Met Saskia, Vincent en Kaatje aan boord maakten we een promenade en Seine. We kwamen te snel de sluis door en moesten nog even wachten voor we onder de eerste brug doormochten. Om onverklaarbare redenen mag je, komend vanuit het Arsenal , slechts tussen 5 over het half tot tien minuten voor het hele uur de eilanden passeren. Toen het licht op groen sprong was ik als eerste onder de brug door met 2 peniches achter mij Vanaf de kant was er een enorm kabaal en iedereen wees naar vlak vóór de boot. Daar lag geen gezonken boot of een drenkeling maar het was gewoon een schooltas! Wij hebben de tas opgevist en hebben met enig moeizaam gemanoeuvreer (de twee lege peniches lagen inmiddels op volle snelheid achter mij) is het ons gelukt om de tas onder gejuich van de schoolklas kinderen op het droge af te leveren en iedereen wenste ons een bon voyage toe.
Begin april werd het steeds warmer in Parijs. De temperatuur kwam boven de 20 graden en ons park werd steeds groener. Voor Parijzenaars, meestal wonend in veel te kleine appartementjes (prijs per vierkante meter van een huis ligt hier tussen de 6000 en 12000 euro) dé gelegenheid om in de avond met vrienden uitgebreid te picknicken op het gras in het park. Om 23.00 uur is het park nog steeds afgeladen vol mensen, maar dan is het uit met de pret en moet iedereen weg. De taak van de Maître-chien van de haven is om samen met zijn hond deze klus te klaren en aan de vaak honderden nog aanwezigen duidelijk maken dat zij het park moeten verlaten.’Messieurs, mesdames, s.v.p, avancez !’ En het moet toch wel gezegd worden van die Fransen, zonder gemor verlaat iedereen zelfs met een aardige slok op, na zijn vuilnis in de bakken te hebben gegooid het park. De toegangshekken gaan dicht en keert voor ons de rust terug. Hulde voor deze twee in wisseldienst werkende Frans-Afrikaanse Maître-chiens die vanaf 18.00 uur tot de volgende ochtend 8.00 uur het park en de haven in de gaten houden. Bij onraad’s-nachts kan je altijd bellen, zomer en winter.
We kregen nog een hond aan boord, een kleiner exemplaar dit keer, die zonder morren aan boord kwam, Kaatje genaamd. Hij had Saskia en Vincent meegenomen voor een paar dagen Parijs. Het arme beest kreeg 2x per dag de al in Amsterdam afgepaste en uitgetelde droge brokjes, waar die het de hele dag mee moest doen. Logisch dat Kaatje ’s-avonds met zijn neus bijna in de keuken zat. De laatste avond aan boord was te veel voor hem. Voor de foto moest het bord dat werd uitgeserveerd wat lager gehouden worden en toen kwamen zijn jarenlang geoefende springcapaciteiten van pas. Hij had met een enorme sprong het velletje van de kip op het bord te pakken. We stonden erbij en keken ernaar en moesten erg lachen om dit kunstje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten