Via een zijkanaal, het Canal de la Robine, kan je naar Narbonne varen. Langs het kanaal staan geen platanen maar hoge Pins Parasol. De sluizen zijn automatisch, maar er moet wel een bemanningslid aan wal om op een knop te drukken om het sluismechanisme in werking te zetten. Dan zijn huurboten, waar altijd een 4 tot 10 mensen aanwezig zijn, erg handig! Wij laten ze altijd voor onder het motto dat zij met vakantie zijn en als eerste de sluis in mogen. Wij hebben alle tijd en voor ons een stuk veiliger en Elsbeth hoeft niet meer de wal op ! Zo komen wij in Narbonne aan, een levendig stadje met een aartsbisschoppelijk paleis. Op oude Romeinse ruines gebouwd en er is ook één van de laatste met huizen bebouwde bruggen over een kanaal. Voor ons the place to be ondanks het mooie weer was de overdekte markthal. In het al 100 jaar oude gebouw, in stijl van de inmiddels verdwenen markthallen in Parijs, gelukkig zorgvuldig in stand gehouden. De hele omgeving komt hier de meest verse vis en vleeswaren halen. Er zijn vele kleine restaurantjes en wijnbars. Je koopt ergens een bord tapas ( je zit dicht bij Spanje!) en nuttigt dat ergens anders met een glas Picpoul de Pinet! Het is daar iedere dag feest tussen de middag. Wij kwamen er elke keer vrolijk vandaan!
DE VROUWEN VAN DE SLUSMEESTERS
Ik schreef al dat de sluismeesters van het Canal du Midi weinig behulpzaam zijn. Ze lopen rond met een kastje in hun hand en het enige wat ze doen is op knoppen drukken. Alle sluizen zijn radiografisch bestuurd! Hun vrouwen daarentegen laten wel hun handen wapperen. Om wat bij te verdienen staan er stalletjes bij het sluishuis, waar zij behalve streekproducten als wijn, honing en zelf gemaakte jam en taarten ook T-shirt met opdruk, kaarten, strohoeden, kapiteinspetten etc. proberen te verkopen. Aan de vele huurboten hebben zij goede kopers. Elsbeth zou hetzelfde doen als ze met een sluismeester getrouwd was!
CARCASSONNE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten