zondag 10 juli 2016

2016-7-10


JIP MET KIESPIJN AAN BOORD.

Tijdens ons 'verplicht' verblijf in Besançon kwam vriendin Heleen langs op weg naar het zuiden. En net als vorig jaar met haar Westfalia-camper. Die zette zij boven bij de trap neer op het schiereiland, waar beneden de jachthaven zich bevindt. Zij wilde persé de nacht doorbrengen in de camper. Maar dat wilde Elsbeth niet. Wij hadden daar bij het vallen van de duisternis, als het een keer niet regende, raar volk zien rondlopen. Ook was het alleen overdag toegestaan om daar te parkeren. Tegenstribbelen lukt dan niet bij Elsbeth. De camper mocht dan wel illegaal blijven staan, maar Heleen moest en zou legaal bij ons aan boord de nacht doorbrengen. Anders kan Elsbeth niet slapen. We werden toch wakker en zagen boven aan de trap Heleen staan in een snoezig nachtponnetje met haar teckeltje Jip. Dit allerliefst zes maanden oud hondje was tanden en kiezen aan het wisselen. Net als bij baby's gaat dat gepaard met slecht eten vanwege de pijn en veel diarree. En dat gaat dag en nacht door. Bij een baby verwissel je simpel een pamper, maar met een hondje moet je bij nacht en ontij naar buiten!


VERTREK UIT BESANÇON

De rivier de Doubs loopt als een lus van bijna 360 graden rond de stad. Bijna, want bij het begin kan je i.p.v. de rivier ook rechtsaf een tunnel van een honderd meter door naar de andere kant van de rivier. Eindelijk was het water verderop zo ver gezakt, dat de scheepvaart weer kon worden hervat. Wegvarend uit Besançon zie je de 118 meter hoge citadel vanuit een ander perspectief en even met mooi weer gelukkig. De rotsen, waartussen de Doubs stroomt hebben een soms gele soms grijze kleur, die je herkend van de oude huizen in de binnenstad. Met spijt nemen we afscheid van deze mooie stad.


SLUIZEN OP DE DOUBS

Als de scheepvaart weer mag plaats vinden wil dat niet zeggen dat je in rustig vaarwater terecht komt. Wij varen stroomopwaarts en de rode en groene boeien, waar je tussen moet blijven, steken nog net met kleine puntjes boven het water uit. Opletten dus. Na een paar kilometer is er steeds een barrage met er naast een sluis. De toegang is soms maar een 20 meter en dan kan je via de lange afstandsbediening het automatisch sluizen in werking zetten. Binnen die afstand stroomt het niet meer, maar je moet wel 10 minuten wachten tot de sluis leeg is en de deuren open gaan. Er is een wachtponton, maar die ligt 50 meter terug en daar stroomt het pittig, niet prettig als je even wilt aanleggen! Naast het bulderend geluid van het water dat over de barrage stroomt heeft het sluizen er vlak naast iets van wild-west kanovaren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten