Chatillon-en-Bazois is op het eerste gezicht een leuk dorp met een grote haven naast een kasteel. Maar niet alles is wat het lijkt. Er was eigenlijk geen ligplaats voor ons, maar met veel moeite hebben wij tussen een verwaarloosde boot en een kleine locaboat-penichette aangelegd. Vanaf beide boten zagen wij gordijntjes bewegen, maar helpen ? ho maar. Wij hebben daar toch twee dagen gelegen. Eén buurman hebben wij nooit gezien, een mensenschuwe Engelsman, die 2x per maand zijn boot verliet… Op de penichette werd zeer vriendelijk gesproken. Het bleek niet een gesprek tussen de schipper en zijn vrouw, zoals wij dachten, maar 2x per dag kwam een enorme St Bernardhond naar buiten samen met zijn baas, de hond werd werd uitgelaten om daarna voor een paar uur met een touw om zijn nek aan een boom vast te worden gebonden met een bot naast zich. Al meer dan 5 jaar verplaatste deze Fransman zich na zijn echtscheiding samen met zijn hond, zomer en winter, door Frankrijk. Verderop lag een Narrowboat uit Engeland met een eenzame oude man aan boord, een weduwnaar met slechts één bruin been. Hij bleek aan dat been een steunkous te dragen. Hij sprak geen woord Frans.Zijn boot heette Albert, bij ons werd hij al snel Albert Steunkous genoemd. Later kwamen wij hem nog enkele keren tegen, zittend in het zonnetje naast zijn boot, een boek lezend, maar meer slapend in zijn stoel. De verhouding pond/euro is de laatste jaren niet in het voordeel geweest van de Engelsen. Op gratis ligplaatsen kom je ze vaak tegen. Van de plaatselijke krant word ik ook niet vrolijk. Het percentage artsen dat zelfmoord pleegt of depressief is ligt in de Bourgognestreek op het hoogste niveau in Frankrijk. Er is bijna geen arts te vinden die hier wil werken. Een oproep van een wanhopige burgemeester in Prémery voor invulling van een vacature van een arts voor 1500 patiënten staat paginagroot in de krant : hij is niet te vinden. Het is dus niet allemaal het goede leven in Bourgondië .
In het water van het kanaal komen wij regelmatig bewegende zwarte bollen tegen, bestaande uit kleine visjes, een soort kikkerdril. Schaduw erboven en de kluwen visjes verdwijnt om een meter verder zich weer te vormen, een fascinerend gezicht, als gezamenlijke bescherming tegen groot gevaar. Navraag bij een sluismeester : dat zijn poisson chat. Bij ons bekend als meerval. In het plaatselijk sufferdje kom je wel eens een foto tegen van een visser die een meer dan 2 meter lang volwassen exemplaar heeft gevangen, echt waar. Een zeer smakelijke vis, zoals wij vernamen op de strekdam bij het meer de Baye, waar dagelijks tientallen vissers proberen een poisson chat te vangen
Het hoogste punt van het Canal du Nivernais, als je van de Loire omhoog en naar de Seine toe weer omlaag gaat is het Etang de Baye en het Etang de Vaux. ( 269 meter boven NAP). Samen een paar honderd hectare water, waarmee het kanaal aan beide kanten van water wordt voorzien en we zijn blij weer eens groot water te zien. Gescheiden door een lange strekdam waar je mag aanleggen met weer een schitterend wijds, bijna Nederlands, uitzicht op een meer. In de verte worden zeillessen gegeven en op de strekdam staat om de meter wel een visser te proberen een maaltje bijeen te vangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten