BAR-HOTEL-RESTAURANT "LE FLOROINE"
Ook een onvermijdelijke stop is Ménétréol-sous-Sancerre. En natuurlijk eten bij 'Le Floroine'. Inmiddels ook in Nederland bekend dankzij niet alleen onze blog van vorig jaar, maar nu ook door het TV-programma van Ilja Gort à la Carte (uitzending van 2 mei 2016) over Frankrijk. Hij vertelt over Crottins, die kleine geitenkaasjes en at in 'Le Floroine', dat hij het beste en goedkoopste restaurant van Frankrijk noemde, drie gerechten met geitenkaas. Hij heeft daar vorig jaar september tijdens de wijnoogst een week vertoefd tijdens de opnamen. Ook wij hebben er weer geluncht en gedineerd en het smaakte weer fantastisch! Oh ja, als je het verhaal achter al die hoeden en petten, waar het restaurant vol mee hangt wilt weten, zoek dan de blog van vorig jaar mei of juni op!
Iedere sluis heeft een huisje waar vroeger de sluismeester woonde. Al die huisjes zijn nog steeds in bezit van de VNF, de Franse rijkswaterstaat. Ook het jaagpad aan beide kanten van het kanaal is van hen. De VNF is daarmee de grootste grondbezitter van Frankrijk. Komt er een huisje vrij en ligt die aan een openbare weg dan mag die aan iedereen verhuurd worden. Is het huisje alleen via het jaagpad (dus VNF-terrein) bereikbaar dan mag alleen een werknemer van de VNF het huren. Want die mag als enige over het jaagpad rijden. De huur is vrij hoog en staan er vele huisjes helaas leeg en te verkommeren op de mooiste plekken. Door bezuinigingen worden 2 tot drie sluizen tegenwoordig door één sluismeester bedient. Bij elke sluis is daarom een klein kantoortje van 3 vierkante meter gebouwd met een bureautje om de administratie te doen. Want de naam van elke boot wordt bij elke sluis genoteerd en welke kant de boot opgaat. Met 2-6 boten per dag een drukke baan... Wij lagen onlangs in een sluis, de deur van het werkhok stond open en zo konden wij een kijkje nemen binnen. Daar stond naast het bureau een comfortabele fauteuil, die de rest van de ruimte in beslag nam. Om even bij te komen na een boot sluizen!
MARSEILLES-LÈS-AUBIGNY
Vaak hebben wij dit dorp aan het Canal latéral à la Loire gepasseerd. Dit keer zijn wij daar met de Gairloch een nachtje gebleven. Vroeger was dit een belangrijk overslagplaats voor goederen richting van en naar het midden van Frankrijk. Het Canal de Berry in 1830 gereed, begon hier, 320 km lang zich splitsend in Fontblisse richting Montlucon en Bourges. De watervoorziening voor dit kanaal was het probleem. Naar Engels voorbeeld (narrowboats) maakte men daarom kleine sluizen, 27,70 meter lang en 2,60 meter breed. In 1880 werden alle sluizen in Frankrijk vergroot naar de huidige 38,50 meter lengte en 5.05 meter breedte, de standaard Freycenetmaat. Alleen niet de sluizen in het Canal de Berry. Dat droeg mede bij aan de ondergang van dit kanaal dat sinds 1955 gedeklasseerd werd, niet meer onderhouden dus. Jammer, want wel sluizen met Freycenetformaat en nog steeds bevaarbaar had ik graag onder de bogen van het Chateau Chenonceaux doorgevaren over de rivier Cher naar Tours. Dat was toen ook mogelijk. Ook Marseilles-lès-Aubigny is daardoor tot een gedeklasseerd dorpje verworden. Het grote bassin, waar vroeger alle boten van lading verwisselden is nu een armoedige jachthaven met achterin een reparatiejachtwerf. De enige bar-tabac,annex epicerie en bakker zijn van 12.30 uur tot half zes dicht. De slager is elke middag dicht na 2.30 uur. Waarom? De sluismeester legde het mij uit. Om 11.00 uur in de ochtend je eerste pastis innemen? Dat vraagt om een ruime siësta... En Marseilles is niet voor niets vernoemd naar zijn grote broer Marseille! Het oude Canal de Berry beginnend vanuit het bassin in Marseilles is over een kilometer gedempt en op een rotonde met vier wegen staat een oude brug als monument van het verdwenen kanaal. En verderop begint het (helaas) gedeklasseerd kanaal weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten