône  stroomafwaarts 60 km naar Chalon-sur Saône en daar begint het Canal du Centre. En zo kwamen wij wederom in Cours-les-Barres, waar het altijd prettig liggen is met de boot.  Het dorpje ligt een dertig meter hoger dan het kanaal. De Mairie is het eerste huis  boven. Daartussen is een smaakvol aangelegde tuin met watervallen en picknickplaatsen. een oase van rust.


                                                                               CANICULE



 
Méteo France voorspelde al tijden mooi weer en  nu zelfs een week lang  canicule van 35-40 graden. In het Canal lateral de la Loire zijn geen platanen zoals in het Canal du Midi voor de nodige  schaduw, maar  in  Cours-les-Barres vonden we een oplossing  om de hittegolf te doorstaan . Heel vroeg opstaan, boodschappen doen per fiets  5 km verderop  in Cosne-sur-Loire en tot 12.00 uur in de schaduw van onze boot vertoeven. Daarna de verdere dag in de schaduw van bomen een paar meter verder met af en toe een windje of met behulp van een ventilator. Dankzij die bomen lag ook de Gairloch om 5 uur 's-middags in de schaduw.  En kon onze slaapkamer aan boord  afkoelen. We lagen daar wederom samen met een Franse ex-binnenvaartschipper, net zoals  in 2010. Hij lag daar al  2 weken  en wachtte tot het kanaal nà  Briare weer bevaarbaar zou zijn op zijn weg naar Compiègne. Voor het waarom, zie de volgende blog. Na een week was de temperatuur gezakt  tot een niveau, dat varen weer leuk is. Op naar Briare, waar de boot ook dit jaar weer zal overwinteren.

                                                       ROUTEKAART  VAN  AFGELOPEN  JAAR


Eigenlijk wilden wij vanuit Nancy richting de Marne en Parijs om van  'boven uit " naar Briare varen.  Niet alleen in Nederland heeft het afgelopen voorjaar geregend,  ook hier. Het riviertje de Loing is in het voorjaar buiten zijn oevers getreden en heeft niet alleen  de straten in Moret-sur-Loing, Montargis en Nemours onder water gezet, maar verder  op ook 70 meter dijk van het kanaal weggeslagen. Maandenlang  was het kanaal onbevaarbaar.  Eind augustus zou alles weer hersteld zijn.  We varen in Frankrijk, eind september is dan ook mogelijk. Per vier september was het kanaal weer open.  Dat risico hebben wij  begin augustus niet genomen.  Vandaar  dezelfde weg terug  naar Briare, net zoals  wij in het voorjaar zij vertrokken. Wij hebben dit jaar dan 1650 km afgelegd  en 482 sluizen gepasseerd. Met een kleddernat voorjaar en een wel  erg warme zomer  hebben wij afgelopen half jaar  een fantastische tijd  aan boord gehad. Mooie steden  bezocht, zoals Besançon, Bazel, Straatsburg en Nancy, waar we gemiddeld een volle week lagen met de boot. We gaan ons nu bezig houden met het winterseizoen thuis en nadenken waar wij volgend jaar  gaan varen. Dit is dan ook de laatste blog van dit jaar. Als alles goed gaat zijn wij in maart 2017 weer aan boord en gaan wij vast weer verder met de blog !









dinsdag 6 september 2016

2016-9-6

 ON Y DANSE

We hebben dit jaar een Bose Mini II Sound Link aan boord. Via Bleutooth kunnen wij de muziek van Itunes of Spotify via de Ipad of laptop horen op concertzaalniveau, draadloos en zonder ruis. Wat een uitvinding! Josja speelt fluit in een orkest. Daarom veel muziek van Danzi en Mercadente gedraaid. En ook van de Firehouse Five Plus Two. En van Colea Serban. Want van oude Dixieland en zigeunermuziek daar houden wij allemaal van! De Gairloch werd op ligplaatsen in het wild een concertboot, waar gedanst werd! En ik heel blij! Want Elsbeth is niet voor al te luide muziek, het water draagt immers ver, maar met Josja en in een eenzame omgeving kon de volume knop open!


ARZVILLER

Bij Arzviller tussen Straatsburg en Nancy was vroeger een sluizentrap van zeventien sluizen met een verval van bijna 45 meter over 4 km lengte. Maar ook met een pand van maar 45 meter, waar vrachtboten van 38 meter elkaar amper konden passeren. Er ontstond altijd file aan beide kanten. In 1964 is het vervangen door een scheepslift verderop in Saint Louis Arzviller. Een unieke constructie van een badkuip van 41 meter lang en 5,50 meter breed. Je vaart erin, de deuren worden gesloten en de bak wordt over de helling van 41% omhoog of omlaag gesleept met behulp van contragewichten en kabels. Dat duurt slechts 4 minuten i.p.v. vroeger een hele dag met de oude sluizentrap. Vrachtvaart is er niet meer. Wel veel huurboten, want dit stuk kanaal is één van de mooiste van Frankrijk. En rondvaartboten, want het trekt ook veel dagjesmensen die dit fraaie staaltje Frans technisch vernuft willen aanschouwen en in de bak omlaag of omhoog willen meevaren. Vorig jaar is er een ernstig ongeluk geweest. Bij het invaren boven van een (gelukkig) stalen boot van 22 meter ging de bak 'halverwege de boot' spontaan al naar beneden en werd slechts door deze gelukkig stalen boot midscheeps tegengehouden. Alleen al het water van het kanaal, dit pand is 33km lang, stortte met veel geraas naar beneden. Alle inwoners van het dorpje verderop, Lützelbourg, zijn in allerijl geëvacueerd, er dreigde een overstroming. Een attente sluismeester verderop viel op dat het water in het pand snel begon te zakken en heeft op tijd alle wachtsluizen gesloten en zo de schade weten te beperken. Iedereen kon weer met droge voeten naar huis. De reparatie nam vorig jaar bijna de hele zomer in beslag. Reden waarom ik onze huidige tocht een jaar heb moeten uitstellen. Wij voeren de bak in, de deuren sloten en wij wachten tot de bak omhoog zou glijden. Maar er gebeurde tien minuten lang niets... Het zal toch niet! De aanwezige sluismeester, die 'mee glijdt' omhoog stelde ons gerust. Een klein technisch probleem, gebeurt wel meer! Het heeft nog een half uur geduurd, maar toen waren we ook in 4 minuten boven. En konden wij gelukkig verder op het lange pand met ook nog drie tunnels, waarvan de langste 2300 meter, eenrichtingsverkeer met stoplichten geregeld door een sluismeester.


KUNST, CULTUUR EN JEUGDHERINNERINGEN IN HET WEILAND 

Inmiddels zijn wij in Niderviller beland en krijgen een telefoontje van Lydia. Zij is op terugreis van een week schildercursus in Frankrijk en zou het leuk vinden om met haar vriendin langs te komen. Vriendin Jeanette heeft net als Elsbeth in Vught haar jeugd doorgebracht. Het bleek dat de cursisten behoorlijk aan het werk gezet zijn. Het was geen echte vakantie. Moe van de hele week en de lange autoreis leek het dat zij totaal geen overzicht hadden over hun werk. Het was erg warm en we hadden onze tafel en stoelen achter een heg in de schaduw neergezet. Al het werk van die week werd uit de auto gehaald en op het gras geëxposeerd en besproken met Elsbeth en Josja. Met een wat meer voldaan gevoel, mede ook na de Spaghetti Bolognese gingen zij terug naar hun hotel. Hoewel Elsbeth en Jeanette elkaar niet kenden, zij schelen een aantal jaren, werden tussen alle kunstbeschouwingen door ook vele goede jeugdherinneringen opgehaald. Het was een heel gezellige avond, vooral voor die types uit Vught!!!

donderdag 1 september 2016

2016-9-1


PUNAISE, PUNAISE!

In Straatsburg kwam een eind aan onze twee AGM-accu's, die voor alle 220 volt aan boord zorgen. Ze werden warm en het rook naar zwavelwaterstof aan boord. Tijd voor vervanging. In de haven van Kayouk in Straatsburg was dat mogelijk. Wij kwamen in het weekend aan, dus pas maandag kon er besteld worden, maar dan zouden er woensdag twee nieuwe semi-tractieaccu's  zijn. Met aan de onderkant plus-min en plus-min. Dat werd dus vrijdag in de namiddag na veel bellen, maar met min-plus en min-plus aansluitingen. Voor een leek  niet zo begrijpelijk, maar nu moesten de al aanwezige accukabels vernieuwd worden. De mecanicien van de haven was met vakantie en het verwisselen van de accu's zou  gedaan worden door  de botenschilder! Ik waagde mijn rug niet aan de elk zeker 50 kg zware accu's. Het was warm en onder veel 'Punaise, Punaise' zijn de oude accu's van boord gehaald en de nieuwe op zijn plaats gezet. Maar nu nog het aansluiten. Het min-plusverhaal begreep hij niet zo en wilde alles gewoon aansluiten. Ik heb zijn responsable erbij gehaald. Die maakte een mooie tekening hoe hij het met de beschikbare accudraden wel kon doen door de accu's 180 graden te draaien. Dat gebeurde natuurlijk weer onder veel ''Punaise, Punaise'. Maar het is goed gekomen, alles werkt weer goed! Als een Fransman 'Punaise' zegt, bedoelt hij geen punaise, maar is dat een net woord voor als wij een drieletter woord zouden bezigen, beginnend met een K en eindigend op een t! Volgens het woordenboek betekent Punaise zoiets als "Verdulleme"! Het bleef een keurige man en hij kon werken.


HET EUROPEES PARLEMENT

We zijn in Straatsburg en wij wilden wel eens zien waar onze Europarlementariers af en toe aanwezig zijn. Om de veertien dagen zijn zij afwisselend in Brussel of Straatsburg, terwijl de administratie van dit alles wordt bijgehouden in Luxemburg, wat niet bij iedereen bekend is. Dit triootje kost ons allemaal bijna 300 miljoen per jaar. En heeft zeker ook bijgedragen tot de Brexit. Van al die miljoenen voor het steeds verhuizen kan je natuurlijk ook leuke andere dingen doen voor de gemeenschap. Je mag de binnenplaats van het imposante gebouw bezoeken na een grondige 'Schipholcheck". Behalve de bewaking  was er niemand, zomerreces van twee maanden natuurlijk! Alle vlaggen van onze Europese gemeenschap hingen vóór de ingang, met de Franse vlag halfstok, na Nice. Als wij een paar dagen later met onze boot langs varen, ook de Duitse, na de aanslag een paar dagen later.


CROQUE MONSIEUR

Josja komt aan boord in Straatsburg en we varen met haar verder op het Canal de Marne au Rhin. En het is zo langzamerhand  een goede gewoonte om met haar als lunch een keer een croque monsieur te nuttigen. Dat deden wij nu in Saverne. Vorig jaar in Dijon was die uitmuntend, nu veel minder. Maar het uitzicht op het vroegere Bisschoppelijke paleis in Saverne met op één van de schoorstenen een ooievaarsnest, we zijn in de Elsas, vergoedde veel. Trouwens het was ook te warm om zelf een broodje te smeren. Al die jaren als Josja aan boord komt loopt de temperatuur ernstig op, want zij neemt altijd mooi weer mee. Ook nu weer :ja hoor bijna een 'canicule'!

zondag 28 augustus 2016

2016-8-28


BREISSACH REVISITED

Precies tien jaar geleden was ik hier om de Gairloch te bekijken en misschien te kopen. Elsbeth en ik hadden samen net een vakantie in Nederland achter de rug met onze salonboot de Oriënt. De week erop vloog Elsbeth met zus Hanneke naar China om Noortje op te halen na nog twee weken met haar door China gereisd te hebben. Ik had op internet de Gairloch gevonden, die te koop was. Ik vloog naar Bazel en heb vanuit Breissach op zondagochtend Elsbeth gebeld dat ik de boot wilde kopen. Zij fietste toen in tropische temperaturen op de Chinese muur en was zo moe en verhit dat zij alles goed vond. Tja en zo varen wij nu nog steeds op deze Broom Continental uit 1972. Uit het feit dat wij sindsdien meerdere maanden per jaar op de Gairloch door Europa varen kan je opmaken dat ik toen een goede keus gemaakt heb. Weer terug in Breissach na vertrek van Noortje en Robbie heb ik het adres van de vorige eigenaar gevonden en hem gebeld.
Hij kwam dezelfde middag op bezoek, het ging goed met hem en het was 'Eine herzliche Begegnung' met Ivo Mansmann, de vroegere eigenaar, de Gairloch en zijn huidige bemanning. Liggend op dezelfde plaats in dezelfde haven én precies tien jaar geleden dat ik besloot tot de koop van de Gairloch.


QUATORZE JUILLET

In Straatsburg aangekomen adviseerde de sluismeester ons om direct na de sluis op het ponton van de Halte Nautique af te meren want dan konden wij het vuurwerk zeer goed zien. Per fiets maakten wij in de middag een korte tochtje door de stad. Terug gekomen bij de boot bleek het parkje, waar de boot lag met hekken afgezet te zijn en er liepen een vijftal beveiligers rond.
Veiliger konden we niet liggen want zij bleven tot 2 uur 's-nachts om ook over ons waken. Geamuseerd zagen we vanaf het achterdek het hele gedoe aan. Aan de overkant kwamen busjes van de politie en de ME te staan Een  brug werd door het militairen afgezet en de trams mochten niet meer bij de halte op de brug stoppen. Er verschenen de uren erna, ambulances, nog meer politie, de brandweer,hulpverleners te water, duikers en uiteindelijk de Gendarmerie National oftewel de waterpolitie. We herkenden hun uniform inmiddels maar al te goed. Met een pak papier in de hand, waar in zou staan dat wij ons bevonden in de 'Zone de Securité', vastgesteld door de prefect én de VNF nota bene, die ons naar het ponton hadden verwezen en dat wij daar niet mochten liggen... Tegenstribbelen hielp niet, zij begeleidden ons naar de andere kant van het vuurwerkterrein verder op langs het kanaal. Daar lagen wat bootjes en op de kade waren duizenden mensen. Het lukte mij om tussen de bootjes af te meren, onder applaus van de mensen op de kant. Ook het bootje van de waterpolitie kwam langs en vond dat ik très profesionnel had afgemeerd en zei dat ik na het vuurwerk weer naar de Halte Nautique terug mocht. Prettig zitten kijken was het niet echt met honderden mensen èn kinderen achter je. Het viel ons op dat er zoveel baby's en kinderen aanwezig waren, hoe kun je zulke kleintjes aan de mensenmassa en herrie blootstellen. Het vuurwerk van 50.000 euro, zo las ik de volgende dag, was oog en oor verblindend. Achter ons was een smalle loopbrug. Van beide kanten probeerden mensen na afloop de overkant te bereiken. Dat heeft uren geduurd. In het gedrang vielen er een paar mensen flauw, de ambulance medewerkers kregen het nog druk. Onder de brug ontstond een spontaan feestje van een aantal gillende pubers met een vervelend muziekje uit een smartphone. Gelukkig kwam daar rond één uur een voortijdig eind aan toen er een enorme regenbui losbarstte. En toen lazen wij het bericht over het drama in Nice. Echt, het had hier ook met de mensenmassa op de kade kunnen gebeuren en op de bijna stilstaande massa op de loopbrug... Één gek is genoeg, ondanks de vele bewaking die wij gezien hebben.


 MET HET TREINTJE DOOR STRAATSBURG

Van ons korte fietstochtje op de 14e juli hadden wij de indruk gekregen, dat Straatsburg een zeer mooie stad is. Met als historisch hart het Grande Île, omringd door de rivier de Île en het Canal de Île.
Dit staat niet voor niets op de werelderfgoedlijst van de Unesco. En dat trekt veel toeristen. Om een snelle indruk te krijgen van een stad maken wij soms een kort toertje met een toeristentreintje. Dat lukte hier niet, geen plaats meer en dan maar op de fiets achter het bomvolle treintje aan. Voordeel is dat die alle andere toeristen te voet opzij dringt en je word zo achteraan rustig rondgeleid door de hoogtepunten van de stad. Langs de kathedraal met één toren, die wel 142 meter hoog is. Tot de 19e eeuw de hoogste plek van de christenheid. En langs het Petite France, met de vakwerkhuizen met hoge schuine daken en bebloemde balkons. En het ritje is nog gratis ook! Echt op zijn Hollands sightseeing, op de fiets! Halverwege sloten ook een paar Franse fietsers zich bij ons aan. Bonne idée monsieur...

zondag 21 augustus 2016

2016-8-21


DUITSLAND - FRANKRIJK

Het EK voetbal hebben wij natuurlijk ook gevolgd. Op de avond dat Noortje en Robbie zouden komen was het grote treffen tussen Duitsland en Frankrijk. Zij zouden rond 21.00 uur aankomen, tijdstip van het grote treffen. Naast de haven was het 'Rhein-restaurant am Rhein'. Zij hadden buiten maar liefst 3 grote TV-schermen geïnstalleerd. Om een goede tafel te bemachtigen zaten wij al om acht uur bij een tafel met goed zicht op een TV, uiteraard aan het bier! Temidden van met Duitse vlaggen beschilderde gezichten, maar er waren ook enkele Franse fans! Het restaurant is ook geliefd bij de overburen van de Rijn. Bij elk Frans doelpunt werd het stil, maar aan de overkant van de Rijn, Frankrijk dus, hoorde je het gejuich. Onder het genot van 8 Schnitzels, in Duitsland krijg je er altijd twee pp met een hoop frites, hebben wij de nederlaag van het Heimatland mee gemaakt. Na afloop geen problemen tussen de Duitse en Franse fans. Iedereen droop af, wij ook, naar onze boot. Die ook veilig achter een slagboom en een toegangshek met code lag evenals de auto van Noor en Robbie. Aan de Franse overkant van de Rijn was het nog lang onrustig met toeterende auto's.


EEN KWALITEITSHEK VOOR DE DEFENDER

Robbie en Noortje gingen voor een korte vakantie wederom naar Frankrijk. Wij voeren op dat moment op de Rijn van Bazel richting Straatsburg. Robbie wilde alleen langskomen alleen als de auto veilig achter een slot en grendel kon staan. We vonden een tophaven in Breissach, waar wij alweer tien jaar geleden de Gairloch kochten. Daar werden we hartelijk ontvangen en men herkende de boot meteen, "ach, der alte Gairloch"! Om bij de haven te komen over land was er een slagboom én een hek met toegangscode. Beveiliging voldoende en verleid door het hek kwamen zij voor een tweede keer dit jaar aan boord. 


SCHWARZWALD

Wij zijn met Noortje en Robbie naar Colmar gevaren en de volgende dag via hetzelfde kanaal weer terug naar Breissach. De volgende dag was het zondag en erg warm en hebben wij per auto (met airco!) een tochtje gemaakt door het Schwarzwald. Ik was daar destijds toen ik de Gairloch kocht met de vorige eigenaar geweest. Hij heeft mij toen rondgeleid langs alle plekken, die voorkomen in de werken van Goethe. De verhalen kende ik nog wel, de plekken kon ik niet meer terugvinden. Op een terras met fraai uitzicht naar alle kanten hebben wij van een Schwarzwaldlunch genoten. Noortje koos voor Spätzli, die kende ze nog uit Berlijn...

zondag 14 augustus 2016

Amsterdam City Swim 2016


Lieve Allemaal,
Voor de 4de keer doe ik mee met de Amsterdam City Swim. Ik vind het nog steeds geen pretje om mee te doen, vooral de eerste 5 minuten! Maar ik doe het om mensen met ALS te steunen! Mochten jullie hen ook willen steunen, sponsor mij!
Liefs Fransje
https://www.amsterdamcityswim.nl/deelnemers/fransje-gorter/

dinsdag 9 augustus 2016

2016-8-9

BAZEL
Eenmaal op de Rijn zijn wij stroomopwaarts naar Bazel gevaren. Als je zo dichtbij bent laat je zo'n kans niet liggen. Veel vrachtvaart en in de buurt van de stad wordt de vaarweg smaller, dus nog meer stroming. Bij veel geladen tankers was een sleepboot nodig om ze door de stad te slepen. En een maand geleden stond het water door ook de vele regenval in Zwitserland zelfs twee meter hoger dan nu! Wij kropen een jachthaven 2 kilometer vóór de stad in. Dat was nog wel een klus met de forse stroming. Daarna keken we onze ogen uit naar wat ons aan boten passeerden, raceboten, watertaxi's, pontjes, tankers, containerschepen, vrachtschepen rijen dik en enorme cruiseschepen, samen goed voor meters hoge golven. Het centrum en de fraaie Altstadt was vanuit de jachthaven makkelijk te bereiken, fietsend langs het water en het oude havengebied. In afwachting van nieuwe bebouwing zijn er kunstenaarsateliers in containers en met sloophout gebouwde café s en restaurants gebouwd. Opgezet door oude hippies uit Berlin. Een zogenaamd 'Freiluftgebiet', waar de jongeren uit Bazel graag komen. Bazel is een indrukwekkend mooie keurige en  levendige stad. En waag het niet iets te doen wat verboden is! Wij fietsten nog al makkelijk tegen het verkeer in en op het voetpad... Meerdere malen zijn we door attente inwoners  terecht gewezen, dat mocht absoluut niet! Wij zijn onze Amsterdamse fietsmanieren nog steeds niet kwijt geraakt.
DE RIJN ALS ZWEMBAD
Dat kan in het zwembad 'Rheinbad-Breite. In de Rijn gebouwd kan je er zonnen, eten en als het te warm wordt beneden in een kooi in het Rijnwater afkoelen. Zonder badmeester, geen toezicht in dit zwembad. Als je goed kunt zwemmen ga je helemaal niet in de kooi, maar kan je ook op warme dagen langs de oever met de stroom mee zwemmen. Je kan je kleren in een waterdichte tas in de vorm van een vis stoppen, die je overal kan kopen en die je ook als een soort drijver kan gebruiken. Je moet wel letten op de grote boten en op de twee veerboten die vastzittend aan grote kabels over het water gespannen heen en weer varen. Als je te laat weer aan wal komt heb je wel kans om niet in Zwitserland, maar in Frankrijk of Duitsland aan land te komen. Paspoort ook meenemen in je tas! Wij kwamen op straat twee inwoners tegen in natte zwemkleding, die zich even later midden in de Rijn lieten meevoeren, kilometers ver. Een kwartier later kwamen wij ze op land in dezelfde badkleding weer tegen op weg voor een tweede ronde en spraken hen aan. Zij doen dit elke dag 2 keer. Het water was nu 19 graden en na de tweede keer nemen zij thuis een Kaffee mit Kuche en hun dag kan niet meer stuk.

ZWITSERSE FRANKEN

Na onze eerste fietstocht namen wij op een terrasje een kopje koffie en een biertje. Afrekenen: 9,40 Zwitserse Franken! Ongeveer 9 euro... En er was geen fout gemaakt. Wij wisten van vroeger dat Zwitserland al geen goedkoop vakantieland was. Maar in januari 2015 heeft Zwitserland zich losgekoppeld van de euro en is nu als vakantieland onbetaalbaar voor buitenlanders. Één Zwitserse Frank is iets minder dan 1 euro nu. Zelf verdienen ze in verhouding genoeg om hun hoofd boven water te houden met deze prijzen. En in Bazel, bij het drielandenpunt met Duitsland en Frankrijk gaat op zaterdag iedereen naar Duitsland om voor de hele week inkopen te doen. Voor de winkeliers in Bazel een ramp. In de jachthaven was geen internet en wifi-fon kon ik in Bazel nergens vinden. Dan blijft er nog één plek over! Ons kantoor, de Mac Donalds! Daar zou ook de prijs van een kleintje koffie vast minder zijn. Nee dus. De prijs in Frankrijk bij de Macdo voor een espresso is 1,30 euro. In Bazel had ook Macdo zich aangepast, 3,60  Zwitsers Franken!

zondag 7 augustus 2016

2016-8-7


SLUIS KAN EINDELIJK WEER OPEN MAAR WEL MET VEEL MANKRACHT

Om half negen in de ochtend kwam een sluismeester langs de boot om te vertellen, dat het water verder op gezakt was en wij om negen uur weer  verder konden. Hij vertelde ook dat onze boot voorlopig de laatste zou zijn op het kanaal richting de Rijn. Een twintigtal sluizen achter ons was door de vele regen een rotsblok afgebroken en via de spoorrails in het water van het kanaal terecht gekomen. Het zou zeker een maand duren voor er weer een boot kon varen. Wij vertrokken direct en vier sluizen verder, bij de probleem sluis naar de rivier toe, stopte de sluisdeur bij het openen. Door het hoge water en de extra stroming was er zoveel zand bij de deur terecht gekomen dat die niet meer tegen de muur kon komen. De vrouwelijke sluismeester, tevens 'responsable' van het hele traject belde met al haar collega's. Na een kwartier waren er zeven man bezig de sluisdeur heen en weer te schudden, bepaald niet zachtzinnig. Zo hard dat wij bang werden dat die af zou breken. Maar na een paar minuten was de deur zo ver open dat wij uit de sluis konden varen. We hebben maar niet meer achteruit gekeken of de deur niet zo ontwricht was dat die niet meer dicht kon. Zo snel mogelijk richting Rijn!

MULHOUSE

Na een vermoeiende dag met veel sluizen kwamen wij daar om zes uur aan. Nog slechts één sluis verwijderd op het kanaal richting Rijn. Een verrassend leuke stad. Wij lagen in een oude havenkom vlakbij het station en het centrum. 's-Ochtends haalde ik daar ons gebruikelijke croissantje en krantje. Bij elke ingang stonden 4 zwaar bewapende soldaten, een onheilspellend gezicht. Maar het gevaar voor ons kwam niet te land, maar ter 'zee'! Wij werden de volgende nacht een paar  keer gewekt door harde slagen tegen onze boot. Even verder op lag een prachtige Super van Craft  met Nederlandse bemanning. Ook zij waren die nacht wakker geworden van klappen tegen hun boot ondanks dat die boot Zeeleeuw heette! Maar ook daar trok die grote vis, ze kunnen wel ruim 2 meter lang worden, zich niets van aan.


BOTENSNELWEG

Na twee dagen Mulhouse belden wij de VNF dat wij de volgende ochtend verder wilden. Als je dat vóór 16.00 uur doet en een tijd afspreekt voor de volgende dag. Bij de laatste sluis van het Canal du Rhône au Rhin stond een sluismeester al klaar op de afgesproken tijd. Hij vertelde dat wij nu de botensnelweg opgingen, de Rijn. Geen sluis meer van Freycenet-formaat, ca 38 meter lang en 5 meter breed, maar twee sluizen van elk 180 meter lang en 22 meter breed. Dag en nacht open en per marifoon oproepbaar. En et beperkte snelheidsbeperking. Dat was weer even wennen na al die Franse kanalen.

donderdag 28 juli 2016

2016-7-28


VERSLAG VAN ANTON OP WEG NAAR DANNEMARIE

Om het ons maximaal naar de zin te maken hadden René en Elsbeth een geweldig plan bedacht voor ons verblijf aan boord van de Gairloch. We gingen een zogenaamde sluizentrap nemen. Een plan dat we direct omarmden zonder overigens te weten wat we konden verwachten. Wenteltrap, vlizotrap, luie trap en ook roltrap zijn begrippen waar we ons alles bij kunnen voorstellen. Maar sluizentrap…? Ons gastvrije echtpaar legde geduldig uit dat we op weg naar Dannemarie over een afstand van zo’n 11 km ongeveer 40 à 45 meter zouden gaan dalen en dat doet een boot nou eenmaal - net als wij - met de trap, een sluizentrap. Spannend!! Het vervoer terug was nog wel een puntje. Want jammer genoeg kon de auto niet mee op de Gairloch dus moest er iets geregeld worden. ’s Morgens vroeg gingen René en ik op verkenning want het verhaal ging dat er ergens in het piepkleine Montreux-Château een treinstation zou zijn. Handig voor de terugweg niet waar. Na enkele keren vragen, bleek dat station er inderdaad te zijn maar het was nog kleiner dan piep en derhalve onvindbaar. Wat te doen? De creatieve geest van Elsbeth was niet voor een gat te vangen zoals verderop zal blijken. Kapitein René had de Franse Kanaalwaterstaat – de Voies Navigables de France – kortweg VNF uitvoerig over zijn vaarplan geïnformeerd. Ondanks dat bleek de betreffende vrouwelijke fonctionnaire bij de eerste sluis op het afgesproken tijdstip in geen velde of wegen te bekennen. Het noopte René halsbrekende toeren uit te halen om op de kant te komen en mevrouw bij de les te krijgen. Met een soepele vanzelfsprekendheid werd door de kapitein en z’n bootsvrouw de sluis ‘genomen’ en bleek onze fonctionnaire een vriendelijke madame die met eenzelfde soepelheid de knoppen bediende. Vervolgens kregen we een mannelijke collega van haar mee die zich 16 sluizen lang over ons zou ontfermen. Met een grote VNF bestelbus achtervolgde hij ons steeds naar de volgende sluis. Deurtje dicht, deurtje open en we voeren weer verder. Onderweg bleek dat die grote VNF bestelbus wel degelijk een functie had. Hierin vervoerde de brave borst namelijk een schoffel die hij van tijd tot tijd hanteerde om links en rechts een onkruidje van de sluismuur te verwijderen. Inmiddels broedde Elsbeth op haar snode plan. Eerst nog een afleidingsmanoeuvre De kapitein offreerde onze man 2 blikjes onvervalste Heineken waarvan hij er een met een schalkse blik direct weg klokte. Dat was het moment om toe te slaan. Met haar meest verleidelijk blik vroeg Elsbeth hem of de twee amies néerlandaises wellicht straks met hem mee konden rijden, hij moest immers toch terug naar het beginpunt. Een eenvoudig verzoek zou je zeggen, maar niet in la douce France. Hij wilde dat wel maar moest ‘t toch voor alle zekerheid even met de boven hem geplaatste fonctionnaire telefonisch checken. Je kon immers niet weten welk gevaar er met die twee onverwachte passagiers eventueel op de loer zou liggen. Laat die fonctionnaire nou precies de mevrouw van de eerste sluis zijn! Na korte tijd kwam zij aanrijden. Eveneens in VNF automobiel. Elsbeth en madame in conclaaf. Leek zij van plan haar hoogste chef in Parijs te bellen. Zo’n onalledaags verzoek ging haar bevoegdheid toch eigenlijk wel te boven. Maar na enkele minuten hakte ze kordaat de knoop door. De onder haar geplaatste employé (de man van de twee blikjes dus) zou ons na aankomst in Dannemarie in z’n VNF voiture terugbrengen. Maar dan wel pas na eerst uitvoerig de lunch gebruikt te hebben natuurlijk. Uiteraard vonden wij: ’s lands wijs ’s lands eer. “Zo doe je dat” mompelde Elsbeth op de van haar bekende wijze… Terug in Montreux-Château offreerden wij de man nog een modaal bankbiljet. Hij glunderde van oor tot oor. Zijn dag kon niet meer stuk. Die van ons ook niet trouwens.


OOIEVAARSNESTEN

Als je aan ooievaars denkt, dan denk je aan baby's en hier in de Elzas vooral aan voorspoed. Waar de kinderen vandaan komen weten ze in de Elzas natuurlijk ook wel. De vogel staat al eeuwen in het embleem van de Elzas. Men wist dat in oorlogstijd en de mannen op het slagveld waren en de akkers niet omgeploegd werden de populatie ooievaars in de jaren daarna aanzienlijk afnam. Geen knaagdieren en wormen op een presenteerblaadje? Dan zoeken wij volgend jaar een sympathiekere wijk op! Een andere Airbnb! De opportunisten! In 1987 en toch al ruim 40 jaar vrede waren er om onbegrijpelijke redenen nog maar een dertig koppels in de streek. Reden voor een commissie te vormen die met jaarlijks 200.000 euro in kas hier om hier wat aan te doen. Met nieuwe mogelijkheden tot nestbouw, palen, ook op gebouwen, wisten ze het aantal koppels ooievaars te vermeerderen tot 400. Tot in begin van 2000 het weer terugliep naar 150. Het aantal omgeploegde akkers was niet voldoende en de ooievaars kwamen op zoek naar eten terecht op vuilstortplaatsen. Daar waren ze niet welkom en werden verjaagd. Tot de commissie ingreep en dat verbood. Nu zijn er inmiddels een 800 koppels. Voldoende voor het ooievaarimago van de Elzas. En de commissie is opgeheven dit jaar. Blijft over de vraag, waarom deze gemakzuchtige vogels geassocieerd worden met baby's. Een onderwerp dat ons dit jaar natuurlijk erg bezig houdt dankzij onze dochter Noor! Al in de Griekse oudheid was opgemerkt dat ooievaars altijd naar hun oude nest terug keren als boodschappers van lente en vruchtbaarheid. Ook besteden zij veel tijd aan de opvoeding van hun kleinen. Een voorbeeld voor ouders en zo is de link met baby's ontstaan. In het Victoriaanse tijdperk en de preutse houding ten opzichte van de bevalling was het voor ouders makkelijker om hun kinderen de bloederige details te besparen en te zeggen dat de ooievaar een nieuw broertje of zusje had gebracht. Dannemarie is een stadje met veel pastel gekleurde vakbouwhuizen. We naderen immers Duitsland! En bovenop het kleine stadhuis in dit vriendelijk dorpje een paal met een bewoond ooievaarsnest. Die voelen zich duidelijk thuis bij de ambtenaren beneden!



TOCH ZWEMMEN IN EEN KANAAL!

Na een paar warme dagen en als slot een hele nacht wederom heel veel regen en noodweer mochten wij de volgende dag van de VNF niet verder varen. Vier sluizen verderop kwam er een riviertje in het kanaal uit met inmiddels zo veel water dat de sluizen in het kanaalgedeelte niet meer verantwoord open en dicht konden. Weer een paar dagen vast, nu in Dannemarie. In een oude havenkom met aan de overkant een pasta-snackbar. Daar was wifi, dat wij aan boord ook konden ontvangen. Overdag rond de 28 graden met veel zon en aan het eind van de middag drukkend. Il fait lourd heet dat op zijn Frans. Het werd Elsbeth te heet aan boord, zij sprong het kanaal in om af te koelen en zwom haar rondjes voor het pasta restaurant. Vóór het onweer losbarstte.

dinsdag 19 juli 2016

2016-7-19


KOM SJAAN, WE GAAN WEER EENS OP HUIS AAN

Visite van Westend uit Aalsmeer. Janine en Bert mochten het campertje van hun zoon Berend lenen. En belden op: "waar zijn jullie, in Dampierre? Dan komen we vanavond langs". In de stromende regen parkeerden zij de camper vlak naast de Gairloch. Wij werden direct na een hartelijke begroeting uitgenodigd voor een Westend-borrel in het campertje van Berend. Nou campertje? Van alle gemakken voorzien hoor! Daarna wilden we in een Frans restaurant een hapje eten. Maar in Dampierre, waar de laatste winkel van de boulanger te koop is en een baguette kan worden gescoord uit een automaat is natuurlijk geen restaurant te bekennen. Op zondagavond is in Frankrijk vrijwel geen restaurant geopend. Het werd een diner aan boord. Janine had nog een extra ei en zo werd het een spaghetti carbonara. Buiten regende het nog steeds en na een geanimeerde avond sprak Bert de mooie woorden: "Kom Sjaan, we gaan weer eens op huis aan!"


VERZOPEN!

Bij aankomst in Montbéliard kregen we van de capitainerie direct te horen, dat we de komende dagen niet verder konden varen. Het kon wel een week duren vanwege te hoge waterstand in de rivier, die in verbinding staat met het kanaal verderop. En in die week was het gelukkig droog d.w.z. we hadden slechts twee regenbuien. De ene duurde 3 dagen, de  andere vier dagen lang. Gelukkig was het een groot stadje, waar het een en ander te bekijken was. En er was WIFI! Maar van de gemeente uit was beslist dat er in de haven slechts één uur internet per dag voldoende was. Om het downloaden van films tegen te gaan... Tijd genoeg om mede op aandringen van de dames van de capitainerie een brief te schrijven over deze betutteling. Gelukkig vonden we een top café met wifi, waar we ongestoord konden internetten. Slechts te bereiken tussen de buien door. Maar we kwamen dáár of aan boord steeds kleddernat aan. In de plaatselijke sportwinkel, de Decathlon, hebben we ons op regenkleding gefêteerd. Iets wat we de afgelopen jaren nooit nodig hebben gehad. Zo konden we droog en wel met regenbroeken en poncho's een tentoonstelling bezoeken van twee mannen die verkleedpartijen en wat knutselwerk tot kunst hebben verheven. En knutselen kan Elsbeth ook. Zij heeft het affiche verbouwd tot een persoonlijk bovenstaand kunstwerk. Zo ongeveer lopen wij er in de regen in Montbéliard bij.

PS :
Een verknutselt affiche van de tentoonstelling "Pâle Mâle"
Tom Castinel en Antonin Horquin uit Lyon maken beelden, video's en installaties.
Ze verkleden zich in bizarre bijeen gezochten textiel en beelden zo absurde situaties uit.


PEUGEOT 404 BREAK

Een paar kilometer van Montbéliard ligt Sochaux. Gewoon het kanaal volgend kom je bij één van de grote Peugeot fabrieken in Frankrijk met een vermaard automuseum. Op de fiets en in regenkleding als dagtochtje makkelijk te doen. Er was ook een mogelijkheid tot een goede lunch tussen de oude auto's, zo was ons verzekerd. En daar stond ie! De auto van Pa van der Hoeven, een Peugeot 404 Break. Niet alleen aangeschaft door Elsbeth's vader voor het hele  gezin, maar meer voor het vervoer van jongens A van MOP, waarvan hij toen coach was. Volgens mijn schoonvader kon een heel elftal er ruim in. We keken met nostalgie naar de auto. Maar wat moeten dat kleine jongetjes geweest zijn!

zondag 10 juli 2016

2016-7-10


JIP MET KIESPIJN AAN BOORD.

Tijdens ons 'verplicht' verblijf in Besançon kwam vriendin Heleen langs op weg naar het zuiden. En net als vorig jaar met haar Westfalia-camper. Die zette zij boven bij de trap neer op het schiereiland, waar beneden de jachthaven zich bevindt. Zij wilde persé de nacht doorbrengen in de camper. Maar dat wilde Elsbeth niet. Wij hadden daar bij het vallen van de duisternis, als het een keer niet regende, raar volk zien rondlopen. Ook was het alleen overdag toegestaan om daar te parkeren. Tegenstribbelen lukt dan niet bij Elsbeth. De camper mocht dan wel illegaal blijven staan, maar Heleen moest en zou legaal bij ons aan boord de nacht doorbrengen. Anders kan Elsbeth niet slapen. We werden toch wakker en zagen boven aan de trap Heleen staan in een snoezig nachtponnetje met haar teckeltje Jip. Dit allerliefst zes maanden oud hondje was tanden en kiezen aan het wisselen. Net als bij baby's gaat dat gepaard met slecht eten vanwege de pijn en veel diarree. En dat gaat dag en nacht door. Bij een baby verwissel je simpel een pamper, maar met een hondje moet je bij nacht en ontij naar buiten!


VERTREK UIT BESANÇON

De rivier de Doubs loopt als een lus van bijna 360 graden rond de stad. Bijna, want bij het begin kan je i.p.v. de rivier ook rechtsaf een tunnel van een honderd meter door naar de andere kant van de rivier. Eindelijk was het water verderop zo ver gezakt, dat de scheepvaart weer kon worden hervat. Wegvarend uit Besançon zie je de 118 meter hoge citadel vanuit een ander perspectief en even met mooi weer gelukkig. De rotsen, waartussen de Doubs stroomt hebben een soms gele soms grijze kleur, die je herkend van de oude huizen in de binnenstad. Met spijt nemen we afscheid van deze mooie stad.


SLUIZEN OP DE DOUBS

Als de scheepvaart weer mag plaats vinden wil dat niet zeggen dat je in rustig vaarwater terecht komt. Wij varen stroomopwaarts en de rode en groene boeien, waar je tussen moet blijven, steken nog net met kleine puntjes boven het water uit. Opletten dus. Na een paar kilometer is er steeds een barrage met er naast een sluis. De toegang is soms maar een 20 meter en dan kan je via de lange afstandsbediening het automatisch sluizen in werking zetten. Binnen die afstand stroomt het niet meer, maar je moet wel 10 minuten wachten tot de sluis leeg is en de deuren open gaan. Er is een wachtponton, maar die ligt 50 meter terug en daar stroomt het pittig, niet prettig als je even wilt aanleggen! Naast het bulderend geluid van het water dat over de barrage stroomt heeft het sluizen er vlak naast iets van wild-west kanovaren.