2015-9-14

DIJON HAVEN

Dijon is absoluut een omweg waard, in de groene Michelingids met drie sterren vermeld. Josja hebben wij met de auto vanuit Saint Jean de Losne naar de stad gebracht voor de trein richting Nederland. Op de terugweg zijn wij langs de haven gereden. Die lag helemaal vol! Bij navraag bleek dat je er gratis kan liggen mét elektriciteit en water. In 2011 waren wij hier ook. Het liggeld, toen 10 euro, werd geregeld door de eigenaar van de camping, die dagelijks langskwam. Die hield er mee op en vanaf die tijd liggen de VNF, die over het liggeld gaat en de gemeente, die de stroom en het water levert in de clinch wie de gelden gaat innen en wie welk deel daarvan krijgt. Dat duurt al een paar jaar, stroom en water wordt nog steeds geleverd en niet verrekend. Logisch dat de haven bijna vol ligt met boten met zwervers die er niet uit zien, bateau poubelle heet dat hier! Er zijn nog 2 vrije ligplaatsen, natuurlijk altijd bezet door gelukkige passanten. Tot onze stomme verbazing hadden ook wij dat geluk toen wij 2 weken later tegen de middag ditmaal met Mary aan boord van de Gairloch in Dijon aankwamen. Er was zowaar één plek vrij!

BLIJF VAN MIJN FIETS AF!

De haven van Dijon ligt aan een parkje met een door een hek afgesloten kinderspeelplaats. Om zes uur in de ochtend komt de schoonmaakploeg van de gemeente. Opgevolgd door oppas-oma's en opa's met kleinkinderen. Tussen de middag zijn de picknicktafels vol met lunchende mensen. Na schooltijd komen de moeders met hun kinderen samen met de zuiplappen voor de apéro. Daarna een serie barbecuers. Het park is slecht verlicht, dus als het donker wordt laat het echte gespuis zich zien, m.n. de dealers te volgen door hun verlichte telefoontjes. De politie laat zich bij voorkeur overdag zien. Kortom zoals een inwoner van Dijon mij vertelde, het is hier erg gevaarlijk: 'het is hier net Marseille!'. Dat er fietsen gestolen werden van boten, hadden wij al begrepen. De eerste avond al werd een overigens niet afgesloten fiets van de buren gestolen. 'Hilfe' schreeuwde de Duitse eigenaar en in de verte zag je iemand hard weg fietsen. We waren dus gewaarschuwd. Behalve het kabelslot hadden wij onze fietsen, zonder zadels om een dief te ontmoedigen, met in het donker onzichtbare zwarte touwtjes aan elkaar en aan de boot vastgemaakt. Dat was achteraf een enorme vondst. Het kabelslot werd om 3 uur in de nacht doorgeknipt, niets van gehoord. Wij sliepen n.b. in de punt van de boot vlakbij de fietsen, die stonden boven ons hoofd. Maar door onze extra touwtjes lukte het de dief niet de fietsen geluidloos van boord te tillen. Door dat lawaai werden wij wakker. En in goed Nederlands schreeuwden wij: "Gvd, opsodemieteren, blijf van onze fietsen af!" Dat hielp, hij begreep direct waar wij het over hadden. De dief sprong van boord en verdween in de nacht, evenals het doorgeknipte slot, ook nooit meer terug gezien. Achter de fiets van Elsbeth hebben wij een klein belletje gehangen als extra alarm. Nu weet ik ook als wij samen een fietstochtje maken dat ze niet ver weg is. Want de fietsen hebben wij nog!  

MONOPRIX

Met al onze vrouwelijke gasten, ook met Heleen, hebben wij uiteraard de graftombes van Philips de Stoute, Jan zonder Vrees en Margaretha van Beieren bezocht in het mooie paleis van de Ducs de Bourgogne. Maar er was nog een zeer geliefd minder statig gebouw: de Monoprix! Bovendien was het de tijd van de soldes, de uitverkoop en zelfs van de dernière démarque, de laatste prijsverlaging tot 70%. De Monoprix, een type Franse HEMA met in heel Frankrijk veel vestigingen in het oude centrum van veel steden. Handig inspelend op de leegloop van kruideniers hebben ze vaak ook een grote supermarché. Maar de dames waren meer geïnteresseerd in de afdeling dames- en kleinkinderconfectie. Ze hebben allen hun slag geslagen. En tja, als ook Elsbeth zegt voor die prijs kan je dat toch niet laten hangen, trap ook ik er elke keer weer in! Heleen kwam helaas te laat voor de uitverkoop, de nieuwe winter collectie hing er al!