AFSCHEID VAN DE 

      CORONAZOMER 2020

We begonnen de zomer door Corona gedwongen in Aalsmeer met het coronadagboek over Aalsmeer. Vanaf de 15^e juni waren wij weer welkom in Frankrijk en konden weer naar de Gairloch, die wij midden in Bourgondië vorig jaar daar gedwongen moesten achterlaten op het Canal du Nivernais door gebrek aan water en kapotte sluizen. In de vorige blogs kan je lezen hoe het ons is vergaan deze zomer. De Saar mondt uit in de Moezel , vlak onder Trier en dan moeten wij nog 206 km varen en 10 sluizen door tot Koblenz. Er varen steeds meer boten tussen de bergen  met wijnranken door met tot wel 65 % steile hellingen.  Vanaf het water lijken de ca 125 wijndorpen op elkaar. Met op de wijnhellingen in Hollywoodletters de wijn van de streek en altijd een zonnewijzer. Veel Anton Pieck-achtige huizen met vakwerk in nauwe steegjes met drommen toeristen en er steekt altijd een wit kerkje uit boven het dorpje. De 5000 wijnboeren hebben naast hun  Weingut vrijwel altijd een Gästehaus. Het barst er van de Ferienwohnungen, Zimmer frei of belegt. Je vaart soms langs honderden meters camping en camperplaatsen, rijen dik. Je ziet toeristentreintjes, huifkarren waarmee je achter een tractor door de wijnvelden rijdt. Uiteraard zijn er in de grotere plaatsjes rondvaartboten ook  en we komen steeds meer Hotelschepen tegen, hier ‘Kabinnenschiffart” genoemd. Tussen de dorpjes is een prima fietspad, de ‘Moselradweg”. Vol met ouderen, sorry leeftijdsgenoten, op hun op de camper meegebrachte  E-bikes. Nederlanders zijn zo te herkennen, zonder helm en mondkapjes maar wel  met Hema-fietstassen. In de plaatsen, waar wij wel konden aanleggen, zoals Trittenheim, Zell ( van de Schwartze Katze) en Cochem hebben wij dit toeristenspektakel vanaf de boot en toch van dichtbij kunnen meemaken. Het lijkt wel of iedere Duitser in zijn leven één  keer hier geweest moet zijn. Die gewoonte hebben Nederlanders lijkt ons ook overgenomen. Cochem was het hoogtepunt. Boven op een berg ligt een te bezichtigen oude Burgt. Dat hebben wij ’s-ochtends  vroeg gedaan. Onder de berg ligt een atoomvrije bunker van de Duitse Bundesbank, als bewaarplaats voor geld en  goud tijdens de koude oorlog, wordt nu niet meer als zodanig gebruikt en is te bezichtigen. Boven vanaf de Burgt zie je  beneden 5 grote rondvaartboten liggen en er is plaats voor 3  hotelboten. De Romeinen hadden langs de Moezel veel nederzettingen vanwege het milde klimaat. Zij verbouwden toen al wijn.  De meeste Moezelwijnen vinden wij te zoet. Ze maken steeds meer ‘Trocken’ wijnen, maar die zijn weer te zuur. Maar dat deze streek zoveel toeristen zou trekken hadden de Romeinen niet kunnen vermoeden. Wij waren blij dat wij dit alles coronaveilig  vanaf onze boot met eigen voorzieningen konden meemaken. De omgeving  waar je doorheen vaart is fantastisch. In onze beleving aan wal te toeristisch, zeker in Coronatijd.  Na Koblenz gaan wij de Rijn op en na een paar dagen zijn wij in Nederland en snel in Aalsmeer. Dan hoeven we bij elk bezoek aan een winkel geen verfomfaaide mondkapjes meer uit onze zak te halen! Het hele jaar was onvoorspelbaar ook de reis terug naar Aalsmeer. Maar we hebben het gehaald, omdat de laatste mogelijkheid gelukkig open bleef, via de Rijn. Een enerverende tocht vol verrassingen onderweg. Met dit verhaal willen  wij het logboek van de Gairloch voor dit jaar afsluiten. Over ons reisdoel  volgend jaar doe ik geen voorspellingen. Misschien Duitsland richting Berlijn ? Wat er ook gebeurt, gelukkig is de boot nu vlakbij ons huis. We kunnen volgend jaar ons eigen plan trekken, wat corona voor ons  volgend jaar ook in petto heeft.

 

           TRITTENHEIM

De rustige Saar verandert in een drukkere Moezel. De vaarweg is breder en de stroming was groter en daardoor veel overstromingen.  Reden om voor de pleziervaart  weinig aanlegplaatsen te maken op de rivier zelf. Onze eerste stop was Trier. Wij moesten in een  gedateerde jachthaven aanleggen in een inham. Het centrum met de beroemde Porta Nigra was 12 km verder. Elsbeth had er veel over gelezen en  wilde de grootte van deze Romeinse poort in levende lijve wel eens zien. En het was indrukwekkend.  De volgende haven werd Trittenheim. Daar lag een groot ponton met één boot en een bord met ‘Willkommen in Trittenheim’. Wij legden daar aan.  Op de boot stond DS. Uiteraard geen Citroen, maar tot onze verrassing een Linssen uit Maasbracht. Een type DS 45, zeewaardig maar destijds geen verkoopsucces. De eigenaar, hij woont in Trittenheim, vertelde later dat toen hij deze boot kocht  alle havens in de omgeving maar niks vond. Hij mocht deze steiger in de Moezel maken  en heeft nu een eigen ligplaats met ruimte voor een tweede boot. Er is stroom en water en een potje waar je geld voor het liggeld in kon doen. De eigenaar ging met zijn boot een weekendje weg en toen hadden wij  een  privésteiger met alle comfort en met een hek afgesloten van de wal. Tegenover de hellingen van de ‘Trittenheimer Apotheke’, de wijn uit de streek. Met rechts van de brug een grote drukke camping en links verderop een parkeerplek voor de vele campers. Veel toeristen liepen langs, op gepaste afstand. De zondag, toch een rustdag nietwaar,  zijn we er gebleven en hebben van een uitgebreid  Duits Frühstück genoten in het hotel tegenover onze boot en na een ochtendwandeling gingen wij weer tevreden aan boord. Een tophaven!

                    DIE  GROSSE  

      SAARSCHLEIFE

Nadat de autobahn eindelijk een eigen weg gekozen heeft vaar je door een steeds fraaier landschap. Met als hoogtepunt de ‘ Grosse Saarschleife’.  De rivier heeft een kilometers lang slingerende weg gezocht door de bergen heen, die bij de Saarschleife een haarspeldbocht maakt tussen steile hellingen. Tegenover de bocht staat op de berg  een uitzichttoren.  Hoe schitterend het is om hier door te varen is niet goed weer te geven, wel de grootsheid ervan. Vandaar hierbij ook een foto vanuit het uitzichtgebouw.  Wij legden aan bij de sluis in Mettlach, het stadje van Villeroy en Boch,  al eeuwenlang bekend m.n. van het porselein.  Langzaam worden de bergen wat vlakker en verschijnen er wijnranken op de nog steeds zeer steile bergheuvels. En dan kom je in Saarburg, vlakbij waar de Saar in de Moezel uitmondt.  Boven het stadje ligt een oude ruïne van een destijds belangrijke burcht. Saarburg is een wijnstad en daar beweert men dat de beste moezelwijnen toch echt uit het Saardal komen!

 

             SAARBRÜCKEN

Ongemerkt vaar je vanuit Frankrijk Duitsland binnen. Dat merk je aan de eerste Duitse sluis die je invaart. Op afstand bediend  en met een lichtbord, waarop staat wat er gebeurt, wanneer de deuren dichtgaan  en zelfs hoe lang het sluizen nog gaat duren.  Vlakbij de Franse grens ligt Saarbrúcken, de hoofdstad van de deelstaat Saarland. In de Saar aan een park legden wij aan vlak bij het centrum.  Tegenover het gebouw van het parlement van deze deelstaat. Maar  langs de oever van de Saar is een heuse autobahn aangelegd voor het verkeer van Frankrijk naar Duitsland. Dwars door de stad heen. Dag en nacht een enorme herrie.  Van de  vaarkaart verderop op de Saar  werden wij niet vrolijk. Gedurende de volgende 45 kilometer zou deze autobahn de Saar naadloos volgen!  Het werden enkele onrustige nachten slapen, ook verderop.

 

SPOOKSTAD  MET  WIFI

 

Vanaf het Marne-Rhin kanaal slaan wij rechtsaf het Canal de la Sarre op.  Je vaart tussen veel grote meren door m.n.  langs het Étang du Stock, bijna 800 hectare groot, waaruit door de VNF het water wordt opgepompt  voor deze kanalen. Langs de oevers van het meer  zijn veel  vakantiehuisjes , van kleine oude bescheiden tuinhuisjes tot grote ultra moderne  villa’s, kris kras door elkaar heen. Vol met tuinmeubelen en  barbecue’s in de tuinen .Het is eind augustus , de scholen gaan weer beginnen, het is er vrijwel uitgestorven. Er is weinig regen geweest in deze streek en mede door het ( volgens de VNF verplicht) oppompen van water is het waterpeil in het meer  5 meter gezakt. Er valt niet meer te varen en er is blauwalg. Alle belanghebbenden, zoals de bewoners, de toerismesector, omliggende gemeenten hebben één associatie opgericht om met de VNF te communiceren. Apart krijgen ze daar geen gehoor en men wil niet nog zo’n droog meer volgend jaar. Overal zijn lege steigers, zwemtrappen tot op het zand.   In het Frans of  Duits, we naderen Duitsland nu  : exclusive, privé, entrée interdit of  zutrit verboten, zelfs  met foto’s van enge honden ! Wij lopen overal doorheen en groeten de enkeling die we tegenkomen.  We plukken bramen, maken er jam van en de Free Wifi voor ons internet  was zo goed dat wij er twee dagen zijn gebleven in  deze uiterst  rustige omgeving. En niemand thuis, dus ook geen barbecuelucht !

 

 DE  OUDE  SLUIZENTRAP

       VAN ARZVILLER

 

De vervanging van de oude sluizentrap is  een indrukwekkend staaltje techniek van Franse ingenieurs. Je vaart met een drietal boten een bak water in van 38 meter lang . De bak wordt gesloten en je glijdt 45 meter schuin de berg op of af. De bak opent zich vóór en iedereen vaart er weer uit. Het verving een sluizentrap van 17 sluizen, die zo dicht op elkaar stonden dat passeren  voor de beroepsvaart bijna onmogelijk was.  In 1964 was het kunstwerk klaar en ben je in 20 minuten beneden waar je vroeger bijna een dag over deed  via de 17 sluizen over  3,8 km.  Het oude jaagpad langs de 17 sluisjes is een geliefd wandel- en fietspad. De gele  huisjes zijn genummerd en allemaal hetzelfde. Ze worden opgeknapt en hebben eindelijk elektriciteit en water. Één is omgetoverd tot een gite voor 8 personen. Nu een sprookjesachtige omgeving met opgedroogde sluizen, waar de natuur zijn gang kon gaan. Daar waar vroeger hard gewerkt werd en er altijd  een opstopping van boten was.       

  

  

 WEER  EEN  OPSTOPPING

Bij Straatsburg gaan we van af de Rijn weer Frankrijk binnen en het Marne-Rhin kanaal op.  Dat gedeelte is  één van de mooiste stukken kanaal in Frankrijk om door te varen. Daar varen dan ook heel  veel huurboten.  Alle sluizen zijn geautomatiseerd, maar als er één stuk gaat… Opstopping aan beide kanten en vloekende mécaniciens van de VNF die het moeten repareren.  Het achterstallig onderhoud is al jaren door hen aangekaart, maar  als het eindelijk een keer echt mis  gaat mogen zij het probleem  dan pas en heel snel oplossen ! En dit  het kost de huurboten een halve dag van hun vakantie. Het was vlak vóór het hellend vlak van Arzviller. Wij zijn twee sluizen terug gevaren en hebben aan de kant afgewacht tot de rust was weer gekeerd.

 

            STRAATSBURG

Ook in de haven van deze stad waren wij 4 jaar geleden en hebben toen het mooie centrum uitgebreid gezien. Nu was de haven bijna ‘çomplet ‘. Vol met boten, wel allemaal verlaten,  waarschijnlijk al een jaar lang door het Coronagebeuren. Een soort kerkhof met boten. Zo lagen wij naast een in onze ogen lege Van Der Valk kruiser. En uitgerekend daar werd het druk! Rond half acht ’s-avonds kwam op die boot een horde dames binnendruppelen op hoge hakken met cadeaus. De eigenaresse was jarig en vierde dat aan boord, op het ‘terras’ naast ons. Na een aantal flessen champagne  zat de sfeer er goed in en dat was op enkele meters afstand te horen. We werden gered door een flinke regenbui en alle gasten gingen naar binnen en werd het weer rustig in de haven.

 

    BREISACH  REVISITED

 

Als ik in de buurt ben meer ik af in SHV Breisach.  Twee kilometer buiten het stadje, maar een haven met een verleden van de Gairloch.  Één van de vorige eigenaren was de  stichter van deze jachthaven.  Als wij binnen varen klinkt het ‘ach, der alte Gairloch !’ Het clublokaal is naar hem vernoemd :  Der ‘Rolf Stolz’ Stube. Wij worden altijd met alle egards ontvangen. Vlakbij is een biergarten met  restaurant. Daar gingen wij op het terras uit eten. Je bestelt één Wiener Schnitzel en je krijgt er twee. Verborgen onder een enorme stapel frites. En met een apart bordje Salat er bij. Onze tweede schnitzels hebben we verpakt in een servet als ‘doggybag’ voor de volgende dag !

 

            MULHOUSE

Bijna aan het eind van het Rhone-Rijn kanaal  ligt Mulhouse.  De haven ligt in een vierkante kom, vlakbij het station middenin het centrum.  Direct buiten de haven was  een mondkapje verplicht.  Wij kwamen aan op zaterdagmiddag en hadden 4 jaar geleden ook al het leuke en toen erg drukke centrum bezocht.  Wij bleven in deze Coronatijd aan boord. De volgende morgen zochten wij een bakker, die was of op zondag gesloten of met vakantie.  Wij spraken een echtpaar met een baguette onder hun arm aan.  Tja ,hun bakker was 20 minuten lopen, wel de beste in de stad. Ze raadden ons aan de auto te nemen !  Zij woonden in het 20 etages hoog flatgebouw  waaronder  de boot lag afgemeerd  . Hoogtevrees hadden ze niet, zij woonden op de 12^e etage met aan drie kanten een fantastisch uitzicht over de stad en haven.  Als wij weg gingen, moesten wij toeteren. Dan zouden zij ons vanaf hun balkon toezwaaien!

 

    FOUTJE  VAN  DE VNF

Vanuit Besancon vaar je grotendeels over de Doubs letterlijk tussen de bergen door, spectaculair.  Bij de afgesloten aftakking naar Belfort bleven wij overnachten. De volgende dag kwamen wij vroeg aan bij sluis 27. Daar was zo waar een sluismeester.  Een honderd kilometer terug in Saint Symphorien ( vlakbij Saint Jean de Losne) krijg je bij de eerste sluis een koffer met afstandsbediening en oplader mee voor de sluizen. Dat werkte prima tot sluis 27 dus. Dan is de Doubs niet meer bevaarbaar en worden de verdere sluizen door een kanaal  met de hand bediend. Je moet je 24 uur van te voren melden dan wordt dat geregeld. Alleen het papier met instructies hiervoor zat niet in mijn koffer ! Ik mocht wel de sluis in maar moest twee uur wachten, dan zou er achter mij een boot komen, die zich wel gemeld had en kon ik verder meesluizen. De sluismeester uitte zich in veel verontschuldigingen door de fout van de VNF en vroeg  hoe hij het goed kon maken. Via de kraan in het keukentje in zijn kantoortje heb ik mijn watertanks gevuld met de slang over zijn auto heen !