DE  GUINGUETTE 
                BIJ  DE  HAVEN

Een guinguette is een soort kroeg waar men eet, drinkt en danst vaak in de open lucht tot diep in de nacht. Populair werden ze een eeuw geleden rondom  Parijs.  Langs de Seine en m.n. langs de Marne waren er vele.  Zeker toen de arbeiders in Parijs een vrije zondag kregen en de eerste metrolijn van het centrum  geopend werd naar Vincennes.  Nogent sur Marne was hun favoriete plek. Daar waren ook Italianen naar toe getrokken die met hun accordeons voor de muziek zorgden.  De zo Franse musettemuziek heeft dus Italiaanse roots. Hoe het er toen aan toe ging, zie de  schilderijen van Renoir, zoals  “Déjeuner sur l’Herbe”.  Daar tekent de guingette in de haven schril tegen af. Een klein stenen gebouwtje, waar gekookt werd en een grote tent met terras ervoor. Gedanst had er kunnen worden. De tafels stonden daarvoor coronaproof  wijd genoeg uit elkaar. Alleen de  klanten maakten er bij het zien van bekenden een eigen opstelling van.

        CHITRY-LES-MINES

In een blog van vorig jaar over dit dorp schreef ik aan het eind “ Benieuwd wat ons volgend jaar te wachten staat “.  Ik kon toen niet voorzien, dat wij b.v. bijna 3 maanden later  dan de bedoeling was weer aan boord  konden komen.  En dat alle boten er precies zo bij lagen als toen wij vertrokken. Maar allemaal zonder hun bemanning.   Inwoners van andere continenten zijn in Europa niet welkom  en ook inwoners van het binnenkort voor Europa overzeese gebiedsdeel Groot Brittannië  mogen wel komen, maar moeten eerst 14 dagen in quarantaine. Wij waren behalve enkele vaste bewoners de enige aanwezigen in de haven. Aan de overkant van het kanaal  ligt een oude prachtige  boerderij. Alleen de haan hoorden we nog triest kraaien. Zijn 40 kippen die in oktober vorig jaar nog vrolijk rond fladderden  waren er niet meer. Waarschijnlijk niet dankzij het virus. Maar gewoon in een pan op tafel beland. Er vaart niemand en als het niet waait zie je de boerderij gespiegeld.

  TERUG  NAAR  DE  BOOT               IN  FRANKRIJK.

Officieus  was het al twee weken eerder bekend gemaakt maar officieel pas de 13^e juni. Wij, Nederlanders waren weer welkom in Frankrijk vanaf 15 juni 0.00 uur.  Alles stond bij ons in Aalsmeer al klaar en 5 uur later waren wij op weg naar de boot.  Nergens files, ook niet bij Parijs en  wij kwamen om 3 uur in de middag aan in Chitry-les-Mines. Onderweg  bij wegrestaurants en winkels wel veel mondkapjes gezien, bengelend aan één of twee oren.  Wij hadden ook een pak meegenomen. Je weet maar nooit in Frankrijk  komende tijd!

DE  TUIN  IN  DE  WATERGRAAFSMEER

Als je zaadjes plant  en die komen al na enkele dagen als groene spruiten  uit de aarde, wordt ons balkon al gauw te klein. Noortje en Robbert zijn verhuisd naar een nieuw huis in de Watergraafsmeer met een zitkuil en een nieuw in te richten tuin. Op een gezamenlijke opa-omadag  zijn daar alle restanten uit de tuinen van de grootouders geplant. Keken wij  eerst omhoog of omlaag  vanaf ons balkon naar  de bloemen, nu zijn ze  op ooghoogte te zien  rondom de zitkuil. We  laten nu de zorg over aan Fiep met haar gietertje.

DE  TUINEN  VAN ELSBETH  

Naast onze voordeur heeft Elsbeth haar eigen Keukenhof gecreëerd. Van Corona heeft ze groene vingers gekregen. Op ons balkon worden Oost-Indische kers, Pompoenen en Zonnebloemen gekweekt. Vanaf twee  spijlen van het balkon zijn touwen gespannen naar beneden toe om de Clematis te begeleiden op hun groei naar boven.  En via die draden loopt van bovenaf ook het water naar beneden. Zo kon vanaf het balkon Elsbeth haar tuin sproeien beneden naast de voordeur. Ook de hufterproef stekelige  struikjes verderop , in de  door de gemeente geplaatste bloemenbak waarvan 40 % dood was mede dankzij alle katten uit de buurt die  liever daar hun behoefte deden dan in hun eigen huis . Als wij op onze weg naar het Praamplein  langs de Historische tuin liepen scoorden wij allerlei plantjes, die wij in de kattenbak plantten. De katten hebben inmiddels  een andere plek gevonden voor hun behoeften. In een smalle strook zand tussen de stenen  naast ons flatgebouwtje. Want de dure kattebakkorrels  bij hun baasjes thuis worden  nog steeds als inferieur beschouwd.