2014-7-8

EXTRA VRIJE DAG

De maand mei is een dure maand voor Frankrijk. Deze maand kent maar liefst 3 vrije dagen. Natuurlijk de 1ste mei. Vroeger heette het nog de dag van de arbeid, maar is nu uitgegroeid tot fête du travail. Echt alles staat stil die dag, zelfs de krant verschijnt niet. Dan de 8stee mei, de dag van de capitulatie van Duitsland. Inmiddels ook uitgegroeid tot nationale feestdag. En tenslotte is er eind mei Hemelvaartsdag. Deze drie vrije dagen kost de economie in Frankrijk 500 miljoen euro. Of dit nog niet genoeg is, is er een extra vrije dag ingelast. Na het debacle bij de gemeenteraadsverkiezingen van de Parti Socialiste is premier Ayrault vervangen door premier Valls. En die kwam snel met opnieuw een fors bezuinigingsplan van 50 miljard euro extra. Één van de plannen behelsde het bevriezen van de lonen van ambtenaren voor de komende tijd. Dat was een jaar geleden al met Franse versie van de AOW gebeurd. Ouderen werken niet meer en er was weinig protest via de vakbonden, waar overigens maar 8% van de werkende Fransen lid van is. Ditmaal echter waren de vakbonden nog nooit zo eensgezind. Er moest worden gemanifesteerd en een dag gestaakt om de regering duidelijk te maken, dat geheel Frankrijk het met deze plannen oneens is. Zo was er op 15 mei een extra vrije dag. Ook de sluismeesters staakten mee. Het zou ook mogelijk kunnen zijn dat er in 2015 geen werk meer is voor 140 sluismeesters. Voor ons een dagje niet sluizen en verplicht meestaken.

L'OBÉLISQUE DE. RIQUET

Op onze vrije ochtend hebben wij vanuit Le Ségala een fietstocht gemaakt naar de Col de Naurouze. Daar is het scheidingspand van het Canal du Midi. Midden in een aangelegd arboretum. Op een heuvel staat een obelisk ter nagedachtenis aan Pierre Paul Riquet, de bedenker en uitvoerder van het Canal du Midi. In slechts 14 jaar gebouwd door 14000 arbeiders. Opengesteld in 1681 met 63 sluizen, 125 bruggen, 54 aquaducten en de eerste tunnel ter wereld waar je met een boot doorheen kon varen. Een waar wereldwonder in die tijd. De obelisk kwam er in 1825 dankzij de nazaten van Riquet.

LE SÉGALA

De lunch nuttigden wij in Le Ségala. Een gehucht van niks, wel met een zeer grote fabriek die dakpannen maakt. Op een kaal plein is een restaurant, Le Relais de Riquet, waarvan je als je er om 11 uur in de ochtend langs loopt, denkt dat het voorgoed gesloten is. Om 11.30 uur gaan de luiken open, worden de tafels gedekt en om 12.15 uur staat het plein ervoor vol met auto's en zijn alle tafels bezet. Vorig jaar hebben wij daar met vrienden die langskwamen voortreffelijk geluncht. Ook dit jaar was het eten weer uitmuntend. En dat voor 13 euro, wijn en koffie inbegrepen. Wij hebben onze 'vrije' dag goed besteed.