Beaulieu is een klein
dorp met een slager, bakker, Bar-Tabac-Presse én Hotel-Bar-Restaurant, La Place d' Armes. We hebben daar ooit eens goed gegeten en de biefstuk is prima De eigenaar stond toen achter
de bar en (zijn?) vrouw in de keuken. . Daar
gingen wij ook nu weer voor vanwege het slechte weer. Tegen twaalf uur, midi ,
kwamen wij binnen. De eigenaar achter de bar was er nog steeds en bij onze binnenkomst
in een druk gesprek met een sigaret en
een glas wijn in de hand. In het restaurantgedeelte
brandde geen licht en de vrouw was
nergens te vinden. Later liep hij naar
de keuken en kwam met een aantal schalen terug die hij op een buffet klaar
zette, midden in het restaurant voor het entrée en stak de verlichting aan. Langzamerhand kwamen de gasten binnen en hebben we daar in totaal met 14 man gegeten.
De eigenaar liep tussen de keuken en de bar heen en weer, zelf kokend en iedereen
bedienend , want de vrouw van toen hebben we niet meer terug gezien en wij
hadden een goed zicht op de keuken. Tussendoor grappen en grollen makend, tegen
ons b.v. : hij was in Utrecht geweest en
in La Haye, vond alles fantastisch in de Pays Bas en met
name de glimlach van Elsbeth ! Daar kwam
hij steeds op terug. Achter de bar bediende hij ook nog een 8-tal mensen, dronk
hij gezellig een wijntje mee en stak nog eens een sigaretje op, samen met zijn
gasten ! Daarom stond de voordeur ook steeds open en dat was niet voor de rook
van de gebakken biefstuk in de keuken. Ongelooflijk, maar we werden allemaal op
tijd bediend, en de biefstuk, een faux filet, met frites was weer prima. Evenals het dessert. En dát
voor 10 euro pp. Lekker rommelig, lak
aan regels, echt op zijn Frans.
Onze eerste stop na Briare is
steevast Beaulieu. De kade is daar laag en er is dan een goede gelegenheid om
de zijkanten van de boot schoon te maken.
Aan de overkant van het kanaal is een huis bewoond door een oudere dame,
door Elsbeth "Mevrouw ochtendjas" genoemd. Rond negen uur verschijnt zij om de luiken van
de ramen te openen. Vervolgens gaat zij wat tuinieren, haar hondje uitlatend in
de grote tuin. Rond tien uur stopt een geel bestelwagentje van 'La Poste'. De
postbode stapt uit en maakt een praatje met haar waar geen eind aan komt. Een vast onderdeel,
zo houdt 'La Poste' toezicht op de alleenstaanden
in een dorp, een goede gewoonte hier op
het platteland. Dit jaar kreeg ze 2
dagen achter elkaar pakketjes van de
postbode. Waarschijnlijk besteld per internet en ze pakte ze aan in door de jaren heen nog steeds de zelfde
roze ochtendjas.
Per jaar passeren wij ruim 500 sluizen. Het merendeel is geautomatiseerd, elk
departement heeft zijn eigen systeem met
zijn eigen makkes en een rondrijdende sluismeester voor storingen. Die zijn er
dan meestal binnen 10 minuten om de storing te verhelpen. Maar er zijn zoals op
het Canal lateral a la Loire ook nog handmatig bediende sluizen. Door de
bezuinigingen bij de VNF, de Franse Rijkswaterstaat, bedient één sluismeester
tegenwoordig 2 tot 3 sluizen. We hadden
al één dag stil gelegen vanwege een landelijke staking, bedoeld om druk te zetten
op het parlement om af te zien van het schrappen van 120.000
ambtenaarbanen. Niet een onverstandig besluit
van Macron, er zijn wel erg veel, 1 op de vijf Fransen is n.l. ambtenaar, in
Nederland 1 op de 10.
Één sluismeester had zijn eigen manier van verzet. Hij zei tot
2x toe dat hij over 10 minuten bij de volgende sluis zou zijn om pas na drie
kwartier te verschijnen ! Hij had het te
druk gehad en zei als verontschuldiging: dat krijg je als ambtenaren wegbezuinigd worden door de 'Président de la Republique" ! Een dag later kregen
wij te maken met Remi, de meest luie sluismeester van Frankrijk. Elk
jaar als we hem tegenkomen is de eerste gedachte: die moet nodig met pensioen en die zien we volgend jaar vast niet meer terug.
Maar ja, ambtenaren kan je hier niet
ontslaan. Dat hij dienst heeft weet je omdat
de telefoon niet opgenomen wordt en ook als je het antwoordapparaat inspreekt hij niet terugbelt. Als hij eindelijk komt opdagen in zijn witte
VNF autootje , rijden kan hij wel, en je vertelt dat je hem afgelopen uur al 3x
gebeld hebt is zijn antwoord steevast : "Oh ja ? " En hij pakt zijn
oude Nokia, kan niks zien in het zonlicht ( en zonder bril) en loopt naar het
sluismeesterhokje. Na een minuut sjokt hij
met zijn blote voeten in werkschoenen zonder veters, met één lip in zijn rechterschoen gedrukt en bij
de andere schuin opzij, naar de sluisdeuren om in een ongekend moordend
tempo de sluis te bedienen. Met de
passage van zoveel sluizen per jaar zijn
er altijd wel dit soort onverwachte verrassingen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten