Onze vrienden Peter en Liesbeth voerden een paar dagen mee. Toen wij allen nog in Amsterdam woonden hebben wij menig zomer mogen meevaren op een lemsteraak, de Thomasvaer van zijn vader, met Peter als kapitein. Ze kwamen in Moret-sur-Loing aan boord. De dames plukten ongegeneerd bij elke sluis een bloem, wat aan het einde van de dag een beeldschoon boeket opleverde. De eerste dag legden wij ’s-middag aan voor een sluis in niet al te diep water, een halve meter uit de kant. Met onze loopplank konden wij aan wal. De volgende dag was het water gezakt en had ik grote moeite los te komen. Gelukkig waren we met zijn vieren aan boord en heb ik iedereen naar de waterkant van de boot gestuurd en met één motor aan en met behulp van de boegschroef zijn wij in een enorme plas modder uiteindelijk losgekomen.
Peter is ontzettend handig met motoren, vooral als die van het merk Citroën zijn. Maar ook bij mij aan boord kwam zijn handigheid goed van pas. De roestvrij stalen stangen van het zonnescherm achter op de boot, die wij in de tunnel van Ham in Noord-Frankrijk waren vergeten weg te halen en ‘krom’ gevaren hadden, zie een eerdere blogspot, zijn nu weer recht, dankzij Peter en een picknick-tafel. Bij mijn linker motor ( een Perkins 6354 voor de kenners) bleef, als die boven de 1200 toeren kwam, ging de gashendel al sinds Nevers niet meer terug . Het bleek dat een schroef ergens achter bleef hangen. Nadat we er een stukje van die schroef afgezaagd hadden was ook dit probleem opgelost. Ideale gasten aan boord !
Liesbeth wilde graag opruimen. Het grote mes, dat altijd boven bij het stuur onder handbereik ligt, wilde zij bij de vuile afwas mee naar beneden nemen. Ik heb uitgelegd aan haar en Peter, die naast mij zat, dat dit boven moest blijven en alleen gebruikt wordt om als in een sluis een lijn aan een bolder komt vast te zitten en de boot wordt dreigt opgehangen te worden. Nooit eerder nodig gehad maar nog geen uur later door nonchalance was het zover!!! Elsbeth had de boot vastgemaakt en was aan wal gestapt, liet de lijn aan mij over en vroeg vervolgens om het fototoestel aan te pakken Ik hielp mee om dit aan te pakken en voor iemand het doorhad lag de boot schuin ! Paniek, het touw lag muurvast om de bolder : ik vroeg om HET MES . Peter wist gelukkig waar het lag, gaf mij dit direct en met één haal met weggedraaid hoofd was het touw doormidden en viel het schip met een klap terug in het water van de sluis. Nadat de bloeddruk van iedereen door dit voorval weer gedaald was hebben wij in Nemours bij het restaurant L’Ecluse geluncht. Ik heb als aperitief een Kir Royal aangeboden, niet alleen voor de gelukkige afloop die morgen bij de sluis, maar ook voor het fijne gezelschap van Peter en Liesbeth en niet als laatste vanwege het feit dat deze dag Elsbeth en ik precies 37 jaar getrouwd zijn. Dit laatste tot verbazing van Elsbeth zelf, die ieder jaar weer de 15e september vergeet maar toch blij verrast is met het heuglijke feit dat zij weer een jaar langer met mij getrouwd is !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten