zondag 28 juni 2015

Amsterdam City Swim 2015 (2013-2014)

 

 
Lieve Allemaal,
 
Drie keer is scheepsrecht, dit jaar zwem ik voorlopig voor de laatste keer mee met de Amsterdam City Swim. Nog één keer wil ik de vreselijke ziekte van ALS een warm hart toedragen door dit jaar 2015 meter in de prachtige grachten van Amsterdam onder mijn bruggen door te zwemmen. Ik ben er inmiddels aan gewend om tussen 2000 mensen en nog meer vissen, rivierkreeftjes, ratten, schildpadden door me een weg naar de finish te zwemmen. Dank alvast voor al jullie support!
 
Groetjes, Fransje
 
 

Lieve Allemaal,

Vorig jaar heb ik met veel plezier en angst met 2000 deelnemers de Amsterdam City Swim uitgezwommen. Over mijn angst voor vissen en andere waterbeesten ben ik nog niet echt heen gekomen. Zelfs in de open aquariums op Bonaire vloog ik het water uit bij elke vis die ik tegen kwam, en ook al durfde ik daar niet tussen de schildpadden te zwemmen, blijkbaar gaat me dat hier in de grachten wel gebeuren. De route is het zelfde als vorig jaar en de start is bij het scheepvaartmuseum. Via de Nieuwe Herengracht zwem ik onder 'mijn bruggen' door, een rondje om de Magere brug, en finish ik op de Keizersgracht ter hoogte van de Reguliersgracht.
Natuurlijk ga ik niet zomaar het het water in, ik zwem voor het goede doel voor de spierziekte ALS. Dit is een verschrikkelijke ongeneselijke zenuw- en spierziekte, waarbij de spieren één voor één uitvallen. Gemiddeld leeft iemand nog maar drie jaar nadat de diagnose gesteld is. Voor meer onderzoek naar deze ziekte is dus geld nodig. Mochten jullie, net als ik dit een goed doel vinden om voor te zwemmen, dan kunnen jullie een donatie doen op onderstaande link! Ik wil jullie voor alle donaties en alle support, vooral namens stichting ALS, heel erg bedanken!

Liefs Fransje



 
Lieve Allemaal,

Maxima deed het vorig jaar en dit jaar heb ik besloten mee te zwemmen met de Amsterdam City Swim op 8 september. Hoewel ik het doodeng vind ga ik proberen mijn angst te overwinnen en 2013 meter te zwemmen tussen de vissen, zeehonden, haaien, rivierkreeftjes, muskusratten, drollen, fietsen, winkelwagens, lijken, en alles wat er nog meer te vinden is in de Amsterdamse grachten. De start is bij het scheepvaartmuseum. Via de Nieuwe Herengracht zwem ik onder 'mijn bruggen' door, een rondje om de Amstelsluis, en finish ik op de Keizersgracht ter hoogte van de Reguliersgracht.
Ik zwem niet alleen om over mijn angst voor vissen heen te komen, maar ook voor de spierziekte ALS. Dit is een verschrikkelijke ongeneselijke zenuw- en spierziekte, waarbij de spieren één voor één uitvallen. Gemiddeld leeft iemand nog maar drie jaar nadat de diagnose gesteld is. Voor meer onderzoek naar deze ziekte is dus geld nodig. Mochten jullie, net als ik dit een goed doel vinden om voor te zwemmen, dan kunnen jullie een donatie doen op onderstaande link! Ik wil jullie voor alle donaties en alle support, vooral namens stichting ALS, heel erg bedanken!

Liefs Fransje

En nee, alsjeblieft geen foto's terug sturen van vissen of dergelijke!! Pas na 8 september! Haha!

zondag 21 juni 2015

2015-06-21


DRUKKE DAGEN IN LYON

Fransje kwam met het vliegtuig naar Lyon voor een weekje Broomservice aan boord. Het werd een gezellig en druk weekje met zomerse temperaturen. Op de tekening van boven naar beneden de Basiliek van de Fourvière, met een funiculaire vanuit Vieux Lyon te bezoeken. En eenmaal beneden bevindt zich de kathedraal van St Jean, waar wij later in de week van een fantastisch concert getuige waren. Van de Confluence kan je per boot, de Vaporetto naar het centrum, de naam van de boot is gejat uit Venetië. Je komt aan bij één van de grootste pleinen van Frankrijk, het Place Bellecour, 300 bij 200 meter groot. Het was warm en Fransje en Elsbeth wilden graag zwemmen. Helaas het aan de Rhône gebouwde zwembad van Olympische afmetingen was dicht. Gedurende het weekend dat Fransje er was vond het Pardon des Mariniers plaats in de haven. Een feestelijke opening van het vaarseizoen met een religieus tintje. Er was een openluchtmis en alle boten werden gezegend door een langsvarende priester, zelfs de Gairloch! En Fransje had ons veel te vertellen. Zij was net terug van een lange reis door Japan en was er erg enthousiast over. Dat werd sushi eten en tomaten met meegebrachte Wasabi saus! Een drukke week hoort bij een drukke tekening.

REQUIEM VAN MOZART

Aan de voet van de heuvel van de Fourvière langs de Saône bevindt zich de tweede kerk, de Saint Jean. Deze Basiliek St. Jean, ook wel Primatiale genoemd, bezit een bijzonder gemengd  koor van ruim 50 leden. Zij ondersteunen niet alleen het gezang tijdens de diensten. Maar elk jaar voeren zij een groot koorwerk uit. B.v. de Johannes en de Mattheus Passion, vele Stabat Maters en Requiems. De leden van het orkest, die het koor ondersteunen, zijn op een of andere manier ook gelieerd aan de kerk. Fransje was voor een week in Lyon en met zijn drieën hebben wij een concert in deze kathedraal bezocht. Na het dubbel vioolconcert van Bach, briljant uitgevoerd door twee zusjes, Franse wonderkinderen 16 en 18 jaar oud met rode haren en rode jurken stond dit jaar het Requiem van Mozart op het programma. Niet te traag, maar in het tempo zoals ik het ken van Daniël Barenboim. Toeval of niet, twintig jaar geleden heb ik deze CD gekocht in... Lyon. En ik denk de dirigent destijds ook! Maar dit meesterwerk van Mozart horen spelen met de gebruikelijke nagalm in een kathedraal, daar kunnen de allerbeste luidsprekers thuis nooit zo laten horen!

LA CONFLUENCE

Waar de Saône in de Rhône uitkomt is een schiereiland van 500 hectare. Gescheiden van het centrum door het Gare Lyon- Perrache en de oude autoroute du Soleil. Eigenlijk geen doorkomen aan. Vroeger ging de snelweg dwars door Lyon door een tunnel onder een heuvel de Fourvière waarboven de beroemde kerk de is gebouwd. Aan het eind van de tunnel ga je direct de Saône over, weer een tunnel onder het station door en aan het einde daarvan met een bocht van ruim 90 graden naar rechts langs de Rhône. Dat ging altijd zeer langzaam, er was altijd file. Boven deze scheidslijn was het centrum van Lyon, eronder de industriële infrastructuur. Zoals het abbatoir, de gasfabriek en een havengebied met pakhuizen. Toen dit alles in de tachtiger jaren in onbruik raakte, verviel dit gebied tot misdaad en prostitutie. Er werden zelfs twee gevangenissen gebouwd! In 1995 was Raymond Barre, de toenmalige burgemeester van Lyon de man met visie die het plan opperde om het centrum uit te breiden naar het zuiden en het oude industriegebied weer attractief te maken en bij het centrum te trekken. Alle grond werd aangekocht en er werd een urbanisatieplan gemaakt voor wonen, werken en ontspanning en wel zo energiezuinig mogelijk. Een meerjarenplan van 30 jaar, in 2025 moet alles klaar zijn. Er is al veel gebeurd. De jachthaven is klaar, waar wij 14 dagen gelegen hebben. Vlak naast het winkelcentrum met op de bovenste verdieping restaurants en ernaast een bioscopencomplex. Veel gebouwen in verschillende stijlen om te wonen en werken zijn verrezen. Het was een waar laboratorium voor hedendaagse architecten. Alleen het winkelcentrum had weinig klandizie. Aan de situatie bij het station en de autoroute was niets veranderd, de bereikbaarheid van de nieuw opgezette uitbreiding van het centrum was zwaar onvoldoende. De autoroute is inmiddels omgeleid buiten Lyon om. Dat niemand eraan gedacht heeft de metrolijn vanuit het centrum door te trekken werd door de oppositie in de gemeenteraad natuurlijk de grootste blunder in de historie genoemd. Deze zal er t.z.t. wel komen. Sinds vorig jaar heeft men alvast een tramlijn doorgetrokken naar La Confluence. Het paradepaardje van het Grand Lyon is het nieuwe prestigieus museum, gebouwd op de punt, waar de twee rivieren samen stromen. De opdracht werd verleend aan een Weense groep architecten "Coop Himmelb(l)au", die o.a het UFA Cinemacenter in Dresden hadden gebouwd. Bij de fundaties ging het al mis. De grond was niet vast genoeg en bij veel stroming in beide rivieren kwam daar beweging in. De bouw werd stop gezet, de verzekeraars wilden niet meer verder. Het gebouw in glas, staal en beton is sinds een half jaar eindelijk klaar. De kosten waren opgelopen van een begrote 60 miljoen naar 250 miljoen. Ach, dat soort overschrijdingen zijn wij in Nederland ook gewend... Het heeft wat gekost, maar het resultaat mag er zijn. In het museum is een vaste collectie met een mix van natuurlijke historie en wetenschappen en interessante tijdelijke tentoonstellingen. Alles smaakvol ten toon gesteld. En met een goede airco, buiten was het 35 graden, we hebben er een hele dag met plezier doorgebracht.

woensdag 17 juni 2015

2015-6-17


SANTENAY

Op het Canal du Centre, richting de Saône, varen we tussen de beroemde Bourgognewijnen. De meest zuidelijke grote wijngemeente is Santenay. Niet alleen bekend om zijn rode wijn, maar ook om zijn water. Het dorp bezit namelijk geneeskrachtige bronnen die al in de Romeinse tijd bekend waren. Omdat de Franse wet toestaat dat in thermale badplaatsen casino's mogen staan heeft ook dit plaatsje van ca 800 inwoners ook een gokpaleis. Je vaart langs een bergrug en ziet dit plaatsje een 50 meter lager liggen. Zoals overal in Bourgogne zijn de wijnen niet goedkoop. Een fles Santenay koop je voor minimaal 12 tot 40 euro. Wij hebben een premier cru, de Clos Rousseau gedronken. Voor de prijs/kwaliteit, nee niet om over naar huis te schrijven. Dat is het probleem bij Bourgognewijnen. Wijngaarden die aan een enkele eigenaar behoren komen weinig voor. Het grondbezit is sterk versnipperd met als gevolg dat per druivenakker zeer uiteenlopende wijnen worden gemaakt. En in mijn geval allemaal Santenay 1e Cru, Clos Rousseau genoemd mogen worden. Kortom, je moet geluk hebben of er veel vanaf weten. Maar we zijn niet allemaal een Hubrecht Duijker! Bovendien is het voor ons aan boord veel handiger om wijn in vracs te hebben dozen van drie, vijf of tien liter. Die zijn veel makkelijker te stouwen en daar vinden wij altijd wel een plek voor. En.... ze rammelen ze niet tijdens het varen.

 

 EEN "TITANICJE"

Op een zaterdagnamiddag werd ons gevraagd of onze boot als achtergrond voor een bruidsreportage gebruikt mocht worden. We hadden het bruidspaar met fotograaf al van verre zien aankomen. Elsbeth nodigde ze uit om aan boord te komen om een "TITANICJE" te doen. Ik heb de film The Titanic niet gezien, maar zo noemt Elsbeth jong geluk op de voorplecht. Behoedzaam tilde de bruidegom zijn poppetje met haar hoge hakjes aan boord en leidde haar naar de boeg van de Gairloch. En daarna was het klikken met de camera en we hopen dat het met het bruidspaar en onze boot beter afloopt dan in de film.

TOURNUS

Na het Canal du Centre kom je bij Chalon op de rivier de Saône. Afgelopen weken had het veel geregend. Dat betekent hoogwater en veel stroming. De vele hotelboten zaten vast omdat ze door de hoge waterstand niet meer onder de bruggen door konden varen. Bij onze entree op eindelijk weer ruim water was de scheepvaart net weer toegestaan. Het water stroomde nog wel met 5 km richting het zuiden, wat bij aanleggen aan een steiger voor veel (huur)boten problemen gaf. In Tournus is veel historie en dus veel te zien. Elsbeth had dit keer meer oog voor de overkant met het hotel, waar we jaren geleden op weg naar het zuiden overnacht hebben.

maandag 8 juni 2015

2015-6-8

 
 
TERUG UIT COMPOSTELLA
 
De pelgrimstocht naar Santiago de Compostella bestaat al eeuwenlang. Vroeger werd deze tocht gemaakt alleen om religieuze redenen of als straf, uitgesproken door een kerkelijke rechtbank. Tegenwoordig deels om het cultuurhistorisch erfgoed te bekijken, waarlangs de tocht gaat, vanwege de fysieke inspanning en vaak om in samenhang met ontwikkelingen in hun eigen leven geruime tijd in een geheel andere omgeving te verkeren. Kortom je kunt er eens even helemaal tussen uit! Onderweg kan men voor een paar euro eten en slapen in sobere herbergen. Bij de gemeentehuizen onderweg kan je een stempel laten zetten in je speciale pelgrimspas. Op vertoon van deze pas kan je in Compostella laten zien dat je minstens 100 km gelopen hebt, een minimum vereiste voor de begeerde oorkonde. In Frankrijk begin je vanuit 3 steden met de tocht. In de buurt van de Spaanse grens komen die tezamen. Zoals bij Moissac. Langs het Canal Latéral à la Garonne kwamen wij er vorig jaar velen tegen met allemaal een lege schelp van een coquille St Jacques op hun rugzak. Deze pelgrimsroute eindigt bij het graf van Apostel Jacobus in Santiago de Compostella en wordt daarom ook wel Jacobsweg genoemd. Op een koude regenachtige ochtend kwamen wij in Bourgondie een pelgrim tegen uit Vlaanderen. Hij was 8 maanden geleden gestart in Vézelay, waar hij de volgende dag weer zou terugkomen om vandaar terug naar België te gaan. Maar hij had nog precies 7,28 euro op zak en of wij zijn pelgrimspas niet wilde zien. Vol trots haalde hij zijn leporello, een zigzag gevouwen pas tevoorschijn met een indrukwekkend aantal stempels. De Elfstedentocht is er niks bij. Hij had al die maanden onder de blote hemel geslapen en had genoten van zijn tocht. Alleen al die honderden pelgrims tezamen in Compostella, dat vond hij te veel en hij maar niks. Wij waren op de hoogte van het slechte weerbericht de komende 24 uur en hebben hem een geldelijke bijdrage gegeven om zijn laatste nacht in ieder geval droog door te brengen.

SLUISEMUIZENISSEN

Sluizen op het kanaal zien er zo uit met een al dan niet bewoond sluishuisje ernaast. Geen haven? Bij een sluis mag je altijd liggen met je boot. Het Canal du Centre is 112 km lang, heeft 61 sluizen en 3 beweegbare bruggen. De sluizen zijn geautomatiseerd met een niet altijd even begrijpelijke bediening. Wij hebben tot 3 keer vast gezeten. De eerste keer tussen twee sluizen in voor één dag. Een muis had zich te goed gedaan aan de elektrische bedrading van een sluis bij Paray Le Monial. De tweede keer bij Montceau les Mines zaten wij vast tussen de enige twee beweegbare bruggen. Een struik had met een wortel de bedrading beschadigd, waardoor één slagboom niet meer dicht ging. Met de hand wel, maar daar moest een speciaal team voor worden opgeroepen. Oponthoud slechts twee uur. En de derde keer in een sluis met een verval van vijf meter. Na een uur waren wij slechts twee meter gezakt door een kapotte olieleiding, die de klep in de sluisdeur moest bedienen. Het werd gerepareerd, maar dat betekende drie uur vast tussen de twee deuren in een sluis. Nee, dan denken we met weemoed terug terug aan het Canal Latéral de La Loire. Bij elke met de hand bediende sluis was een sluismeester aanwezig en nooit problemen. Automatisering is niet alles.


 

 
LE GUÉTIN

Een plaatsje aan het Canal latéral de La Loire, waar die kruist met de rivier de Allier. En deze rivier mondt een kilometer verder uit in de Loire. Je kruist deze rivier over een aquaduct, net als in Briare. Alleen nu van beton en niet van staal, met ruim 340 meter ook half zolang. En 10 meter boven de Allier. Deze 10 meter overbrug je met 2 typische sluizen van 5 meter elk direct achterelkaar. De kades zijn niet horizontaal maar lopen schuin omhoog en hebben geen drijvende bolders of verhaalpotten. Je schrikt ervan als je er 'montant' binnenvaart. Bij het omhoog sluizen, voorin liggend is dat geen pretje. De sluismeester haalt met een haak ons 12 meter lang lijn omhoog voor en achter en legt die om een bolder. Bij het sluizen zelf is de boot met die twee lange steile lijnen absoluut niet te houden en botst en bonkt de boot heen en weer tussen de sluismuren. Hoe voorzichtig de sluismeester deze geautomatiseerde sluis ook bedient. Bij de tweede sluis de zelfde manoeuvre. Tot genoegen van de beste stuurlui die achter een hekje op de kade graag ongewenst advies geven. Heel speciaal  deze sluizentrap in Le Guétin.