Op een schaarse droge dag op het Canal du Centre kwamen wij, na 40 km varen en 30 sluizen aan in Saint-Léger-sur-Dheune bij de verhuurbotenfirma Locaboat. Wij spraken twee op de kant lopende in keurig uniform gestoken mannen aan of wij aan mochten leggen. Dat mocht. Zij hielpen zelfs mee, ongekend in Frankrijk. Eenmaal aangemeerd bleken wij geen hulp te hebben gehad van medewerkers van Locaboat, maar van de Gendarme Nationale op het water! Zij wilden alle papieren zien en controleerden van alles. En ja hoor, er klopte iets niet! Op onze brandblussers, gekocht bij Ikea in Amsterdam stond een datum van 6/2014 en dat was volgens hen 'over tijd'. En als wij in Saint-Jean-de-Losne waren aangekomen dan moesten wij nieuwe brandblussers bij de firma Blanquart kopen en een kopie van de factuur door die firma laten opsturen naar hun bureau, toevallig ook in die stad. Dan zou ik de 'amende' niet hoeven te betalen... Het proces-verbaal opmaken duurde een half uur. Ze moesten zelfs de voornamen en namen van mijn moeder en vader weten! De biologische? Of wiens naam je draagt? Als ze maar een naam hadden! Eenmaal van boord hebben wij na deze vermoeiende dag er met een lach maar een borrel op gedronken. Maar dit verhaal kent nog een vervolg. Twee dagen later kwamen wij aan in Saint-Jean-de-Losne en op de kade aan de Saône was nog plaats. Aangemeerd kwamen uit het niets weer twee mannen aanlopen, wij herkenden hun uniformen... Wederom twee gendarmes van de Franse waterpolitie! In al die jaren één keer gecontroleerd bij Valence op de Rhône en nu in twee dagen 2 keer! Ook zij wilden weer alles zien. Ik legde hen uit dat twee collega's hun voor waren geweest en vertelde het verhaal van de brandblussers, die volgens hen niet goed meer waren en volgens mij wel en liet het procesverbaal zien. Zij bekeken de blussers en vertelden dat de datum 6/2014 wil zeggen de fabricatiedatum en dan voldoen ze nog vijf jaar, dus tot 2019! Een foutje dus van hun collega's! Ze verontschuldigden zich, dat hun collega's nog niet zo lang in dienst waren... Ik hoefde mij geen zorgen te maken, zij namen de PV mee en zouden de fout aan hen uitleggen. Op deze goede afloop hebben wij wederom een borrel genomen en natuurlijk zijn onze ontmoetingen met het Franse blauw in fonkelnieuwe uniformen een blog waard!
DOLE
Vrienden zouden langs komen per auto en wilden een paar dagen meevaren. Dat is altijd een heel gepuzzel om het na een paar dagen mogelijk te maken om de auto weer op te halen. Op het Canal de Rhône au Rhin, branche Sud bestaat die gelegenheid. Van Dole tot Besancon, 45 km varen. Om de stad te verkennen zijn wij daar altijd een paar dagen eerder. Je ligt er met een fantastisch uitzicht op het stadje. En natuurlijk weer met veel regen! De auto ophalen verliep weer op zijn Frans. In Dole is niets te dol. Robert en ik gingen naar het station . Staking! De billeterie was gesloten en je kreeg een papier mee dat je ook in de trein kon betalen, zonder bijbetaling. Er waren vóór ons twee treinen uitgevallen. We konden in de trein van 12.30 uur nog net een zitplaats krijgen en ook het gangpad raakte snel vol. De conducteur zagen wij alleen door het raam op het perron bij elk station, waar de trein stopte. Kaartjes controleren? Onmogelijk in een propvolle trein. Dat doe je natuurlijk ook niet als 20 procent van je collega's staken en drie op de vijf treinen uitvallen! Het werd dus een gratis ritje voor ons naar Dole!
FRANSE GEWOONTE, LUIKEN DICHT!
In Dole lig je aan vingerpontons. Met de achter of voorkant naar het hoofdponton. De volgende dag meerden aan beide zijden van ons boten af met een Franse bemanning. Fransen willen geen inkijk en direct gingen alle gordijnen richting onze boot dicht, net zoals bij hun thuis de luiken als het donker wordt. Wij hebben niet zo veel te verbergen, maar het is wel makkelijk zulke buren. Zij in het donker en wij in het licht! Prima Franse oplossing!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten