2013-8-30

JOSJA VAART EEN WEEKJE MEE

Wij hebben voor Josja een geheel verzorgde cruise samengesteld. Het weer zou ook geen probleem zijn met temperaturen van 30 tot 35 graden. Dat betekende wel dat de bekende zwemplaatsen in de Tarn bij Moissac en Montauban in het programma moesten worden opgenomen. Op de dag van Josja’s aankomst in Valence d’Agen was er ’s-avonds één van de jaarlijkse uitvoeringen van het spektakel ‘Au Fil de l’Eau’. Vanaf ons achterdek konden wij net als vorig jaar genieten van het Son et Lumière, dat 450 vrijwilligers uit het 5000 inwoners tellend stadje ten uitvoer brachten. Uiteraard met vuurwerk aan het eind. Kloosters, markten werden bezocht en tussen alle zwempartijen door wist Josja haar slag op kledinggebied te slaan dankzij haar ‘Franse’ taille. Culinair heeft zij zo genoten dat zij enkele blikjes gésiers en rillette mee naar huis nam. Josja reisde met alleen handbagage om snel het vliegveld te kunnen verlaten. Helaas moesten de blikjes en haar handbagage nu alsnog het ruim in! Het was een gezellig en warm weekje.

IRIS KOMT LANGS

Iris belde op en vertelde graag langs te willen komen één dezer dagen. Ja en als Iris komt dan komen ze met zijn vijven tegenwoordig. En meer dan de helft daarvan kan niet zwemmen. En dat op een boot. We lagen met vriendin Josja aan boord op de Tarn. Bij Bressols hebben ze 100 meter landinwaarts een prachtig park met picnick tafels en een speeltuin. Ver weg van het water. Zo dachten wij. Maar ze kwamen de auto uit met een soort zwemvestjes aan en Iris had haar kinderen ingelicht dat wij op een boot waren. Na de lunch en de speeltuin werd de boot bezichtigd. En als je op een boot bent dan moet er gevaren worden. Daarna had iedereen het warm gekregen en niet alleen van het op de kinderen passen. Het was een zeer warme dag. Zonder enige zwemervaring en blind vertrouwend op Iris, Josja en Elsbeth doken de kinderen het water in. Onder toezicht van de badmeesters, Ivo en René. Zo werd het een vakantiedag, zoals vroeger. Lunchen, varen en zwemmen.

OVER ZWEMMEN GESPROKEN...

We kwamen een Nederlandse familie tegen met 4 kinderen op een huurboot. Overal, maar niet in havens, plonsden zij rustig in het kanaal! Ze zagen er nog steeds gezond uit. We stuurden ze naar het plaatselijke zwembad. De mannen kwamen al snel terug. Zij hadden het foute zwembroekje aan! Alleen met een mannelijk bikinibroekje word je toegelaten in een Franse piscine. Dan maar weer het kanaal in. Dat deed de broer van de vader in Amsterdam ook en heeft dat ook overleefd... Wel voor het goede doel. En dat gaat onze dochter Fransje dit jaar ook doen Hier haar verhaal.

Lieve Vrienden en Familie,

Maxima deed het vorig jaar en dit jaar heb ik besloten mee te zwemmen met de Amsterdam City Swim op 8 september. Hoewel ik het doodeng vind ga ik proberen mijn angst te overwinnen en 2013 meter te zwemmen tussen de vissen, zeehonden, haaien, rivierkreeftjes, muskusratten, drollen, fietsen, winkelwagens, lijken, en alles wat er nog meer te vinden is in de Amsterdamse grachten. De start is bij het scheepvaartmuseum. Via de Nieuwe Herengracht zwem ik onder 'mijn bruggen' door, een rondje om de Amstelsluis, en finish ik op de Keizersgracht ter hoogte van de Reguliersgracht. Ik zwem niet alleen om over mijn angst voor vissen heen te komen, maar ook voor de spierziekte ALS. Dit is een verschrikkelijke ongeneselijke zenuw- en spierziekte, waarbij de spieren één voor één uitvallen. Gemiddeld leeft iemand nog maar drie jaar nadat de diagnose gesteld is. Voor meer onderzoek naar deze ziekte is dus geld nodig. Mochten jullie, net als ik dit een goed doel vinden om voor te zwemmen, dan kunnen jullie een donatie doen op onderstaande link! Ik wil jullie voor alle donaties en alle support, vooral namens stichting ALS, heel erg bedanken!

Liefs Fransje

http://www.amsterdamcityswim.nl/nl/pv-waternet/748/fransje-gorter

En nee, alsjeblieft geen foto's terug sturen van vissen of dergelijke!! Pas na 8 september! Haha!

2013-08-24

MOISSAC

Vorig jaar hadden wij dit plaatsje aan de Tarn al uitgebeid bezocht. Het heeft een klooster uit de 7e eeuw. Na Cluny was dit de belangrijkste abdij  van de Benedictijnen. Het tympaan boven de deur van de kerk is als de mooiste romaanse beeldhouwkunst op de Unesco werelderfgoedlijst geplaatst. Evenals de kloostergang. Rond 1850 zou het klooster opgeofferd worden voor het spoor van de trein van Toulouse naar Bordeaux. Gelukkig kwam daar zo veel verzet tegen dat alleen de refter is afgebroken en de rest gelukkig behouden kon blijven. Een oase van rust met af en toe een voortdenderende trein. Moissac is het centrum van de Chasselas-teelt. Een druif om ‘op te eten’ en met een Appelation d’Origine Controlée keurmerk. Vroeger ging de gegoede burgerij in het najaar naar Hotel Le  Moulin de Moissac voor een ‘sapkuurtje’ van een paar weken. In de hoop van binnen net zo rein te worden als de druif zelf, waar je dwars doorheen kan kijken! Bij toeval kwam ik erachter dat in 1930 in de nacht van 3 op 4 maart Moissac slachtoffer werd van een enorme overstroming van de Tarn. 120 mensen kwamen daarbij om, 1400 huizen werden volkomen vernietigd, waardoor 80 % van de bevolking dakloos werd. Elektriciteit, schoon drinkwater en telefoon waren toen nog een luxe. Na 2 dagen ellende is er pas hulp geboden door een nabij gelegen Senegalees regiment infanterie. In een land, dat kampioen is in herdenkingen, gedenkzuilen/platen, vooral van de 1e en 2e wereldoorlog, is het raar dat van deze catastrofe hier niets is terug te vinden. Tijdens de tweede wereldoorlog in het Frankrijk van de met de Duitsers heulende regering in Vichy heeft Moissac een belangrijke rol gespeeld bij het helpen onderduiken van joodse kinderen. Meer dan 500 joodse kinderen zijn ondergebracht bij families in dit stadje van toen amper 9000 inwoners. Iedereen wist ervan en niemand is verraden. Op 2 plaatsen in het stadje zijn gedenkplaten te vinden, die hiervan getuigen...

EEN SCHUURTJE AAN BOORD

Er kwam een jongetje op de steiger langs en vroeg: 'mevrouw met hoeveel mensen bent U aan boord?' Nou, zei Elsbeth: ‘met zijn tweeën’. Is die boot dan niet veel te groot, vroeg het jongetje. Neen, zei Elsbeth, want we hebben ook een schuurtje aan boord. ’Oh‘ zei het jongetje, tevreden met het antwoord en liep verder.

NÓG EEN BOOT OP DE TARN

Ook bij Moissac kan je de Tarn op. Direkt na de 2 sluizen heeft de gemeente 2 prachtige pontons aangelegd met alle faciliteiten die het wel doen. Voor 6 euro liggeld per dag. Zwemmen mag je daar weer niet! Wij zijn vele malen ‘per ongeluk’ in het water gevallen. Het uitzicht is prachtig. En ’s-avonds is alles verlicht. Op de pont Napoléon, het kuurhotel en  het wandelpad met platanen van daar naar het Uvarium. Uva is druif in het latijn en Ova is een ei... Dit is gebouwd in 1933 als ter ere van de Chasselasdruif als ‘druivenschenkerij’ Tussen de sapjes en het verplicht eten van enkele trossen druiven door kon men zich daar verpozen met de foxtrot dansen. Wij lagen daar als enige boot in de Tarn. De volgende dag verscheen een tweede boot van ruim 20 meter lang. Deze langere boten kunnen op de 200 meter lage kade terecht, ook met alle voorzieningen. Maar deze boot ging  uitgerekend naast(!) ons liggen aan het ponton. Weg uitzicht, weg wind en zwemplezier. De Engelsen op de boot verontschuldigden zich min of meer. Maar we zouden geen last van ze hebben: zij gingen het stadje bekijken! Zij gingen allemaal naar het toilet die met een zeer luidruchtige Sanibroyeur, een elektrisch toilet geleegd werd, ook nog onze frisse adem benemend. Toen zij terugkwamen hadden wij onze boot verplaatst naar het andere ponton en was ons uitzicht weer hersteld.

2013-08-24

 LAROCHE  ST PIERRE

Bij Montech zijn wij rechtsaf het zijkanaal richting Montauban ingeslagen. Na enkele kilometers kom je bij de kade van La Roche St Pierre. Een heuse Halte Nautique met stroom en water. Je mag naar de Mairie lopen om 3 euro te betalen voor een overnachting in dit rustige dorpje met één Bar Tabac, waar ook een depot pain is. Alleen is de goede man toen wij er waren net met vakantie. Dat betekende elke dag 5 km heen en terug fietsen naar Montech langs het kanaal. Rustig was de aanlegplaats  tot er rond half acht de ene na de andere auto verscheen en de inzittenden elkaar enthousiast begroetten. Er ontstond een feestje van een 30 man met veel koelboxen, dat tot 1 uur in de nacht voortduurde vlakbij ons met slechts een greppel ertussen. Geen muziek, maar kletsen kunnen ze, de twintigers en dertigers in Frankrijk. En na veel drank gingen ze ook nog liedjes zingen van vroeger. De volgende ochtend  lag het grasveldje er weer keurig schoon bij, alsof er niets was gebeurd. Bij het ochtendgloren hadden enkele eksters de laatste schoonmaak verricht. Om 10 uur zagen wij een vrouw tevergeefs  haar verloren halskettinkje zoeken. Die had eerder moeten komen. We wezen naar de boom vol tevreden eksters. Later verscheen er nog een dame. Zij snoeide met kennis van zaken en ‘dunde’ de rietsigaren en de bloemen in de greppel uit. En dat zeker niet in opdracht van de gemeente. Zij legde ze keurig in haar auto, groette ons vriendelijk en verdween ongetwijfeld naar haar bloemenboutique!

DE TARN BIJ MONTAUBAN

Bij Montauban is het mogelijk om een gedeelte van de Tarn te bevaren. Op dit 8 km lange stuk zijn bij Bressols, Corbarieu en Montauban zelf prachtige pontons aangelegd. Met elektriciteitsaansluitingen en water. Alleen nog niet aangesloten. Volgens de havenmeester van  Montauban zijn alle koperen leidingen gestolen en is geen geld voor nieuwe. Een plausibele verklaring in deze crisistijd en hoge koperprijs. Bij inspectie blijkt alle bedrading aanwezig. Want de werkelijke reden is dat de 3 gemeenten het niet eens kunnen worden over het innen van liggeld en wie gaat de stroom betalen! Veel boten varen daarom niet op de Tarn. Wij waren de enige boot. Het was erg warm en wij wilden zwemmen in het schone water van de rivier de Tarn. En zo lag Elsbeth urenlang moederziel alleen in de Tarn.

IETS NIEUWS...

Iets nieuws en ook nog handig ook. Bij vertrek uit Aalsmeer hadden wij kofferruimte over. Vorig jaar hadden wij ervaren hoe warm het kan zijn in Zuidwest Frankrijk. Bij de Action in ons dorp kochten wij 2 enorme luchtbedden voor de siësta. Het is dan niet te harden in de boot. Op ons terras boven met een fris windje wel. We hebben veel plezier van deze aankoop.

2013-08-24

 ONDERWEG NAAR TOULOUSE

Op een warme zondag varen wij naar Toulouse. Het is niet het mooiste deel van het Canal du Midi, maar heel Toulouse stroomt ons tegemoet langs de oevers en is er veel te zien. In de schaduw van de dubbele rij platanen (hier zijn ze nog niet gekapt!) is het goed toeven. Er wordt gewandeld en gejogd of gewoon een hondje uitgelaten, gepicknickt en daarna siësta’s gehouden. Hangmatten worden tussen twee bomen gespannen, veel fietsers, zelfs huurfietsen uit Toulouse tot families met baby’s met peuters en kleuters met fietsjes op maat. Op een steiger, bedoeld voor boten om aan te leggen in afwachting om te sluizen heeft een stel feestelijk een tafel gedekt. Kwaaie vissers met hekel aan storende boten, rondtrekkende wandelaars en zwervers. En...iedereen zwaait ons vrolijk toe!

DE SAINT AUBAN MARKT

Behalve op maandag is er iedere dag markt in Toulouse. De bekendste is de overdekte markt Victor Hugo. Op de eerste etage zijn 6 restaurants naast elkaar. Wat beneden vers verkocht wordt, krijg je boven net zo vers op je bord voor een redelijke prijs. Erg populair, om 12.30 uur geen vrije tafel meer te krijgen. De gezelligste markt is op zondagochtend rond de Saint Aubankerk, 10 minuten lopen vanaf de haven. Boeren verkopen er hun verse producten. Iemand heeft allerlei muziekinstrumenten op de grond gelegd, vooral veel percussie, blokfluiten, maar ook een viool(!) en kinderen kunnen daar in een pandemonium van geluid hun gang gaan. Eén boer had zich gespecialiseerd in het kweken van divers gekleurde wortels. Ik moest van Elsbeth een gekleurd pakketje kopen, om na te tekenen... We hebben ze natuurlijk ook geproefd. Ze smaken inderdaad naar wortel behalve de paarse!

TOULOUSE, LE PORT SAINT SAVEUR

Onze boot ligt nu in een ander deel van de haven. Vlakbij de ‘Caserne de Genès-Lougnon', vernoemd naar een sapeur-pompier, die in de dertiger jaren van de vorige eeuw bij het blussen van een brand jammerlijk omkwam. Wij konden getuige zijn van de oefeningen van de brandweer. Er is daar een pleintje waar de ladderwagen dagelijks getest wordt en de ladder tot duizelingwekkende hoogte wordt uitgeschoven. Als ze uitgeoefend zijn worden de wagens en ook hun eigen auto’s afgespoten. En dat in de hitte, in uniform met zware laarzen aan. Als er de auto van de duikers het terrein van de haven op rijdt weet iedereen hoe laat het is : een bootje met rotsooi in de schroef! Het feit dat de kazerne dichtbij de boten ligt en dat als ze uitrukken de sirene pas honderd meter verder de sirene aangaat geeft ons een rustig en veilig gevoel.