2010-05-25

Eén van de dingen ,die wij direct wilden doen was een bezoek brengen aan de pas geboren Parisienne, genaamd Lou, dochter van Peggy en Emile. We hadden van oma al gehoord hoe ‘adorable’ Lou was : oma had niet overdreven ! Zij wonen nog geen 10 minuten lopen van onze jachthaven vandaan op de Faubourg St. Antoine, vlakbij de gezelligste ( en goedkoopste ) markt van Parijs op het place d’Alligre. De buurt ademde een sfeer uit zoals in de Pijp in Amsterdam Gelukkig kwamen wij Emile en Lou op de markt tegen. Want eerlijk, zelf hadden wij zijn huis nooit kunnen vinden. In deze buurt waren vroeger veel ateliers van meubelmakers en houtbewerkers. Hun werkplaatsen bevonden zich in steegjes/hofjes achter de huizen verscholen. Poort na poort kom je in een oase van rust, met veel groen en in deze tijd van het jaar veel blauwe regen en seringen, wat alles zeer lieflijk maakte. In één zo’n oud gerestaureerd atelier wonen zij deels onder een glazen dak, dat met een druk op een knop open kan en hun huiskamer een patio wordt. Voor je dochter kan je geen betere plaats wensen om op te groeien op zo’n romantische plek en dan nog wel midden in Parijs.

Overal in de haven kwamen wij een affiche tegen dat de ‘Yachtclub de Port de plaisance d’Arsenal’ op 8 mei s‘avonds het jaarlijkse Banquette zou houden en dat iedereen welkom was. Als visiteur hebben wij ons aangemeld bij de kok, die dit elk jaar regelt. We hebben die avond voor 20 euro pp met 40 mensen van een echt Frans diner mogen genieten, alle talen sprekend, rommelig en met heel veel drank We zaten op de kade naast de sluis onder een tent in de stromende regen. Het was zo geanimeerd dat het internationale gezelschap van die regen weinig gemerkt heeft.

Er was destijds het witte fietsenplan van Ruud Schimmelpenninck in Amsterdam, in uitvoering geen succes. In Parijs heeft de gemeente dat slimmer gedaan. In het centrum van de stad kan je op vele plaatsen een fiets huren, een VELIB. Via je creditcard met borgsom en een abonnement, per dag van één euro tot per jaar 30 euro. Eerste half uur is gratis, tweede kost één euro, derde 2 euro, vierde 3 euro etc. Een slimme Nederlander huurt in Parijs een fiets, gebruikt hem een half uur zet hem vervolgens weg. En hij doet dat enkele malen die dag en is alleen de abonnementskosten van één euro kwijt. Er zijn speciale fietspaden aangelegd. Zijn er geen fietspaden dan mag je op de busbaan fietsen, je hoort door de straatherrie de bussen niet aankomen, geen onverdeeld genoegen, wegduikend voor de zijspiegel van een bus. Automobilisten in Parijs zijn ook niet echt ingesteld op fietsers, zoals in Amsterdam. De fietsen kunnen wel tegen een stootje, maar de fietsers ?