2016-7-28

VERSLAG VAN ANTON OP WEG NAAR DANNEMARIE

Om het ons maximaal naar de zin te maken hadden René en Elsbeth een geweldig plan bedacht voor ons verblijf aan boord van de Gairloch. We gingen een zogenaamde sluizentrap nemen. Een plan dat we direct omarmden zonder overigens te weten wat we konden verwachten. Wenteltrap, vlizotrap, luie trap en ook roltrap zijn begrippen waar we ons alles bij kunnen voorstellen. Maar sluizentrap…? Ons gastvrije echtpaar legde geduldig uit dat we op weg naar Dannemarie over een afstand van zo’n 11 km ongeveer 40 à 45 meter zouden gaan dalen en dat doet een boot nou eenmaal - net als wij - met de trap, een sluizentrap. Spannend!! Het vervoer terug was nog wel een puntje. Want jammer genoeg kon de auto niet mee op de Gairloch dus moest er iets geregeld worden. ’s Morgens vroeg gingen René en ik op verkenning want het verhaal ging dat er ergens in het piepkleine Montreux-Château een treinstation zou zijn. Handig voor de terugweg niet waar. Na enkele keren vragen, bleek dat station er inderdaad te zijn maar het was nog kleiner dan piep en derhalve onvindbaar. Wat te doen? De creatieve geest van Elsbeth was niet voor een gat te vangen zoals verderop zal blijken. Kapitein René had de Franse Kanaalwaterstaat – de Voies Navigables de France – kortweg VNF uitvoerig over zijn vaarplan geïnformeerd. Ondanks dat bleek de betreffende vrouwelijke fonctionnaire bij de eerste sluis op het afgesproken tijdstip in geen velde of wegen te bekennen. Het noopte René halsbrekende toeren uit te halen om op de kant te komen en mevrouw bij de les te krijgen. Met een soepele vanzelfsprekendheid werd door de kapitein en z’n bootsvrouw de sluis ‘genomen’ en bleek onze fonctionnaire een vriendelijke madame die met eenzelfde soepelheid de knoppen bediende. Vervolgens kregen we een mannelijke collega van haar mee die zich 16 sluizen lang over ons zou ontfermen. Met een grote VNF bestelbus achtervolgde hij ons steeds naar de volgende sluis. Deurtje dicht, deurtje open en we voeren weer verder. Onderweg bleek dat die grote VNF bestelbus wel degelijk een functie had. Hierin vervoerde de brave borst namelijk een schoffel die hij van tijd tot tijd hanteerde om links en rechts een onkruidje van de sluismuur te verwijderen. Inmiddels broedde Elsbeth op haar snode plan. Eerst nog een afleidingsmanoeuvre De kapitein offreerde onze man 2 blikjes onvervalste Heineken waarvan hij er een met een schalkse blik direct weg klokte. Dat was het moment om toe te slaan. Met haar meest verleidelijk blik vroeg Elsbeth hem of de twee amies néerlandaises wellicht straks met hem mee konden rijden, hij moest immers toch terug naar het beginpunt. Een eenvoudig verzoek zou je zeggen, maar niet in la douce France. Hij wilde dat wel maar moest ‘t toch voor alle zekerheid even met de boven hem geplaatste fonctionnaire telefonisch checken. Je kon immers niet weten welk gevaar er met die twee onverwachte passagiers eventueel op de loer zou liggen. Laat die fonctionnaire nou precies de mevrouw van de eerste sluis zijn! Na korte tijd kwam zij aanrijden. Eveneens in VNF automobiel. Elsbeth en madame in conclaaf. Leek zij van plan haar hoogste chef in Parijs te bellen. Zo’n onalledaags verzoek ging haar bevoegdheid toch eigenlijk wel te boven. Maar na enkele minuten hakte ze kordaat de knoop door. De onder haar geplaatste employé (de man van de twee blikjes dus) zou ons na aankomst in Dannemarie in z’n VNF voiture terugbrengen. Maar dan wel pas na eerst uitvoerig de lunch gebruikt te hebben natuurlijk. Uiteraard vonden wij: ’s lands wijs ’s lands eer. “Zo doe je dat” mompelde Elsbeth op de van haar bekende wijze… Terug in Montreux-Château offreerden wij de man nog een modaal bankbiljet. Hij glunderde van oor tot oor. Zijn dag kon niet meer stuk. Die van ons ook niet trouwens.

OOIEVAARSNESTEN

Als je aan ooievaars denkt, dan denk je aan baby's en hier in de Elzas vooral aan voorspoed. Waar de kinderen vandaan komen weten ze in de Elzas natuurlijk ook wel. De vogel staat al eeuwen in het embleem van de Elzas. Men wist dat in oorlogstijd en de mannen op het slagveld waren en de akkers niet omgeploegd werden de populatie ooievaars in de jaren daarna aanzienlijk afnam. Geen knaagdieren en wormen op een presenteerblaadje? Dan zoeken wij volgend jaar een sympathiekere wijk op! Een andere Airbnb! De opportunisten! In 1987 en toch al ruim 40 jaar vrede waren er om onbegrijpelijke redenen nog maar een dertig koppels in de streek. Reden voor een commissie te vormen die met jaarlijks 200.000 euro in kas hier om hier wat aan te doen. Met nieuwe mogelijkheden tot nestbouw, palen, ook op gebouwen, wisten ze het aantal koppels ooievaars te vermeerderen tot 400. Tot in begin van 2000 het weer terugliep naar 150. Het aantal omgeploegde akkers was niet voldoende en de ooievaars kwamen op zoek naar eten terecht op vuilstortplaatsen. Daar waren ze niet welkom en werden verjaagd. Tot de commissie ingreep en dat verbood. Nu zijn er inmiddels een 800 koppels. Voldoende voor het ooievaarimago van de Elzas. En de commissie is opgeheven dit jaar. Blijft over de vraag, waarom deze gemakzuchtige vogels geassocieerd worden met baby's. Een onderwerp dat ons dit jaar natuurlijk erg bezig houdt dankzij onze dochter Noor! Al in de Griekse oudheid was opgemerkt dat ooievaars altijd naar hun oude nest terug keren als boodschappers van lente en vruchtbaarheid. Ook besteden zij veel tijd aan de opvoeding van hun kleinen. Een voorbeeld voor ouders en zo is de link met baby's ontstaan. In het Victoriaanse tijdperk en de preutse houding ten opzichte van de bevalling was het voor ouders makkelijker om hun kinderen de bloederige details te besparen en te zeggen dat de ooievaar een nieuw broertje of zusje had gebracht. Dannemarie is een stadje met veel pastel gekleurde vakbouwhuizen. We naderen immers Duitsland! En bovenop het kleine stadhuis in dit vriendelijk dorpje een paal met een bewoond ooievaarsnest. Die voelen zich duidelijk thuis bij de ambtenaren beneden!

TOCH ZWEMMEN IN EEN KANAAL!

Na een paar warme dagen en als slot een hele nacht wederom heel veel regen en noodweer mochten wij de volgende dag van de VNF niet verder varen. Vier sluizen verderop kwam er een riviertje in het kanaal uit met inmiddels zo veel water dat de sluizen in het kanaalgedeelte niet meer verantwoord open en dicht konden. Weer een paar dagen vast, nu in Dannemarie. In een oude havenkom met aan de overkant een pasta-snackbar. Daar was wifi, dat wij aan boord ook konden ontvangen. Overdag rond de 28 graden met veel zon en aan het eind van de middag drukkend. Il fait lourd heet dat op zijn Frans. Het werd Elsbeth te heet aan boord, zij sprong het kanaal in om af te koelen en zwom haar rondjes voor het pasta restaurant. Vóór het onweer losbarstte.