vrijdag 4 oktober 2013

2013-10-4

BORDEAUX

Na Castets kom je na twee sluizen op de Garonne om na 60 km varen in Bordeaux aan te komen. Vanaf daar is het uit met simpel kanalen varen en kom je op een getijdenrivier met een verval van 7 meter. De sluismeester vertelt je wanneer het de beste tijd is om te vertrekken om met gunstig tij in Bordeaux te geraken. Hij weet ook precies waar je daar het beste kan aanleggen, langs het Pont d’Honneur. Je krijgt het telefoonnummer van de Mairie in Bordeaux om daar een plaats te reserveren. Na amper drie uur varen voeren wij onder één van bogen van de Pont de Pierre door en legden wij de Gairloch aan de Pont d’ Honneur vast als enige boot. Ruim 150 meter lang en met twee enorme deuren naar de kade toe, heel goed beveiligd. Via een code kan je die openen en op de kade komen. Erg veilig en vlakbij het ‘Vieux Bordeaux’ en het centrum. Rond negen uur ‘-avonds legden er uit de richting Gironde (de grootste riviermonding van West Europa) vier nerveuze motorbootjes aan. Komend van zee, nog geen 10 meter lang, maar wel allemaal met een flying bridge. Rechtuit varen kunnen ze waarschijnlijk wel, maar aanleggen in stromend water niet. Tegen de kade botsend, soms achterstevoren is het hun uiteindelijk gelukt om met onze hulp om af te meren. Tussen alle boomstammen door. Hele bossen dreven met grote snelheid langs en tegen onze boot. Heen en weer, dag en nacht, sommigen herkende je aan hun rare vorm. En dat in het kolkende en zanderige water, een soort continu draaiende wasmachine met alleen zand in zeepbakje. Elke dag verscheen een boot van de firma Burdigala (latijn voor Bordeaux) aan de steiger, die mensen ophaalde voor een rondvaart van anderhalf uur. Na afloop op de donderdagmiddag kwam de kapitein langs met twee open flessen. Die mochten wij opdrinken, anders werd de inhoud toch maar weggegooid. En met een uitnodiging om de volgende dag ‘s-avonds mee te varen op een rondvaart. Daar hebben wij natuurlijk graag gebruik van gemaakt. Wij hebben veel geleerd van de uitstekende gids, die alles over Bordeaux in goed te verstaan Frans vertelde en die haar verhaal daarna nog eens in het perfect Engels herhaalde.
 


HAVENS IN BORDEAUX

De oudste haven in Bordeaux is het Bassin à Flot. Ten noorden van de stad kom je via een sluis in bassin A, voor de commerciële vaart bedoeld en via een brug in bassin B, voor de pleziervaart bestemd. Daar is ook een in de tweede wereldoorlog door de Duitsers gebouwde onderzeeboothaven. Met dank aan vele met name Spaanse krijgsgevangenen. Tegen het einde van de oorlog werkte daar Oberfeldwebel Heinz Stahlschmidt, een explosievendeskundige. ‘Er hatte sich verliebt‘ in Henriette en de stad waar zij woonde, Bordeaux. Bij de terugtocht van de Duitsers kreeg hij de opdracht om alle belangrijke gebouwen in het centrum en alle bruggen op te blazen. De Résistance kreeg daar lucht van en benaderde Heinz om een duplicaatsleutel te maken van het munitiedepot. Zij zouden daarna wel iemand vinden om het depot op te blazen. De sleutel gaf Heinz, maar een deskundige vond de Résistance niet. Uiteindelijk heeft Heinz Stahlschmidt het zelf gedaan. En heeft daarna moeten onderduiken en Bordeaux voor veel ellende gespaard. Na de oorlog had in het verdeelde Frankrijk natuurlijk iedereen in het verzet gezeten. Zowel aanhangers van Pétain met de Vichyregering, heulend met de Duitsers en die van de Gaulle vanuit Engeland regerend anti-Duits. De mensen uit de Résistance en zelfs de (duplicaat) sleutelmaker werden geëerd. Maar niet Heinz Stahlschmidt, alleen omdat hij een Duitser was, de vijand? Hij trouwde Henriette en werkte daarna tot zijn pensioen in Bordeaux om mijnen en bommen onschadelijk te maken in de havens van de Gironde. Hij kreeg ooit een toezegging van 100.000 dollars van de regering in Amerika als hij zou verklaren dat de VS hem benaderd had destijds om het munitiedepot op te blazen (doel :betere handelsbelangen met Frankrijk). Hij weigerde. Pas in 1991 liet op zijn sterfbed degene die hem hielp onderduiken een plaatselijke journalist komen om het werkelijke verhaal in de openbaarheid te brengen. Na 47 jaar kreeg hij eindelijk erkenning en de eremedaille van de stad Bordeaux uit handen van burgemeester Chaban Dalmas, met wie hij nota bene in hetzelfde huis in de oorlog ondergedoken had gezeten. De onderzeebootbasis bestaat nog steeds en is nu een maritiem & modern museum. De haven zelf is een ramp. Eerder onderweg op het kanaal kwam ik een Fransman tegen uit Bordeaux. Hij zei :je komt de haven misschien wel in, maar uit? Dat kan weken duren. De oude sluis is meer ‘en panne’ dan niet! Wij hebben zelf poolshoogte genomen. In Bassin A, vlak na de sluis lag vlak na de sluis een zeilboot, ‘muurvast’. Één van kleppen in de sluis werkte niet goed en al het water in beide bassins liep weg naar de Garonne. Het water was al 2 meter gezakt, sommige boten lagen ‘strak’ tegen de kant of schuin op de bodem. Ga dus nooit in het Bassin liggen! Dan is er nog Port de Bègles, 5 km ten zuiden van Bordeaux, twee jaar geleden bestaand, maar ver van het centrum en door zijn ligging midden in de Garonne niet beschermd door een wal, die bescherming biedt tegen de boomstammen, ook geen aanrader dus. Je betaalt er trouwens niet veel minder dan aan het Pont de Honneur, vlakbij het centrum. Behalve veel hout heb je ook last van de golfslag van twee veerboten. Sinds juni dit jaar in gebruik, in Bordeaux gebouwd met hybride motoren. Geen succes, want na één maand viel zowel het elektrische als het motorische gedeelte van de motorisatie weg en eindigde het schip tegen de één van de bogen van de Pont de Pierre. Tijdens ons verblijf bleef ook het tweede schip niet gespaard en kwam hard tegen de aanlegsteiger tot stilstand bij het aanleggen. Niemand raakte gewond, maar een uur lang kwamen van heinde en ver politie en brandweer met veel sirenes op dit ongeluk af. Vanaf de Pont de Pierre tot de volgende brug stroomt de Garonne richting Gironde halvemaanvormig door de stad en heet het water Port de la Lune. Heel veel vroeger de enige haven. Waar de schepen zelfs midden in het water voor anker moesten liggen, als er geen plaats was langs de kade. De gemeente heeft sinds 2 jaar het Pont d’Honneur aangelegd met een drijvend ponton, een honderd meter na de Pont de Pierre. En dat is de beste plek om aan te leggen. Je kan vertrekken wanneer je wil. We hadden regelmatig telefonisch contact met Mme Vals van de Mairie de Bordeaux. De dag vóór ons vertrek kwam er op een door ons bepaalde tijd een ambtenaar van de Mairie met een aktetas onder zijn arm. Daarin zat alleen onze factuur en een typisch Franse bonnenboekje. Wij zijn de sluismeester van Castets dankbaar dat hij ons van de drie havens de Pont de Honneur heeft aanbevolen.

AIRBUS 380

In de week dat wij in Bordeaux waren hebben wij het drie maal meegemaakt dat een groot schip vlak voor de Pont de Pierre stil lag. Te wachten op absoluut dood tij. Boven op lagen delen van de romp of een vleugel van een toekomstig Airbusvliegtuig. Vanuit Duitsland, Spanje komen deze onderdelen per zeeschip aan in een haven net boven Pauillac in de Gironde. Daar worden ze op een speciaal gebouwd schip de "Brion” geplaatst en via de Garonne  naar Langon gebracht. Verder gaat het over de weg met een  Convoi Exceptionelle naar Toulouse-Blagnac. Daar vindt de verdere assemblage van het vliegtuig plaats. De oudste en laagste brug is de Pont de Pierre. Ooit op instigatie van Napoleon gebouwd, met net zoveel bogen als er letters in de naam Napoleon Bonaparte zijn. De ook ’s-nachts verlichte brug kan de hoeveelheid water door de 17 bogen niet aan door het grote verval van 7 meter tussen eb en vloed. Het water hoopt zich  bij eb of vloed op bij de brug op, zodat het verschil vóór en na de brug een meter kan bedragen. Na de brug duik je met je boot dan één meter omlaag of omhoog midden in vele draaikolken. Één van de moeilijkste te passeren bruggen in Europa. Tenzij je wacht op absoluut dood tij. En dat doet de Airbusboot. Één van de bogen is voorzien van bescherming met vele rubberen dukdalven. Er boven hangt een rood licht. Voor pleziervaart verboden. Als het licht uit is betekent dat er absoluut doodtij is. Dan schuift de Airbusboot langzaam onder de brug door op zijn weg naar Langon, 50 km verder.

LES DÉLICES DE BORDEAUX

Ongeveer 25 jaar geleden was ik voor een cursus in Bordeaux. Een smerige zwarte en vervuilde stad toen. De gemeente heeft het daarna fantastisch aangepakt. De meeste van de zwarte van zandsteen gebouwde huizen zijn schoongemaakt. Straten autoluw gemaakt en een goed openbaar vervoer met een hybride tram. De ruim 4 kilometer lange kade vanaf de Pont de Pierrre is naar de volgende brug is vernieuwd. Oude pakhuizen zijn omgebouwd tot een outletcentrum met cafés en restaurants. Vroeger was daar de aanlegplaats voor boten om hun waar (wijn) dus in te laden op weg naar Engeland. In de Middeleeuwen stond Bordeaux drie eeuwen lang onder Engels bewind. Dat vonden ze in Bordeaux toen niet erg. Engeland was ver weg en bemoeide zich niet veel met het wel en wee in de stad. En de Engelsen hielden erg van Bordeaux wijn, handel genoeg! De stad is de afgelopen jaren erg veranderd en heet nu zelfs ‘Petit Paris’. De heerlijkheden in de stad, les délices, zijn niet te tellen. Op de zondagochtendmarkt langs de kade ben je voor 6 oesters met een glaasje wijn 7 euro kwijt. Bijna geen plaatsje te krijgen om het op te eten. We konden onze gasten uit Aubeterre-sur Drôme ontvangen op de Pont d’Honneur. Vorig jaar zijn wij bij hen een week op bezoek geweest. De borrel begon in de schaduw van de kade en aan het einde van het diner waren wij 7 meter hoger en op ooghoogte van de feeëriek verlichte stad. Hier de délices van  Cor uit de plaatselijke chocoladewinkel en het taartje van Liesbeth uit de bisto Chez Dupont in de wijk Chartrons. We hebben een week lang iedere dag van Bordeaux genoten.


VERTREK UIT BORDEAUX

Rekening houdend met een gunstig tij moesten wij volgens de sluiswachter in Castets om zes uur in de ochtend vertrekken om met voldoende water onder de kiel rond half tien in Castets binnen gesluisd te worden. Maar wij staan nooit om half zes in de ochtend op. Het was ook erg donker. De moeilijke Pont de Pierre was weliswaar verlicht, maar de boomstammen daarna? We hebben tot zeven uur gewacht om gebruik te maken van de schemering in de opkomende zon. De boomstammen werden toen pas een beetje zichtbaar. Een tandje meer met de motoren en we kwamen op de afgesproken tijd aan bij de sluizen in Castets. Na twee keer gesluisd te zijn kwamen wij op een voor ons gevoel op een boerensloot terecht, het Canal lateral à la Garonne. Zo voelde het na de tocht op de enerverende Garonne.

 

maandag 30 september 2013

2013-9-30



NIEUWE  SLUISHUISJES

Op het Canal lateral à la Garonne zijn alle sluizen geautomatiseerd. Dat scheelt veel sluismeesters. De oude sluishuisjes worden verhuurd, voor zo ver ze met de openbare weg te bereiken zijn. Voor een 600 à 700 euro kan je ze huren, maar dan moet er wel van alles aan worden opgeknapt. Als ze alleen via het fietspad naast het kanaal bereikbaar zijn dan kan uitsluitend iemand van de VNF, de Franse Rijkswaterstaat, dat huisje huren. Zo staan er vele leeg te verkommeren, een triest gezicht want de huur is voor vele jonge werknemers veel te hoog. Voor de apparatuur van het automatische sluismechanisme hebben ze vlakbij de sluis een klein huisje neergezet in de vorm van een stuurhuis van een boot. Met aan de buitenkant een knop om eenmaal aangemeerd de sluisdeuren te sluiten. En een telefoonverbinding die je kan gebruiken als de deuren open blijven en de sluis dus ‘en panne’ is. Deze metalen huisjes verdienen niet de schoonheidsprijs zeker niet bij een vervallen oud sluishuisje. Vaak vergoed de destijds door de bewoner aangelegde tuin veel. Zoals hier de rij fel paarse Prunusbomen.




EINDELOZE RIJEN POPULIEREN

Langs het kanaal, achter de platanen kom je bossen tegen van alleen maar populieren. Keurig aangeplant in rechte rijen. Van klein tot groot. Het hout wordt gebruikt voor het maken van fruit- en groentekistjes. Maar ook voor het maken van lucifers. En in de buurt stond destijds zo’n fabriek. Dan is het in een land als Frankrijk niet verwonderlijk dat er een lokaal museum komt, gewijd aan het verleden. Want de fabriek bestaat niet meer. Le Musée d’Artisanat, Monuments en Allumettes et Sciences Naturelles is te vinden in Fontet. Van 350.000 lucifers heeft Gérard Gergères de Cathedrale van Reims op schaal nagemaakt, 4 meter hoog. Op zijn dertigste invalide geraakt, heeft deze Gérard er het Guinnes Book of Records mee gehaald. Toen kreeg hij de smaak pas echt te pakken. Zijn volgende project werd het Chateau de Versailles, met ruim één miljoen lucifers. Ook andere plaatselijke kunstenbakkers, met mozaiekschilderijen, houten beelden, schilderijen en als Sciences Naturelles een voorbeeld hoe een sluis werkt zijn er te zien. En als je ook nog landbouwwerktuigen uit vervlogen tijden ten toon stelt samen met een verzameling luciferdoosjes uit de hele wereld dan heb je snel een regionaal museum van ‘standing’. In het weekend zijn de makers van al dit moois zelf aanwezig en geven vol trots uitleg. In Fontet kan je dit alles bewonderen. Wij waren toevallig in de buurt en lieten ons de kans om dit mee te maken niet ontnemen.


CASTETS FEESTWEEK

Het einde van het Canal lateral à la Garonne is het plaatje Castets. Daar  was een heuse kermis al een week aan de gang, ter ere van het jaarlijkse dorpsfeest. En de haven leeg want iedereen was gevlucht voor de disco. Elsbeth liet zich de kans niet ontnemen om een gigantische suikerspin te scoren. En als klap op de vuurpijl was er om elf uur ook nog een fraai vuurwerk! Het eerste dit jaar voor ons, want rond de 14e juli waren wij even in Nederland.

maandag 23 september 2013

2013-09-23

 
 
WEDEROM LA ROCHE SAINT PIERRE
 
Ik schreef enkele weken geleden over een invasie van feestvierders bij de Halte Nautique, toen wij daar lagen. Twee weken later was er een tweede invasie, maar nu van SDF’s. Dat staat voor ‘Sans Domicile Fixe’, Fransen zijn gek op afkortingen. Dit keer waren het Romazigeuners. Met een 50-tal caravans hadden zij bezit genomen van het voetbalveld aan de overkant van het kanaal. Niemand wil ze hebben dus nemen ze het heft in eigen hand. Na tussenkomst van de gendarmerie en de burgemeester wordt er dan een soort bestand afgesproken dat ze een veertien dagen mogen blijven. Dit keer natuurlijk omdat de voetbalwedstrijden dan beginnen. Direct wegsturen kan en mag niet volgens de wet in Frankrijk. De schade door vandalisme en illegaal aftappen van stroom uit lantaarnpalen is voor de gemeente en zijn inwoners. Zo was er in Toulouse na een ‘tijdelijk’ verblijf op een net aangelegd parkeerterrein voor 100.000 euro schade, die niet te verhalen is. Er bestaan ook rondtrekkende z.g. Reli-Roma’s, die in de omgeving het evangelie willen verkondigen. Die overleggen (meestal) eerst of ze welkom zijn en zijn bereid voor water en stroom betalen. In de krant hadden wij gelezen van de bezetting van het voetbalveld in La Roche St. Pierre. Toen wij langs voeren lag er geen boot meer aan de kade en stonden aan de overkant een twintig man te vissen met in de verte veel witte caravans. Wij passeerden het kleine dorpje. Het voetbalseizoen zal daar vast later beginnen.
 

AGEN

Het is een leuke stad, maar het kan er verdomd warm zijn. Boven de 35 graden gaan de bewoners de bergen van de Quercy in om af te koelen. Met een boot gaat dat moeilijk. Er staat geen zuchtje wind vandaag. We kijken jaloers vanaf ons achterdek naar waar de koelte te vinden zou zijn en zien de spiegelingen van kleine villa’s met allemaal een zwembad.


HET PONT CANAL IN AGEN

We waren blij dat we het erg warme Agen konden verlaten. Vóór je het op één na langste aquaduct in Frankrijk over de Garonne (580 meter lang, die in Briare is de langste) oversteekt moet je het sluismechanisme in werking stellen door aan een stok te draaien, die over het kanaal is gespannen. Dat deden wij, maar aan de andere kant aangekomen sprong het licht opeens op 2x rood. Sluis ‘en panne’. Een toevallig aanwezig iemand van de VNF kon het niet oplossen. Volgens hem was de stok aan de andere kant door onze handeling op tilt geslagen. De enige oplossing was om terug te varen, weer een draai geven aan de stok en voor de derde keer de Pont Canal over de Garonne terug te varen. Zo gevraagd, zo gedaan. Drie maal is inderdaad scheepsrecht, de sluis werkte en wij konden onze reis voortzetten.

vrijdag 30 augustus 2013

2013-8-30


JOSJA VAART EEN WEEKJE MEE

Wij hebben voor Josja een geheel verzorgde cruise samengesteld. Het weer zou ook geen probleem zijn met temperaturen van 30 tot 35 graden. Dat betekende wel dat de bekende zwemplaatsen in de Tarn bij Moissac en Montauban in het programma moesten worden opgenomen. Op de dag van Josja’s aankomst in Valence d’Agen was er ’s-avonds één van de jaarlijkse uitvoeringen van het spektakel ‘Au Fil de l’Eau’. Vanaf ons achterdek konden wij net als vorig jaar genieten van het Son et Lumière, dat 450 vrijwilligers uit het 5000 inwoners tellend stadje ten uitvoer brachten. Uiteraard met vuurwerk aan het eind. Kloosters, markten werden bezocht en tussen alle zwempartijen door wist Josja haar slag op kledinggebied te slaan dankzij haar ‘Franse’ taille. Culinair heeft zij zo genoten dat zij enkele blikjes gésiers en rillette mee naar huis nam. Josja reisde met alleen handbagage om snel het vliegveld te kunnen verlaten. Helaas moesten de blikjes en haar handbagage nu alsnog het ruim in! Het was een gezellig en warm weekje.


IRIS KOMT LANGS

Iris belde op en vertelde graag langs te willen komen één dezer dagen. Ja en als Iris komt dan komen ze met zijn vijven tegenwoordig. En meer dan de helft daarvan kan niet zwemmen. En dat op een boot. We lagen met vriendin Josja aan boord op de Tarn. Bij Bressols hebben ze 100 meter landinwaarts een prachtig park met picnick tafels en een speeltuin. Ver weg van het water. Zo dachten wij. Maar ze kwamen de auto uit met een soort zwemvestjes aan en Iris had haar kinderen ingelicht dat wij op een boot waren. Na de lunch en de speeltuin werd de boot bezichtigd. En als je op een boot bent dan moet er gevaren worden. Daarna had iedereen het warm gekregen en niet alleen van het op de kinderen passen. Het was een zeer warme dag. Zonder enige zwemervaring en blind vertrouwend op Iris, Josja en Elsbeth doken de kinderen het water in. Onder toezicht van de badmeesters, Ivo en René. Zo werd het een vakantiedag, zoals vroeger. Lunchen, varen en zwemmen.


OVER ZWEMMEN GESPROKEN...

We kwamen een Nederlandse familie tegen met 4 kinderen op een huurboot. Overal, maar niet in havens, plonsden zij rustig in het kanaal! Ze zagen er nog steeds gezond uit. We stuurden ze naar het plaatselijke zwembad. De mannen kwamen al snel terug. Zij hadden het foute zwembroekje aan! Alleen met een mannelijk bikinibroekje word je toegelaten in een Franse piscine. Dan maar weer het kanaal in. Dat deed de broer van de vader in Amsterdam ook en heeft dat ook overleefd... Wel voor het goede doel. En dat gaat onze dochter Fransje dit jaar ook doen Hier haar verhaal.

Lieve Vrienden en Familie,

Maxima deed het vorig jaar en dit jaar heb ik besloten mee te zwemmen met de Amsterdam City Swim op 8 september. Hoewel ik het doodeng vind ga ik proberen mijn angst te overwinnen en 2013 meter te zwemmen tussen de vissen, zeehonden, haaien, rivierkreeftjes, muskusratten, drollen, fietsen, winkelwagens, lijken, en alles wat er nog meer te vinden is in de Amsterdamse grachten. De start is bij het scheepvaartmuseum. Via de Nieuwe Herengracht zwem ik onder 'mijn bruggen' door, een rondje om de Amstelsluis, en finish ik op de Keizersgracht ter hoogte van de Reguliersgracht. Ik zwem niet alleen om over mijn angst voor vissen heen te komen, maar ook voor de spierziekte ALS. Dit is een verschrikkelijke ongeneselijke zenuw- en spierziekte, waarbij de spieren één voor één uitvallen. Gemiddeld leeft iemand nog maar drie jaar nadat de diagnose gesteld is. Voor meer onderzoek naar deze ziekte is dus geld nodig. Mochten jullie, net als ik dit een goed doel vinden om voor te zwemmen, dan kunnen jullie een donatie doen op onderstaande link! Ik wil jullie voor alle donaties en alle support, vooral namens stichting ALS, heel erg bedanken!

Liefs Fransje

http://www.amsterdamcityswim.nl/nl/pv-waternet/748/fransje-gorter

En nee, alsjeblieft geen foto's terug sturen van vissen of dergelijke!! Pas na 8 september! Haha!

zaterdag 24 augustus 2013

2013-08-24


MOISSAC

Vorig jaar hadden wij dit plaatsje aan de Tarn al uitgebeid bezocht. Het heeft een klooster uit de 7e eeuw. Na Cluny was dit de belangrijkste abdij  van de Benedictijnen. Het tympaan boven de deur van de kerk is als de mooiste romaanse beeldhouwkunst op de Unesco werelderfgoedlijst geplaatst. Evenals de kloostergang. Rond 1850 zou het klooster opgeofferd worden voor het spoor van de trein van Toulouse naar Bordeaux. Gelukkig kwam daar zo veel verzet tegen dat alleen de refter is afgebroken en de rest gelukkig behouden kon blijven. Een oase van rust met af en toe een voortdenderende trein. Moissac is het centrum van de Chasselas-teelt. Een druif om ‘op te eten’ en met een Appelation d’Origine Controlée keurmerk. Vroeger ging de gegoede burgerij in het najaar naar Hotel Le  Moulin de Moissac voor een ‘sapkuurtje’ van een paar weken. In de hoop van binnen net zo rein te worden als de druif zelf, waar je dwars doorheen kan kijken! Bij toeval kwam ik erachter dat in 1930 in de nacht van 3 op 4 maart Moissac slachtoffer werd van een enorme overstroming van de Tarn. 120 mensen kwamen daarbij om, 1400 huizen werden volkomen vernietigd, waardoor 80 % van de bevolking dakloos werd. Elektriciteit, schoon drinkwater en telefoon waren toen nog een luxe. Na 2 dagen ellende is er pas hulp geboden door een nabij gelegen Senegalees regiment infanterie. In een land, dat kampioen is in herdenkingen, gedenkzuilen/platen, vooral van de 1e en 2e wereldoorlog, is het raar dat van deze catastrofe hier niets is terug te vinden. Tijdens de tweede wereldoorlog in het Frankrijk van de met de Duitsers heulende regering in Vichy heeft Moissac een belangrijke rol gespeeld bij het helpen onderduiken van joodse kinderen. Meer dan 500 joodse kinderen zijn ondergebracht bij families in dit stadje van toen amper 9000 inwoners. Iedereen wist ervan en niemand is verraden. Op 2 plaatsen in het stadje zijn gedenkplaten te vinden, die hiervan getuigen...



EEN SCHUURTJE AAN BOORD

Er kwam een jongetje op de steiger langs en vroeg: 'mevrouw met hoeveel mensen bent U aan boord?' Nou, zei Elsbeth: ‘met zijn tweeën’. Is die boot dan niet veel te groot, vroeg het jongetje. Neen, zei Elsbeth, want we hebben ook een schuurtje aan boord. ’Oh‘ zei het jongetje, tevreden met het antwoord en liep verder.


NÓG EEN BOOT OP DE TARN

Ook bij Moissac kan je de Tarn op. Direkt na de 2 sluizen heeft de gemeente 2 prachtige pontons aangelegd met alle faciliteiten die het wel doen. Voor 6 euro liggeld per dag. Zwemmen mag je daar weer niet! Wij zijn vele malen ‘per ongeluk’ in het water gevallen. Het uitzicht is prachtig. En ’s-avonds is alles verlicht. Op de pont Napoléon, het kuurhotel en  het wandelpad met platanen van daar naar het Uvarium. Uva is druif in het latijn en Ova is een ei... Dit is gebouwd in 1933 als ter ere van de Chasselasdruif als ‘druivenschenkerij’ Tussen de sapjes en het verplicht eten van enkele trossen druiven door kon men zich daar verpozen met de foxtrot dansen. Wij lagen daar als enige boot in de Tarn. De volgende dag verscheen een tweede boot van ruim 20 meter lang. Deze langere boten kunnen op de 200 meter lage kade terecht, ook met alle voorzieningen. Maar deze boot ging  uitgerekend naast(!) ons liggen aan het ponton. Weg uitzicht, weg wind en zwemplezier. De Engelsen op de boot verontschuldigden zich min of meer. Maar we zouden geen last van ze hebben: zij gingen het stadje bekijken! Zij gingen allemaal naar het toilet die met een zeer luidruchtige Sanibroyeur, een elektrisch toilet geleegd werd, ook nog onze frisse adem benemend. Toen zij terugkwamen hadden wij onze boot verplaatst naar het andere ponton en was ons uitzicht weer hersteld.

2013-08-24


 LAROCHE  ST PIERRE

Bij Montech zijn wij rechtsaf het zijkanaal richting Montauban ingeslagen. Na enkele kilometers kom je bij de kade van La Roche St Pierre. Een heuse Halte Nautique met stroom en water. Je mag naar de Mairie lopen om 3 euro te betalen voor een overnachting in dit rustige dorpje met één Bar Tabac, waar ook een depot pain is. Alleen is de goede man toen wij er waren net met vakantie. Dat betekende elke dag 5 km heen en terug fietsen naar Montech langs het kanaal. Rustig was de aanlegplaats  tot er rond half acht de ene na de andere auto verscheen en de inzittenden elkaar enthousiast begroetten. Er ontstond een feestje van een 30 man met veel koelboxen, dat tot 1 uur in de nacht voortduurde vlakbij ons met slechts een greppel ertussen. Geen muziek, maar kletsen kunnen ze, de twintigers en dertigers in Frankrijk. En na veel drank gingen ze ook nog liedjes zingen van vroeger. De volgende ochtend  lag het grasveldje er weer keurig schoon bij, alsof er niets was gebeurd. Bij het ochtendgloren hadden enkele eksters de laatste schoonmaak verricht. Om 10 uur zagen wij een vrouw tevergeefs  haar verloren halskettinkje zoeken. Die had eerder moeten komen. We wezen naar de boom vol tevreden eksters. Later verscheen er nog een dame. Zij snoeide met kennis van zaken en ‘dunde’ de rietsigaren en de bloemen in de greppel uit. En dat zeker niet in opdracht van de gemeente. Zij legde ze keurig in haar auto, groette ons vriendelijk en verdween ongetwijfeld naar haar bloemenboutique!


DE TARN BIJ MONTAUBAN

Bij Montauban is het mogelijk om een gedeelte van de Tarn te bevaren. Op dit 8 km lange stuk zijn bij Bressols, Corbarieu en Montauban zelf prachtige pontons aangelegd. Met elektriciteitsaansluitingen en water. Alleen nog niet aangesloten. Volgens de havenmeester van  Montauban zijn alle koperen leidingen gestolen en is geen geld voor nieuwe. Een plausibele verklaring in deze crisistijd en hoge koperprijs. Bij inspectie blijkt alle bedrading aanwezig. Want de werkelijke reden is dat de 3 gemeenten het niet eens kunnen worden over het innen van liggeld en wie gaat de stroom betalen! Veel boten varen daarom niet op de Tarn. Wij waren de enige boot. Het was erg warm en wij wilden zwemmen in het schone water van de rivier de Tarn. En zo lag Elsbeth urenlang moederziel alleen in de Tarn.


IETS NIEUWS...

Iets nieuws en ook nog handig ook. Bij vertrek uit Aalsmeer hadden wij kofferruimte over. Vorig jaar hadden wij ervaren hoe warm het kan zijn in Zuidwest Frankrijk. Bij de Action in ons dorp kochten wij 2 enorme luchtbedden voor de siësta. Het is dan niet te harden in de boot. Op ons terras boven met een fris windje wel. We hebben veel plezier van deze aankoop.

2013-08-24



 ONDERWEG NAAR TOULOUSE

Op een warme zondag varen wij naar Toulouse. Het is niet het mooiste deel van het Canal du Midi, maar heel Toulouse stroomt ons tegemoet langs de oevers en is er veel te zien. In de schaduw van de dubbele rij platanen (hier zijn ze nog niet gekapt!) is het goed toeven. Er wordt gewandeld en gejogd of gewoon een hondje uitgelaten, gepicknickt en daarna siësta’s gehouden. Hangmatten worden tussen twee bomen gespannen, veel fietsers, zelfs huurfietsen uit Toulouse tot families met baby’s met peuters en kleuters met fietsjes op maat. Op een steiger, bedoeld voor boten om aan te leggen in afwachting om te sluizen heeft een stel feestelijk een tafel gedekt. Kwaaie vissers met hekel aan storende boten, rondtrekkende wandelaars en zwervers. En...iedereen zwaait ons vrolijk toe!



DE SAINT AUBAN MARKT

Behalve op maandag is er iedere dag markt in Toulouse. De bekendste is de overdekte markt Victor Hugo. Op de eerste etage zijn 6 restaurants naast elkaar. Wat beneden vers verkocht wordt, krijg je boven net zo vers op je bord voor een redelijke prijs. Erg populair, om 12.30 uur geen vrije tafel meer te krijgen. De gezelligste markt is op zondagochtend rond de Saint Aubankerk, 10 minuten lopen vanaf de haven. Boeren verkopen er hun verse producten. Iemand heeft allerlei muziekinstrumenten op de grond gelegd, vooral veel percussie, blokfluiten, maar ook een viool(!) en kinderen kunnen daar in een pandemonium van geluid hun gang gaan. Eén boer had zich gespecialiseerd in het kweken van divers gekleurde wortels. Ik moest van Elsbeth een gekleurd pakketje kopen, om na te tekenen... We hebben ze natuurlijk ook geproefd. Ze smaken inderdaad naar wortel behalve de paarse!


TOULOUSE, LE PORT SAINT SAVEUR

Onze boot ligt nu in een ander deel van de haven. Vlakbij de ‘Caserne de Genès-Lougnon', vernoemd naar een sapeur-pompier, die in de dertiger jaren van de vorige eeuw bij het blussen van een brand jammerlijk omkwam. Wij konden getuige zijn van de oefeningen van de brandweer. Er is daar een pleintje waar de ladderwagen dagelijks getest wordt en de ladder tot duizelingwekkende hoogte wordt uitgeschoven. Als ze uitgeoefend zijn worden de wagens en ook hun eigen auto’s afgespoten. En dat in de hitte, in uniform met zware laarzen aan. Als er de auto van de duikers het terrein van de haven op rijdt weet iedereen hoe laat het is : een bootje met rotsooi in de schroef! Het feit dat de kazerne dichtbij de boten ligt en dat als ze uitrukken de sirene pas honderd meter verder de sirene aangaat geeft ons een rustig en veilig gevoel.

maandag 29 juli 2013

2013-07-29


BATEAU À VAPEUR

Twee jaar geleden waren wij in Auxonne op het gekanaliseerde deel van de Saône een klein stoombootje tegen gekomen. Kees en Sjouke waren toen bij ons aan boord. Tijdens het ontbijt op het achterdek roken wij een brandlucht. Dan ga je natuurlijk eerst je eigen boot onderzoeken. Geen brand aan boord, maar verderop lag een klein wit bootje met middenin een stoomketel. De Engelse eigenaar was bezig de ketel onder stoom te krijgen. Dit keer lagen wij in Villepinte en daar passeerde ons een klein stoombootje. Wij vertrokken de volgende morgen vroeg voor de eerste sluis. Daar lag deze ‘Lady Sesley’ op stoom te komen. De wederom Engelse eigenaar had tot zijn pensionering bij een aannemer gewerkt van historische gebouwen. En in 2 jaar tijd dit bootje gebouwd van Acajouhout. Per trailer is het bootje naar Toulouse gebracht voor een tocht over het Canal du Midi. In de plaatselijke krant hadden wij al hun verhaal gelezen. Met zijn Franse vrouw, die overigens accentloos Engels spreekt, bevaart hij de kanalen in Frankrijk. Één kilo hout/km en 2 liter water per uur. Het hout sprokkelt hij zelf langs het kanaal. Het zat erin dat wij ‘lockbuddies’ zouden zijn die dag. Vanwege het naderende slechte weer, veel wind en regen wilden wij zo snel mogelijk in Castelnaudery zijn. Wij hebben zelf jarenlang in Nederland met een lage kleine boot gevaren, de Orient en weten maar al te goed hoe lastig dat kan zijn in sluizen zonder verhaalpotten, zeker als je in de sluis 2 à 3 meter gaat stijgen. Wij stelden voor dat ik als eerste de ovale sluis in zou gaan en zij konden aan onze boot vastmaken. Dat werkte prima. In  drie uur tijd hebben wij zo 12 sluizen gepasseerd. Je had wel het gevoel een continu werkend barbecue naast je te hebben. En tot 2 dagen later kon je nog de houtgeur waarnemen in onze slaapkamer achter. We waren vergeten de raampjes daar te sluiten! Dit was sluizen met een Orient gevoel!


WEERSBERICHTEN UIT FRANKRIJK

Het zal vast beter zijn dan in Nederland. Maar... Ook hier is het weer het gesprek van de dag. De temperaturen liggen 5 graden beneden normaal. Er is zeer veel regen gevallen, boven de 1000 meter sneeuwt het dan in de Pyreneeën. Er ligt twee en half maal zo veel sneeuw als normaal en op sommige plekken ligt zelfs meer dan 10 meter sneeuw. Begin juni kon je er nog skiën. Men maakt zich zorgen over de bergetappes in de Pyreneeën in de komende Tour de France. Ook in de Alpen ligt nog heel veel sneeuw. Ons eerste plan was om in april/mei de Rhône en de Sâone op te varen naar St Jean de Losne. Vanwege de te verwachten stroming (bij meer dan 7 km/uur mag niemand daar varen) en de nu al hoge waterstand hebben wij daar vanaf gezien. Vandaag maakte Méteo France bekend dat er een grote kans bestaat, dat er voor West-Europa dit jaar helemaal geen zomer in zit! Laatste keer dat dit gebeurde was in 1816. Als oorzaak wordt genoemd de heftige vulkaanuitbarstingen in Indonesië vorig jaar. Al met al hebben wij ook mooie dagen gehad hier, zeker varend richting Middellandse zee. We gaan nu voor een maand naar Nederland om het weer daar mee te maken. Op 1 juli hopen wij weer terug te zijn in Zuid Frankrijk. Wij varen dan vanuit Castelnaudery verder het kanaal op richting Bordeaux en gaan weer terug naar Toulouse om te overwinteren. En vanaf 1 juli gaan wij ook weer verder met de blog.


 CASSOULET

Dit is een boerenstoofschotel uit de regio waar wij doorheen varen.Toulouse en Carcassonne hebben een eigen versie. Al dan niet met tomatenpuree of lamsvlees. De beroemdste is die uit Castelnaudery. Hoofdbestandelen zijn (veel) vlees zoals worst uit Toulouse, varkensvlees (liefst vetspek), gekonfijt eendenvlees (confit de canard) en ganzenvet. Als groente witte bonen en kruiden zoals tijm, laurier, kruidnagel en knoflook. Langzaam stoven en smullen maar! Ik zou geen entree of dessert erbij bestellen...

zondag 21 juli 2013

2013-07-21


CARCASSONNE

De weersvooruitzichten voor de komende week waren niet al te best. Veel regen en wind bij een temperatuur van 12-14 graden. Dan liggen wij liever bij een wat grotere plaats. Dit maal was dat Carcassonne. Wij hebben het kanaal nu al 2x bevaren en kennen de plekjes en de goede havens. En de havenmeesters, overigens meestal vrouwen in deze streek. Van te voren bellen en de volgende dag lagen wij op een gereserveerde plek. Vanwege ons ronde zwemplateau achter kunnen wij niet met de achterkant tegen de kade liggen, maar moeten langszij afmeren. Ook dit keer zorgde Stephanie voor ons een prachtig plekje.


TUINTJE WORDT SCHOOLPLEIN.

Zo liggen wij rustig bij een afsluitbaar klein pleintje tussen de Capitainerie en een gebouw van de VNF, de beheerder van het kanaal. Totdat een huurboot aanlegt met 2 Franse families en 6 kinderen. Het tuintje veranderd in een schoolplein. Uitgelaten kinderen rennen heen en weer tot een vader ingrijpt. Hij tekent op de grond vakken met nummers, doet een keer voor hoe je een steentje gooit en vervolgens op één been hinkend de nummers volgend dat steentje opraapt en weer bij start aflevert. Daarna de onvermijdelijke barbecue, die helaas voor de familie mislukte door de toenemende wind. De volgende dag bezochten zij de vesting van Carcassonne en de kinderen kwamen terug met zwaarden, schilden, pijl en boog, hakbijlen en prinsessenjurkjes. De kinderen wilden graag de wapens uitproberen, maar de ouders voorkwamen dit door snel te vertrekken. En zo werd het schoolplein weer ons tuintje.


LE GARDE REPUBLICAINE

Deze ‘Elitepolitie’ is destijds opgericht om de president van Frankrijk te escorteren. In Parijs hebben wij bij hoge uitzondering de stallen van de cavalerie mogen bezoeken, vlakbij de haven. Behalve voor officiële gelegenheden wordt die bereden politie ook ingezet bij rellen en voetbalwedstrijden. Er bestaat ook een afdeling motorrijders. Niet alleen voor begeleiding van de president als hij zich door Frankrijk begeeft. Tijdens grote wielerwedstrijden zoals de Tour de France of Parijs–Nice ‘begeleiden’ zij de koers en de renners. Ik had wel eens gehoord dat tijdens de rustdagen van die wielerrondes zij voorstellingen gaven van acrobatiek op hun motoren. Wij waren in Carcassonne. En ter gelegenheid van de dag van de Gendarmerie in het departement Aude gaven zij op een zondagmiddag op een groot plein een uitgebreide demonstratie van hun kunnen. De middag begon spectaculair met een helikopter boven het plein, van waaruit een gendarme met een herdershond in zijn armen naar beneden zakte. Eenmaal op de grond werd de hond losgelaten wist een autodief aan te vallen door het openstaande raam van de auto  springend! Daarna kwam de bijna 2 uur durende show van de Garde Republicaine. Achterstevoren, ondersteboven met 8 man aan één motor hangend en als slot vijf motoren met alle deelnemers eraan hangend en bovenop elkaar 2 rondjes rijdend. Zeer spectaculair om te zien. Alleen heeft President Hollande aangekondigd dat hij de ‘Garde’ niet meer van deze tijd vindt en fors wil gaan bezuinigen op deze elite-eenheid. In 2010 waren er nog 3000 man, nu nog 2700 en dat aantal gaat nog verder omlaag de komende jaren. Wij hebben hun show, uniek in de wereld, gelukkig mee mogen maken.

2013-07-21



MOBIL  HOMES  IN  VIAS  PLAGE

Het waren vier enerverende dagen. Voldaan over het resultaat gingen we via de ronde sluis van Agde het Canal du Midi weer op. Vlak voor een groot verlaten pretpark bij Vias hebben wij aangelegd. Wij wilden bijkomen van de inspannende dagen. Aan de ene kant van het kanaal ligt het oude dorpje Vias, niets mis mee. Met een gezellige markt en kleine straatjes en pleintjes. Aan de andere kant vlakbij het kanaal hebben wij uitzicht op een camping, die vol staat met mobil-homes. Hudje-mudje naast elkaar. Op weg naar het strand fietsend langs vele pizzeria’s, café s en souvenirwinkels kom je tientallen van die parken tegen, vele hectaren groot. Bij de ingang is een slagboom en rondom hoge hekken met prikkeldraad bovenop. Inderdaad op vakantie in een gevangenispark! Ik heb er een paar gegoogled. Allemaal liggen ze natuurlijk vlakbij zee! De prijzen variëren van 300 euro tot 1200 euro in het hoogseizoen voor het grootste plastic ‘hok’.




VIAS PLAGE

Hoe dichter bij het strand, hoe meer mensen in badpakken. Dit jaar was het mooie weer alleen aan de kust te vinden en het was ook nog voorjaarsvakantie in Frankrijk. Terug op de boot lagen wij weer in een heel rustig kanaal. Ver weg van het massatoerisme.



woensdag 29 mei 2013

2013-05-29

 


CHANTIER ALLEMAND

Na vier jaar wordt het tijd om de boot op de kant te zetten om het onderschip schoon te maken en in nieuwe antifouling te zetten en van nieuwe anodes te voorzien. Dé plek in het zuiden om dat te doen is bij chantier Allemand in het vissersdorpje Grau d’Agde. In de ronde sluis bij Agde neem je de ‘afslag’ richting de L’Hérault. Deze rivier mondt na 6 kilometer uit in de Middellandse zee. Vlak voor de monding ligt deze werf, door vele mensen aangeraden. En terecht. Vader, inmiddels met pensioen, ontwierp en bouwde machines, waarmee boten tot 45 ton uit het water kunnen worden gehaald. Henri, zijn zoon, bestuurd alle machines en zijn 3 zusters bestieren de watersportwinkel en de administratie Uiterst efficiënt, meer allemand dan francais! En voor zeer redelijke prijzen.


Je vaart een haventje in en met grote banden wordt de boot uit het water getild. En over de openbare weg naar hun terrein gereden. De boot wordt op een bok geplaatst en machine nr. 1 rijdt weg.



Vervolgens wordt machine nr. 2 onder de bok gereden en de boot wordt met bok en al opgetild en naar een plek gereden en nauwgezet tussen andere boten geparkeerd.

Vervolgens krijg je een vliegtuigtrap om aan boord te komen, maar zonder stewardess!


Tenslotte krijg je een professionele Kärcher en je kan beginnen om het onderschip te reinigen van alle aanslag. Daarna met een schuurspons de resten wegschuren en opnieuw afspuiten. Mijn boot heeft een zwarte antifouling. Na verloop van tijd lag er een enorme plas zwart water onder onze boot. Mijn buurman had groene antifouling en was het water groen, aan de overkant blauw en twee boten verder was het water rood. Dit alles gebeurde in een enorme herrie. Milieueisen? Nooit van gehoord in Frankrijk. Per dag gaat daar een 10-tal boten het water in en uit! De volgende dag hebben wij het onderschip geschilderd met nieuwe antifouling en de anodes verwisselt (was hard nodig!). Op dag drie de rest van de verf opgesmeerd en heeft een monteur een paar kleine reparaties aan de motor verricht. Dag 4 ging de boot het water weer in.
 
Hoe we nog in Grau d’Agde zijn gekomen is een wonder. Onderweg hebben wij niets gemerkt. Maar in de linker schroef zat een groot stuk touw van 12 mm dik gewikkeld en visdraad. Om de rechter zat behalve veel visdraad een sjaal en een plastic zak. Ook  miste er een ‘hap’ uit de linker schroef. Gelukkig was hij niet getordeerd en hoefde niet vervangen te worden. Une souvenir du Canal du Midi.
 

Wij konden aan boord slapen, maar verkozen het aangeraden familiehotel met een kamer met uitzicht op zee en ligbad, hoewel zo klein, languit liggen kon je vergeten. Maar de originele retro decoratie van de badkamer zullen we niet snel vergeten ‘s-Avonds vis eten op een terras en uitgeput, maar zeer voldaan naar bed. Het weer werkte mee, het was zelfs echt strandweer en zonnig, maar we waren blij om in de schaduw onder het schip te kunnen werken.

 
Vlakbij de monding van de L’Hérault met uitzicht op zee. In de verte zag je Narbonne en de besneeuwde toppen van de Pyreneeën. Nadat de boot in het water lag hebben wij varend langs het hotel en een stukje op de Middellandse zee afscheid genomen van Grau d’Agde.

vrijdag 24 mei 2013

2013-05-24



ABDICATIE EN KRONING IN AMSTERDAM
Uiteraard hebben wij op 30 april via de Franse televisie vrijwel alles live gezien wat zich in Amsterdam afspeelde. Van onze dochters hadden wij een dienblad met de afbeelding van het paleis op de Dam meegekregen om in Frankrijk een Amsterdams gevoel te hebben die dag. Via BFM-tv, een continue nieuwszender hebben wij alles gezien. Op tv en in de kranten werd veel aandacht besteed aan de kroning. Willem-Alexander kwam er wat ‘pilserig’ vanaf. Steeds werd zijn bijnaam Prince Pils en Prince de la Bière genoemd. Verder vol lof over de ravissante koningin Maxima. 33 jaar geleden stonden wij zelf op de Dam en waren getuige van de balkonscène met koningin Beatrix en de eerste rookbom. Daarna ontstond de stadsoorlog met de kraakbeweging ‘geen woning, geen kroning’. Wij woonden toen op de Oude Zijds Achterburgwal, vlakbij de Pillenbrug bij de Oude Hoogstraat. Tot diep in de avond konden wij vanuit ons raam op de eerste etage de charges meemaken van de ME. Zij hadden zich verschanst op de brug om de toegang tot de Dam af te sluiten. De huilende (traangas) en brakende (braakgas) relschoppers dropen af om na een half uur verder te gaan met hun provocaties. Gelukkig stond de wind voor ons gunstig en kon het raam openblijven. Door de rellen voor de deur waren wij aan huis gekluisterd. Het heeft bij ons veel herinneringen opgehaald van die tijd. Nu stonden onze beide dochters op de Dam. En alles verliep die dag in pais en vree.

LELIETJES VAN DALEN
Tegen 1 mei kan je in Frankrijk overal een bosje lelietjes-van-dalen kopen. Dat heeft niets met de dag van de arbeid te maken, op welke dag in Frankrijk trouwens niemand werkt. In 1561 benoemde koning Karel de negende op 1e mei de lelietjes-van-dalen tot ‘de koningin van één dag’. Ze zouden geluk brengen en een mooie maand mei inluiden. Nog steeds zorgt iedereen ervoor die dag een bosje in huis te hebben. Wie wil dat nu niet in crisistijd en ook wij kochten een bosje met die kleine witte bloempjes in grote groene bladeren verstopt en zetten het in een op een vide-grenier gekocht bijpassend vaasje. Volgens Elsbeth ook een gelukje van 2 euro!


LE SOMMAIL
Sommail is een echte pleisterplaats. Vroeger was dit de vaste overnachtingsplaats voor de reis van Toulouse naar Sète per boot. Er is nog steeds een auberge om te slapen en te eten. Met een ijskelder (ijs kwam uit het Montagne Noir) om het eten in de auberge te kunnen conserveren. En voor geestelijk voedsel een kerkje, met de rug naar het kanaal toe. Tot de opkomst van het spoor was het ook een transitohaven voor de regio. De pakhuizen staan er ook nog steeds en fungeren nu als kantoor voor bootverhuurders. En dankzij hen blijft het plaatsje levendig.

2013-05-24


DE HUURVLOOT KOMT LOS
Richting Carcassonne komen we steeds meer huurboten tegen. Dat betekent dat het sluizen langer en langer gaat duren. We laten de huurboten met kapiteins met echte kapiteinspetten op altijd voorgaan. Ze proberen links aan te leggen in de sluis. Ditmaal eindigde het er in dat een deel van de bemanning de punt van de boot op de linker oever vastmaakt en rest van de bemanning de boot achter op de rechter oever naar zich toe trekt. Die dwarse manoeuvre kenden we nog niet. Als ze na 20 minuten  eindelijk aan één oever vastliggen gaan wij de sluis in. Sluismeesters staan er hoofdschuddend bij, maar helpen niet. Geen leuker vermaak dan leedvermaak.


LA MARIAGE POUR TOUS
Als Fransen het ergens niet mee eens zijn dan gaan ze demonstreren. In Parijs op een zaterdagmiddag hebben wij bij de Place da la Bastille er soms vier tegelijk meegemaakt. Maar wat Frankrijk nu erg bezig houdt is ‘le marriage pour tous’. Mensen van gelijke sexe mogen pas sinds kort trouwen en kinderen adopteren. Vóór de wet werd aangenomen is er in het hele land gedemonstreerd onder de naam ‘Manif’. Het heeft niet alleen tot vechtpartijen met de politie geleid, maar zelfs in de Franse Tweede kamer gingen politici met elkaar op de vuist. Vooral rechtse katholieken konden zich niet inhouden. Het boegbeeld van deze homophobe beweging is Frigide Barjot…. Dat is haar bijnaam. Ze heel heet eigenlijk Virginie Merle, is getrouwd, met een man uiteraard en heeft twee pubers thuis. Ze werkt in een nachtclub. Zij is voor condoomgebruik en vóór abortus. Maar twee mensen van dezelfde sexe mogen van haar wel samen wonen, maar niet trouwen. De homo’s en lesbo’s moeten volgens Frigide Barjot gewoon frigide blijven. En mogen ‘in het belang van het kind’ geen kinderen opvoeden. Als ze consequent zijn moeten zij ook demonstreren tegen scheiden. Ook in het belang van het kind !Het katholieke Frankrijk behoort tot één van de laatste landen in Europa waar het ‘mariage pour tous’ wettelijk is geregeld. Maar onder leiding van Frigide Barjot demonstreert me rustig verder.
 

CARCASSONNE
Het zuidwesten van Frankrijk staat bekend om zijn socialistische gezindheid. Dat houdt ook in dat men de SDF (Sans Domicile Fixe, zwervers dus, maar men is gek op afkortingen in Frankrijk) geen strobreed in de weg legt. In Toulouse zijn alleen al 6000 zwervers. De meeste met hond. Die worden op kosten van de gemeente gevaccineerd Mochten hun bazen een strafbaar feit plegen, dan zal de politie ze niet snel arresteren. In Nederland bestaan dierenasiels, maar in Frankrijk kennen zij die niet. En wat te doen met een hond op het politiebureau? In Carcassonne  zijn ook veel zwervers met honden. Wij lagen de eerste dag net na de sluis en konden in de zonnige namiddag ‘meegenieten’ van een bijeenkomst van meer dan 20 zwervers aan de overkant, met (af en toe vechtende) honden. Daarna gingen hun eigenaren op de vuist.. Zuipen, spuiten, piesen, poepen. En dan heb ik het niet alleen over de honden. Een berg stinkende afval blijft achter. Gelukkig ging het om zes uur regenen en waren ze snel verdwenen. Toen wisten wij nog niet, dat in restaurant van het hotel, waar wij voor lagen omgetoverd was tot een discorestaurant met karaoke. De volgende dag zijn wij verhuisd naar een plek na de sluis en hadden wij nergens meer last van.

zondag 5 mei 2013

2013-5-5


SLUISOPONTHOUD

Het is na ons vertrek uit Toulouse weer even wennen met het sluizen. De eerste sluizen zijn automatisch. Dat schiet lekker op. Betreed je een ander departement, dan zijn er weer andere systemen. In de streek van de Languedoc-Roussillon zijn er weer echte sluismeesters. Dat gaat ook snel. Tenminste als ze paraat zijn. Bij één sluis duurde het wel erg lang voor er iemand verscheen. Elsbeth is aan land gegaan om de sluismeester te zoeken. Ze vond haar, bezig haar baby te voeden! Elsbeth bood aan de voeding over te nemen, zodat zij de sluis in werking kon zetten. Maar dat vond de moeder geen goed idee…

BERMTOERISTEN

Langs het Canal du Midi is later een autoroute  A61 aangelegd. Soms loopt die vlakbij het kanaal. Zoals in Port Laragais. Vroeger stopten we daar met de auto bij het wegrestaurant voor een kop koffie. En nu weer, maar dan met de boot. Hetzelfde bord als langs de snelweg staat ook bij de ingang van de haven. We slapen er ongeveer tussen de vele internationale vrachtwagens. Aan boord maken we ongegeneerd gebruik van  de WIFI van het vlakbij gelegen hotel.

CASTELNAUDERY

Beroemd om zijn Cassoulet, een boerenstoofschotel met witte bonen en eendenbout en worst. De laatste tijd in de kranten ook in het nieuws vanwege het sluiten van SPANGHERO. Dat is een vleesverwerkend bedrijf met 250 arbeiders. De eerste klap was het verwerken van met paardenvlees gemengd rundvlees uit Nederland. In de kranten was men woedend vanwege het trage optreden van onze minster van landbouw in deze zaak. Omdat de klant Lidl het contract niet verbrak, kon men doorwerken. De genadeklap kwam 2 maanden later. Men vond in de koelcellen 50 ton (!) foutief geslacht lamsvlees uit Engeland, niet geschikt voor menselijke consumptie. Nu is het over en uit voor SPANGHERO. Op mijn vraag of het ook mogelijk is dat in de cassoulet paardenvlees zit kreeg ik het antwoord dat die kans fifty-fifty was. D.w.z. één paard in één eendenbout of in één worst…. Castelnaudery is verder een leuk stadje, ook om met de boot te liggen. Er zijn goede voorzieningen. Vlakbij de capitainerie heb je goede WIFI en je ligt veilig vlakbij het politiebureau met gratis muziek uit de muziekschool. Het is wel een kale boel. De prachtige (maar helaas ook aangetaste) platanen zijn vorig jaar gekapt. Rond de haven zijn zielige kleine boompjes geplant. Over 50 jaar moeten we daar nog maar eens terugkomen voor wat schaduw.

woensdag 1 mei 2013

2013-5-1


CARNAVAL

Carnaval vindt altijd plaats 40 dagen vóór Pasen. Niet in Frankrijk. Tot onze verbazing was er de week na Pasen op 5 april carnaval in Toulouse. Ook in  Nice, waar het meest uitgebreid carnaval van Frankrijk wordt gevierd vindt het op een vaste tijd eind februari plaats. ’s-Avonds was er een uitgebreide optocht van vrachtwagens, waarop muziek uit de hele wereld werd gespeeld en er tussendoor veel verklede mensen achter de muziek aan van  hun voorkeur. Leuk omdat het simpel was. Geen gehuurde kostuums. De kleren van je vader aan, je kinderen in een versierde winkelwagen of met een stuk wegafzetting op je hoofd. Er waren geen typische carnavalsliederen, zoals wij dat kennen. Tonnen confetti werden rondgestrooid. Dagen later vonden wij die nog bij ons aan boord.

“ZUIGZAKKEN”

Net als in Nederland is ook hier het voorjaar wat langzaam op gang gekomen. Het leek ons handiger om niet eerder te vertrekken, nadat wij de winterkleding definitief in de kasten hadden vervangen door zomerkleding. Aan boord is altijd ruimtegebrek. We stoppen de overbodige kleren in speciale plastic zakken, die je hermetisch kan afsluiten. Je zet in een speciaal gemaakt gat de stofzuiger en hopla, het volume wordt terug gebracht tot 1/10 van het oorspronkelijke. Als de zak tenminste nog intact is. Elsbeth noemt het zuigzakken. Aan boord ideaal.

KIOSQUE VAN NEM

Vlakbij het Grand Rond staat één van de aardigste eethuisjes van Toulouse. Een vierkanten authentieke krantenkiosk heeft een Vietnamese familie omgetoverd tot één van de best lopende restaurants in de omgeving. Ernaast stond een auto geparkeerd, dienend als schuur voor het terrasmeubilair. Iedere centimeter van de kleine ruimte is zeer doelmatig benut. Het elders bereide eten wordt gebracht door de baas zelf in zijn wit glanzende Audi coupé. Vóór de toonbank staat zijn dochter de bestellingen op te nemen, eronder staan 5 koelboxen met koele drankjes Binnen wordt het eten in magnetrons opgewarmd door twee dames. Aan één zijkant staan grote rijstpannen. Tijdens de lunch staat er continu een meterslange rij kantoormensen te wachten op hun beurt. Als wij daar aten keken we elke keer onze ogen uit hoe met weinig middelen je een succesvolle zaak kan runnen.